[Jaeyon's POV]
This first of school was so tiring so I figured out to get a rest. Nandito ako ngayon sa villa ni Kuya, and guess what? His girlfriend is so kind. She's so like an angel. Kuya's a Devil. She's an angel. 'Devil's Angel' I guess? Hmm.. But she leaved immidietly because it's striking to ten. And Kuya have to bring her to her house. I'm here alone in the Villa. Kakatapos ko lang mag-bath and ofcourse, I dried my hair first before sleeping.
I figured out to open my account at facebook.
Jaeyon Anne Andrada is now online
I moved my mouse to click a data.
Friend's Requests
*smirk* Wow. Marami. Marami nanghihingi ng friend requests. Grabe ha. Ang ganda ko talaga. :))
*flip hair*
Lizza L**** Confirm||| Not now
Gux******* Confirm ||| Not now
He***** Confirm||| Not now
Kristine Genofrenne Confirm|||Not now
Inaccept ko ang friend request ni Krisitine. Why not?
Wait--!! bakit parang ang naging mabait na ata ako? No no no... It can't be.. It can't be. I'm still a pure bitch. Because.. I know.. even if I'll change to someone else.. someone who I will be true to myself, no one will understand me. No one.
Bukod sa parents ko, may iba pang dahilan kung bakit naging bitch ako. I hid my own true self. Who cares? No one.
Curious? Want to know kung bakit?
Sure. For now. Only just now. I want to be who I really am. I don't want to lie just for now. Kasi ang sakit.
**Flashback**
When I was grade 5. I am someone normal. Makulit ako. Palaging nakangiti. Kung minsan, kung tinatamaan ako ng topak ko, mag-a-acting ako na suplada tapos magtatawanan kami ng classmates ko. Kung minsan maga-acting akong taong bulag tapos magtatawanan kami. My life was good, I mean, It was perfect. In elementary, Kuya and I rarely see each other. we will just contact at our phones and tell our interesting stories.
"Kuya, I am so happy na. i have friends, true friends. I love them so much talaga."
[Nakoo talaga. Buti ka pa diyan, baby. Hirap na hirap nga dito si Kuya kasi hinahabol ng girls. Nakakapagod kaya. Bawat araw, hahabulin nila ako hanggang sa magtapos na ang flag ceremony. Tapos magrecess, hindi ako maka-kain kasi hinahabol naman ako, tapos sa lunch kung late si manong sa pagsundo feeling ko mamatay na ako agad-agad!]
"Ang daldal mo talaga Kuya! Pero proud naman ako na gwapo ang kuya ko."
[Naman~ Totoo yun. Walang aangal!]
"Tse! Kuya, ang hangin, grabe! Parang padaan naman dito sa Pilipinas ang bagong bagyo! Naku po! Maawa naman sana si Lord sa Pilipinas! Sira na ang kay beautiful country na ito! Lord please, I-lessen niyo ang mga hangin dito sa mundo!"
[ito naman, oh! parang di ka matripan! Ang badtrip mo! Sige na nga! baba na ako. Bye bye na~]
"Sige Kuya! Bye bye!"
[Bye~]
*totottooot*
Ang saya-saya ng elementary days ko. Kaso.. parang gumuho ang lahat ng naging grade 6 na ako. Timing-timing pa.. ng birthday ko pa. At masakit. Sobra.. masakit. Narinig kong umuusap ang buong class tungkol sakin sa library. At sabi nila sakin, di daw ako pwede pumunta sa library kasi sabi nila magpe-prepare sila ng suprise nila sakin. Pero..
"Nakaka-inis na talaga yung babaeng yun."
"Oo nga. Di manlang ba niya nahalata? Eww. Bobo."
"She's so damn annoying. "
"Parang kung sino. Pinapakita niya talaga na mayaman siya eh."
"Tapos, last year. Mag-aacting siya na parang bulag! Nakhuu! Bagay talaga! Para siyang tanga eh!"
"Di man lang niya napansin na ginagamit natin siya, bobo no?"
"Correct! Tsss.."
"Feeling."
"Akala niya, she's worth trying!"
"Hahahahaa~!!!"
Tapos tuluyan na akong umiyak. TUmakbo ako, papunta sa isang park. At inaakala ko kung nandito pa siya..
Si Senn. Ang lalakeng lumiligtas sakin sa bawat kailangan ko ng tulong.
Pero ngayon, wala siya..
*End of Flashback**
Grabe. Ang sama sa feeling kaya yun. Nga pala, gusto niyo kung paano ko nakilala si Senn? Well, I met him when I was .. Kinder 2??
**Flashback**
"Huhuhu... di na tayo friend! Inaapi niyo ko! Pupunta ako sa SM, hindi kayo sasama! Blee! Di na tayo friends! Wala kang cady at lollipop mamaya!" sigaw ko sa mga bruha kong classmate ng Kinder 2 pa ako.
"Che! Manahimik ka!" tapos sinabunot niya ako!
Huhuhu~ My angel! Help--!!
"HOY! BITAWAN NIYO SIYA!" tapos may lumapit na cute na lalake. At pinagtaboy ang mga impakta.
Lumapit siya sakin at pinunasan ang mga luha ko. "okay ka lang ba?" tanong niya. "opo. Salamat."
Tumayo ako. "Ako pala si Jaeyon. Salamat ha?" sabi ko habang may ngiti sa labi. Ngumiti na din siya. "Ako pala si Senn. Mag-ingat ka lagi." sabi niya. Pero lumungkot naman ang mukha ko. "Pero minsan ko lang makasama si Kuya. Kaya wala akong savior." sabi ko. Ngumiti naman siya.
"Sige. Ito nalang, Jaeyon." lumapit siya sakin. "Paglaki ko, ikaw yung pakakasalan ko. Ikaw lang. Para may savior ka palagi. At ako yun!" sabi niya. Bigla naman lumiwanag ang mukha ko.
"Sige! Ako ang maging bride mo! Pangako yan ha?" tanong ko.
"Oo. Pangako.." tapos nag-pinky promis kami.
Alam ko na bata pa ako noon, at hindi ko alam ang ginagawa ko. Pero, hanggang ngayon, miss ko na siya. Di ko na siya nakita ng grade 5 kami.
** End of Flashback**
Miss ko na siya. Miss ko na si Senn.
Nag-post ako sa wall ko.
"I miss you Senn.. Kelan ka pa ba magpapakita sakin ulit? Alam mo, naging bitchy na ako. Pero, nandun parin yung masakit na memories ng friends ko noon. I need you.."
===============
Where: School
Time: 3:00 PM
Afternoon na dito ngayon sa school. Ang boring. Tinatanaw ko ang picture namin ni Senn noon. I miss him.
"Hey bitch."
"Yea?"
Lumingon ako sa linta. Ohhh~ Yung babae pala kahapon. "Ano kailangan mo hipon?" tanong ko.
"What did you call me?!"
*tingin pababa hanggang pataas sakanya*
"Kain katawan, tapon ulo. Inshort, HIPON. Ayy--hinde! Correction, Hipon na linta at bingi." sabi ko ng mataray. Nag-smirk naman siya. "Ang cheap mo ma-insulto." She said.
I gasped. "Oh, no dear. I'm telling pure honesty." I said. naningkit naman ang mata niya sa inis.
Sampalin nia sana ako pero na kuha ko naman yung kamay niya at sinampal ko siya.
"Oooppss. Sorry. Automatic ako nanampal sa mga pangit eh. I'm so sorry dear. Oh, betcha' go now. Bye, dear." tapos nagwink ako sakanya. At umalis.
Pumunta ako sa likuran ng school at umiyak.
What's happening to me? I'm not even someone like this bad before. I sniffed. Siguro natrauma ako sa nangyari noon. Ganun lang. At sa parents ko rin..
nagulat ako ng may biglang kumablit sakin. Si Sylvette. Nanlaki ang dalawang mata ko. Tumabi siya sakin at pinahiran yung luha ko.
"Alam mo, sa totoo lang. Naiirita ako sayo. Ang bitch mo. Parang linta ka narin." tumigil siya at ngumiti sakin. "Pero hindi ikaw yun diba?"
nanlaki ang mata ko. Pa-paano..?
"Walang masama kung magmaldita ka. Alam ko na-trauma ka lang, kaya ganun ka. Makinig ka..." huminga siya ng malalim. "Alam mo..
anong sinasabi ng puso mo?"
Sabi ng puso ko, bumalik ako sa dati.
"Mas mabuti kung sundan mo yan. Kasi mas nakaka-akit ang true self ng isang tao. Kasi wlaang may matago sa kalooban mo. Alam ko.. alam ko, may natirang kabaitan diyan sa puso mo. Kaya, wag mong hinatayin mawala pa yun. Kasi, yun kung sino ang totoong ikaw. Kaya, wag kang matakot. Nandito ako.." at ngumiti siya. "tutulungan kita, kahit naiirita parin ako sayo. Oy! Hindi tayo friends ah! Tulong-tulong lang ito, pre!" sabi niya.
Umiyak naman ako ng grabe... sa saya..
"O-Oy.. ba't ka umiiyak?" tanong niya.
"Salamat.. salamat.." sabi ko.
Ngumiti naman siya.
"Sus. Wala yun." tumayo naman siya. ''Halika! Papasyal tayo!"
Ngumti naman ako at tumayo. Tumango ako.
"Sige.."
At umalis na kami sa campus.. papuntang Star City.