'Zo, hoe was het gisteravond?' Rozijn – mijn beste vriendin – wiebelde met haar wenkbrauwen. 'Feestje van Richie.'
Ik kuchte ongemakkelijk. 'O, dát. Hm, ja, was wel leuk.'
'Wat precies moet ik verstaan onder "wel leuk"?' Ze kneep haar ogen tot spleetjes.
'Dat is een beetje vragen naar de bekende weg, vind je niet?' vroeg ik haar, met één opgetrokken wenkbrauw.
'Wie was het?'
'Waren, bedoel je, en het waren Logan en Bas.'
Rozijns blik verstarde. 'Ho, stop. Bas als in: Contrabas?'
O, shit. Dat was ik vergeten. Rozijn had in de eerste bij het schoolorkest gezeten, en daar was een jongen die cello speelde en dat was dus Bas. Op één of andere manier kwamen we op het idee om hem Contrabas te noemen, dus. Hoe kon ik dat vergeten?
Ik trok een pijnlijk gezicht. 'Ja.'
'Serieus? Contrabas?' Gefrustreerd gooide Rozijn haar armen in de lucht. 'Wat ging er in vredesnaam in je hóófd om?'
'Weet ik veel.' Ik haalde mijn schouders op en grijnsde. 'Hij wist anders wel de juiste snaren te raken.'
Rozijn keek me aan alsof ik ieder moment kon sterven. 'Dat geloof je toch zelf niet? O, mijn God!'
Ik gebaarde dat ze zachter moest praten. 'Het valt best mee, hoor. Je doet net alsof ik iedereen weekend met een ander lig te rollebollen.'
'Dat ís ook zo.' Ze had nog gelijk ook. 'Maar even serieus, Candy. Heb jij bindingsangst, of zo?'
'Nee,' verdedigde ik mezelf, 'ik heb dat echt niet! Ik hou gewoon van mijn vrijheid, ja. Dat is iets heel anders!'
'Nietes. Dat is helemaal niets anders.' Rozijn zakte neer op een willekeurig bankje en dumpte al haar tasjes naast zich neer. 'Dat is zelfs één van de belangrijkste kenmerken van bindingsangst, wist je dat?'
Ik ging naast haar zitten en zette mijn tasjes tussen mijn voeten. Nukkig antwoordde ik: 'Nee, dat wist ik niet. Gelukkig boeit het me ook geen zak, ik heb wel wat beters te doen dan de kenmerken van bindingsangst uit mijn hoofd leren.'
Ik had gehoopt dat een middagje winkelen met Rozijn mijn onrustige bui een beetje zou kunnen stillen, maar het leek alleen maar erger te worden. Op één of andere manier wist Rozijn me altijd op een belachelijke wijze met de feiten te confronteren. Hoewel dat me meestal op de zenuwen werkte, wist ik dat ze wel gelijk had.
'Nou, ík kennelijk niet.' Rozijn rommelde ondertussen in haar handtas. 'Maar even serieus, Can, heb je nooit eens overwogen om weer een serieuze relatie te beginnen?'
'Natuurlijk.' Zuchtend speelde ik met de punten van mijn blonde haar. 'Maar je weet hoe dat de vorige keer afliep. Ik heb niet nog eens zin in zo'n drama.'
Rozijn klakte met haar tong. 'Jesper was gewoon een klootzak, Candy, dat lag echt niet aan jou.'
'En mijn vader dan?'
'Hij was ook een klootzak. Moet je eens kijken hoe gelukkig Bjorn en ik zijn, en we zijn al bijna een jaar samen!'
'Ja, ja.' Natuurlijk wist ik dat Rozijn gelijk had: ze had altíjd gelijk als het om mijn liefdesleven ging.
Rozijn was niet haar echte naam, vanzelfsprekend. Eigenlijk heette ze Rozan, maar dat deed haar altijd denken aan het liedje Rosanne van Nick & Simon. Bovendien hield Rozan gewoon ontzettend veel van rozijnen, dus noemde ik Rozan al zo lang als ik het me herinnerde Rozijn.
'Het is helemaal niet erg om bindingsangst te hebben, hoor. Je kunt er zelfs voor in therapie, als je er graag vanaf wilt.' Ze viste een rolletje Mentos uit haar tas.
Ik drukte mijn nagels in mijn handpalmen. 'Ik héb geen bindingsangst, voor de duizendste keer.'
Met opgetrokken wenkbrauwen keek Rozijn me aan. Ze zei niets.
'Argh.' Gefrustreerd gooide ik mijn hoofd in mijn nek. 'Ik kan heus wel iemand vinden waarmee ik het langer dan een avond uithoud.' Met een schok besefte ik me dat ik het inderdaad nog nooit langer dan één avond met een jongen had uitgehouden. Behalve Jesper dan, maar aan hem wilde ik niet meer denken.
'Je bent niet heel overtuigend, moet ik zeggen,' antwoordde Rozijn.
Verslagen keek ik haar aan. Waarom geloofde ze me niet? Moest ik het eerst aan haar bewijzen? 'Weet je wat,' zei ik tenslotte, terwijl ik om me heen keek. Mijn blik viel op een donkerharige jongen die een eindje verderop met zijn telefoon in zijn hand stond. 'Zie je die gast daar?'
'O, god.'
'Ik ga nú naar hem toe en vraag hem om zijn nummer. Moet jij eens opletten: over een maand hebben we zo'n hartstochtelijke relatie dat jij zo verschrikkelijk jaloers op me bent dat je me het liefst opeet bij je kerstdiner.'
Rozijn keek een beetje angstig. 'Je hoeft jezelf niet te bewijzen, Candy. Ik geloof je al.'
'Nee, dat doe je niet.' Ik stond bruusk op en sloeg mijn sjaal wat steviger om mijn nek. Ik wist niet eens of ik mezelf geloofde.
Met lichte tred liep ik op de jongen af. Ik had dit al zo vaak gedaan, dat het me zelfs zelfvertrouwen gaf; ik was niet bang dat hij me zou afwijzen.
'Hé.' Ik tikte hem aan en plukte ondertussen aan een lok van mijn blonde haar.
Hij draaide half om en keek geërgerd. 'Wat?'
Hm, niet echt de reactie waarop ik gehoopt had. Misschien moest ik het maar over een andere boeg gooien. 'Zou ik je telefoon even mogen lenen?'
Wantrouwig kneep hij zijn ogen tot spleetjes. Hij was best wel een lekker ding. 'Waarom zou ik mijn telefoon aan jou uitlenen?'
'Het is een noodgeval!' verdedigde ik mezelf. 'Een kwestie van leven en dood.'
'Vooruit dan, wel even snel, graag. Ik heb haast.'
Ik rolde met mijn ogen, dit ging niet echt als gepland. 'Ik doe mijn best, meneertje ongeduld.'
Zo snel als ik kon, ging ik naar zijn notities en voegde een nieuwe toe. Ondertussen keek ik naar Rozijn vanuit mijn ooghoek en ik zag dat ze bezorgd mijn kant op keek. Ha, moest zij eens opletten!
Ik typte snel mijn telefoonnummer in en zette eronder: bel me xoxo.
Vervolgens deed ik alsof ik het nummer van mijn moeder belde. Ik hield zijn mobiel bij mijn oor. 'Hé, mam! Wat gaan we vanavond eten?'
De jongen keek me aan alsof ik gek was.
'Boerenkool? Maar dat aten we dinsdag ook al!'
Zijn blik veranderde van verbaasd naar verbijsterd en ik wist dat het tijd was om hem te peren.
Snel deed ik alsof ik ophing en gaf hem zijn telefoon terug. 'Dank je wel, voor het lenen en zo. Maar ik ga maar gauw dan, hè, anders wordt de boerenkool koud.'
Vlug rende ik terug naar Rozijn, greep al mijn tasjes bij elkaar en sleurde haar mee.
'Wow, Candy, doe alsjeblieft rustig.'
'Roos, we moeten snel weg. Die jongen gaat me in elkaar slaan.' Paniekerig keek ik naar de plek waar hij net gestaan had, maar hij was al weg. 'O.'
'Ja, o.' Rozijn maakte zich los uit mijn greep. 'Ging het gesprek niet zoals gehoopt?'
Ik herpakte mezelf en rechtte mijn rug. 'Jawel, het ging prima. Let maar eens op, volgende week hebben we een date.'
'We zullen het zien,' antwoordde Rozijn. 'Ik ben benieuwd.' Ze geloofde me niet. Natúúrlijk geloofde ze me niet. Zo'n idioot was ze nou ook weer niet.
Ik ook, wilde ik zeggen, maar ik moest Rozijn niet het idee geven dat ze gelijk had. Ik had geen bindingsangst. Klaar.
'Zullen we onze frustraties gaan absorberen met een lekker broodje subway?'
Hm, dat klonk niet eens zo slecht.
^*^*^
Het was half acht toen ik mezelf afgepeigerd op mijn eikenhouten twijfelaar liet neervallen. Zoals gewoonlijk had ik weer onnodig geld uitgegeven, maar het kon me aan mijn reet roesten. Mijn moeder vond het vast ook geen probleem, want anders had ze toch geen idee wat ze met haar geld moest doen.
Ik had eigenlijk helemaal geen zin om mijn nieuwe kleren in mijn kast te hangen, dus schoof ik alle tasjes in één beweging van mijn bed en trapte mijn laarzen uit. Vervolgens rolde ik mezelf in de dekens en trok mijn laptop onder mijn kussen vandaan. Ik ging de rest van het weekend lekker geen zak meer doen.
Mijn moeder dacht daar duidelijk anders over toen ze een uur later mijn kamer binnenkwam. 'Wat een klerezooi!' riep ze. 'Candice, ruim je kamer op, voordat iemand het ziet!'
'Boeie.' Gapend liet ik mijn gezicht in mijn kussen vallen. 'Er komt toch nooit iemand in mijn kamer.' Alleen af en toe dan wat onverwachte gasten.
'Kom op, schat.' Ze sjorde het deken van me af. 'O, mijn God! Je ligt in kleding in je bed!'
Ik rolde met mijn ogen. 'Ja, ik ben duidelijk niet naakt.'
'Nou, doe even normaal, Candice!' Ze schoof alle tasjes op een hoop. 'Ik wil dat je deze zooi binnen een halfuur hebt opgeruimd.' Ze liep mijn kamer uit.
'Ok.' Ik stond op en sloeg de deur met een klap achter haar dicht. Mijn moeder gebruikte mijn naam het liefst in iedere zin en het irriteerde me mateloos.
Gefrustreerd leegde ik alle tasjes op mijn bed. Ik haatte opruimen en ik haatte het dat die gozer van vanmiddag nog steeds geen berichtje gestuurd had.
Terwijl ik één of ander maf bloesje uit de berg trok, vroeg ik me af of hij de notitie überhaupt al gezien had. Het zou best kunnen dan hij hem morgen pas vond. Of overmorgen.
Ik vouwde een gebleekte spijkerbroek op en propte hem tussen mijn andere broeken. Stel dat hij me nou geen berichtje zou sturen, dan stond ik pas goed voor lul, en bovendien had ik Rozijn dan laten winnen. Dacht het niet.
Precies op het moment dat ik een suède jasje aan een haakje hing, trilde mijn telefoon. Ik liet het jasje voor was het was en maakte een snoekduik naar mijn telefoon. Het was een berichtje.
Zo snel mogelijk klikte ik op openen.
Uw beltegoed voor deze periode is bijgeschreven.
Kak.
Normaal gesproken zou dat geweldig nieuws zijn, maar nu had ik zin om op mijn mobiel te springen. Kon dat joch me niet gewoon één teken van leven geven?
Gefrustreerd flikkerde ik de rest van de kleding in mijn kast en probeerde hem vervolgens dicht te krijgen, wat niet zo goed lukte. Uiteindelijk liet ik hem maar gewoon op een kier. Het kledingrek in de rechterhoek van mijn kamer puilde ook al uit van de kleding, dus die optie verviel ook.
De hele avond zat ik met mijn mobiel in mijn hand. Telkens als ik een melding kreeg, vroeg ik me af of die van de jongen was. God, hij maakte me neurotisch. Maar ik mócht Rozijn gewoon niet laten winnen. Het voelde opeens heel erg als een wedstrijd en dat was helemaal mijn eigen schuld geweest.
'Candice, ik heb thee gezet.' Het hoofd van mijn moeder verscheen om het hoekje.
'Ik kom eraan,' antwoordde ik vlug en fatsoeneerde mijn haar voor zover dat mogelijk was.
Mijn moeder haatte het als ik er onverzorgd uitzag, en ondanks dat ik haar vaak niet uit kon staan, wilde ik haar wel enigszins tegemoet komen.
In de woonkamer liet ik mezelf neerzakken op de grote, leren bank. Mijn voeten zakten weg ik het dikke tapijt en ik keek naar de kerstboom, die er nog steeds stond, ondanks dat kerst al geweest was – zelfs al nieuwjaar.
Mijn moeder kwam de woonkamer binnen met een dienblad en haar blik gleed bijna direct naar mijn voeten. 'Candice, waarom heb je in vredesnaam twee verschillende sokken aan?'
'Oeps.' Ik keek naar mijn voeten. Een zwart-witte streepjes sok en een roze sok. 'Niet bewust gedaan.'
Ze kneep haar ogen tot spleetjes. 'Dat hoop ik maar.'
Ze zette de twee koppen thee op een onderzetter en ging op de stoel tegenover mij zitten. 'Vergeet je niet dat we morgen de Nieuwjaarsborrel van mijn werk hebben, Candice?'
'O, ja.' Ik beet op het vel rond mijn duimnagel. 'Goed dat je het zegt, anders was ik het waarschijnlijk vergeten.'
Mijn moeder kamde met haar vingers door haar korte haar. Zij was waarschijnlijk de enige bij wie een boblijn zo goed stond. 'Hm, zorg dat je er netjes uitziet.'
'Komen er nog meer kinderen mee?' Ik had namelijk echt geen zin om me de hele avond te lopen vervelen in het bijzijn van allerlei hoge pieten in maatpakken en mantelpakjes.
'Geen idee, schat.' Mijn moeder pakte haar kop thee van tafel. 'Ik weet dat Anastasia twee dochters van jouw leeftijd heeft, dus misschien komen zij ook. Maar ik kan je niets beloven, Candice.' Ze keek naar mijn hand. 'En haal je vingers uit je mond, alsjeblieft.'
Ik zuchtte. Er zouden vast geen leuke jongens komen waar ik mee weg kon glippen.
A/N: HAPPY WEEKEND :D
Opgedragen aan durban_skies omdat ze zo'n lekker ding is.