Adam yeni kamyonuna bakmak için evinden çıktığında,üç yaşındaki oğlunun gayet mutlu bir biçimde elindeki çekiçle kamyonun kaportasını mahvettiğini görmüş.Hemen oğlunun yanına koşmuş ve çocuğun eline çekiçle vurmaya başlamış. Biraz sakinleşince oğlunu hemen hastaneye götürmüş.Doktor,çocuğun kırılan kemiklerini kurtarmaya çalıştıysa da,elinden bir şey gelmemiş ve çocuğun iki elinin parmaklarını kesmek zorunda kalmış.Çocuk ameliyattan çıkıp gözlerini açtığında,bandajlı ellerini fark etmiş ve gayet masum bir ifadeyle:
-Babacığım,kamyonuna zarar verdiğim için üzgünüm,demiş.
Ve sonra babasına şu soruyu sormuş:
-Parmaklarım ne zaman yeniden çıkacak?
Babası eve dönmüş ve hayatına son vermiş...
Birisi masaya süt döktüğünde ya da bir bebeğin ağladığını işittiğinizde
bu öyküyü hatırlayın.Çok sevdiğiniz birine karşı sabrınızı yitirdiğiniz anladığınızda,önce biraz düşünün.Kamyonlar onarılabilir,ama kırılan kemikler ve incinen duygular hiçbir zaman onarılamaz;genellikle kişiyle davranışın arasındaki farkı göremeyiz.İnsan hata yapabilir...