Verdomme Zexion, dacht ik bij mezelf toen ik tegenover Jafar stond. Dat was een gemene streek. Ik was al zo ver dat ik wist dat Zexion nooit iets deed zonder er een goede reden voor te hebben, dus waarschijnlijk was dit zijn wraak op mij omdat ik hem in dat lelijke pakje had laten rondlopen.
Ik stak mijn hand op naar Jafar en lachte onschuldig. "Eh, hoi daar."
Jafar en Iago staarden me even aan.
"Hoe lang zat jij daar al?" vroeg Jafar toen met een wantrouwende toon in zijn stem.
"Euh, niet lang! Laten we zeggen... tien seconden. Hoogstens."
"Juist ja..."
"Nee, ik meen het!"
De man hief zijn stok gedecoreerd met de slangenkop en wees in mijn richting.
"Wat is jouw naam?"
"Eh..." Ik dacht even na. Mijn eigen naam kon ik niet gebruiken, en ik moest snel iets verzinnen. Eerlijk gezegd weet ik nog steeds niet waarom ik het zei, maar toen ik het gezegd had was het al te laat.
"Lita. Ik heet Lita."
De reactie van Jafar was niet wat ik verwacht had. Hij trok zijn wenkbrauwen op en Iago en hij keken elkaar even aan.
"Jij..." begon hij toen. "Nu je het zegt... Jij bént Lita!"
Hij lachte luidkeels en ik had geen idee waarom hij dat deed. Angstig zette ik een stap achteruit.
"Ik had je even niet herkend!" riep Jafar uit. "Maar nu herinner ik het me! Jij en die Keyblade-drager hebben mijn leven zuur gemaakt, weet je dat?! Maar nu kan ik eindelijk wraak nemen op JOU!"
Keyblade-drager?! Waar had die man het over?!
En toen kreeg ik plotseling de naam weer in mijn hoofd. Sora.
Jafar sprong op me af en wilde me aanvallen met de metalen staf, maar net op tijd sprong Zexion voor mijn neus en weerde de staf af.
"Waarom zei je dat?!" siste hij naar mij.
Ik was een beetje duizelig geworden. En ik had werkelijk geen idee, dus ik gaf geen antwoord en staarde alleen maar voor me uit.
"JIJ KLEINE RAT!" schreeuwde Jafar lelijk. "Jij kan ook helemaal niets! Er moet altijd weer iemand komen om te verdedigen, hè? Sora en die andere idioten moesten jou ook al beschermen tegen mijn duistere krachten, Lita."
Hij hief zijn staf opnieuw, en ditmaal trok Zexion mij opzij en aan mijn mouw sleurde hij me mee door de straten van Agrabah terwijl hij wegrende voor Jafar. Ik kon niets meer zeggen en bleef voor me uit staren. Sora en die andere idioten... wie waren die andere idioten? Ik voelde me vreemd, en dat kwam waarschijnlijk doordat die man mij net werkelijk 'Lita' noemde en niet 'Altix'. Vreemde herinneringen die vastzaten ergens diep in mijn ziel leken te bewegen, maar ze dreven niet naar de oppervlakte. Mijn ogen werden groot en ik wilde stoppen met lopen.
"Wat ben je aan het doen?!" riep Zexion. "We moeten opschieten!"
"N-nee," zei ik. "Die man.. Hij kan me meer vertellen over Lita! Hij wéét het! Hij weet het en hij wil het niet voor me verbergen, in tegenstelling tot--"
Op dat moment ging Zexion voor me staan en greep me bij mijn schouders. Doordringend keek hij me aan.
"Altix," zei hij met een toon in zijn stem die ik nog niet eerder gehoord had, "jij bent niet Lita. Probeer haar dan ook niet te worden. Doe geen moeite om ooit nog weer te worden zoals je Somebody; dat zal je nooit lukken. Laat het gaan."
En hij rende weer verder, mij achter zich aan sleurend. Ik keek even achter me, maar Jafar was al nergens meer te bekennen. Ik dacht na over Zexions woorden. Hij had het mis deze keer. Ik verlangde er niet naar om 'weer Lita te worden', simpelweg omdat ik me niet kon herinneren hoe het was om Lita te zijn. En toen drong het tot me door... Dat waren de woorden die Zexion zichzelf verteld had. Opnieuw en opnieuw.
En voor een klein moment begreep ik het verlangen van de leden van Organization XIII, het verlangen om te zijn wie je eens was. Ik kon het me misschien niet echt voorstellen, en plotseling, voor een moment, was ik blij dat ik niet wist hoe het was om Lita te zijn.
Wat je niet meer weet, kun je immers ook niet missen.