Γεια σας!!!
Λοιπόν, σε αυτό το κεφάλαιο που ουσιαστικά αποτελεί έναν δεύτερο πρόλογο θα δούμε το πως οι Τρώες έφτασαν στην Τροία και πως την έφτιαξαν. Η πραγματική ιστορία θα ξεκινήσει στο επόμενο κεφάλαιο.
Επίσης, θα ήθελα να κάνω μία διευκρίνιση. Υπάρχουν δύο λέξεις που διαβάζονται ως 'λιμός'. Ο λιμός που σημαίνει πείνα και ο λοιμός ο οποίος αποτελεί τη γνωστή μεταδοτική ασθένεια. Σκέφτηκα πως θα σας φανεί χρήσιμο στο βιβλίο αυτό.
ΚΑΛΉ ΑΝΆΓΝΩΣΗ!!!!
Η ιστορία των Τρώων ξεκινάει από το νησί των ταύρων, την Κρήτη. Κάποτε εκεί, ξέσπασε ένας φοβερός και τρομερός λιμός. Για δύο ολόκληρα χρόνια δεν έπεφτε ούτε σταγόνα βροχής και οι άνθρωποι πέθαιναν σαν τα αδέσποτα σκυλιά από την πείνα και την ασιτία. Τότε, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού μπήκε στα πλοία αποφασισμένο να αναζητήσει νέα πατρίδα, αφού η γενέτειρά τους δεν μπορούσε πια να τους θρέψει. Με αρχηγό τον Σκάμανδρο, γιο του Τιτάνα Ωκεανού, έφτασαν στην είσοδο του Ελλήσποντου στην οποία η ομορφιά και η πλούσια βλάστηση της ασιατικής αυτής ακτής τους μάγεψαν.
Ο Σκάμανδρος τότε, αποφάσισε να γίνει ο τόπος αυτός η νέα τους πατρίδα και διέταξε να κατέβουν όλοι από τα πλοία να προσφέρουν θυσία στον Θεό Δία, τον Σωτήρα, και ύστερα να ξεκινούσαν να χτίζουν τη νέα τους πόλη.
Το ένα τρίτο των Κρητικών εγκαταστάθηκε σε εκείνα τα μέρη. Ο Σκάμανδρος έγινε ο πρώτος βασιλιάς τους και έμεινε για πάντα αθάνατος για αυτούς, διότι όχι μόνο τους έδωσε, αλλά και γιατί όταν πέθανε, σαν γιος του Ωκεανού που ήταν, έγινε Θεός-Ποταμός. Έτσι λοιπόν, τα νερά του έρρεαν άφθονα και πότιζαν τη γη της νέας τους πατρίδας αιώνια, για να μην ξαναγνωρίσει ο λαός του λιμό και ξυρασία να μη βιώσει. Ο νέος αυτός Θεός-Ποταμός έλαβε από τότε δύο ονόματα. Ξάνθος για τους Θεούς, μα για τους ανθρώπους πάντοτε Σκάμανδρος.
Οι Τρωαδίτες λοιπόν ήταν Κρητικοί με βάση τον μύθο που προαναφέρθηκε. Και οι κρητικές ονομασίες που διατηρήθηκαν στην περιοχή, όπως ο ποταμός Σκάμανδρος και το όρος Ίδη, αποτελούν μια μαρτυρία πως ο μύθος αυτός είναι βάσιμος. Έπειτα, είναι και επόμενο να ήταν η Κρήτη που αποίκισε την περιοχή επειδή βρισκόταν πάνω στα στενά που οδηγούσαν στην Προποντίδα κι από κει κατευθείαν στον Εύξεινο Πόντο.
Ωστόσο, και οι Αθηναίοι διεκδικούσαν ορισμένη πατρότητα πάνω στην Τροία. Ένας από τους πρώτους βασιλιάδες της, ο Τεύκρος (μην τον μπερδεύετε με τον Τεύκρο από την Ελένη του Ευριπίδη), λεγόταν ότι επρόκειτο για Αθηναίο.
Όμως, γενάρχης της δυναστείας όλων των ακόλουθων βασιλιάδων της Τροίας μέχρι και τον Πρίαμο, ήταν ο Δάρδανος, που άλλοι έλεγαν ότι ήταν από την Αρκαδία κι άλλοι πως είχε γεννηθεί στα Τρωικά χώματα.
Δεν επρόκειτο για κοινό θνητό μα για σχεδόν θεό. Ήταν γιος της Ηλέκτρας, κόρης του Άτλαντα, και του Πατέρα των Θεών, Δία. Ο Δάρδανος δημιούργησε ένα πολύ μεγάλο κράτος, τη Δαρδανία. Στη θέληση του υποτάχθηκαν όλοι οι γύρω λαοί, τόσο Ασιατικοί όσο και Ευρωπαϊκοί. Την πρωτεύουσά του, τη Δάρδανο όπως την ονόμασε, την έχτισε μέσα στα στενά που ονομάστηκαν για αυτό Δαρδανέλλια. Την ονομασία "Ελλήσποντος" την πήραν αργότερα όταν πνίγηκε εκεί η Έλλη, η αδερφή του Φρίξου. (Για τον Φρίξο και την Έλλη θα σας πω σε ένα άλλο βιβλίο)
Ο βασιλιάς Δάρδανος είχε επιλέξει στην αρχή μια άλλη θέση για να χτίσει την πόλη του. Επρόκειτο για τον λόφο που οι απόγονοί του έχτισαν αργότερα την Τροία. Δεν προχώρησε όμως στο χτίσιμο διότι χρησμός του Απόλλωνα έκανε λόγο για μεγάλα δεινά που θα πάθαιναν όσοι θα κατοικούσαν την πόλη που θα χτιζόταν σε αυτή την τοποθεσία κι αυτό γιατί στους πρόποδες του λόφου εκείνου έπεσε κάποτε η Άτη, η θεά της απάτης, όταν ο Δίας την πέταξε από τον Όλυμπο στη γη.
Την Τροία, που λέγεται και Ίλιον, την έχτισε ο Ίλος, γιος του Τρώα, εγγονού του Δαρδάνου, κάτω από ιδιαίτερα περίεργες συνθήκες.
Μια φορά ο Ίλος έλαβε μέρος σε αγώνες αθλητικού περιεχομένου που γίνονταν στη Φρυγία. Ο νεαρός ήρθε πρώτος σε όλα τα αγωνίσματα κι ο Φρύγος βασιλιάς εντυπωσιάστηκε τόσο που του έδωσε πενήντα νέους, πενήντα νέες και μια πιτσιλωτή αγελάδα και του είπε να ακολουθήσει το ζώο διότι είναι ιερό. Θα τον οδηγούσε σε μια θέση όπου θα έπρεπε να χτίσει μια δική του πόλη.
Ευχαριστημένος λοιπόν ο Ίλος, κι έχοντας μαζί του τους πενήντα νέους και τις πενήντα νέες, ακολούθησε το ιερό ζώο. Αυτό, αφού πρώτα γύρισε εδώ κι εκεί χωρίς σταματημό, ήρθε τελικά στον λόφο της Άτης, ανέβηκε στην κορυφή του κι εκεί, ολότελα εξαντλημένο, ξάπλωσε στη γη, δείγμα πως αυτή ήταν η θέση για το χτίσιμο της νέας πόλης.
Ο Ίλος τότε έπεσε σε βαθιές σκέψεις και στοχασμούς. Βρισκόταν σε αδιέξοδο. Δεν ήξερε αν έπρεπε να χτίσει την πόλη εκεί όπου ο Απόλλωνας δεν άφησε τον προπάππου του τον Δάρδανο ή αν θα έπρεπε να αγνοήσει παντελώς την εκλογή της αγελάδας και να αναζητήσει μια άλλη τοποθεσία.
Στο μυαλό του τριγυρνούσε συνεχώς ο χρησμός.
Οι άνθρωποι που θα κατοικήσουν μέσα στα τείχη της πόλης που θα χτιστεί πάνω στον λόφο της Άτης θα πάθουν μεγάλες συμφορές.
Αν και ο χρησμός ήταν ξεκάθαρος, ο Ίλος τον περνούσε και τον ξαναπερνούσε από το κόσκινο του μυαλού του. Ανησυχούσε μήπως δεν τον καταλάβαινε καλά. Ώσπου στο τέλος βρήκε την άκρη που έψαχνε. Π χρησμός μιλούσε για τους ανθρώπους που ζούσαν μέσα στα τείχη της πόλης. Τότε πήρε μια απόφαση. Δεν θα έχτιζε τείχη γύρω από την νέα του πόλη αφού και άλλες πόλεις δεν είχαν τείχη τότε.
Αμέσως κάλεσε τους εκατό συντρόφους του και προτού πιάσουν δουλειά όλοι μαζί προσέφεραν θυσία στη Θεά Αθηνά έτσι ώστε αυτή να τους προστατεύει παντοτινά. Αφού ο Ίλος έπλυνε τα χέρια του σε μια κοντινή πηγή, και το κόκκινο χρώμα του αίματος των ζώων αναμείχθηκε με το κρυστάλλινο χρώμα του νερού. Ο νέος σήκωσε τα χέρια του ψηλά και φώναξε να τον ακούσουν ως τον Όλυμπο.
"Προστάτευε μας κόρη του Δία, και για σένα θα χτίσουμε ολόλαμπρο ναό για να σε τιμάμε και να σε δοξάζουμε πάντοτε."
Λίγο αργότερα, ξεκίνησε το σκάψιμο για τα θεμέλια. Ο ίδιος ο Ίλος πρώτος σήκωσε ψηλά τη σκαπάνη κι ευθύς την έμπηξε στο κόκκινο χώμα. Και τότε, ωσάν θαύμα, μαζί με χώμα, ξεπρόβαλε από τη γη κι ένα αγαλματίδιο. Παρίστανε μια νέα που στο ένα της χέρι κρατούσε ακόντιο και στο άλλο δρεπάνι. Ο Ίλος αμέσως κατάλαβε πως ήταν σημάδι από τη θεά πως εισάκουσε την προσευχή του.
Η νέα πόλη αν και χωρίς τείχη να υψώνονται γύρω της δεν θα είχε να φοβάται τίποτα.
Ωστόσο, ο Ίλος ζήτησε από το μαντείο περισσότερες πληροφορίες για το αγαλματίδιο. Η Πυθεία του είπε πως επρόκειτο για το Παλλάδιο, το περίφημο ξυλόγλυπτο που έφτιαξε η ίδια η θεά Αθηνά προς τιμήν της αχώριστης φίλης της, Παλλάδας, που πέθανε άδοξα από δικό της λάθος. Ακόμα, η θεά για να μην ξεχαστεί η μνήμη της αξίας πολεμίστριας έβαλε το όνομά της πλάι στο δικό της κι από τότε λεγόταν και Αθηνά Παλλάδα.
Το πιο σημαντικό όμως πράγμα που του είπε η ιέρεια του Απόλλωνα ήταν ότι η θεά της Σοφίας είχε δεχθεί να προστατεύει την πόλη υπό έναν όρο όμως. Να μην χαθεί πότε το Παλλάδιο.
Αν χαθεί το Παλλάδιο θα χαθεί μαζί κι ολόκληρη η πόλη.
Η νέα πόλη χτίστηκε γρήγορα κι ο Ίλος θέλοντας να τιμήσει το όνομα του πατέρα του, Τρώα, την ονόμασε Τροία. Πολλοί όμως την έλεγαν και Ίλιο διότι την έχτισε ο δισέγγονος του Δαρδάνου, ο Ίλος.
Η Τροία έγινε μια πόλη ωραία, με πλατιούς δρόμους, υπέλαμπρους ναούς, χρυσοστόλιστες πλατείες, απέραντο λιμάνι. Ψηλά στην ακρόπολη, ο Ίλος έχτισε το παλάτι του και στο πιο ψηλό σημείο της, τον μεγαλόπρεπο και ολόλαμπρο ναό της Θεάς Αθηνάς. Εκεί τοποθετήθηκε το Παλλάδιο, το άγαλμα που θα προστάτευε ολόκληρη την πόλη στους αιώνες των αιώνων.
Αφού η Τροία χτίστηκε, μοιράστηκε στα δύο. Στο Ίλιον που βασίλευε ο Ίλος και στη γειτονική Δάρδανο όπου βασίλευε ο αδερφός του Ίλου, ο Ασσάρακος.
Σαν ο Ίλος παρέδωσε την ψυχή του στον θάνατο, βασιλιάς στην Τροία έγινε ο Λαομέδοντας.
Ιδιαίτερη εύνοια έδειξε στον νεαρό κυβερνήτη ο Θεός Δίας. Για αυτό και διέταξε τους Θεούς Ποσειδώνα και Απόλλωνα να χτίσουν οι ίδιοι τα ψηλά και απόρθητα τείχη του Ιλίου.
Ο Λαομέδοντας όμως κάθε άλλο παρά εκτίμησε τη γενναιοδωρία των θεών. Φέρθηκε με αχαριστία και στους δύο θεούς και τιμωρήθηκε για αυτό. Τον σκότωσε ο ήρωας Ηρακλής, αφού κυρίεψε την Τροία, επειδή και σε αυτον φέρθηκε αχάριστα όταν έσωσε την κόρη του την Ησιόνη από βέβαιο και φριχτό θάνατο. (Και για αυτό το γεγονός θα σας μιλήσω σε ένα άλλο βιβλίο). Μετά τον θάνατο του Λαομέδοντα, στο θρόνο του ανέβηκε ο νεαρός τότε Ποδάρκης, ο οποίος αργότερα ονομάστηκε Πρίαμος. Ο Ποδάρκης είχε πιαστεί αιχμάλωτος από τον Ηρακλή και σώθηκε χάρις στην αδελφή του την Ησιόνη στην οποία χρωστούσε πια την ελευθερία του. Τον θρόνο όμως της Τροίας τον χρωστούσε στον μεγαλόψυχο ημίθεο. Προτού φύγει η Ησιόνη για τη Σαλαμίνα όπου θα παντρευόταν με τον ήρωα Τελαμώνα, παρακάλεσε τον Ηρακλή να ελευθερώσει τον αδερφό της και έδωσε σαν αντάλλαγμα το μόνο που είχε, το αραχνοΰφαντό της πέπλο. Ο Ηρακλής συγκινημένος όχι μόνο ελευθέρωσε τον Ποδάρκη αλλά και τον έκανε και βασιλιά της Τροίας δίνοντας του το όνομα Πρίαμος που σημαίνει εξαγορασμένος. Ο νέος βασιλιάς δεν θα ξεχνούσε ποτέ τι χρωστούσε στην αδερφή του.
Ο Πρίαμος αποτέλεσε τον τελευταίο και πιο τραγικό βασιλιά της Τροίας. Βασίλεψε αρκετά χρόνια και ήταν μεγάλης ηλικίας την εποχή του Πολέμου. Έκανε πάρα πολλά παιδιά. Πενήντα γιους και δώδεκα κόρες. Δεκαεννέα γιους έκανε με τη γυναίκα του, την Εκάβη και τις δώδεκα κόρες του. Τους υπόλοιπους γιους τους έκανε με σκλάβες διότι τότε οι άνδρες μπορούσαν να κάνουν παιδιά και με άλλες γυναίκες. Οι γυναίκες πάλι αν έκανα παιδί με άλλον άνδρα, στην καλύτερη περίπτωση ήταν δακτυλοδεικτούμενες για μια ζωή και στη χειρότερη θανατώνονταν.
Πρώτος γιος του Πριάμου υπήρξε ο Έκτορας, ο μεγαλύτερος κι αξιότερος πολέμαρχος των Τρώων. Δεύτερος ήταν ο όμορφος και λεβεντόκορμος Πάρης για τον οποίο όμως κι οι δυο γονείς του πολλές φορές θα έλεγαν:
"Καλύτερα να μην είχε γεννηθεί ποτέ"
κι όχι αδικαιολόγητα διότι αυτός έγινε η αιτία που η πόλη του Ιλίου τυλίχθηκε στις φλόγες..........
Ωραία λοιπόν.....
Παιδιά ελπίζω να σας άρεσε....
Στο επόμενο κεφάλαιο θα δούμε την γέννηση του Πάρη και τα πρώτα χρόνια της ζωής του.
Θα σας δω στο επόμενο κεφάλαιο. Καλή σας εβδομάδα.