Author's Note
This is a work of fiction. Basically it's a book tackling a love story between two men. Yes, you read it right. It's LOVE between two men. This novel is a boyxboy story. It mainly focus on the lovestory of my favorite actor od the thai bl series "Tharntype", the one and only "Mewgulf".
Meron rin po itong rated SPG o rated 18 scenes kaya kung medyo allergic o di kaya naman ay medyo mitikoloso po kayo o sensitib sa mga ganitong bagay. Ngayun palang po sinsabi ko na sa inyong hindi po ito ang book for you.
It's a book for those who has an open mind and courage to see change in life. And those person who happened to see love without any gender and biases. Which truly promotes what love essence is.
I truly respect those person who is capable in accepting reality in life and atleast not judge people by there orientation or by any means, or even in any variation.
I would like to say that please do bare with my grammars. I knew it will be having a lot of error, so i would like to say sorry before hand.
And for those who is kind enough to accept changes and read this book. I would like to say Thank you! Ahead of time.
And for those who's equal in every single way. This is a special book for you. Hope you like it though. Thanks again and have a good day to you!
----------------
Gulf's POV
It's already 10 in the evening but i'm still up at nagsusulat parin.
Kanina pa akong seven nag-start but i still don't seems to feel the pain.
It's just like the usual scene everytime that my body will just suddenly feel numb.
Parang wala akong maramdaman.
Parang wala na akong maramdaman.
Wala na akong maramdaman.
Walang wala na.
Siguro nasanay na ako sa sakit.
Sanay na akong masaktan.
Physically or even emotionally.
Katulad nung araw na yun.
It's funny how memories that we knew as just a part of our mind, can hurt us more than what physical problems we have in this world.
Those memories.
Those that gives me a hard time every passing days of my life.
It's hunting me down.
Mga ala-alang nagpapasikip lalo ng dibdib ko.
Mga ala-alang hanggang maaari gusto ko ng kalimutan.
Pero alam kong kahit anung mangyari, ito yung mga ala-alang pinakaiingatan ko.
Mga ala alang pakaiingatan ko.
Mga ala-ala nyang kahit anung gawin ko,
kahit paulit ulit akong masaktan ay di ko parin magawang kalimutan.
Ililipat ko na sana ng isang pahina nag notebook na hawak ko ng makaramdam ako ng sakit ng ulo.
Nahihilo nanaman ako.
Lagi nalang akong ganito.
Ang hina-hina ko talaga.
Ang hina-hina ko.
Hindi lang sa physical na aspeto, but also the emotional aspect.
At nasasaktan ako dahil wala akong magawang paraan para maging maayos uli ang lahat.
Ang lahat lahat.
kung maibabalik ko lang sana ang lahat.
kahit kapalit nun ay talikuran nya ako, okay lang.
Basta alam kong maayos at sasaya sya.
Sumisikip nanaman ung dibdib ko.
Nahihirapan nanaman akong huminga.
Ganyan ba talaga ang lakas ng damdamin ko pag sya ang pinaguusapan?
Nakakainis!
Bumabalik nanaman ung mga alaala-alang ayuko ng maalala pa.
Pinagpatuloy ko ung pagsulat kahit alam kong pagod na ang katawan ko.
Siguro titigil din tong emosyong ito.
Ayaw ko muna syang maalala.
Magsisimula na sana akong maglipat ng pahina ng may pumatak na isang butil ng tubig.
Ang bilis ng mga pangyayari.
Hindi ko nanamang namamalayan na pumapatak nanaman ang mga luha ko at natuluan na yung sinusulatan ko.
Nakakainis, nakaisang page na ako ehhh.
Sayang yung mga sinulat ko dun.
Kumalat na yung ink.
Napatigil ako saglit at tumingala ng nakapikit.
Dinama ko lang yung luhang lumalabas sa mga mata ko. Yung kalungkutang gusto kong mawala kahit saglit lang. Kahit saglit lang.
Sana kahit saglit lang.
Ang tanga tanga ko talaga.
Kahit ang pagsusulat di ko na magawa ng maayos.
Bakit ba kasi ang sakit sakit?.
Bakit ba kasi ang sakit?.
Bakit ba kasi sobrang sakit na?.
Ayuko na nito, ayuko na.
Pinunasan ko ung mga luha ko.
Pero kahit ata luha ko ayaw ng sumunod sakin.
Siguro kailangan ko rin ito.
Kailngan ko ring huminga kahit kunti man lang.
Gusto ko ng umuwi.
Yung sa totoo naming bahay.
Nabwibiwsit ako.
Nabwibwisit ako kasi...
Kasi alam kong kahit anung gawin ko...
Kahit anung gawin ko.
di ko na matatama lahat.
Nabiwbiwisit din ako sa sarili ko.
Nabwibwisit ako sa katotohanan.
Di ko narin kakayanin pa ang lahat.
Alam kong hanggang dito nalang.
At yun pa lalo ang napapabwisit sakin.
Masakit.
Masakit.
Masakit parin.
Masakit na masakit na, pero kailngan ko pang lumaban kahit kunti pa.
sana kayanin ko pa.
Nagkibit-balikat ako.
Para saan na nga ba tong ginagawa ko?,
Para saan na nga ba pala ung mga paghihirap ko dito?,
Di ko alam.
Di ko na alam.
Di ko na malaman.
Basta ang alam ko lang gusto ko syang makita kahit isang saglit lang.
Kahit nakaw na tingin nalang.
Gusto ko siyang makita.
Pinunasan ko ung mga luhang unti-unti ng natuyo sa mukha ko.
One week nalang.
Magkikita na kami ulit.
Sana maayos lang ang lahat.
Sana.
Sana.
Kahit di ko na mabalik.
Basta maging maayos lang ulit lahat lahat ng mga mali,
Kaya kailangan kong matapos tong ginagawa ko.
Kahit gabi na ay tinapos ko ang buong isang halathaing naglalaman ng mga damdamin ko.
Since nung umalis ako sa pinas.
Ito na yung way of expression ko.
Ang pagsusulat na ng diary ang isa sa mga naging get a way thing ko sa mga bagay-bagay na nakakapagpalala pa lalo ng mga masasakit na pangyayari.
Kinuha ko ung phone ko na nasa tabi lang ng lamp shade sa table ko, then inopen ko ung bluetooth nung speaker ko sa kwarto tas plinay ko ang isa sa mga tumagos sa puso kong kanta.
Mamaya maya ay tumugtog na ang musikang maglalarawan kung ano bang nararamdaman ko.
All I Ask lyrics
[Adele]
Intro (musical)
This is the song that brought my heart in both pain and happiness.
Nung una itong lumabas sa spotify na hook na ako agad.
This song shed tears inside, but in some instances, it gaves a peace of mind from the past.
Dalawang taon.
Akala ko okay na.
Okay na yung dalawang taon para makalimot.
Malimot ko yung taong tiniis kong di makasama.
Yung taong labis na lumuha nung iniwan ko siya.
Alam ko na okay na lahat.
He was good.
No, he's even better now.
Alam ko nung mga unang mga araw at linggo naming magkahiwalay.
He was a totally devastated.
He do call me up. Do reaching out in many ways.
I know nung umalis ako nasaktan ko siya.
Nasaktan ko siya.
Ngayung malayo ako sa kanya.
Alam ko na okay sya.
At kahit masakit.
Yun yung katotohanan.
At masaya ako kung anung nangyari sa kanya ngayun.
Malayo natin ang narating nya.
Narating nya ng wala ako sa tabi niya.
Wala syang mahinang taong akay-akay sa bawat hakbang nya.
Wala ako dun para pabagalin sya.
Kahit masakit.
Masaya akong wala ako sa tabi niya.
Kung yun ay tagumpay na siyang nararapat para sa kanya.
Natapos na yung intro at nagsimula ng magplay ang kanta.

I will leave my heart at the door
I won't say a word...
It was a very good song to hear.
The lyrics is awesome.
Every word is precious.
It talks straight to the heart.
They've all been said before, you know
So why don't we just play pretend
Like we're not scared of what is coming next or scared of having nothing left!
Gantong-ganto yung sakit na nararamdaman ko.
Nung mga panahong yon.
Yung mga panahong alam kong wala na.
Humingi din kaya ako ng isa pang pagkakataon.
Isa pang chance para samin.
Kahit alam kong masasaktan ko sya.
At masasaktan ako.
Pagbibigyan pa ba kaya ako, o hindi na.
Anu bang, baliw na ata talaga ako.
Syempre hindi na. Masaya na sya. Stable na nga sya.
Siguro ganun lang talaga pagnagmamahal ka. Kahit masakit na, okay parin, laban lang.
Look, don't get me wrong
I know there is no tomorrow
All I ask is...
Alam ko namang wala na.
Ito nanaman. Nararamdaman ko nanaman 'tong sakit.
If this is my last night with you
Hold me like I'm more than just a friend
Tumayo ako sa pagkakaupo then pumunta ako sa may gilid ng kama ko.
Give me a memory I can use
Take me by the hand while we do what lovers do
Binuksan ko yung maliit na lalagyanan sa may cabinet na sa may tabi ng kama ko.
Nakita ko ang isang maliit na kulay brown na box.
Napatigil ako saglit.
It matters how this ends
'Cause what if I never love again?
Medyo matagal ko ng di ito nabuksan.
2 years huh.
It's quite long.
Sabi ko kasi pag handa na ako dun ko lang ito ulit gagalawin.
Paghanda na ulit akong makaalala.
At alam ko na sa loob ng halos lampas dalawang taon.
Alam kong kaya ko na.
Pinagpag ko muna yung box bago ko buksan.
Sa loob makikita ang kaisaisang litrato naming dalawa.
I don't need your honesty
It's already in your eyes and I'm sure my eyes, they speak for me

Sa litratong ito masaya pa kami.
Nasa likod ko sya.
Nakayakap sakin.
Habang nakangiti.
No one knows me like you do
And since you're the only one that matters
Tell me who do I run to?
Napakacareless pa namin dito.
Yung mga panahong wala pa kaming iniintindi.
Look, don't get me wrong!,
I know there is no tomorrow
All I ask is
Medyo napatagal ata yung pagtitig ko sa litrato.
Naramdaman ko nalang na may dahang dahang pumatak na luha mula sa nga mata ko.
Pinunasan ko yung litrato.
Maya-maya may pumatak nanaman.
Pinunasan ko yung mata ko.
Pero parang di ata titigil yung mga luha ko.
If this is my last night with you
Hold me like I'm more than just a friend
Give me a memory I can use
Take me by the hand while we do what lovers do
It matters how this ends
Cause what if I never love again?
Akala ko wala na akong iluluha pa.
Kala ko na ubos ko na.
Dalawang taon ka ba namang paulit ulit na nasasaktan.
Kala ko manhid na ako sa dalawang taon na yun.
Kala ko lang pala.
Habang tumatagal lalo lang nami-miss ko sya.
Lalo lang hahanapin yung mga halik nya.
Yung pagkamakulit nya.
Yung mga araw na nadyan sya.
Yung mga araw na sinusuyo nya pa ako.
Mga araw na okay pa ang lahat.
Kasabay nung mga ala-ala, ay ang mga masasakit na kataga bago ako umalis.
But i know somewhere in my heart i deserve it.
I deserve those killing words.
Nahihirapan nanaman akong huminga.
Nakakasakal.
Nakakasakal yung mga alaala.
Nakakasakal.
Gusto kong magwala.
Gusto kong sumigaw.
Pero alam ko wala rin namang mangyayari.
Kaya siguro maganda ring iluha ko muna lahat.
Lahat ng sakit.
Baka sakaling mabawasan man lang.
Let this be our lesson in love
Let this be the way we remember us
I don't wanna be cruel or vicious
And I ain't asking for forgiveness
All I ask is...
Siguro nga ganito lang talaga.
Ganito lang magtatapos tong istorya namin.
Kala ko kakayanin namin.
Pero kailangang kong bumitaw.
If this is my last night with you
Hold me like I'm more than just a friend
Kailangan, bago ko pa sya lalong masaktan.
Kaya kinailangan kong gawin ang mga bagay bagay.
Give me a memory I can use
Take me by the hand while we do what lovers do
It matters how this ends
Alam ko namang hanggang dito nalang.
Hanggang dito nalang kami.
At wala na akong magagawa.
Pero kung ganun man.
Gusto ko pa munang ayusin yung mga nasira ko.
At sana kayanin ko pa.
'Cause what if I never love again?
Nakakapit parin ako.
Habang iniisip ang mga sana.
Pero gusto ko lang tuparin ang isang sana.
Sana Kahit di na dapat...
Alam ko, kahit masakit.
Kahit di na pwede.
Kahit di na dapat.
Mahal ko parin siya.
Pero alam kong Di na niya ako kailangan.
At masaya na ako kung anung meron kami ngayun.
Binalik ko na ulit yung litrato sa box.
Sinara ko yung cabinet at humiga ng maayos sa kama.
Pinahid ko ulit ang luhang pumatak sa mata ko.
Sana magkaroon ako ng sapat na lakas na loob.
Sapat na lakas na loob para gawing tama ang lahat.
Kahit di nalang para sa akin.
Kahit di na yung para sa min.
Gusto ko lang bago ang lahat na mangyayari maayos ko lahat ng mga mali.
At sana sa muli naming pagkikita.
Kayanin ko. At handa ako sa kung anung worst scenariong maaaring mangyari.
at alam ko malapit na yun.
Sana maging handa na ako.
At magawa ko nang tama sa panahon ngayun.
Hanggang sa muli nating pagkikita...
Mahal ko.
Dahan-dahan ng bumibigat ang talukap ng aking mga mata.
At unti-unti na akong nilamon ng antok.
---------------------------
"As we start the journey of life, we can asure by one thing.
We travel to seek answer to life." - mel :)