WITH the plane preparing for take off, Brian couldn't help but sigh. Iiwan na niya ang kaniyang buhay sa Estados Unidos. The race, the golf, and many more games and luxuries.
The clubs, disco, the girls blondes, at mga babaeng mestisa. Hindi yata siya mabubuhay sa isang linggo na walang ma-i-date na babae, as well as nakakaniig.
Although walang babae ang tumagal sa piling niya ng isang linggo. Maximum of three days ang inilalagi sa buhay niya ng mga nagiging girlfriend niya. He's enjoying life. Ang sarap ng buhay kung malaya. Unfortunately, his freedom is in the United States at wala sa Pilipinas kung saan siya tutungo ngayon. Sanay siya sa buhay na malayo sa mga magulang sa kaniyang ama na walang ibang ginawa kundi ang sermunan siya at kontrahin sa lahat ng ginagawa niya.
He remembered how his father disciplined him when he was a child. Napaka-istrikto nito. Ang gusto nito ang dapat masunod. He never asked Brian what he really wants for his life. Not even what clothing he wants to wear, nor the people hell be with.
Lahat ay ang kaniyang ama ang pipili. Ang gusto ng kaniyang ama ay maging katulad na katulad siya nito. Respetado, kagalang-galang, and all the words synonymous with fame.
He wants him to be responsible kahit bata pa siya noon. Pakiramdamdam niya ay sakal na sakal siya sa piling ng kaniyang ama. Kung nagkaroon lang siya ng kapatid, hindi mangyayari ito. Turns out that being the only son of Don Alvaro de Riva is a curse when said Don wants him to be his imitation.
Kung iba ang nasa posisyon niya, malamang ay nagtatatalon na sa tuwa. After all, Don Alvaro is one of the richest hacienderos in the country. He does not only own vast land areas in different provinces in the Philippines, he is a successful entrepreneur and a retired politician.
Nasa kaniya na ang lahat sa piling ng mga magulang niya. Money, a grand house, cars, rich friends, and many more. What he doesnt have is the most important thing he could ever wish forfreedom. Kalayaan na nakamtan lamang niya nang isama siya ng kaniyang mama sa Virginia, USA para magbakasyon.
Nang pabalik na sila sa Pilipinas after two months of staying in Virginia, he refused to go back home with his mom. Hindi siya napilit ng kaniyang butihing ina dahil alam nito ang hinanakit niya sa kaniyang papa.
A mother will always be a mother to her child. Lahat ng sama ng loob niya ay inunawa ng kaniyang mama. She gave him his freedom. Iniwan siya nito sa kaniyang Tito Noel, his mom's older brother. Biyudo na ito at may isang anak na lalaki na ka-edad niya si Dylan.
He and Dylan have several things in common, dahil na rin siguro sa magka-edad sila at magkadugo. Ang kaibahan nga lamang ay nagagawa lahat ni Dylan anumang gusto nito at suportado ang kaniyang Tito Noel. Unlike him, kahit malaki na siya ay kinokontrol pa rin ng kaniyang ama.
His father never fails to remind him to preserve his name their name. Huwag daw niyang dungisan ang malinis na pangalan at imahen ng mga de Riva. Sabagay, kailan nga ba nagtiwala ang kaniyang ama sa kaniya? Never. Never in his entire life. Kahit nga malayo na siya sa ama ay nagagawa pa nitong alamin ang mga bagay na ginagawa niya sa Estados Unidos.
His manipulative father would always contact him everytime he got into trouble. Mino-monitor siya nito wherever he is at syempre, sinesermunan palagi.
Katulad nang nakaraang linggo, nalaman ng kaniyang ama na nasangkot siya sa drug trafficking sa Virginia. Kung hindi ito pinigil ng kaniyang mama ay malamang lumipad ito patungong USA para komprontahin siya.
He tried to explain, but he was never given a chance. Hindi umobra ang paliwanag niya rito, bagkus pilit siya nitong pinapauwi sa Pilipinas.
Hindi naman talaga siya gumagamit ng bawal na gamot. He was framed by his ex-girlfriend, Milet, sa galit nito nang tapusin niya ang two day-relationship nila. Ang hiling ni Milet ay magkita sila sa isang bar at pinaunlakan naman niya, pero wala siyang nakitang Milet doon, bagkus five men attacked him.
Hindi naman siya nagpatalo, nakipagbunuan siya. Basagan na kung basagan ng mukha. Tutal sanay naman siya sa gulo. Nang dumating ang mga pulis ay inaresto silang lahat. Ang hindi niya alam ay kung paano napunta sa bulsa ng kaniyang jacket ang isang pakete ng shabu. Nalaman lang niya nang tumawag si Milet sa kaniya at sinabing gumanti lang siya sa panloloko niya rito.
Mabuti na lamang at tinulungan siya ng kaniyang Tito Noel kaya nakalabas siya sa kulungan at nalinis ang kaniyang pangalan. Palibhasa alagad ng batas ang kaniyang tiyuhin kaya hindi naging mahirap na patunayang wala siyang kasalanan.
Naalala niya kung paano siya sigawan ng amang galit na galit nang tumawag ito last week dahil sa umabot dito ang masamang balita na kaniyang kinasasangkutan.
Ikinahihiya kong naging anak kita, Brian! bungad agad nito nang sagutin niya ang tawag ng ama. Bakas ang galit at pagkamuhi sa kaniyang boses. Halos mabingi siya sa lakas ng boses nito.
You disappointed me. Again. Wala ka nang ginawa kundi magbigay ng konsumisyon at kahihiyan.
Sanay na siya sa mga linya ng ama kapag pinapagalitan siya nito. Memoryado na niyang lahat. Parang sirang plaka iyon na paulit-ulit sa kaniyang pandinig.
Kung hindi lang siya sinuyo ng kaniyang mama ay hindi talaga siya uuwi. Pakiramdam niya ay katapusan na niya nang pumayag siyang umuwi. Siguradong magiging impyerno ang buhay niya sa Pilipinas kapag kasama na niya sa isang bubong ang kaniyang ama. Ngunit alang-alang sa kaniyang mama ay pipilitin niyang pakisamahan ang kaniyang papa. Muli siyang humugot ng malalim na paghinga at isinandal ang ulo sa head rest ng upuan.
“Hanggang ngayon ba ay hindi mo pa matanggap na uuwi ka sa Pilipinas?" basag ng katabi niyang si Dylan nang mapansin ang pagiging tahimik nito. Nagdesisyon itong sumama sa kaniya sa Pilipinas para makapag-relax. Kabaligtaran sa kaniyang nararamdaman ang nararamdaman ng kaniyang pinsan. He is happy and eager to visit Philippines.
Nagsasawa na raw ito sa Virginia kaya gusto naman daw niyang maiba ang kaniyang environment. Kung katulad lang siguro ng kaniyang papa ang papa ni Dylan ay siguradong matutuwa rin siya na babalik sa sariling bansa.
Is there any way out? pormal ang anyo nito na halatang hindi siya natutuwa sa sitwasyon.
“Bro, siguro tama si Tito na maging responsable ka na sa buhay mo. Para din naman sa yo, eh. Dapat maging seryoso ka sa mga gagawin mo. Kailangan mo nang magbanat ng buto. Sooner or later mag-a-asawa ka na," susog ni Dylan.
Ito man ay nakikiramay din sa nararamdaman ni Brian, pero tinitimbang niya ang sitwasyon ng pinsan at ang kaniyang Tito Alvaro. Siguro hindi lang matanggap ni Brian na pinangungunahan siya ng kaniyang ama sa mga desisyon. Kilala niya si Brian, he is stubborner than him. He will not let anyone manipulate him. Kaya ganoon na lamang ang gap nila ng kaniyang Tito Alvaro.
“May sarili akong pag-iisip, Dylan. Ayaw kong ipilit sa akin ang mga bagay na hindi ko pa handang gawin."
“At kailan mo haharapin nang maayos ang buhay mo? Look, Brian. You are now matured enough para magdesisyon sa buhay mo, pero sana this time, dont make it hard for you and for Tito. Dont be selfish, bro. May edad na rin si Tito Alvaro. Dapat sana hindi na siya ang namamahala sa mga lupain at mga negosyo niyo. Dapat sana ay ikaw na, but you spent a long time sa mga bisyo at kapritso mo. Now, couldnt you do a little favor to your parents?"
Natigilan si Brian at saglit na napaisip nang marinig ang pahayag ni Dylan. Is that how insensitive and irresponsible he is?
Hindi na lamang siya umimik. Ayaw na niyang humaba pa ang usapan nilang magpinsan tungkol sa relasyon nila ng kaniyang ama. Alam niyang hindi titigil si Dylan hanggang sa hindi siya sumasang-ayon sa ideya nito.
HINUBAD niya ang robang suot at tanging naiwan ay ang kaniyang black two-piece. Masigla siyang lumusong sa tubig at ikinampay-kampay ang kaniyang mga kamay at paa.
Hobby niya iyon tuwing umaga ang mag-swimming. Nakagagaan ng pakiramdam ang maligamgam na tubig sa swimming pool. Ito na ang kaniyang ehersisyo every morning.
Sa loob ng tatlong taon niyang paninirahan sa Canada ay ngayon lamang siya umuwi. Hindi man lang siya nagbakasyon dito sa Pilipinas sa loob ng tatlong taon.
Well, mas mainam na iyon nang hindi na siya sisihin pa ng kaniyang ama dahil nawalan ito ng mapagkakatiwalaang empleyado sa kanilang kompanya. She didnt even feel guilty nang mag-resign si Rolan sa Samonte Enterprise na pag-aari nila. Nagpakatotoo lang siya sa kaniyang mararamdaman.
Sawa na siya sa relasyon nila ni Rolan. Hindi niya matiis ang isang boring relationship. So, ano pang dapat niyang pahalagahan sa relasyon? She doesnt like him anymore.
Iniisip ng kaniyang papa na siya ang dahilan ng pag-alis ni Rolan sa kanilang kompanya, pero hindi na siya nagkomento pa noon. She flew to Canada para makaiwas sa paninisi ng kaniyang ama. Rindi na siya sa palaging sinasabi nito na kung magpalit daw siya ng boyfriend ay parang damit.
Sabagay, tama naman ang kaniyang ama dahil hindi tumatagal sa isang linggo ang pakikipagrelasyon niya. Gayunman, hindi pa rin nagbago ang kaniyang ama. Napaka-supportive pa rin nito. Lahat ng layaw at luho sa buhay ay kaniya pa ring ipinagkakaloob kahit na puro sakit ng ulo ang kaniyang ginagawa. Her father loves her so much. Hindi siya kailan man tiniis kahit na minsan ay labag sa kalooban nito ang kaniyang hiling. Ibinibigay pa rin nito sa kaniya. Nakasasama man ito sa kaniya o nakabubuti. Kaya naman lumaki siyang matigas ang ulo.
Nakapagtapos naman siya sa kolehiyo, pero tambay lang siya. Lakwatsa palagi ang inaatupag niya. Nag-e-enjoy pa siya sa kaniyang buhay kaya naman ayaw niyang magtrabaho. Kahit tulungan man lang sana sa pamamalakad sa kompanya ang kaniyang ama ay hindi niya ginawa. Ayaw niya ng responsibilidad. Para sa kaniya, pabigat at hadlang lang ang trabaho sa kaniyang layaw.
Daphne Drew! malakas na tawag ng bagong dating na dalaga. Kumaway pa ito sa kaniya nang kaniya itong lingunin.
Monica? bulalas ni Drew sa pangalan ng matalik niyang kaibigan. Mabilis siyang lumangoy patungo sa gilid ng pool kung saan naroon ang kaniyang panauhin.
“Hey! I missed you so much. Gosh! Kumusta ka na?" bungad ni Monica na agad yumakap sa kaniya nang makapagpunas siya ng basang katawan.
“I missed you too, Monica. Oh, life in Canada was so good, but the best pa rin dito sa ‘Pinas. That is why I've decided to come home," aniya saka mahigpit ding yumakap sa kaibigan.
Sabi ko na nga ba, magasasawa ka rin doon. I know you, Drew, hindi ka marunong makontento. Kumalas siya sa pagkakayakap kay Drew.
Oh, cmon, Monica. Alam mo naman ang dahilan kung bakit ako napilitang umalis, di ba? Iginiya niya ang kaibigan patungo sa hut malapit sa gilid ng pool.
“Of course I do know. At alam mo ba kung ano na ang nangyari kay Rolan? nananantiyang si Monica.
The hell I care! Matagal ko nang itinapon ang isang iyon."
Nanulis pa ang nguso ni Daphne nang sabihin iyon. Halatang ayaw niyang marinig ang anumang balita tungkol kay Rolan.
“Alam ko. But I know you will be interested sa kung sinong sumalo sa basura mo, ani Monica matapos umupo.
Napakunot ng noo si Daphne at naudlot ang paghila niya sa isang silya. What do you mean? At sino ang sinasabi mong..."
“See? Sabi ko na mga bat magkaka-interes ka," nangingiting sabi si Monica.
“Hey! Mon, alam mo naman na ayaw ko kay Rolan, kaya ayaw ko siyang pag-usapan." Napasimangot pa siya bago tuluyang umupo.
“Remember Roxie? Roxie Ferrer. Iyong mahigpit mong katunggali sa beauty contest noon sa Saint Louis University." Napahagikgik na nang tuluyan si Monica.
"What?! Si Roxie?" bulalas ni Daphne. Hindi siya makapaniwala na sinalo na naman ni Roxie ang naging ex niya.
“She never changed. Lahat na lang sinasalo niya. Oh, her ass!" Hindi niya alam kung maiinis siya sa pananadya ni Roxie o masisiyahan dahil naging dustbin na naman niya ito.
“And another news, Drew. My cousin has arrived from USA. Naisip ko lang, tutal dumating ka na, e, dapat bonding ulit tayo. At baka gusto mong makilala ang pinsan ko. My uncle will throw a party for him. Hes the only son. And take note, guwapo. Iyong tipong hindi mo na ibabasura." May kislap ang mga mata ni Monica habang nagsasalita.
“What do you mean by that?" kunot noong baling ni Daphne. Kapag ganito ang tabas ng dila ng kaibigan, may tinutumbok ito. Katulad ng dati, gawain na nitong i-match siya sa mga lalaking pakiramdam nitoy seseryosohin niya.
“I could sense you both having good chemistry. Kilala ko ang tipo ng pinsan ko sa babae. At alam ko ang tipo mo sa guy. He fits your category, I swear," ani Monica sabay taas ng kanang palad nito.
“Na naman. Gasgas na ang linya mong iyan, Mon."
“Who knows? The probability that it will work this time is pretty high," pangungumbinsi ni Monica.
"Uh! Dont throw your overly used lines at me again, Monica. Nakailan ka na bang reto sa akin? Hindi na mabilang, but I dont think I have been in love with those men. Wala, e. Walang spark kahit umabot pa nang ilang linggo ang pakikipag-date ko sa kanila." Napaismid si Daphne.
“Daphne, last na ito, believe me. Guwapo, mayaman, at alam kong hes qualified na para sa iyo. I bet it. Para maniwala kang seryoso ako, sumama ka sa akin sa linggo. Sunday night sa Grand Island. Deal or no deal?"
Umingos si Daphne. She rolled her eyes. Here they go again. She knows her best friend very well. Kahit sabihin pa niyang ayaw niya, gagawa at gagawa ito ng paraan para sumama siya rito sa party.
Halos maglulundag sa tuwa si Monica nang mag-thumbs up siya bilang tanda ng kaniyang pagpayag.