The end is near..
Chapter 47
SOFIA'S POV
Nagtayuan ang lahat ng biglang lumabas ang doctor galing operating room. Limang oras na ang nakalipas buhat ng isinugod si Cally sa ospital. Dumating nadin sila Mrs. Xu na umiiyak galing pang China.
"Sino po ang kamag-anak ng pasyenteng nasa loob?"
"Me! Me! I am the husband. How is my wife?!" Sigaw ni Drake na tumakbo papalapit sa doctor. Narinig ko din ang mga singhapan ng mga kasama ko. Na tila nagulat talaga sa nalaman.
Bumuntong hininga ang doctor bago magsalita.
"I am very sor---" nagulat ang lahat dahil biglang tumalsik ang doctor hindi pa nito natatapos ang sinasabi.
"What the fvck are doing, Drake Lee!" matigas kong wika na nagpatigil sa kanya. Tumayo ako malapit sa kanya at hinawakan ang braso nito. Naramdaman ko ang pagyugyug ng balikat nito at nagulat nalang ako na tahimik itong umiiyak.
Nakita ko naman ang pagtayo ng doctor at lumapit sa amin.
"We did are really best, mister Lee but as of now she's in the state of coma. Too bad to say but malapit sa puso ng pasyente tumama ang bala at madaming dugo ang nawala sa kanya. Mabuti nalang at naisugod agad ang pasyente dito." mahinahong pahayag ng doctor. Walang nagawa si Drake at malakas na sinuntok ang pader na malapit sa kanya.
"Thank you, Doc." wika ni Mr. Xu at agad na dinulgan ang misis na umiiyak sa gilid nito.
"I am such an asshole. I am a failure... h-hindi ko m-man lang siya na p-protektahan." Mahinang saad nito ay biglang umupo sa sahig. Nakita kong umiiyak sila Althea.
"It's not your fault, dear cousin." wika ko sa kanya at lumuhod sa harapan niya. Isang pares ng namumulang mata ang sumalubong sa mga mata ko.
"N-noona.." I place my hands in his hair and pulled him into a hug.
"Shh... I am here. Don't worry everything will be okay." I said as I patted his hair. Mas humigpit ang yakap niya sa akin at ng ma-realize ko ay umiiyak na naman ulit ito.
"I.. I always love her, Sofia. Alam mo yan. I may be asshole but this asshole was already tied a knot to a little girl when we were little." Bulong niya sa akin.
"I know.. I know."
"Hindi ko lang matanggap na kung bakit siya pa. Pwede naman ako nalang ang taman diba? Why her? Why her?!"
"Everything happens for a reason, Drake. Trust me. She will wake up soon."
"Ang sakit.. ang sakit sakit."
Nakita ko namang lumapit si Trake sa amin at bigla nalang niyakap ang kakambal. Napangiti ako ng yinakap din ni Drake ang kakambal ng mas mahigpit.
"Wife.." napalingon ako kay Xander na tumawag ng pansin ko. Tinaasan ko to ng kilay.
"Aren't you tired?" saad nito at lumapit sa akin. Umiling ako sa kanya at nagsimula kaming maglakad papalayo sa kanila.
"No. But I am cold." wika ko dito. Napatigil naman ako ng bigla itong huminto at humarap sa akin.
He spread both of his hands like inviting me to hug him, realizing that he is wearing a long black cardigan. Naiiling na napangiti ako at lumapit sa kanya. Niyakap ko siya at agad naman niyang ibinalot ang dalawang kamay niya sa akin.
"Nilalamig ka parin ba?" wika niya at umiling lang ako. It feels so home for me.
-----X
"Queen... hindi pa rin nila natatagpuan kung sino ang bumaril kay Lady Cally."
Pumikit ako para pigilan ang sarili na murahin ang nasa kabilang linya. "Why is that so?"
"May pilit po na humaharang sa lahat ng ginagawa ng mga reapers. Sa katunayan po ay lima na po ang sugatan sa reaper na pinadala para hanapin ang salarin." Paliwanag nito.
He is really testing me.
"Call the Luna, siya ang mamumuno sa pagtutugis."
"Masusunod, Queen."
"Kamusta... ang nakababatang Romnov?" tanong ko dito.
"Nasa kustodiya na po ito ng Hunter. Ginagamot na idn po siya at ngayon po ay hindi po siya maka-usap ng maayos dahil palagi nalang po itong nakatulala."
Napa-buntong hininga ako. Na overdose sa drugs ang nakababatang Romnov dahil sa nalamang patay na ang Fratello nito. Natagpuan na lamang namin itong walang malay at nakaratay sa sahig ng condo nito.
"Okay, call me when there is an update." at ibinaba ko na ang tawag.
"What did the she say?" wika ni Xander. "Wala.. di parin nila nahahanap ang mga tauhan ni Lerman." Nagtatagis na wika ko.
Napatingin ako sa phone ko ng bilang tumunog ito at nag flash ang pangalan ni Tiffany.
"He-----"
"Sht uno! Si Althea! Si Althea!" rinig kong sigaw niya sa kabilang linya.
"Fvck! Calm down, ano ba ang nangyayari?"
"Sh-she was kidnapped! Althea was kidnapped! Bumili lang kami ng pagkain sa labas ng biglang may humablot sa kanya at damn! I was caught off guard. I froze in an instant! H-Hindi!" At humagulgol ito ng iyak.
"Sht!" I cussed and cut the line before turning to Xander who is now standing beside me.
"Xander, we need to go the hospital. Althea was captured again." dali dali kaming lumabas at pumunta sasakyan.
It took us 20 minutes to arrive at the hospital.
Naabutan namin si Rain na nagwawala sa labas ng ICU.
"Rain Hwang!" matigas na boses ni Xander ang nagpatigil kay Rain. Humarap ito sa amin at nagibla ako ng tumakbo ito papalapit sa akin at lumuhod.
"I am begging you... please help me Queen. I.. can't lose here. No.. not again. No!" nanlulumong itinukod nito ang kamao sa sahig.
What is happening bakit lahat ng mahal ko sa buhay ay sinasali nila. They are fvcking cowards! He is a fvcking coward.
Natuod ako sa harapan ni Rain na walangg ginagawa kundi ang ibulong ang pangalan ni Althea. Umiiyak sa gilid si Tiffany na inaalo ni Kenneth.
Tumalikod ako sa kanya at nagsimulang mag lakad. Hinawakan ni Xander ang braso ko pero pinigilan ko ito. "No.. please.. let me be alone." Mahinahong wika ko.
Nag dadawalang isip man at binitawa niya ako at nagsimula ulit akong maglakad.
Hindi ko namalayang naka labas na ako sa hospital at tinatahak ko na ang parkeng malapit rito. May nakita akong bench at umupo ako doon.
Tiningnan ko ang relong pambisig at alas otso na pala ng gabi. Tumingala ako at tiningnan ang mga bituing nagniningning... buti pa sila.. payapa tingnan.
Dahan dahan kong ipinikit ang mga mata ko.
Pano kaya kapag hindi ako si Sofia... siguro andun ako sa bahay namin ngayon at baka gumawa na ng assignment katulad ng normal na dalagang nag-aaral. Iniisip kung paano ko gagawing productive ang araw ko kinabukasan.
Siguro wala akong kaibigan na ngayon ay coma at ang isa naman at dinukot kapag normal lang ako. Na hindi sila gagawing pain laban sa akin... How I wish..
Napatingin ako sa gawi ko ng biglang my tumikhim. Nakita ko ang isang babaeng maputi at buhok nito ay shoulder length lang. Tiningnan ko lang ito na umupo sa tabi ko.
Tahimik lang kami at dinadamdam ang simoy ng hangin ng bigla siyang magsalita.
"Alam mo lahat ng problema nasosolusyunan.." bigla niyang saad, napalingon ako sa kanya na nakatingala sa langit.
Ginawa ko ang pwesto niya at tumingala.
"I.. I do not know what to do anymore.. They.. I may look tough outside but I am breaking inside.." Pumipiyok na saad ko.
"Ano ba ang nangyari?" tanong nito.
I chuckled before answering. "You wouldn't believe but I came from the world where guns.. kunais.. blood and even death is normal. I know nothing but to survive in this chaotic world. Yes, I am reigning but I haven't feel being sated in my whole life." I heaved a long sighed before continuing.
"Right now, one of my gang mate is in the state of Coma and the other one was being captured. I really do not know. Seeing their love ones grieving for the loss... I thought of me living in this world was a big mistake." I sob.
Hindi.. Hindi ko na kaya..
Dahil kahit ako... sobrang ng nasasaktan.
"I've seen too much death.. and hindi ko makakaya kapag ang kaibigan at kapamilya ko na ang makita kong unti-unting kinukuha sa akin. I.. I-I did really try my best of protecting then b-but... I am a failure!" I cried. I feel her hands patting my back.
"You are tough.. I know to myself.. mabuti ka pa nga marunong kang protektahan ang mga mahal mo sa buhay.." she said.
"Ngayon ka pa ba susuko?" Napatingin ako sa kanya. Ngumiti siya sa akin at inayos ang mga buhok na nakatabing sa mukha ko.
Susuko na ba ako?
"Nagawa mo silang protektahan noon.. ngayon ba hindi mo na ulit iyon magagawa?" wika niya.
"Kasi alam mo ba.. hindi pa huli ang lahat. Maipaglalaban mo pa sila.. Ako hindi na." wika niya at malungkot na ngumiti.
"Huwang kang matakot sa mga posibilidad.. sa mga what if's na nasa ulo mo. Kasi siguradong matatalo ka kapag utak lang ang papairalin. Minsan kasi kaylangan gamitin ang puso at utak ng sabay. Sa paraang iyon makakagawa ka ng mga desisyon na ikakabuti ng lahat. Hindi ka pag magsisisi sa huli."
"Kung kailangan mong ipaglaban. Ipaglaban mo, huwang mong hayaang lamunin ka ng takot. Iyan ang makakatalo sayo. Dahi sarili mo lang magsisimula ang lahat.. Just hold the memories.. Stay positive kahit sobrang gipit na and trust Him."
Lumapit siya sa akin at pinahid ang mga luhang kumakawala sa mga mata ko.
"You have a pretty eyes.. but t'was full of despair and fear.. let it out girl. There are many things so much wonderful than death... it is life."
She smiled at me so I smiled back.
"Tori!" napalingon kami at may isang lalaking matangkad ang lumapit sa amin. Hinapit niya sa bewang ang babae at ngumiti dito. "Where have you been? Let's go." tumaas ang kilay ko sa lamig ng boses niya.
"Sorry, Onyx. May kinausap lang ako." At lumingon silang dalawa sa akin. Lumapit ang babae sa akin at hinawakan ang kamay ko.
"I am sorry for being rude but I am called Victoria McCurly and that guy.." she said pointing the guy who is now looking at us. "..is His Highness Jack Onyx Levinne Stavros." tumaas ang kilay ko sa pagpapakilala niya sa lalaki. "..and he is a Greek Prince." natawa siya sa sariling pahayag.
"I'm no princess but I am Princess Sofia Park-Xu."
"Tori, let's go."
She hug me for the last time and then whisper.. "Fight for it." then let go of me and went to the guy.
Nagsimula na silang maglakad papalayo sa akin ng sumigaw ako. "Victoria!"
Lumingon silang dalawa sa akin.
"You've made realize what life is. Thank you so much! You're an angel!" She smiled sweetly and walk afterwards. I smiled and face the other direction and start walking.
I need to fight..
Not for myself..
But for all of us..
______ ___ __ _
Unedited.
VOTE.COMMENT.FOLLOW.
IG: @baektaexx_
Twitter: @monsterfiffy_
Copyright © MonsterFiffy Wattpad