The chapter is Until 30's only.
Next 5 Chapter's will be Jongin's POV !
_____________________________
DO KYUNGSOO
It's been three day's since we move out here in this small apartment, mom said tomorrow ay doon na kami titira pansamantala sa Busan. Hindi ko alam kung gising na ba si Jongin pero nag.alala ako sa kanya, at mas lalong akong nag.alala kung ano ang mangyayari sa kanya pag nalaman na niya ang sikreto ko.
" Anak ? Okay ka lang ? " Tanong ni Papa sa akin.
I nod as a respond.
" Mag.eenrol ka ba ulit ?"
Umiling ako " Hindi na muna ako papasok, mas mabuting dito na lang muna ako pa, mas safe " I said, Papa sighed alam kung nahihirapan rin sila gaya ko kaya ayoko ng dagdagan pa ang problema nila dahil sa akin.
" Don't worry anak, pag naka-ipon na kami ng Mama magngingibang bansa tayo. Mamumuhay tayong payapa dun pero sa ngayon tiis tiis muna tayo ah ? " Papa said. I nod, kahit hindi ko alam kung ano ang kakahinatnan namin kung mangingibang bansa kami. Maybabago ba sa buhya namin kung titira kami sa ibang bansa ? Siguro wala naman diba ? Bampira parin ako, at masama parin ang tingin ng mga tao sa amin.
Si Chanyeol naman ay hindi ko macontact si Luhan namin ay hindi pwede kasi bantay sarado naman siya sa Bayan nila. Na miss ko tuloy ang dalawa na yun.
Mr. Lee and Jongin's mom are doing their best para protektahan ako, They also help my parents to have a Job, dito sa isang Brunch ng cafe nila, which is Kkamong.
" Halika nasa baba sina Mr.Lee, gusto ka nilang maka-usap " Sumunod naman ako kay papa at bumaba.
" How are you Kyungsoo ? " Mr. Lee asked
Ngumiti naman ako sa kanya kahit pilit lang " Maayos naman po ako, maraming salamat po " I said and bow to him. Kung hindi dahil sa kanila baka pinagpipyestahan na ako ng buong mundo. " It's nothing Kyungsoo " Mr.Lee said.
" Ahmmm.. Kamusta na po si Jongin ? " Pagtatanong ko kay Mrs. Lee or to Jongin's Mom.
" He is fine Kyungsoo, Lalo siyang nagalit sa amin kasi hinayaan ka namin umalis. Minsan nag.wawala na siya sa school lagi ka niyang hinahanap sa amin pero wala naman kaming maisagot sa kanya " Mrs.Lee said. I nod.
Alam kung mahirap sa kanya ang pag.wala ko, either me " A..alam na ba n..niya ang buong pagk-katao ko ? "
Mr. Lee nod, " He did, pero ayaw niyang maniwala sa amin hangga't hindi ka niya nakakausap "
Pagkatapos ng mahabang usapan namin with Mr. Lee and Jongin's mom ay naisipan na nilang umuwi kasi mag gagabi narin. Habang ako naman ay nagdadalawang isip, gusto kung puntahan ang lugar kung saan saksi sa aming pagmamahalan kung saan doon kami palaging nagkikita, sa luhar kung saan palagi ko siyang kinakantahan habang nakaunan sa hita yung ulo at aking sinusuklay. I want to visit it first and bid my goodbye's.
" You want to go somewhere ? " Tanong sa akin ni Mama.
" May pupuntahan lang sana ako saglit " I said. She smile at me at tsaka ginulo yung buhok ko. " Basta mag.ingat ka lang ah ? " She said napangiti naman ako sa sinabi ni mama sa akin. Agad ko namang kinuha yung hood ko.
" I'll be back later Ma. Bye "
I run way to the nearest bus station, until I reached my destination I immediately scan my card and get off the bus.
Ngayon nandito ako sa harap ng school na nakatunganga. Wala namang tao dito diba ? Since gabe na rin naman. I look at my watch it's already 8:07 PM. Napalingon lingon naman ako saka ko tinalon yung malaking bakod ng school namin.
At mabilisang tumakbo hanggang nakaratin ako sa lugar na iyon. Umupo bench kung saan dito kami laging nakaupo ni Jongin na dalawa.
I'm watching the night sky, on how peaceful is it. On how the star twinkling bright. I signed hanggang dito na lang ba talaga ? Ayoko namang umasa na magkakaroon pa ng kami ni Jongin lalo't nat alam niya ang buo kung pagkatao, ayokong umasa na may relasyon pa kami kahit na hindi naman kami nagkahiwalay. Mahal ko siya, mahal na mahal. Maybe I should grave those happy memories that I spend with him to the deepest part of my heart.
I close my eyes at saka ko dinama ang malamig ng hangin ng Seoul kung paano nito pinatitindig ang balahibo ko.
" Jongin....I love you " I whisper to the Air, at tsaka ko minulat ang mata ako.
I stand at huling pagkakataon tumulo ang mga luha ko habang nakatingin sa langit. I was about to leave when someone called me name.
" Kyungsoo... "
My eyes went wide as heard that voice, that familiarvoice that I badly want to hear.
" Finally you're here.. " Naramdaman ko na lang yung mga braso niya na yumakap sa akin mula sa likod. Don't do this to me.... Jongin.
Pinaharap niya ako sa kanya. " You don't know how much I miss you. And I'm so lucky at sa wakas nagpakita kana rin sa akin baby " He said, bakas sa mukha niya ang sobrang saya nang makita ako, lalo na ako. Pinahid naman niya ang luha na dumadaloy sa mga pisngi ko.
I let go of my hand, " I-I have to g-go " I tried my best not to stater but I failed.
" Kyungsoo.. hindi naman totoo diba ? " He said, nanginginig rin yung boses.
" Tell me na mali sila, na mali ang inakala nila. Paniniwalaan kita sabihin mo lang sa akin na hindi totoo, p-please " Oh my god, bakit ang sakit ? Para akong pinunit sa loob.
Gustohin ko mang mag.sinungaling ulit sa kanya at sabihing hindit totoo ang nalaman niya pero ayoko, Ayoko nang lokohin pa ang sarili ko at ayoko nang lokohin pa ang taong mahal ko.
" P-please Kyungsoo.. b-aby. Maniniwala naman a-ako ! S-sasabihin mo lang na hindi totoo ang lahat. "
" J-Jongin..sorry. I'm sorry " I said.
" HINDI YAN ANG GUSTO KUNG MARINING SAYO, WHY ARE YOU ASKING SORRY ! " He shouted at me, kitang-kita ng dalawang malalaking kung mata kung paano tumulo ang malaking patak ng luha niya mula sa kanyang pisngi, gusto kung punasan yun gusto ko siyang yakapin at sabihing magiging maayos rin ang lahat kahit hindi.
" SABIHIN MO SA AKIN NA HINDI TOTOO P-PLEASE ! MAGSINUNGALING KA ! LOKOHIN MO AKO, LASUNIN MO ANG UTAK AT SABIHING NAGKAKAMALI LANG SILA. P-PLEASE ! "
Mas lalo naman ako na.iyak sa mga pinagsasabi niya.
" J-Jongin ~ I'am a V-vampire " I started.
" N-no, d-dont say it your not ! "
" I'm also one of the creature you h-hate the most. I d-drink blood, we never go out to sunlight k-kung wala kaming protection... " I continue.. I can do this.
" P-please s-top " Jongin..
" We don't like to s-leep, We can jump 10x higher than a normal people, we hate h-human's food. We c-can smell p-people's blood and your blood is the sweetest among all, that's why I'm trying my best to avoid you at the very first time. But J-jongin my family never killed anyone ! " I cried so hard when I finish my word.
" And It's true, I almost killed you.... " I finally said.
" No, you're just lying ! You cant be them Kyungsoo not at all "
" I'am Jongin, I'AM ! " I shouted.
" How can you do this to me ? How can you make me loved you so much despite the fact na niloloko mulang ako ! Bakit ? Bakit ako pa Kyungsoo ? Kung saan hindi ko kayang mawala ka sa tabi ko? Bakit ako ang napili mong lokohin sa dami dami ng tao dito sa mundo ? BAKIT AKO PA ? "
I shook my head, hindi ko alam. Hindi ko alam kung bakit ikaw ang napili ng puso kung mahalin..Jongin.
" Jongin.. " I move forward, but he step back. Namumuo sa mukha ang takot mula sa akin.
" Don't come closer ! Stay away from me ! "
Lalo akong naiyak, kanina gusto niya akong lapitan pero ngayon pinagtatabuyan na naman niya ako. Ganito pala kasakit kapag ang mahal muna ang magtataboy sayo.
" Hindi ka lang isang bampira, isa kapang manloloko! Siguro gusto mulang mapalapit sa akin kasi gusto mo ang dugo ko ganun ba ? " He said, habang unti-unti siyang naglakad palayo sa akin.
" Jongin.. hindi ganun "
" WAG MUNA AKONG LALAPITAN ! HINDI NA AKO PUMAPATOL SA ISANG KAGAYA MO KAHIT KAILAN TANDAAN MO YAN.. DO KYUNGSOO " Then he run away.
and sakit, ang sakit sakit... napatingin naman ako sa langit ang kaninang maaliwalas ay napalitan ng kalungkutan.... mukhang uulan at dadamay sa akin ngayon.....
" Mahal kita Jongin... mahal na mahal ! And I didn't regret anything at gaya ng sabi ko ibabaon ko lahat ng ala-ala natin sa kaibuturan ng akong puso.............Hanggang sa muli " I said before I left the place.
_________________________________
[not edited] typo error may be found.
FAILED DRAMA ever xxxxx:
Please do comment and vote