Flashback
္ဒုန္း!!!
အ!!!
ြြျပင္းထန္တဲ့ တံခါးဖြင့္သံတစ္ခုႏွင့္အတူ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းၾကသြားတယ္ ...
နာက်င္မႈေၾကာင့္ ေကာက္ေလးရဲ႕ ပါးစပ္မွ ညည္းညဴသံ သဲ့သဲ့ ထြက္ေပၚလာသည္ ...
အားတင္းကာ သူ ထဖို႔ျပင္ေတာ့
အနက္ေရာင္ ဘြတ္ဖိနပ္သံုးရံက သူ႔ေ႐ွ႕ကို ေရာက္လာတယ္ ...
သူေမာ့မၾကည့္ဘဲ ေခါင္းကို အတင္းငံု႔ ထားေလတယ္ ...
တစ္ကိုယ္လံုးလဲ တုန္ရီလ်က္ ...
"Junmyeonnie ငါတို႔ အေကာင္းေျပာေနတုန္း ထုတ္ေပးသင့္တယ္ေနာ္..."
သံုးေယာက္ထဲမွ ဆံပင္နီေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ လူတစ္ေယာက္က ၿခိမ္းေျခာက္သလို ပံုျဖင့္ Junmyeon ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးကို ေျပာလိုက္တယ္ ...
"ကြၽန္ေတာ္မႇာ မရွိဘူးလို႔ ေျပာၿပီးၿပီေလ"
အသံေသးေသးေလးတစ္ခု Junmyeon ဆီမွ ထြက္ေပၚလာတယ္...
"Hk အႏုနည္းနဲ႔မရေတာ့ အၾကမ္းနည္းသံုးတာေပါ့"
ထိုသူ စကားအဆံုး Junmyeon ကိုယ္ေလး ေျမာက္တက္သြားတယ္ ...
ထိုသူက Junmyeon ရဲ႕ ေကာ္လံကို ဆြဲကိုင္ကာမ လိုက္ခ်င္းပင္...
သူသိတာေပါ့ ထိုလူေတြက သူ႔ကို အျမဲေႏွာက္ယွက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းရဲ႕ အႏိုင္က်င့္သူေတြ ...
အားနည္းတဲ့ ေက်ာင္းသားတိုင္းဆို သူတို႔လက္က မလြတ္ အႏိုင္က်င့္သည္...
အင္း... အဓိက က ပိုက္ဆံေပါ့ သူတို႕ ေဆးသံုးဖို႔အတြက္ သူမ်ားရဲ႕ ပိုက္ဆံေတြကို အတင္းေတာင္းတယ္ ... မေပးျပန္ရင္လဲ ထိုးႀကိတ္ႏွိပ္စက္ၿပီး အဓၶမလုယူတယ္ ...
အရင္က Luhan နဲ႔ အတူ႐ွိေန႔သည့္ အတြက္ ထိုေကာင္ေတြ သူ႔အနား မကပ္ရဲၾကေပ...
ဒီေန႔ေတာ့ ကံဆုိးသည္ ထင္ပါရဲ႕ ...
Junmyeon အတန္းခ်ိန္ျပီးသြားလို႔ စာအုပ္ယူရန္ Locker room ဆီကို ထြက္လာခဲ့သည္...
Luhan က ဂီတအခ်ိန္တက္ ေနတာေၾကာင့္ သူတစ္ေယာက္တည္းသာ ထြက္ခဲ့ရသည္ ...
သူ Locker တံခါးကို ဖြင့္ေနတုန္း ေနာက္မွ တရွပ္ရွပ္နဲ႔ ေျခေထာက္ကို ေျမႀကီးနဲ႔ မခြာပဲ တရြတ္တိုက္ ေလ်ွာက္
လာတဲ့အသံတခ်ိဳ႕
အပ်င္းႀကီးတာပဲ လို႔ဆိုမလား ?
အဲ့လိုလူမ်ိဳးကို Junmyeon သိပ္မုန္းသည္ ...
ထို အသံေတြကို သူလ်စ္လ်ဴ ႐ႈ လိုက္ၿပီး စာအုပ္ကို လြယ္အိတ္ ထဲ ထည့္ဖို႔ျပင္တုန္း ...
"Junmyeonnie တစ္ေယာက္တည္းလား? မင္းေဘးမွာ အျမဲလိုလို ႐ွိေနတဲ့ သမင္မ်က္လံုးေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးေကာ?"
ခပ္စူးစူးအသံတစ္ခု ေၾကာင့္ လက္ထဲက စာအုပ္တအုပ္လြတ္က်သြားတယ္
ကမာၻေပၚမွာ မၾကားခ်င္ဆံုးအသံ !
Luhan ကို မ်ား ေကာင္မေလးတဲ့ Luhan သာ ၾကားရင္ ဒီေကာင္ အမႈတ္ျဖစ္သြားမွာ ကြၽန္ေတာ္ေလာင္းရဲတယ္
စိတ္ထဲက ေတြးလိုက္ေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ဘာမွ မေျပာပဲ စာအုပ္ကိုသာေကာက္ယူရင္း လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္...
ေနာက္ အတန္းခ်ိန္႐ွိေသးတယ္ သူတို႔နဲ႔
ျပသာနာ မျဖစ္ခ်င္ဘူး
သူေတြးလိုက္ၿပီး ထိုလူေတြဖက္ကို လွည့္ကာ ခါးကိုင္းၫြတ္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္သြားဖို႔ျပင္ေတာ့ ...
သူလက္ေမာငး္ကို လွမ္းဆြဲသည္ ...
"hk စကားေတာင္ ျပန္မေျပာေတာ့ပါလား wae? စိမ္းကားေနတယ္ေပါ့ အင္း ထားပါေလ မင္းမွာပါတာ အကုန္ထားခဲ့ရင္ သြားလို႔ရၿပီ"
CRACK!!!
သိေနတယ္ေလ~!!
ေနာက္ဆံုး ဒါပဲေတာင္းမယ္ဆိုတာ!!
သူတို႔ ေဆးသံုးဖို႔ အတြက္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပိုက္ဆံေတြကို အႏိုင္က်င့္ယူေနတာ!
"Dongsulk sshi ကြၽန္ေတာ္မွာ မ႐ွိလို႔ပါ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္ကို သြားခြင့္ျပဳပါ"
သူအမွန္တိုင္းပဲေျပာလိုက္တယ္ ...
သူ မနက္က မုန္႔ဖိုးယူဖို႔ ေမ့သြားခဲ့တယ္ ေက်ာင္းကို ထမင္းဗူးယူလာတတ္တဲ့ သူ႔အတြက္ေတာ့ ပိုက္ဆံမပါတာ ကိစၥမရွိေပမယ့္ အခုလိုျဖစ္လာေတာ့...
ဒီေန႔ကေတာ့ သူအတြက္ ကံဆိုးတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ပဲ
Dongsulk လက္ထဲက အတင္းရံုးထြက္ဖို႔ ျပင္လိုက္သည္ ဒါမဲ့ အားခ်င္းမမ်ွတဲ့ သူ႔အတြက္ အခ်ည္းအႏွီး ျဖစ္ေနတယ္...
"Ha! ..... မင္းမွာ မ႐ွိရေအာင္ထိေတာ့ မင္းမိဘေတြ အဲ့ေလာက္မဆင္းရဲဘူး Kim Junmyeon လိမ္မေနနဲ႔ !! လာလိုက္ခဲ့!!"
ဆိုကာ သူ Junmyeon ကို အတင္းဆြဲေခၚသြားေလတယ္...
အခု သူတို႔ ေက်ာင္းေခါင္မိုးထိပ္ကို ေရာက္ေနၾကတာေပါ့
Junmyeon ရဲ႕ ေကာ္လံကို ကိုင္ဆြဲကာ လြယ္အိတ္ကို ဆြဲယူၿပီး အထဲက ပစၥည္းေတြကို ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေမွာက္ခ်လိုက္တယ္
ထြက္လာပါတယ္ စာအုပ္ေတြ ခဲတံေတြ ဒါမဲ႔ သူတို႔ လိုခ်င္တဲ႔ ပိုက္ဆံဆိုတဲ႔ စကၠဴ ျပားေလးရဲ႕ အရိပ္ေယာင္ေတာင္မေတြ႕ရဘူး ...
Dongsulk မ်က္ႏွာပ်က္သြားတယ္ မ်က္ႏွာထပ္မွာေဒါသအရိပ္အေယာင္ေတြ လႊမ္းမိုးသြားတယ္ ...
"ကြၽန္ေတာ္မွာ တကယ္မ႐ွိတာပါ"
Junmyeon ေျပာလိုက္ၿပီး က်ေနတဲ့ ပစၥည္း ေတြေကာက္ဖို႔ျပင္ေတာ့ ...
"Hk ဒါဆိုလဲ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ Lesson ေပးတာေပါ့"
Junmyeon နားကို သူတိုးကပ္ၿပီး ပါးႏွစ္ဖက္ကို သူ႔ရဲ့ လက္တစ္ဖက္တဲ့ ဖ်စ္ညစ္လိုက္သည္ ...
"ခုမွ ေသခ်ာၾကည့္မိတယ္ မင္းက ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ Hk ဒီေလာက္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကိုေတာ့ ဒဏ္ရာရေအာင္ မလုပ္ရက္ပါဘူး ဒါမဲ့"
Dongsulk ေျပာရင္း Junmyeon ရဲ႕ Necktie ကိုဆြဲခြၽတ္ကာ အက်ႌၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္ဖို႔ျပင္ေလသည္...
Junmyeon မ်က္လံုးျပဴ းသြားတယ္...
"Dongsulk sshi ဘာ...ဘာလုပ္တာလဲ... လႊတ္...လႊတ္ေပးပါ"
Junmyeon အတင္း႐ုန္းေလေတာ့ Dongsulk စိတ္မ႐ွည္တာနဲ႔ ...
"ေဟ်ာင့္ေတြ သူ႔ကို ခ်ဳပ္ထားလိုက္စမ္း"
သူ႔စကားအဆံုး Junmyeon ကို လူႏွစ္ေယာက္ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကေန ခ်ဳပ္လိုက္ေလတယ္ ...
ၾကယ္သီးသံုးလံုးေလာက္ျဖဳတ္ၿပီးေတာ့ Junmyeon ရဲ႕ ရင္ဘတ္ေဖြးေဖြးေလးကို ပြတ္သပ္ေနေလတယ္ ...
"ေတာ...ေတာ္ပါေတာ့ က..ကယ္ပါဦး"
ၾကမ္းတမ္းတဲ့ အထိေတြ႕ကို အံတုရင္း ကူညီရာမဲ့ သူေအာ္ေန႐ွာတယ္ ...
အခုလို လူသိပ္မလာတဲ့ ေခါင္းမိုးေပၚမွာ သ႔ူကို ဘယ္သူကမ်ား ကူညီႏိုင္မွာလဲ?
အားႏြဲ႔တဲ့ သူ႔ကိုယ္သူ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ စိတ္နာမိသည္ ...
သူသာ 'ေတာ္ပါေတာ့' လို႔ ေအာ္ေနတာ ဟိုေကာင္ေတြက သူ႔ကို ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ Junmyeon ရဲ႕ ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ျဖဳတ္ရန္ျပင္လိုက္!!
"Andwae!!!!!! မလုပ္ပါနဲ႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေတာ္...ေတာ္ပါေတာ့"
သူ႐ုန္းေလး ထိုသူေတြက အတင္းခ်ဳပ္ထားေလဆိုေတာ့ လႈပ္လို႔ပင္မရ ...
သူ႔ဘဝက ဒီလိုပဲ အဆံုးသတ္ေတာ့မွလား ?
Arni!! ဒီလူေတြလက္ထဲမွာေတာ့ အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး !!
ေျဖာင္း!!!
ပါးျပင္တစ္ခုလံုး က်ိမ္းစပ္စပ္ျဖစ္သြားၿပီး ညီွစို႔စို႔ သံဓာတ္အရသာက ပါးစပ္ထဲဝင္လာတယ္ ...
"Fuck!! ၿငိမ္ၿငိမ္ေနလို႔ေျပာေနတာ နားမပါဘူးလား Bitch!"
Junmyeon ကို ထပ္႐ိုက္ဖို႔ သူ႔ရဲ႕ လက္ကိုေလထဲေျမာက္လိုက္တုန္း...
"What the hell?! မင္းတို႔ေတြ မျပီးႏိုင္ေတာ့ဘူးလား!"
ခပ္ၾသၾသအသံတစ္ခုက Junmyeon ရဲ႕ ပါးျပင္ေပၚကို ဦးတည္ေနတဲ့ Dongsulk ရဲ႕ လက္ေတြကို ရပ္တန္ ့ သြားေစတယ္...
Junmyeon အသံလာရာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ...
ေက်ာင္းဝတ္စံု အေပၚကုတ္အက်ႌကို ကိုင္ကာ ပခံုးတစ္ဖက ္ေပၚတင္ထားၿပီး က်န္တစ္ဖက္က တစ္ဝက္ေလာက္က်န္ေသးတဲ့ Cigarette ကိုကိုင္ထားတဲ့ ဂ်စ္ကန္ကန္Style နဲ႔ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ...
"Wu Yifan !"
Dongsulk ႏႈတ္ဖ်ားမွေရရြတ္လိုက္တယ္ ေနာက္ေတာ့ ခပ္ညစ္ညစ္ အျပံဳးတစ္ခုနဲ႔အတူ
"ဘာလဲ မင္းေကာ Join ခ်င္ေသးလား ? 4in1 လဲရတယ္ေနာ္ Welcomeပဲ"
Dongsulk စကားေၾကာင့္ Yifan ဟပ္ခနဲ ျမည္ေအာင္ရယ္လိုက္တယ္... Cigarette ကို ပါးစပ္ထဲငံုကာ စုပ္ယူလိုက္ျပီး.. ေျမႀကီးေပၚပစ္ခ်ကာ ေျခေထာက္နဲ႔ ေျခပစ္လိုက္သည္...
ပါးစပ္ထဲ မီးခိုးေရာင္ အေငြ႕ေတြကို ဖူးခနဲ မႈတ္ထုတ္လုိက္ရင္း
"ေက်းဇူး ဒါမဲ့ sorry ပဲ အတင္းအက်ပ္လုပ္ယူတာမ်ိဳးက ငါ့ရဲ႕ Style မဟုတ္ဘူး... ဘာလို႔လဲသိလား... hk ေအာက္တန္းက်လို႔"
Yifan စကားေၾကာင့္ Dongsulk မ်က္ႏွာသိသိသာသာ ပ်က္သြားသည္ ...
"ၿပီးေတာ့ မင္းသိလား လူတစ္ေယာက္က ေတာ္ပါလို႔ေျပာရင္ ရပ္လိုက္ရမွာ လူအသိတရားလို႔ေခၚတယ္ ... ေအးေလ ဘယ္သိပါ့မလဲ မင္းတို႔က လူမွမဟုတ္တာ အ႐ိုင္းအစိုင္းေတြေလ "
"Wu Yifan ! မင္း!"
ေဒါသေၾကာင့္ Dongsulk မ်က္ႏွာႀကီး ခ်င္းခ်င္းနီလ်က္
"Tsk မင္းတို႔ ေႏွာက္ယွက္တာ ငါ့ရဲ႕ Cigarette နဲ႔ သာယာေနတဲ့ အခ်ိန္ ပ်က္စီးသြားၿပီ! ငါ မင္တို႔ကို တစ္ခုခုမလုပ္ခင္ ငါအေ႐ွ႕က ျမန္ျမန္ထြက္သြားေတာ့"
ေျချမန္လက္ျမန္႐ွိတဲ့ Wu Yifan အေၾကာင္း သူတို႔သိသည္ ...
Wu Yifan နဲ႔ ရန္ျဖစ္ရင္ ေဆးရံုကို တစိလေလာက္ အလည္သြားလိုက္ရမည္ ...
ဒါေၾကာင့္လဲ Dongsulk ေတာက္ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္ေခါက္ရင္း
"ငါတို႔ ဇာတ္လမ္း မၿပီးေသးဘူး ! သတိထားေန Wu Yifan ! ျပီးေတာ့ မင္းေကာပဲ! သြားမယ္ ေဟ်ာင့္ေတြ"
Junmyeon ကို လက္ညိဳးထိုးကာ သူတို႔ ျမင္းကြင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ ...
Yifan ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ဖယိုဖရဲ ထိုင္ေနတဲ့ သူ႔ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေၾကာက္စိတ္မေျပေသးတာေၾကာင့္ တုန္ရီေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္... ၾကယ္သီးေတြျပဳတ္ေနလို႔ ျမင္ေနရတဲ့ ရင္ဘတ္ေဖြးေဖြးေလး ... ဇစ္ျပဳတ္ေနတဲ့ ေဘာင္းဘီရယ္
ထိုေကာင္ေလးပံုစံက သူ႔ကို လက္ယပ္ေခၚေနသည့္ အတိုင္းပင္...
ဆြဲေခၚၿပီးလုပ္ထည့္လိုက္ရ!!
Pffft...
What the hell Wu yifan? Shut up!
အဟမ္း!!
ကိုယ္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ မ်က္ႏွာပူသြားနဲ႔ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ ဟန္႔႔လိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးခင္ဗ်ာ လန္႔ၿပီး အက်ႌၾကယ္သီးေတြ ခပ္ျမန္ျမန္တပ္လိုက္သည္ ...
ပြက်ဲေနတဲ့ စာအုပ္ေတြကို လြဲအိတ္ထဲ ေကာက္ထည့္ကာ မတ္တတ္ရပ္လိုက္ၿပီး...
"ေက်..ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ Sunbaenim"
ခ်ိဳသာလြန္းတဲ့ အသံေလးတစ္ခု ...
Sunbaenim?
"မလိုပါဘူး နားၿငီးလို႔ ဝင္ေျပာတာ... မင္းလဲ ျမန္ျမန္လစ္ေတာ့"
~~ငါ့ေ႐ွ႕မွာ႐ွိေနရင္ မင္းကို ဘာလုပ္မိမလဲ အာမမခံႏိုင္ဘူး~~
သူ႔ကို ဦးေခါင္းၫြတ္ႏႈတ္ဆက္ရင္း တုန္ရီေနတဲ့ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ လိမ္ဖယ္လိမ္ဖယ္ ထြက္သြားေလတယ္
႐ွက္စိတ္ေၾကာင့္ထင္တယ္ ပါးေလးႏွစ္ဖက္က နီရဲေနတယ္
ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ...
ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ယုန္ေပါက္ေလး........
.......................
To be continued