Due to popular demand to bring Thunder back... sa hinabahaba ng pag-iisip ko kung ibabalik ko pa ba o hindi — ito na. Please, just don't pressure me that much to update this 'cause I don't like it. Mwah.
May konting nirevised lang. Hihihi.
c h a p t e r 0 1
IT was a fine morning. I was engrossed looking at a snail I saw, crawling. Kanina ko pa ito tinititigan, observing if it will turn into something.
I was so distracted of the snail na hindi ko na nakain ang lunch ko, kahit gutom na gutom na ako kanina. I don't know where my hunger went— maybe it went to the snail?
Napailing nalang ako. I rolled my eyes at tinantanan na pagtitig sa kawawang snail. Napanguso ako nang balingan ko na ang pagkain ko. Pumikit ako at tahimik na nanalangin...
Come on, hunger, possess me.
My eyes went wide. The feeling is back at it again. The feeling that always causes me to feel conscious. Tinagilid ko ang ulo ko, still eyeing my food.
Para akong napapaso dahil pakiramdam kong may tumititig sa'kin. The feeling is so uncomfortable. Hinilot ko ang batok ko.
Maybe it's just a ghost trying to communicate with me or something?
"Oh my gosh Ann! Nakatingin si Thunder sa'kin." rinig ko ang isang babae na tumitili at nagtatatalon sa kanyang upuan at pinapalo ang babaeng kasama niya.
Kumunot ang noo sa naririnig ko galing sa likod ko. Minulat ko ang mata ko.
"Baka sa'kin naman Bea. Tingnan mo nga sa'kin siya nakatitig." kilig na sabi ng kasama niya.
I can't help but cringed of what they are saying. Nilingon ko ang dalawang babae sa likod ko, curious.
Two girls na magkadikit na nahahagikgikan. They were eyeing something or someone.
Napatigil sila sa pagwawala at tiningnan naman din nila ako pabalik at ngumiti bago bumalik ulit ang tingin nila sa may harapan.
Tumingin din ako sa harapan ko. I roamed my eyes all over the cafeteria para hanapin ang salarin. Pero sa kalagitnaan ng paglilibot ko ng mga mata ko sa cafeteria, ay nakasalubong ko ang isang mainit na tingin ng dalawang pares ng mata.
I got caught off guard that my eyes stayed in his for a bit.
Thunder the almighty.
I blinked several times. Am I imagining this? But no, I'm not. We really are having an eye contact!
Look away, Zel! Look away!
Agad kong sinunod ang sinasabi ng utak ko. Nag-iwas ako ng tingin at tinuloy ko nalang ang pagkain.
That was close. Akala ko mamamatay na ako dun. I sighed in relief. God, sana hindi lang niya ako napansin.
Just like every cliché school, meron ding naghahari-harian sa school namin at yun ang grupo nila Thunder, ang the Alphas.
Sikat na sikat sila hindi lang dito pati na rin sa ibang school. I can always see them being featured in our school's website and facebook page, hindi dahil isa sa kanila ang may-ari ng school namin kung 'di dahil they're pure bad boys!
They're like the greater than the greatest.
Napaka-almighty nila kung baga.
Well...yes, they're all good-looking, mga tall, dark and handsome.
Pero yung pinaka-leader nila yung pinakatinitilian ng mga babae dito sa school, which is Thunder.
He have these strong features mula sa mukha hanggang sa katawan. Sobrang tahimik din daw nito sabi pa ng mga chismosa dito sa school minsan lang daw siyang magsalita man of a few words kumbaga.
Hot tempered din daw ito at ayaw ng may katabi sa upuan sa klase. Well, no one is attempting to— everyone is scared of him!
Sinusuntok daw kung sino ang nagtatangkang lumapit sa kanya mapa- babae man daw o lalaki except sa mga kaibigan nito.
Wala din itong sinasanto, even the teachers! I witness it once though, nung narinig kong sinasagot-sagot niya ang isang teacher namin sa kalagitnaan ng hallway.
God, he has no manners!
I don't know, pero minsan curious din ako sa kanya. Pero sabi nga nila curiousity kills and I don't wanna die young madami pa akong pangarap sa buhay.
As you know, their group are all bullies!
Whoever their trip is, will surely quit school. Lucky for me sa iba akong building, iba kasi section nila sa'kin.
I don't why they're so famous. There's nothing special about them— their bunch of delinquents! And I hate that kind of people.
As for me, I'm avoiding them in any cause. I never paid them attention and just minded my own business. That way— they will never notice my presence and be safe from their bullying.
I got out of my world nang marinig ko ang school bell hudyat na tapos na ang lunch break.
Napatingin ako sa pagkain ko na hindi naman naubos. Goddamn that snail! Hahanapin ko talaga yun at papaliguan ng asin. Siya ang dahilan kung bakit hindi ko naubos ang pagkain ko.
Tumayo na ako sa table ko at tumungo na sa exit ng Cafeteria— suddenly, I felt goosebumps, and I felt a hot gaze on my back. Damn it!
Leave me alone, ghost!
***
NATAPOS na din ang klase and it's already 5PM. Nasa labas ako ng school namin inaabangan ang taxi na pinatawag ni Kuya para sakin.
Habang nag-aabang, nakikita ko ang mga magagarang kotse ng mga schoolmates ko na lumalabas ng gate ng school.
Ngayon lang ako magco-commute, palagi kasing nasa work sila Mama at Papa, so kuya ko palaging sumusundo sa'kin.
We don't have any personal driver naman dahil nadala na sila Mama at Papa— muntik na kasi akong ma-kidnapped noon ng driver namin. That's why from that day, they've became more protective of me, especially Papa.
Kuya texted that he can't fetch me, kaya nagpatawag ito ng taxi na kakilala niya para safe. May practice daw kasi sila ng football. Nasa kolehiyo na si kuya, third year to be more specific and he's taking up BS Psychology.
My kuya is a football player, quarterback siya. Hindi naman daw sagabal ang football sa studies niya he balanced his studies and football. In fact, he gets extra points in his grade for playing football for their University. They usually compete internationally and luckily they always won.
Anyway, It's almost dark and still, wala pa ang taxi. Gutom at pagod na pagod na ako.
Can this day get any better?
Tumingin nalang ako sa kawalan until my eyes settled on the road when I saw a snail crawling in the middle of it.
I narrowed my eyes, familiarizing if this was the snail that I was staring at earlier. But nope, this one is different.
Napatango ako. Nakakatawa lang tingnan kasi ang bagal-bagal lang niyang gumapang.
Natural, snail nga diba?
Di ko mapigalang mapangiti sa sinabi ng konsensya ko.
Naka-ngiti ako habang tinitingnan yung snail sa gitna ng kalsada. Hopefully, walang dumaang sasakyan baka masagasaan yung snail.
Really, Zeleny? Concern ka sa snail?
I pouted. So what?
Habang nakatingin pa rin sa snail, may tumama sa'kin liwanag. Probably may dadaang kotse. At di nga ako nagkakamali, I saw five cars coming out from our school gate!
Wait—oh no! May dadaang kotse! Yung snail! Yung snail!
Nanlaki ang mga mata ko habang tinitingnan ang limang kotse na dadaan patungo sa direksyon ko. And I think masasagasaan nila yung snail!
Wait!
Nakikita kong papalalit na yung mga magagarang kotse nila sa snail!
Oh no! Wait!
Dali-dali akong tumakbo sa gitna ng kalsada para kunin yung snail then suddenly a loud horn errupted from their cars!
Napatili at napapikit ako, waiting for car's the impact. Ilang segundo pa ay wala akong naramdamang tumama sa katawan ko.
I finally opened my eyes. I checked for some blood in my body— pero wala.
I'm alive! I almost died! I almost died for saving a snail.
"What the hell, Miss?! Do you want to fucking die?!" A strong voice says. I can tell na galit na galit ito.
That voice is familiar, pero hindi ko lang siya binalingan ng tingin. Ayokong makita niya ang mukha ko.
I didn't answer him. Naka-upo lang ako sa gitna ng kalsada at nakatakip ang mga kamay sa tenga ko. Buti nalang at hindi ako nakaharap sa kanila.
"Hey! Are fùckin' deaf? A mute?" this time galit na galit na ito, base sa tono ng boses.
Damn it! Anong gagawin mo ngayon, Zeleny? Nasagip mo nga yung snail, ikaw naman yung mamamatay ngayon.
Oh my, I don't wanna face them.
Kaya naman, ginawa ko ang pinakamatalinong aksyon na dapat gawin— dinampot ko yung snail at tumakbo ng mabilis.
MAMAAA! I DON'T WANNA DIE!
"Hey! Get back here!"
I didn't look back and just continued running. Run for your life, Zeleny!
***
© iorikun xx