JILLIANE
ANG lakas lakas ng kabog ng dibdib ko. Makakaharap ko nang muli ang taong kinamumuhian ko. Magkikita kami dito sa coffee shop. Hinihintay ko na lamang siya. Pumili ako ng pwesto na hindi masyadong matao. Sa may sulok ng coffee shop. Mabuti na lamang, tahimik dito dahil walang masyadong customer sa mga oras na ito.
Hindi ko alam kung paano ko siya sisimulang kausapin muli. Hindi ko alam kung paano ko siya kakausapin nang hindi pinapairal 'yung galit na nararamdaman ko sa kaniya. Hindi ko rin alam kung makakaya kong pakalmahin ang sarili ko kapag kaharap ko na siya.
Naalala ko pa nang tawagan ko siya.
"H-Hey.." aniya sa kabilang linya.
Tumikhim ako at pinilit ang sarili kong kumalma. "Xking." Sambit ko.
"J-Jilliane. Fuck. I mean. Why... why did you call?" Kapansin pansin sa boses niya ang pagka-utal. Hindi ganyan ang pagkakakilala ko kay Xking.
"I want to meet you. And talk to you."
Saglit siyang tumahimik. Tanging paghinga niya ang naririnig ko. Napakalalim at napakabigat ng bawat paghinga niya.
"Is it about Shawn? Or..."
"I can't tell you. Basta importante. If it's okay with you. If not, I'll understand. You seems busy."
"Uh, no. No. I am not busy. And yes, sure. Let's meet. When?"
Hindi talaga ako sanay na ang isang Xking Salvador ay magsasalita ng kalmado at hindi mo iisiping isa siyang masamang tao.
"Tomorrow afternoon. I will text you the address." Kaswal kong sabi.
"Hm, alright. See you."
Hindi na ako sumagot. Pinutol ko na ang tawag at doon, napahawak ako sa bandang dibdib ko. Ang lakas ng tibok.
Nag-angat ako ng tingin nang makarinig ako ng pagtikhim. Halos lumundag ang puso ko nang makita ang taong... nagpaparamdam sa akin ng sakit. Sakit na hindi tulad ng mga epidemya na kayang gamutin ng gamot. Kung hindi sakit na hindi mo gugustuhung maramdaman dahil walang gamot ang makakapagpagaling niyon.
"Sit down." Pormal na sabi ko. Kinausap ko na ang sarili ko na kailangan kong lakasan ang loob ko sa pagharap sa lalaking ito.
Umupo siya sa tapat ko. Lumapit sa amin ang waiter saka nagtanong ng order.
"Tell him your order." Sabi ko sa kaniyan. He can't look at my eyes. Para bang iniiwasan niyang magtama ang mga mata namin.
"Just coffee." Sagot niya. Sinabi ko sa waiter ang order namin saka kami naiwang dalawa dito sa mesa namin.
Huminga ako ng malalim saka ko siya muling tiningnan. Mukhang hindi siya mapakali.
"Are you okay?" Tanong ko. Hindi ko alam kung tamang tanungin ko diya niyon. Kung tutuusin, ako dapat ang tanungin niya kung okay na ba ako. Wala ba talaga siyang pakialam sa feelings ko?
He nodded. "What are we going to talk about?" He asked.
Sasabihin ko na ba agad? I need to make sure na kalmado lang siya at hindi siya magsisisigaw o magwawala kapag sinabi ko ang tungkol kay Maximo.
"About your revenge to my family." Seryoso kong sagot.
Napansin kong nagulat siya. "You..."
Pinutol ko na ang sasabihin niya. "Yes. I know it. You're taking your revenge on my family using me. Right?"
Tumahimik siya.
"It doesn't matter kung paano ko nalaman. Narito ako para tulungan ka. Yes, I'm mad at you, but here I am, trying to help."
Kumunot ang noo niya. "What do you mean? Help?"
Siguro iniisip niya ay tutulungan ko siya sa revenge thingy niya. But no. I have to clear my family's name not for him, but for the peace between them. Para matigil na ang ginagawa nilang revenge sa isa't isa.
"My father is innocent." Panimula ko.
"If you're just going to boost you father, please don't." Napansin ko ang pag-igting ng panga niya. "I feel so sorry for what happened. To David, and for the pain I caused you. But your father is not your issue."
"It's my issue. Dahil ako ang ginamit niyo para sa revenge niyo. Kaya kahit ayoko, involved na ako dito. Like what I said, I'm here to help."
"You're on your father's side. Obviously. I know I'm fucking asshole but I am taking my revenge for my family." Nagsisimula ng magkaroon ng galit sa tono ng pananalita niya.
"Listen to me, first." kalmadong sabi ko.
He sighed and looked at me. "Go on."
"Inalam ko ang side ng parents ko at inalam ko ang side mo. And do you know ehat I found out? Nagre-revenge kayo sa isa't isa gayong wala naman kayong kasalanan pareho. Pareho kayong biktima, Xking."
"Your father killed my parents. Is that what you call a victim?"
Umiling ako. "My father did not killed your parents. Believe me. I have proof."
Ngumisi siya. "So you're here just to tell me that your father is innocent? And he's not the fucking suspect? Really, Jilliane?"
May kakaibqng pagpintig sa puso ko nang marinig ko ang pangalan ko na sinambit niya.
"No. Hindi iyon. I just started spilling informations. Could you please shut up, first? Lagi kang may side comments. Let me finish. Then hahayaan kitang mag-react."
"Tch."
I cleared my throat. "Inalam ko ang buong story sa side ng father ko. At nalaman ko ang nangyaring pagpatay sa mga magulang mo. He's the last person na kasama ng parents mo but he's not the killer, Xking. May mga gun man na biglang dumating. Pinatay nila ang parents mo. Nagtataka nga ang Papa ko kung bakit hindi siya sinaktan ng mga iyon. Ibig sabihib, pinuntirya talaga ang parents mo. At ang Papa ko? Siya ang pinalabas na suspect."
Ipinagpatuloy ko ang pagku-kwento. Mula sa sinabi ni Papa hanggang sa caller, pati ang mga impormasyong nakalap ni Peter.
Napansin kong nagulat siya sa mga nalaman niya mula sa akin. Hindi ko mabasa sa mukha niya kung naniniwala siya sa akin o hindi. But, it's up to him. I'm just here to help.
"That is not true..."
"Isipin mo, bakit biglang nawala ang CCTV footage sa mansion niyo? Sa tingin mo, kung ang Papa ko ang killer, magagawa pa ba niyang alisin ang CCTV footagr sa mansyon niyo after the crime scene? He is the suspect so paanong makakabalik pa siya sa mansyon niyo? There's inside job. Nasa loob ng mansyon ang suspect. At alam kong wala kang maiisip kung sino."
"I am the only person at our house except my parents and maids! So how come? Paanong naging inside job? Damn it."
Kinakabahan na ako sa maaari niyang maging reaksyon kapag nalaman niya ang may pakana ng lahat.
"Pina-imbestiga ko ang kasong iyon. Ang pagpatay sa parents mo. And what I found out gave me goosebumps."
"Tell me now."
"Iyong caller na sinabi ko, pina-imbestigahan ko. At alam mo ba kung saang location na-detect 'yung mga ginamit na number ng caller? Sa mansyon mo, Xking."
"Are you saying that I'm the killer?"
Hindi ko alam kung matatawa ako sa tanong niya. He's suspecting his self. What the hell?
"No. But the killer is in your house, Xking. Think.."
"At my house? Fuck it, who?!" Nasa boses niya ang eagerness na malaman kung sino.
Huminga ako ng malalim saka siya tiningnan diretso sa mga mata niya. I don't know why I could see sadness and sorrow in his eyes.
"Maximo de Vega." Sambit ko. "He is the mastermind, the killer, the traitor."
Natulala siya sa sinabi ko. Hindi ko alam kung naniniwala siya or hindi. Pero kapansin-pansin ang pagkalito sa itsura niya.
"He can't do that! Don't accuse him."
"Alam kong mahirap paniwalaan pero iyon ang totoo. I got him investigated at malulula ka sa mga impormasyong nakalap ko."
Umiling-iling siya. "Don't accuse him para lang malipat sa ibang tao ang galit ko!" He's starting to get mad.
"Don't raise your voice at me." I warned him. "Hindi ko siya pinagbibintangan ng walang basehan. Isa pa, sinabi lang iyan sa akin ng private investigator. All his informations are legit. Look at this papers, first. Bago mo ako husgahan." Inilapag ko sa harap niya ang envelop na naglalaman ng mga records ni Maximo. Kasama ang mga accounts na nakapangalan dito at ilang properties.
I watch him while scanning the papers. At kitang-kita ko kung paano humigpit ang pagkakahawak niya sa mga papel. He's mad. I can see it.
"Fuck." He cussed. Napapailing siya sa mga nababasa niya. Sana naman ay maniwala siya. Para hangga't maaga, matapos ang kahibangan ni Maximo.
"I won't accuse anyone without clear evidence." Sabi ko. "Actually, wala na nga dapat akong pakialam sa 'yo. Kung niloloko ka man ni Maximo, I won't give a damn. But I am involved. You hurt me for your revenge to my family. My family hurt me to get their revenge to you. I am the victim here. Sinalo ko lahat ng sakit na pinaramdam niyo. That's why I'm here, in front of you. Trying to clear the issue between you and my family."
"This is... pure shit."
"Wala naman kayong kasalanan pareho. Napaniwala ka na ang Papa ko talaga ang killer. ang private investigator mo, binayaran din ni Maximo para hindi sabihin sa iyo ang totoong nakalap niyang impormasyon. Nariyan, kasama sa mga papel na iyan. Lahat lahat."
Bumigat ang paghinga niya. "Fuck it. Fuck." Mas dumiin pa ang pagkakahawak niya sa mga papel.
He's not just mad. He's...
"I will fucking kill him."
Kumabog ang dibdib ko. I suddenly saw his dark side. Ang dilim ng awra niya. His eyes... nakakatakot. His jaws tightened. He gritted his teeth and punched the table.
"How could he... fuck. Bullshit. I trusted him. I fucking trusted him all my life. But this... this? Fuck him to death."
Napatingin sa gawi namin ang ilang cuatomers and crew.
Natatakot ako. I tried to hold his hand. "Calm down, please..." sabi ko habang nakatingin sa mga mata niya. Nanlilisik ang mga iyon.
Unti unting nawala ang panlilisik ng mga mata niya. I don't jnow how but he's looking at me intently.
Bigla na lamang niya akong hinila bitbit ang mga papeles pagkatapos niyang maglapag ng isang libong papel sa mesa. I wanted to shout at him but I can't. Para akong nawalan ng boses. Hindi ko alam kung takot at kaba ba itong nararamdaman ko o ano.
Isinakay niya ako sa kotse niya. Hindi na ako pumalag because I know he's on his boiling point. Anytime ay sasabog siya. At kapag pumalag ako, baka mapaso ako.
Nang makasakay siya sa driver's seat ay bigla naman niyang pinaharurot ang kotse niya. I know don't what's on his mind right now.
"Xking, calm down..."
"Ahhhhhhhh! Fuck! Fuck. Fuck!" Nagsisisigaw siya habang nagmamaneho. He's really mad.
I bit my lower lip. Hindi ko naiwasang tumulo ang luha ko. Natatakot ako. Simula nang mamatay si Shawn, para akong naging manhid sa lahat ng bagay but now, with him, lumabas na naman ang totoong ako. Ang mahinang ako...
"I will fucking kill him! I will! Fuck it!"
"Please... calm down." I started crying. Hindi ko alam kung saan kami papunta. He kept on driving.
"TANGINA!"
Hindi ko na alam kung paano siya patitigilin. Nakakatakot ang pagmamaneho niya. Para kaming lumilipad sa bilis.
"Calm down. Calm down..."
Nabigla ako nang biglang itigil niya ang kotse niya. Nakarating kami dito sa lugar na walang tao. Malayo sa high way. Ito 'yung daan papunta sa hide out ng Xbang.
His breath became deep. He looked at me and his eyes suddenly soften.
"Jilliane..."
He's crying. This man is crying for Pete's sake. Nakikita ko ang mahinang side niya.
Bumaba siya ng kotse kaya bumaba din ako. Nameywang siya saka sumandal sa hood ng kotse.
"Why... why the fuck did he do that? Tangina, pinagkatiwalaan ko siya. Why? Why, tell me...."
Sumasakit ang puso ko sa nakikita ko. He breaks down. Lahat nf tao may kahinaan. Hindi puro lakas lang. I never saw him cry. But this time...
Lumapit ako sa kaniya saka siya niyakap. He needs comfort. And I'm not a heartless person to ignore him.
Gumanti siya ng yakap sa akin. Mas mahigpit. He's crying hard. Base sa pagyugyog ng balikat niya, alam kong umiiyak niya. He's in pain.
"Why...." he kept on asking.
All I could do right now is to be with him.
"Damn it." He cussed. "What have I done? Sinaktan kita. I used you to the point na namatay si David. My friends are all mad at me because of that. I accused your parents. Nagalit ako sa mundo. All of that, because of mt fucking revenge to the people who are innocent. Fuck."
Bumitaw siya ng yakap sa akin at lalo kong nakita kung gaano siya kawawang tingnan ngayon.
Naihilamos niya ang kamay niya sa mukha niya. "I trusted the wrong person... and I hurt the right one."
Naaawa ako sa kaniya. Nasasaktan ako para sa kaniya. Sa ganitong sitwasyon, nakita ko iyong Xking na hindi gangster. Iyong normal na tao---na may pakiramdam at nasasaktan.
"What have I done, Jilliane? Sinaktan ko lahat ng tao na mahalaga sa akin. At itinira ko iyong tao na dahilan ng lahat ng sakit at galit na kinimkim ko mula pagkabata ko..."
Hindi ko na rin mapigilan ang tuloy tuloy na pavtulo ng luha ko. Parang sa isang iglap ay nawala ang galit na nararamdaman ko kah xking. All i want to do is to comfort him and showed him that even he did wrong things, he's not alone.
Biktima lang rin siya. At ngayon ko napatunayan na hindi niya ginusto ang mga ginawa niya. He did all of that for his parents. Nagkamali lamang siya. Dahil sa isang tusong tao.
"All my life, I want to take revenge. Anong silbi ng yaman ko kung ulila ako? I have no fucking family. It's only him... Maximo. Who never leave me. I treat him as my family. But fuck, he's a traitor. He stabbed me at my back."
He cupped my face and wiped my tears. "I am sorry...."
Lalo akong naiyak.
"I am sorry for hurting you. For using you to get that fucking revenge. For accusing your parents. For....David. I feel so sorry and I am fucking sincere. I may be a heartless person but I still have guilt. This is not me but... nasasaktan ako, Jilliane..."
Nanginginig na ang labi ko sa pag-iyak. Nasasaktan ako para sa kaniya. Nakakagaan din pala ng loob iyong ganito na makaharap mo ang taong nagkasala sa iyo at makikita mo kung gaano sila nagsisisi sa nagawa nila.
"It's painful. Putangina, ang sakit."
I stared at his eyes with full of tears.
"My friends left me. It hurts but I understand them. They are mad at me. So I am letting them to accept what happened to David before they came back to me. To my gang."
Sa nakikita ko, ito ang unang pagkakataon na naglabas siya ng mga bagay na nagpapabigat sa dibdib niya. And I am here, willing to listen and to be with him.
"But do you know what is more painful?" Lumalam ang mga mata niyang nakatingin sa akin. "When you left me. The woman who did love me for what I am and who I am left me because of me, being an asshole. I don't know what to do anymore. Specially now that I found out that Maximo is a traitor."
Wala akong masabi. Ang gusto ko lang ay makinig sa kaniya. I know he needed someone who could listen to his sentiments.
"Pagbabayarin ko siya sa mga ginawa niya. I won't tolerate him even if I considered him as my family. And after that, I will apologize personally to your parents."
Natuwa ako sa huli niyang sinabi. He's not the typical heartless Xking Salvador.
"Jilliane..."
Lumakas ang kabog ng dibdib ko. The way he calls my name, it's different. Nagre-react ang sistema ko.
"Yes.." I finally answered.
He wiped his tears and looked at my eyes. "Is it too much to ask you to stay beside me? Kahit ngayon lang. I need you. I really do. Matapang ako pero sa pagkakataong ito, ang harapin si Maximo, at ang nga kabalbalan niya, it would be more comfortable when you're with me."
Nakatingin lamang ako sa kaniya. Is it too much? I think no.
"Pagkatapos ng kay Maximo, I promise I won't disturb you again. Just please..." he pleaded. "Alam kong kinamumuhian mo ako. Alam kong wala akong magagawa kung hindi tanggapin ang galit mo. Alam ko---"
I cut his words and smiled at him then walked inside his car. "Ano pang ginagawa mo d'yan? Let's go and hunt Maximo."
His eyes widened in disbelief. Wala, e. Mahal ko talaga siya. At lahat ng pagkamuhi at galit ko sa kaniya, parang bulang naglaho. Pwede pala iyon. Kapag pala galit ka sa isang tao, tapos nilawakan mo ang isip mo at inintindi ang sitwasyon, mawawala ang galit mo. Yes he hurt me, pero hindi niya ako sinaktan dahil lamang gusto niya. May dahilan siya at naiintindihan ko na iyon.
Gano'n naman talaga, e. Masasaktan tayo pero kung hindi natin tatanggapin ang mga dahilan kung bakit tayo nasasaktan, hindi tayo makakabangon at sasaya. Kaya nga na-imbento ang pagmo-move on. Life must go on.
Kaya sa ngayon, I will help him. Operation: Ibaon sa lupa si Maximo.
"You...." nakatayo pa din siya at nakatulala sa akin. Hindi pa rin makapaniwala na heto ako, nakangiti sa kaniya. After what happened.
Nakikita ko na ang totoong tao sa likod ng pangalang Xavier Salvador. Kung sinasabi ko na walang puso si Xking. Mali. Kung may taong walang puso dito, si Maximo iyon.
"I'm waiting. I only have a bit patience." I teased.
He suddenly smiled at me and took his deep breath.
"I fucking love you, woman. Tch."
Bigla ay kumabog na naman ang dibdib ko. Hindi dahil first time kong marinig na sabihin niyang mahal niya ako kung hindi dahil alam kong sa pagkakataong ito, totoo na iyon at hindi dahil sa paghihiganti niya.