Met een schok komt de auto tot stilstand. Mijn ogen schieten open en nemen, nog verdoofd van de slaap, de omgeving in zich op. Blijkbaar heb ik de laatste kilometers in de bergen toch niet kunnen weerstaan aan het gevoel van vermoeidheid dat al bezit van me nam sinds we thuis vertrokken zijn. Thuis, in België. Een gelukkig gevoel overspoelt me als het tot me doordringt, eindelijk zijn we er, in Granada.
'We zijn er jongens!' roept mijn papa met luide stem om boven de muziek uit te komen. Mijn vader heeft nogal de neiging om overenthousiast te reageren en zeker als we op reis zijn. Ik kan er nog wel om lachen, maar mijn zus Hannah is er minder mee gediend. Ze rolt dan ook onverstoorbaar met haar ogen, wat haar een boze blik oplevert van mijn moeder. Mijn broer Alex slaapt nog steeds als een blok door. Zowel Hannah, die 12 is en Alex, die bijna 14 is zitten al zover in de puberteit dat ze zich ergeren aan alles wat mijn ouders doen. Gelukkig ben ik er nog, met mijn bijna 16-jarige leeftijd het oudste kind, om de vrede te bewaren als de spanningen weer eens hoog oplopen. Iedereen weet dat ik ongetwijfeld het kalmste en meest empathische lid van de familie Moenaert ben. En hoewel ik soms sterk overschat wordt doe ik mijn uiterste best om die uistraling te behouden.
Het eerste wat ik voel wanneer ik de autoportieren van onze zwarte sharan hoor toeslaan is de hitte. De zware, allesverzengende hitte die als een warm deken op mijn huid drukt. Er beginnen zich ongetwijfeld al zweetkringen te vormen onder mijn oksels. Wanneer ik een blik opvang van mezelf in het raam van de receptie kan ik mijn vreugde niet op. M'n haar lijkt wel een piekerig vogelnest en op mijn wangen staan rode afdrukken, hoogstwaarschijnlijk van de autozetel. Snel trek ik mijn gekreukt jeansrokje recht. En man, ik heb deodorant nodig. Ik bid in mezelf dat ik we hier niet teveel mensen zullen tegenkomen voor ik de kans heb om in de douche of het zwembad te springen. Laat staan knappe jongens van mijn leeftijd.