Chapter 48: The END
CALEB'S POV
Ilang linggo ng hindi pumapasok si Tiffany, nag-aalala na halos lahat sa kanya at mas lalo ako. Hindi man lang kami nakapag-usap pagkatapos ng play dahil umalis siya agad.
Hindi ko nga hinabol si Precious nung nag walk out siya dahil mas inuna kong hanapin si Tiffany, pinuntahan ko siya sa bahay nila after 2 days pero wala siya.
Nasaan ka na ba Tiffany? Tanga kung tanga talaga pero aaminin ko mahal na mahal ko pa din si Tiffany.
Nandito ako ngayon sa mansion pinatawag kaming lahat ni daddy, mukhang seryoso yung pag-uusapan dahil It's a matter of life and death daw.
Sus. Ano naman kaya yun?
Kahit magka-away kami ni Precious isinabay ko pa din sya sakin, actually di man lang ako gumawa ng effort para man lang suyuin sya, simula nung dumating sya ulit sa buhay ko parang di ko man lang naramdaman yung pagkasabik ko na makita sya ulit.
Hindi na sya yung Precious na nakilala ko, ang dami na nyang nakalimutan na memories namin, nakakaasar nga eh samantalang ako hindi man lang makaget over sa kanya kahit mga bata pa kami nun.
Siguro kapatid na lang turing ko sa kanya.
Nakarating na kami sa mansion sumalubong sa amin sina mama and daddy na seryoso ang mga mukha pati si Toni na nakikigaya sa seryosong aura. =_____=
Baliw talaga 'tong bata na 'to mana kay Tiffany, magka-ugali, maniniwala na nga ako na magkapatid yung dalawang yun eh.
"Buti naman at kasama mo yang impostora na yan." biglang sabi ni mama sa malamig na boses. Teka parang naguluhan ata ako dun. Impostora? Tinignan ko yung direksyon ng mata ni mama at nakatitig sya ng masama kay Precious. Napakunot ang noo ko at nagpalit palit ng tingin sa kanilang dalawa.
Halatang nagulat si Precious at sa pagtataka ko bigla na lang syang namutla.
"Niloloko ka lang nya Caleb. Ang tanga tanga mo!"
Biglang bumalik sa alaala ko yung sinabi sakin ni Tiffany nung nasa auditorium.
Yun ba ang dahilan kung bakit sinugod ni Tiffany si Precious?
Naknamputsa nalilito na ako.
"Sino ka ba Ms. Kristine Esteves? Panong napunta sayo ang music box ni Precious?!" pasinghal na tanong ni daddy.
Kristine Esteves? Putsa wag mong sabihing naloko na naman kami nina daddy? Ilang beses na din kaming naloko noon eh. Mabilis kong hinaklit sa braso si Kristine o kung sino man syang p*tangina nya.
"O-ouch! Caleb let me explain."
"Sino ka!!!"naningkit ang mga mata nya at mabilis na binawi ang mga braso nya sa pagkakahawak ko.
"Ang tanga tanga ninyo talaga! Ang dali ninyong maloko. Porke't na sa akin lang ang music box naging ako na si Precious. Hindi ko pinangarap na maging sya no!" tangina pala ng babaeng 'to. I can't believe this naloko nya kami ng ganun ganun lang. Kung pwede lang manapak ng babae eh.
"Sino ka sinabi eh!!!" sigaw ko sa kanya. Baliw na tong babae na 'to sya pa malakas loob na magalit.
"That's why I hate her from the very beginning kuya. She's so ugly to be my sister!" sabat ni Antonette.
"Hoy ang kapal mong bata ka!!! Oo na yang Precious na yan na ang meron ang lahat lahat, sorry na lang sya dahil nawala na ang lahat sa kanya."
"Anong ibig mong sabihin? Kilala mo ba si Precious? Nasaan sya?!!"
"Eh kung sabihin kong oo! Naagaw ko na ang pamilya nya at ang alam nya pati ikaw. Hahaha." tumawa sya na parang baliw, naikuyom ko na lang ng mahigpit ang kamao ko. Tinapik ako sa balikat ni daddy para kumalma.
"You're wrong Kristine. Kilala ko ang tunay na Precious at nasa paligid lang namin sya." sabi ni mama sa mapang asar na tono. Nahanap na nila ang tunay na Precious? I mean yung tunay na talaga at hindi goyo lang?
"P-pano? Wala naman syang balak magpakilala ah! Niloloko mo lang ako! Hinding hindi ko sasabihin kung nasan sya!" nagkada utal utal na sya sa pananalita.
"Mali ka. Kilala na namin sya, ngayon sino ka at panong napunta sayo ang music box ni Precious?!"
"Ako si Kristine, taga Lemery din ako. Inagaw sakin lahat ni Precious! Sya ang bida sa school at sa lahat, lalo na kay Caleb! Lagi syang nauuna sa lahat, mapa laruan man o damit at pati kay Caleb. Gusto kong maging bestfriend si Caleb pero ano sya na naman ang nakauna, pero nung nangyari nga yung trahedya sa pamilya nya dun na ko natuwa, nakarma sya dahil masyado syang mayabang!"
"Nababaliw ka na." sinabi ko sa kanya habang umiiling.
"Masaya ako dahil nasasaktan ko sya ngayon. Masaya ako habang nakikita syang nakatingin lang sa malayo at hindi maipakilala ang sarili nya. Pumunta ako noon sa bahay nila at nakita ko doon yung music box, matagal ko yung tinago at hindi ko akalain na magagamit ko pa pala sya. Hahaha. Pero sa totoo lang nakakaawa pala si Precious 'no? Hahaha. Nakakaawa talaga sya."
"Napakatanga namin para maniwala sayo agad pero mabuti na din yun dahil natauhan si Precious. Hindi namin 'to mapapalampas. Good thing naman pala at umabot ka sa legal age my dear. So dadalawin ka na lang ni Precious sa kulungan ha?" nakangiting sabi ni mama pero halata pa din ang galit.
"A-ano? Hindi nyo sakin pwede tong gawin! Hindi ko sasabihin kung nasan si Precious! Hindi!" nagsimula ng mag hysterical si Kristine.
"I told you kilala na namin sya. We don't need you anymore." napatingin kami sa may pinto ng dumating na ang mga pulis.
"Sige hulihin nyo na yang impostora na yan!" utos ni daddy.
"No! Daddy! You can't do this to me! Dad! Please!" sigaw ni Kristine habang kinakaladkad palabas ng bahay namin kasama si daddy at ang mga pulis.
"Hoy feelingera ka! Mommy oh she's so feelingera. She's not your dad!" napailing na lang ako at napaupo sa sofa. Tinabihan ako ni mama at naupo sa tabi ko.
"Gusto mo ba syang makita?"
"Yes mom pero sa ngayon gusto ko munang makausap si Tiffany, madami akong gustong sabihin sa kanya."
"Pwede mo namang pagsabayin besides iisang tao lang naman ang gusto mong makausap." Mabilis akong napalingon kay mama at tumango lang sya kasabay ng pag ngiti.
"Si Precious ay si Tiffany?"
"Hindi ka ba nakikinig dun sa baliw na Kristine na yun? Nasa malapit lang sya at pinapanood ka habang nasasaktan dahil hindi nya magawang magpakilala. Son, natakot lang sya, masyado namin syang nasaktan ng daddy mo. Give her another chance. She loves you so much." niyakap ko si mama at di ko na napigilan ang maluha. Bading kung bading.
"I really love her mom. Kahit sinaktan pa nya ako hindi naman nawala yung pagmamahal ko sa kanya." humiwalay si mama sa akin at ngumiti. May inabot sya sakin na isang papel. Tumayo sya at iniwan akong nakaupo sa sofa. Kinakabahan ako. Ano naman kayang laman nito? Binuklat ko ang papel at binasa,
Dearest Ace,
Please tie atleast one red ribbon to the gate of your house, that means that you still love me.
I'm sorry. I know I'm so stupid but believe me I always love you.
I miss you so much bhie.
Love,
Precious Tiffany Javier- del Rosario
TIFFANY'S POV
Sumabay na ako kayna daddy at Tita Maggie sa pag uwi. Tanggap ko na ang lahat at naintindihan ko na din silang dalawa, siguro nga may kasalanan din si mommy pero hindi naman nagbago ang tingin ko sa kanya, mahal ko pa din at nirerespect ko si mommy sa kahit ano pang naging desisyon nya.
Nakasakay na ako ngayon ng taxi papunta ng bahay nila Caleb.
Kinakabahan ako. Humingi ako ng sign na kapag may nakita ako na kahit isa man lang na red ribbon sa bahay nila ay ibig sabihin na mahal pa nya ako at kung wala naman, tatanggapin ko na lang siguro na kasalanan ko din na sinayang ko ang chance na para samin.
Habang papalapit sa bahay nila ay lalong bumibilis ang tibok ng puso ko.
"Manong?" tawag ko sa driver ng taxi.
"Bakit po mam?"
"Manong pag nadaan po tayo dun sa puting gate pwede paki tignan kung may pulang ribbon na nakasabit?"
"San po bang gawi?"
"Sa kanan ho. Pwede po ba?"
"Sige po."
Yumuko ako dahil malapit na talaga. Ilang bahay na lang at yun na ang bahay nila. Pumikit ako ng mariin ng makalagpas na kami sa puting gate. Sa kinakabahanng boses ay tinanong ko si manong kung may nakita ba sya ni isang red ribbon.
"M-manong, may isang pulang ribbon po ba?"
"Pasensya na hija, walang isang ribbon.........................................
Napayuko na lang ako at tinutop nag bibig ko para pigilan ang pag-iyak. Ganun kabilis nya ko kinalimutan?
..............hindi ko kasi mabilang yung red ribbon sa gate. Pinuno yung buong gate eh." napatingin ako sa rearview mirror at nakita kong ngumiti si manong, napangiti din ako at tuluyan ng naiyak. Ngayon lang ako naiyak dahil sa sobrang happiness, akala ko nakalimutan na agad ako ni Caleb.
Inihinto ni manong ang taxi at akalain nyo libre na lang daw, pa-goodluck na lang daw sakin.
Sa di kalayuan nakita ko sya na nakatayo sa may gate at may hawak na isang boquet ng white roses na napalilibutan ng red ribbons.
Dahan-dahan ang paghakbang ko papalapit sa kanya.
Nakangiti sya sa akin at tumango na para bang sinasabing kaya mo yan.
Patuloy pa din ako sa pagluha pero pinilit ko pa din ang ngumiti sa kanya.
"Ace." sabi ko sa basag na boses. Hindi ko alam pero nakita ko na parang iiyak din sya.
"Pag isang ribbon lang kasi baka di mo makita kung gano kita kamahal kaya ayan pinuno ko. Di mo pa ata nakilala gate namin kasi lumagpas ka pa." I giggled kasabay pa din ng pagluha. Niyakap nya ko at tuluyan na kong napahagulgol sa dibdib nya. I hugged him back na akala mo ilang taon kaming di nagkita.
After a long time, I got the chance to see him again.
He smiled at me and I did the same.
He asked me if I'm okay and I nodded.
Then the words instantly came from him and started to say:
"I miss you so much Tiffany. I miss your voice, your eyes, the touch of your hand, the way you crack jokes, the words I love to hear from you. I miss the way we were before."
He hugged me tight as tears fell from my eyes.
Gosh! He still loves me.
At ngayon hindi na lang 'to isang panaginip.
I've honestly tried to let him go, to forget him. I've honestly tried not to think of him but I honestly can't. Cause honestly, I don't want to.
Everybody thinks that I am strong. Well, though I seem to be tough, I'm afraid of one thing. It's realizing that I've lost the person whom I gather strength from.
I'm glad that I met you Caleb.
I love you.
THE END