Ο χρόνος για την Μέγκαν είχε σταματήσει. Ένιωθε τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια της ακούγοντας τα λόγια του πατέρα της ενώ το μυαλό της βούιζε σαν τα ήταν έτοιμο να σπάσει. Έβλεπε τα πάντα γύρω της θολά και στα αυτιά της μπορούσε να ακούσει μόνο τις διστακτικές δόσεις ανάσας που έβγαιναν από τα πνευμόνια της. Έμεινε να κοιτάζει το πάτωμα αμίλητη ενώ τα βλέφαρα της ήταν τόσο βαριά που ένιωθε τα μάτια της να κλείνουν. Τα δευτερόλεπτα μετρούσαν διαφορετικά για αυτήν. Δεν μπορούσε να σκεφτεί απολύτως τίποτα. Η φωνή του μυαλού της επαναλάμβανε δυνατά, ξανά και ξανά τα τελευταία λόγια του πατέρα της, σαν έναν ατέρμονο βρόγχο.Μια βασανιστική επανάληψη. Πάνε να αγκαλιάσεις την παραλίγο οικογένεια σου γλυκιά μου. Από δίπλα η παραλίγο αδερφούλα σου. Από εδώ το αρχίδι που κρατούσε καμιά δεκαπενταριά χρόνια κρυφή σχέση με την μάνα σου. Κρυφή σχέση με την μάνα σου. Κρυφή. ΚΡΥΦΗ! Το αρχίδι. Η παραλίγο αδερφούλα σου. Με την μάνα σου. Η μάνα σου! Κρυφή σχέση με την μάνα σου!
Η Μέγκαν ανοιγόκλεισε αργά και βασανιστικά τα βλέφαρα της και χωρίς να πει τίποτα σήκωσε το βλέμμα της προς την Αμάντα. Και έπειτα προς τον Σεμπάστιαν. Μετά ξανά προς την Αμάντα. Οι όψεις τους έμοιαζαν με παγωμένα αγάλματα. Ακούνητα αμίλητα και αγέλαστα. Έβλεπε τα πάντα γύρω της σε σλοου μόσιον. Σαν να έδινε χρόνο στον εαυτό της να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε ακούσει. Ο Σεμπάστιαν κοιτούσε την Μέγκαν στα μάτια. Ήθελε πολύ να της μιλήσει, να της εξηγήσει, να της δώσει μία απάντηση στα άπειρα ερωτιματικά που υπέθετε ότι θα είχε η μαυρομάλλα κοπέλα. Αλλά όχι τώρα. Οχι μπροστά στον πατέρα της. Το μόνο που θα κατάφερνε αν άνοιγε το στομα του θα ήταν να πλακωθεί στις μπουνιές με τον κύριο Μπράουν. Η Αμάντα άφησε το χέρι του πατέρα της βλέποντας την ταλαιπωρημένη όψη της Μέγκαν. Φαινόταν σαν να είχε σκάσει κάποια πυρηνική βόμβα μπροστά της και η ίδια να κάνει υπερπροσπάθειες να επανέλθει στην πραγματικοτητα αποφεύγοντας την φωτιά. Πλέον ήξερε όλη την αλήθεια για την μητέρα της. Η γυναίκα που την μεγάλωσε με τόση αγάπη είχε διπλή ζωή. Ανέκαθεν. Από πάντα. Με τον πατέρα της Αμάντα. Της Αμάντα. Αυτής που πήγε και ερωτεύτηκε. Αυτής που το όνομα της ήταν γραμμένο πάνω στην καρδιά της.
Η Μέγκαν κάρφωσε το βλέμμα της πάνω στην Αμάντα. Απομόνωσε την παρουσία της. Σαν να βρίσκονταν οι δυο τους στον χώρο. Χωρίς τον Σεμπάστιαν, χωρίς τον πατέρα της, χωρίς τις μπαλαρίνες, χωρίς τους δημοσιογράφους. Μόνο αυτή και η Αμάντα. Οι δυο τους σε ένα κενό δωμάτιο, αντικριστά η μία απέναντι από την άλλη. Ποια είναι αυτή; Την ξέρω; Ποια είσαι; Δεν σε ξέρω. Μάλλον ποτέ δεν σε ήξερα. Ερωτευτηκα ενα φανταστικό πρόσωπο που δεν υπάρχει. Εγώ το έπλασα στο μυαλό μου. Έγω σε δημιούργησα. Εσένα που βρίσκεσαι απέναντι μου δεν σε ξέρω. Μου είσαι κάποια άγνωστη. Η δικιά μου Αμάντα ποτέ δεν θα το έκανε αυτό. Ποτέ δεν θα μου έκρυβε κάτι τέτοιο. Στον διάδρομο επικρατούσε απόλυτη σιγή , κανείς δεν μιλούσε μετά από την «βόμβα» που έσκασε στα αυτιά τους από το στόμα του κύριου Μπράουν. Όλοι κοιτούσαν την Μέγκαν και η Μέγκαν κοιτούσε μόνο την Αμάντα. Κανείς από τους παρευρισκόμενους δεν είχε καταλάβει ότι η Μέγκαν μέσα της υπέφερε. Υπέφερε όχι για τα μυστικά που τόσα χρόνια της έκρυβε ο πατέρας της, αλλά για τα μυστικά που της έκρυβε η κοπέλα που ερωτεύτηκε.
Η Μέγκαν έκανε κάποια διστακτικά και αργά βήματα προς την Αμάντα. Το παγωμένο βλέμμα της ήταν καρφωμένο πάνω της. Το στόμα της μία λεπτή γραμμή σαν να είχε καλά φυλακισμένα όλα τα λόγια της εκεί μέσα που με βία πάλευαν να βγουν και να ακουστούν.
"Πως μπόρεσες; " ακούστηκε η χαμηλή φωνή της Μέγκαν που με το ζόρι βγήκε μέσα από τα σωθικά της. Στο πρόσωπο της ήταν ζωγραφισμένη μόνο η απογοήτευση και τίποτα παραπάνω.
Η Αμάντα ένιωσε μία γερή σουβλιά στο στομάχι ακούγοντας την φωνή της Μέγκαν. Πονούσε το ίδιο με αυτήν. Δεν είχε κάποια δικαιολογία. Τι να της έλεγε; Ότι έτρεμε την αντίδραση της; Ότι δεν ήθελε να την χάσει; Ίσως ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής της που της έκρυψε κάτι τέτοιο. Ένιωθε ο χειρότερος άνθρωπος του κοσμου που του άξιζε η πιο βάναυση τιμωρία. Το υπέρτατο μαρτύριο. Να χάσει την Μέγκαν μια για πάντα.
"Φοβόμουν" ακούστηκε η ψιθυριστή φωνή της Αμάντα μέσα από την βαριά αναπνοή της ενώ τα μάτια της ήταν υγρά. Έβαζε όλη την δύναμη της ψυχής της για να μην ξεσπάσει μπροστά στον κόσμο και να κρατηθεί όρθια.
Ο Σεμπάστιαν και ο κύριος Μπράουν κοίταξαν με απορία τις δυο κοπέλες. Αντί η Μέγκαν να τα βάλει με τον Σεμπάστιαν που ήταν και ο εραστής της μάνας της, τα έβαζε με την κόρη του; Γιατί; Δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί υπάρχει τέτοια τεράστια συναισθηματική ένταση ανάμεσα τους. Δεν ήξεραν ότι οι κόρες τους είναι ερωτευμένες η μία με την άλλη.
"Φοβόσουν " είπε με σταθερή φωνή η Μέγκαν επαναλαμβάνοντας τα λόγια της Αμάντα και καταπίνοντας με τα βίας όλο τον πόνο που χτυπούσε αλύπητα το κορμί της. Κούνησε λίγο το κεφάλι της πάνω κάτω, προσποιούμενη ότι κατανοεί αυτό που της λέει η Αμάντα και έπειτα ξανασήκωσε το βλέμμα της τρίζοντας τα δόντια της με όση δύναμη της είχε απομείνει για να μην καταρρεύσει στο πάτωμα. "Μου είσαι μία άγνωστη." συνέχισε χωρίς να ρίξει ούτε ένα βλέμμα στον Σεμπάστιαν. Τα μάτια της ήταν μόνο καρφωμένα πάνω στην Αμάντα. Έπειτα γύρισε και στους δυο τους πλάτη. Έκανε νόημα στους μπράβους να αφήσουν τον πατέρα της ελέυθερο και έφυγε μαζί του χωρίς να ξανακοιτάξει πισω της.
Η Αμάντα άκουσε με τα ίδια της τα αυτιά την καρδιά της να σπάει σε χίλια κομμάτια. Απειρα κομματάκια αγάπης και έρωτα ήταν σκορπισμένα στο πάτωμα. Ήθελε να τα πατήσει με όλη της την δύναμη. Να τα διαλύσει. Να πονέσει ακόμη πιο πολύ. Να τιμωρήσει και η ίδια τον εαυτό της για αυτό που έκανε. Αρκούσαν λίγα δευτερόλεπτα και ελάχιστες λέξεις για να καταστραφεί. Ήξερε ότι είχε έρθει το τέλος. Και αυτή τη φορά χωρίς επιστροφή. Το βλέμμα που της έριξε η Μέγκαν το φανέρωνε ξεκάθαρα. Έμεινε ακίνητη να βλέπει την Μέγκαν να φεύγει με τον πατέρα της. Δεν μπορούσε να ακούσει τίποτα. Ούτε την ίδια της την αναπνοή. Ήταν σαν ένα άψυχο σώμα χωρίς καρδιά. Είχε πεθάνει μέσα της. Ο έρωτας που ένιωθε ήταν τόσο μεγάλος που ήταν το πιο βασικό ζωτικό της όργανο. Αυτό που την κρατούσε ζωντανή. Χωρίς αυτόν τον έρωτα ήταν ένα τίποτα. Ήταν μία νεκρή.
Με το που έφυγε η Μέγκαν, ο οργανισμός της Αμάντα δεν άντεξε άλλο και η νέα κοπέλα έχασε τις αισθήσεις της. Ευτυχώς ο πατέρας της βρισκόταν ακριβώς δίπλα της και την έπιασε κατευθείαν με τα χέρια του για να μην χτυπήσει.
"Γρήγορα καλέστε κάποιο ασθενοφόρο" φώναξε αναστατωμένος ο Σεμπάστιαν κουβαλώντας την αναίσθητη κόρη του στα χέρια του.
"Τι συμβαίνει; " ακούστηκε από μακριά η φωνή της Ζουλιάν μπαίνοντας μέσα στο διάδρομο και βλέποντας τον Σεμπάστιαν να κρατάει την λυπόθημη Αμάντα. Η χορογράφος δεν ήξερε τίποτα από όλα όσα είχαν προηγηθεί τα προηγούμενα λεπτά καθώς βρισκόταν καθ΄όλη την διάρκεια μέσα στο Μέγαρο συζητώντας με τους συναδέλφους της. Το βλέμμα της άνοιξε διάπλατα όταν είδε το μαυρισμένο μάτι του Σεμπάστιαν. Ήταν πασιφανές ότι είχε μπλέξει σε καυγά.
"Πάμε θα σου τα εξηγήσω όλα στο νοσοκομείο " απάντησε λαχανιασμένος ο πατέρας της Αμάντα βγάζοντας τρέχοντας την κόρη του έξω από το Μέγαρο.
......................................................................................................
Την ίδια χρονική στιγμή η Μέγκαν βρισκόταν μαζί με τον πατέρα της στην προσωπική τους λιμουζίνα και κατευθυνόντουσαν προς την έπαυλη τους. Από το στόμα της μαυρομάλλας κοπέλας δεν είχε βγει μιλιά καθ'όλη την διάρκεια της διαδρομής.
"Δεν έχεις να πεις τίποτα; " ο Κύριος Μπράουν κοίταξε σαστισμένος την κόρη του. Τόσα χρόνια της έκρυβε ότι η μητέρα της ήταν άπιστη και τώρα που το έμαθε η αντίδραση της ήταν αυτή; Να κάθεται απλά αμίλητη και χαμένη μέσα στις σκέψεις της;
Η Μέγκαν συνέχιζε να κοιτάζει έξω από το παράθυρο χωρίς να δίνει σημασία στον πατέρα της. Η αλήθεια ήταν ότι δεν τον είχε ακούσει καν. Το μυαλό της ταξίδευε στην μητέρα της. Στο παρελθόν της. Όλα όσα θεωρούσε δεδομένα ανατράπηκαν. Δεν ήταν πλέον σίγουρη για τίποτα και για κανέναν. Πως θα μπορούσε να ξανα εμπιστευτεί κάποιον μετά από αυτό; Όταν τα δύο πιο κοντινά της άτομα δεν ήταν αυτά τελικά που πίστευε; Ένιωθε ότι η μητέρα της φεύγοντας από την ζωή, πήρε μαζί της και ένα καλά σφραγισμένο «μπαούλο» μυστικών. Δεκαπέντε χρόνια παράλληλης ζωής; Δεκαπέντε χρόνια παράλληλης σχέσης με τον πατέρα της Αμάντα; Πότε έγιναν όλα αυτά; Αυτή που ήταν; Η μοναδική που θα μπορούσε να της λύσει τις απορίες της ήταν η ίδια της η μάνα. Στο πρόσωπο της Μέγκαν σχηματίστηκε ένα ειρωνικό χαμόγελο κάνοντας αυτή τη σκέψη. Στη ουσία γελούσε με τον ίδιο της τον εαυτό. Για το πως κατάντησε. Για τα παιχνίδια που της έπαιζε η ζωή. Για την άδικη μοίρα που την ακολουθούσε. Είναι δυνατόν από όλους τους ανθρώπους του κόσμου να πήγε και να ερωτεύτηκε την κόρη του κρυφού εραστή της μάνας της; Είμαι σίγουρος ότι θα διαπρέψεις όπως αυτή. Θυμήθηκε τα λόγια του Σεμπάστιαν λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση του μπαλέτου των Μπολσόι. Τώρα κατάλαβε που αναφερόταν ο πατέρας της Αμάντα. Στην μητέρα της. Θα διέπρεπε όπως η μητέρα της. Η ανάσα της Μέγκαν έγινε πιο βαριά κάνοντας αυτή την σκέψη. Αν η μητέρα της δεν μπορεί να της λύσει όλες τις απορίες που έχει τότε σίγουρα ο μοναδικός που θα μπορούσε να βοηθήσει την κατάσταση είναι ο Σεμπάστιαν.
"Σταμάτα το αμάξι τώρα " προσταξε η Μέγκαν.
Ο Κάρλος σταμάτησε απότομα το αμάξι στην μέση του δρόμου και η Μέγκαν πήγε να βγει κατευθείαν από την πολυτελή λιμουζίνα.
"Για που το έβαλες; Δεν έχεις να πας πουθενά! " είπε αυστηρά ο κύριος Μπράουν.
"Για όπου θέλω. Ξαφνικά θυμήθηκες να αναλάβεις τον ρόλο του πατέρα; Δεν έχεις καμία απολύτως δικαιοδοσία πάνω μου " απάντησε κοφτά η Μέγκαν βγαίνοντας από το αμάξι.
Ο πατέρας της βγήκε κατευθείαν από την λιμουζίνα για να προλάβει την κόρη του αλλά ήδη η Μέγκαν είχε μπει στο πρώτο ταξί που βρήκε και έφυγε.
Η μαυρομάλλα μπαλαρίνα πήρε τηλέφωνο κατευθείαν τον Σεμπάστιαν για να του ζητήσει να βρεθούνε. Ήθελε να μάθει ακριβώς ποια ήταν η σχέση του με την μητέρα της. Ήταν ο καταλληλότερος για να της λύσει τα άπειρα κενά που είχε στο παζλ του μυαλού της.
"Μέγκαν; " ακούστηκε η ήρεμη φωνή του Σεμπάστιαν από το τηλέφωνο.
"Θα ήθελα να βρεθούμε. Οι δυο μας " απάντησε η Μέγκαν κοφτά και σταθερά.
"Εννοείται. Θα το ήθελα πολύ αυτό. Βρίσκομαι στη ιδιωτική κλινική του Αγίου Πάυλου αυτή τη στιγμή. Θα ήθελες να έρθεις από εδώ να μιλήσουμε; Θα έχουμε όλο το χρόνο καθώς θα μείνω το βράδυ εδώ "
Η αναπνοή της Μέγκαν κόπηκε ακούγοντας τα λόγια του Σεμπάστιαν. Τι έκανε στην κλινική; Έπαθε κάποιος κάτι; Αυτός ακουγόταν μια χαρά. Έπαθε η Αμάντα κάτι; Όχι.. Όχι ..Κάνε να είναι ψέμα. Κάνε να είναι ένα κακό όνειρο όλο αυτό. Το μυαλό της ήταν τόσο θολωμένο την τελευταία ώρα που δεν είχε καταλάβει ότι η ξανθιά κοπέλα είχε γίνει άσπρη σαν πανί και με το ζόρι στεκόταν στα πόδια της μετά την αποκάλυψη της αλήθειας.
"Εί..ει..ναι όλοι καλά; " ακούστηκε η τρεμάμενη φωνή της Μέγκαν. Η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή. Πλέον δεν ήξερε τι να κάνει και τι να υποθέσει. Τα συναισθήματα της ήταν διφορούμενα. Μπορεί η Αμάντα να της έκρυψε κάτι τόσο σημαντικό αλλά ένιωθε ότι θα πέθαινε αν της συνέβαινε το οτιδήποτε.
"Μην ανησυχείς. Είμαστε ολοι καλά. Σε περιμένω στο δωμάτιο 401 " απάντησε ο πατέρας της Αμάντα και έκλεισε το τηλέφωνο.
Η Μέγκαν φτάνοντας στο νοσοκομείο έκλεισε το κινητό της. Δεν είχε σταματήσει να χτυπάει από την Μάρθα ,τον πατέρα της, την Ράνια και τον Στέφανο. Ένιωθε ότι όλος ο κόσμος την ψάχνει την πιο ακατάλληλη στιγμή. Ήθελε να ανοίξει η γη να την καταπιεί. Να μείνει μόνη της, κάτω από τα παπλώματα της. Αυτή ο εαυτός της και οι άπειρες σκέψεις της. Αλλά προτίμησε να δείξει σθένος, να φανεί δυνατή και να αντιμετωπίσει την κατάσταση, όποια και αν ήταν αυτή. Για να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου, πρέπει να τους σκοτώσεις. Αλλιώς πάντα θα σε στοιχειώνουν.
Η όψη της Μέγκαν άλλαξε ανοίγοντας την πόρτα του δωματίου που ανάρρωνε η Αμάντα. Η μαυρομάλλα κοπέλα φαινόταν φοβισμένη κάνοντας διστακτικά βήματα προς τον Σεμπάστιαν και την Ζουλιάν που πρόσεχαν την κοπέλα που ξάπλωνε πάνω στο κρεβάτι. Δεν μπορούσε να δει ποια είναι αλλά είχε καταλάβει από πολύ πιο πριν ότι πρόκειται για την Αμάντα. Η διαίσθηση της πάντα ήταν σωστή.
Ο Σεμπάστιαν γυρισε και έδωσε ένα ευγενικό χαμόγελο προς την Μέγκαν βλέποντας την να προχωράει σχεδόν με το ζόρι προς το μέρος τους. Δεν ήταν εχθρός του. Ένιωθε πολύ ιδιαίτερα συναισθήματα προς την Μέγκαν. Σαν να ήθελε να την προστατέψει. Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να νιώσει κάτι διαφορετικό για την κόρη της γυναίκας που αγάπησε τόσο. Ήξερε πολύ καλά ότι ο βιολογικός της πατέρας, της φέρεται σαν ένα «τίποτα». Αν η μητέρα της Μέγκαν, η Σοφία, ήταν ζωντανή δεν θα επέτρεπε ποτέ να φερθούν έτσι στην μονάκριβή της κόρη. Δεν θα του το συγχωρούσε ποτέ του Σεμπάστιαν.
Ο λαιμός της Μέγκαν ήταν στεγνός φτάνοντας στο κρεβάτι της Αμάντα. Προσπάθησε να ξεροκαταπιεί αλλά ούτε για αυτό ήταν ικανή. Το βλέμμα της ήταν καρφωμένο πάνω στην ταλαιπωρημένη κοπέλα που με το ζόρι κρατούσε τα μάτια της ανοιχτά. Η Αμάντα φαινόταν άσπρη σαν πανί και το στόμα της αφυδατωμένο. Τα χέρια της ήταν αδύναμα σαν να μην έχει έλεγχο σε αυτά ενώ η όψη της ήταν κενή. Σαν να μην υπήρχε ζωή μέσα της. Η Αμάντα της, η δικιά της Αμάντα κατέληξε έτσι. Εκείνη την στιγμή δεν την ενδιέφερε τίποτα από όλα όσα είχαν συμβεί, τίποτα από όλα όσα είχε ακούσει. Το μυαλό της ήταν μόνο στην Αμάντα και σε αυτό που έβλεπε. Ενιωθε ένα ουτοπικό χέρι να σφίγγει με δύναμη την καρδιά της , πιέζοντας την με όλη του την δύναμη. Η πίεση είχε μεταφερθεί από το στομάχι της στον λαιμο της και εκεί προς τα μάτια της. Η Αμάντα κοιτούσε προς τα έξω χωρίς να μπορεί να πει τίποτα. Όλη η δύναμη της ειχε ισοπεδωθεί και της φαινοταν αδύνατο να βρει το κουράγιο να βγάλει κάποια λέξη από το ανύμπορο στόμα της.
"Μπορείτε να μας αφήσετε λίγο μόνες; " είπε η Μέγκαν με σχεδόν τρεμάμενη φωνή ενώ τα μάτια της ήταν υγρά. Σαν να προσπαθούσε να συγκρατήσει όλο τον πονο που ένιωθε καλά σφραγισμένο εκεί μέσα.
Η Ζουλιάν έπιασε απαλά τον ώμο του Σεμπάστιαν και του έκανε νόημα να βγουν έξω. Γνώριζε πολύ καλά την σχέση που έχουν αυτά τα δύο κορίτσια σε αντίθεση με τον πατέρα της Αμάντα. Η χορογράφος ένιωθε ότι ισως είχε έρθει η ώρα να μάθει ο κύριος Πίτερσον όλη την αλήθεια για την σχέση της κορης του με την Μέγκαν. Εξάλλου ήταν πασιφανές. Αν και ο ίδιος δεν ήταν τόσο συναισθηματικά φορτισμένος θα καταλάβαινε ότι αυτές οι δύο κοπέλες δεν είναι απλά φίλες. Ο τρόπος που κοιτάζει η μία την άλλη σε καμία περίπτωση δεν είναι φιλικός.
Ο Σεμπάστιαν μαζί με την Ζουλιάν άφησαν τις δύο νέες μπαλαρίνες μέσα στο ιδιωτικό δωμάτιο μόνες τους. Ο πατέρας της Αμάντα προσπαθούσε να φανεί δυνατός. Ήρθε η στιγμή να μάθει η κόρη της Σοφίας όλη την αλήθεια που της έκρυβε η ίδια της η μητέρα. Είχε το δικαίωμα να μάθει. Ήταν άδικο να μην γνωρίζει ότι η μάνα της σε αυτή τη ζωή αγάπησε και αγαπήθηκε πολύ. Ότι μπορεί να έφυγε τόσο νωρίς αλλά έφυγε γεμάτη από συναισθήματα.
"Αμάντα; " ακούστηκε ο χαμηλός τόνος της φωνής της Μέγκαν μέσα απο το στόμα της.
Η Αμάντα ανοιγοκλεισε τα μάτια της κοιτάζοντας προς το παράθυρο που βρισκόταν διπλα της. Ένα δάκρυ ελευθερώθηκε από τα υγρά της μάτια. Το κορμί της ήταν νεκρό αλλά ο βαρύς πόνος που ένιωθε μέσα της ακόμη υπήρχε. Το χέρι της μούδιασε όταν ένιωσε το ζεστό άγγιγμα της Μέγκαν πάνω του. Ένιωθε σαν να ξανααποκτάει ζωή. Κυλούσε ξανά αίμα, μόνο σε εκείνο το μικρό μέρος του χεριού της. Εκείνο το μέρος που ακουμπούσε η Μέγκαν. Είχε μυρμηγκιάσει ολόκληρο. Ήταν ξανά ζωντανό.
"Κοίταξε με " συνέχισε η Μέγκαν βγάζοντας με το ζόρι τα λόγια της μέσα από την βαριά ανάσα της.
Η Αμάντα έσφιξε το χέρι της Μέγκαν με την ελάχιστη δύναμη που της είχε απομείνει και γύρισε αργά για να την κοιτάξει. Δεν ήξερε αν ήταν ικανή να την αντικρίσει μετά από όλα αυτά.
Τα σώματα των δύο κοριτσιών ανατρίχιασαν όταν τα βλέμματα τους συναντήθηκαν. Έμειναν για κάποια δευτερόλεπτα να κοιτάζονται και οι δύο αμίλητες πιάνοντας σφιχτά η μία το χέρι της άλλης. Σαν να ήταν ο συνδετικός τους κρίκος. Αυτός που της ενώνει. Το τροφοδοτικό που δίνει ξανά πνοή στα κορμιά τους.
Η Μέγκαν έβγαλε τα μαύρα δερμάτινα μποτάκια της με την βοήθεια των ποδιών της χωρίς να αφήσει το χέρι της Αμάντα και χωρίς να σταματήσει να την κοιτάζει. Η ξανθιά κοπέλα ήταν πολύ αδύναμη αλλά ένιωθε την καρδιά της να ξαναχτυπάει σιγά σιγά δυνατά έχοντας την μαυρομάλλα κοπέλα τόσο κοντά της. Η Μέγκαν άνοιξε με το ελέυθερο χερι της το λευκό σεντόνι που σκέπαζε την Αμάντα και χώθηκε και αυτή από κάτω, ξαπλώνοντας στα πλάγια δίπλα στην κόρη του εραστή της μάνας της. Η Αμάντα γύρισε και αυτή το κορμί της πλάγια βάζοντας όση δύναμη της είχε περισσέψει, έτσι ώστε να χωρέσουν και οι δύο. Τα δύο νέα κορίτσια έμειναν έτσι να ξαπλώνουν πάνω στο ίδιο μαξιλάρι κοιτάζοντας η μία την άλλη μέσα στα μάτια. Τα δάχτυλα των χεριών τους ήταν μπλεγμένα και οι ανάσες τους ζεστές δίνοτας η μία πνοή στο στόμα της άλλης. Δεν αντάλλαξαν καμία άλλη κουβέντα. Η Μέγκαν αγκάλιασε σφιχτά το κορμί της Αμάντα και η ξανθιά κοπέλα ένιωσε όλα τα ζωτικά της όργανα, ένα ένα, να επανέρχονται στην ζωή. Τα πληγωμένα της κομμάτια ένιωσαν ένα απαλό «χάδι» που έκανε τον πόνο πιο μαλακό. Η Αμάντα έκλεισε τα μάτια της ενώ το κεφάλι της ήταν κουλουριασμένο μέσα στον λαιμό της Μέγκαν. Τα δύο κορίτσια κοιμήθηκαν σαν «ένα». Σαν μια γερή «γροθιά» που δεν μπορούσε κανένας και τίποτα να σπάσει.