"Τουλάχιστον μπορείς να μου πεις που με πηγαίνεις;"
Νεκρική σιγή στο αμάξι. Ούτε καν μπήκε στον κόπο να μου πει ένα 'Μην ανησυχείς που σε κυνηγάει ένας δολοφόνος, όλα καλά θα πάνε κτλ." Τον κοιτούσα θυμωμένη, ήθελα να βαρέσω την σέξι φάτσα του πάνω στο τιμόνι, το μόνο που έκανε ήταν να κοιτάει στο δρόμο βυθισμένος στις σκέψεις του.
Hello, εμένα κυνηγάνε να με σκοτώσουν, εκείνος το είχε πάρει κατάκαρδα.
Είμαι σίγουρη ότι έναν δολοφόνο έχει η χώρα εγώ βρήκα να πέσω πάνω του. Μετά σου λένε να ελπίζεις για ένα καλύτερο μέλλον.
"Θα μου μιλήσεις επιτέλους, να μου πεις τι γίνεται;" φώναξα έξαλλη.
"Χαμήλωσε τον τόνο της φωνής σου." είπε αυταρχικά χωρίς να ξεκολλήσει τα μάτια του από το δρόμο.
"Όχι δεν τον χαμ-" πήγα να φωνάξω και εγώ. Γύρισε και με κοίταξε με μια θανατηφόρα ματιά που θα μπορούσε εύκολα να σκοτώσει άνθρωπο. Έκλεισα αμέσως το στόμα μου και βυθίστηκα στο κάθισμα μου.
Φτάσαμε μπροστά από ένα μεγάλο κτίριο που από ότι κατάλαβα ήταν το αστυνομικό τμήμα. Ο "Αστυνόμος Σαΐνης" βγήκε βιαστικά από το αμάξι και ήρθε να μου ανοίξει την πόρτα κοιτώντας συνεχώς γύρω του.
Α! Ήρθε να μου ανοίξει την πόρτα, πόσο ευγενικός... Σκέφτηκα.
"Βγες τώρα." διέταξε. Ναι το παίρνω πίσω, γράψτε λάθος.
Με κρατούσε από το μπράτσο από τη στιγμή που μπήκαμε στο τμήμα, μόνο χειροπέδες που δεν μου πέρασε, ένιωθα εντελώς σας κατάδικος που τον συνέλαβαν. Πάντως ήταν η πρώτη φορά που έμπαινα σε αστυνομικό τμήμα και όπως περπατούσα χάζευα τους αστυνόμους να πηγαίνουν πάνω κάτω, να απαντάνε τηλεφωνήματα και άλλα τέτοια.
"Αν έχουν πρόβλημα τα πόδια σου και περπατάς τόσο σιγά θα έπρεπε να μου το πεις." μου είπε σκύβοντας προς το μέρος μου. Η φωνή του ήταν τελείως διαφορετική από αυτή που θυμάμαι στο μάθημα του. Με έκανε να ανατριχιάσω και δεν ξέρω αν είναι με την καλή ή με τη κακή έννοια.
Του έκανα μια ειρωνική γκριμάτσα και άρχισα να περπατάω πιο γρήγορα. Κάποια στιγμή σταμάτησε απότομα μπροστά από ένα γραφείο και εγώ επειδή ως συνήθως κοιτούσα αλλού έπεσα άτσαλα πάνω. Τον είδα που ξεφύσηξε αγανακτισμένος και χτύπησε ελαφρά την πόρτα χωρίς να δώσει έκταση στο γεγονός ότι κόντεψα να σκαρφαλώσω στην πλάτη του. Αν ήταν άλλες οι συνθήκες και δεν ήταν τόσο κόπανος, δεν θα είχα πρόβλημα αλλά τώρα με βλέπω να με απελάσει σε καμιά Ανταρκτική.
"Περάστε." ακούστηκε μια αντρική φωνή από την άλλη μεριά της πόρτας.
Ο "Σαϊνης" άνοιξε την πόρτα και με έσπρωξε και έμενα μέσα. Πίσω από ένα μεγάλο γραφείο καθόταν ένας κύριος κοντά στα πενήντα να με κοιτάει με ένα σοβαρό ύφος.
"Αυτή είναι;" ρώτησε δείχνοντας με.
"Μάλιστα κύριε διοικητά. Είδε σχεδόν τα πάντα, εκτός από το πρόσωπο του δράστη."
"Το θέμα στην προκειμένη περίπτωση είναι που την είδε αυτός. Καταλαβαίνεις ότι διατρέχει κίνδυνο έτσι;"
"Απολύτως."
Είχα κάτσει σε μια γωνία σαν το ψάρι και άκουγα την συνομιλία τους.
"Θα πρέπει να είσαι μαζί της 24/7. Δεν ξέρουμε πότε θα εμφανιστεί και τι μπορεί να της κάνει. Από εδώ και πέρα είσαι υπεύθυνος της και θέλω κάθε μέρα να με ενημερώνεις."
Δηλαδή θα πρέπει να είμαι συνέχεια μαζί με αυτό το γλυκομίλητο πλάσμα;
"Αποκλείεται!" φώναξα. Οι δυο άντρες με κοίταξαν καλά καλά. "Με όλο το σεβασμό κύριε διοικητά -σας εύχομαι και ταξίαρχος- αυτό που λέτε δεν μπορεί να συμβεί. Έχω τις σπουδές μου, έχω τη ζωή μου δεν μπορείτε να μου ζητάτε να αλλάξω όλη τη ζωή μου και να ζήσω με αυτή τη παγο-κολόνα."
"Δεσποινίς ηρεμήστε παρακαλώ. Ο αστυνόμος Καραγιάννης είναι ο καλύτερος στο τμήμα μας, αν μπορεί κάποιος να σας προστατέψει τότε είναι αυτός. Και όσον αφορά την κοινωνική σας ζωή θα δούμε τι θα κάνουμε. Συνειδητοποιείστε σε τι κατάσταση βρίσκεται και φερθείτε ανάλογα. "
Ο Διοικητής μας έκανε νόημα ότι μπορούμε να φύγουμε. Βγήκα από το γραφείο του θυμωμένη και έπιασα με τα χέρια μου το κεφάλι μου απελπισμένη.
"Αν δεν θες να ζήσεις πες το μου για να το ξέρω να μην σπαταλάω τον χρόνο μου. " είπε με το που βγήκε από το γραφείο. Του έριξα μια ματιά όλο μίσος.
"Οι ωραίοι τρόποι σου με κάνουν να μην θέλω να ζήσω." ένα ειρωνικό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου.
Τον είδα που άρχισε να θυμώνει.
"Όταν με κοιτούσες στο Πανεπιστήμιο λες και δεν είχες ξαναδεί άντρα στην ζωή σου δεν πρέπει να είχες την ίδια άποψη τότε." απάντησε και έφυγε. Είμαι σίγουρη ότι από μέσα του ένιωσε τόση χαρά που με ταπείνωσε. Αυτό ήταν ξεκινάει πόλεμος.
"Μην το πάρεις προσωπικά έτσι φέρεται σε όλους. Δεν τα πάει καλά ο Θάνος με τους ανθρώπους."
Γύρισα και είδα έναν άντρα γύρω στα τριάντα να μου χαμογελάει. Ήταν αρκετά φιλικός και γοητευτικός.
"Δημήτρης, χάρηκα." μου συστήθηκε και άπλωσε το χέρι του για χειραψία.
"Λίζα. Παρομοίως. Τον γνωρίζεις πολύ καιρό;" ρώτησα.
"Συνεργάτες εδώ και χρόνια, τον θεωρώ πλέον σαν αδερφό μου. Και αυτός το ίδιο, μην βλέπεις που δεν το δείχνει."
Ο 'Αστυνόμος Σαϊνης' το μόνο πράγμα που δείχνει είναι οι 50 αποχρώσεις του κόπανου και τίποτα άλλο.
"Νομίζω ότι πρέπει να πηγαίνεις. " είπε ο Δημήτρης και έδειξε τον Θάνο από πίσω μου. Είχε σταυρώσει τα χέρια του και ακουμπούσε σε έναν τοίχο, με κοιτούσε επίμονα περιμένοντας πότε θα τελειώσω την κουβέντα.
"Δεσποινίς. Δεν θα σας περιμένω για πολύ ακόμα."
Χαιρέτησα βιαστικά τον Δημήτρη και έτρεξα κοντά του, καταριώντας την ώρα και τη στιγμή που με πήρε ο ύπνος στην Βιβλιοθήκη.
____________________________________________________________________________
"Αυτό θα είναι το καινούργιο σου σπίτι. Είναι περιουσία του κράτους, αν κάνεις οποιαδήποτε ζημιά εσύ θα την πληρώσεις. Δεν πρέπει να μάθει κανείς που μένεις και σαφώς απαγορεύονται οι επισκέψεις. Επίσης, δεν πρέπει να πεις σε κανέναν από τους συγγενείς σου για την υπόθεση. Απορίες;"
Στην πραγματικότητα δεν είχα απορίες. Έπρεπε να αποδεκτώ αυτό που μου συμβαίνει (ότι κάποιος θέλει να με σκοτώσει ας πούμε) και να μάθω να ζω σαν φυλακισμένη. Όσον αφορά τους συγγενείς...Αν είχα κάποιον, θα με είχε πάρει ήδη τηλέφωνο να δει που είχα εξαφανιστεί τόσες ώρες. Οπότε όχι δεν είχα απορίες. Το μόνο που ήθελα ήταν να κάτσω σε μια γωνία και να κλάψω μέχρι να λιποθυμήσω.
"Που κοιμάμαι;" ρώτησα τελικά.
Έκανα σβούρες μέσα στη νέα "φυλακή" μου και περιεργαζόμουν τα δωμάτια. Ήταν ένα απλό διαμέρισμα εφοδιασμένο με τα απαραίτητα έπιπλα και δεν το περίμενα να έχει πλήρως εξοπλισμένη κουζίνα, μπάνιο και μια κρεβατοκάμαρα. Όπα. Μια κρεβατοκάμαρα;!
"Υπάρχει τεράστιο πρόβλημα!" του φώναξα από την κρεβατοκάμαρα. "Υπάρχει ένα κρεβάτι και μια κρεβατοκάμαρα." είπα όταν ήρθε πια και εκείνος στο δωμάτιο. "Δεν πιστεύω να έχεις την απαίτηση να μοιράζομαι και το κρεβάτι μαζί σου." Εντάξει το τελευταίο είχε μια δόση ειρωνεία και μια δόση ελπίδας ότι θα απαντήσει 'Λίζα απόψε θα κοιμηθούμε εδώ.'
"Μην ελπίζεις. Εγώ θα κοιμάμαι έξω στον καναπέ ώστε να έχω πλήρη εποπτεία του χώρου."
Όλες μου ελπίδες πέθαναν με μια του φράση.
Έφυγε από το δωμάτιο και εγώ με μια κίνηση πήδηξα στο μαλακό στρώμα, χωρίς να το καταλάβω με πήρε πάλι ο ύπνος...
#hamo_hamo