Fenna.
Ik zet het theeglas aan mijn lippen en staar over de rand naar Tyler's perfecte gezicht, dat door een zonnestraal hemels oplicht en het belangrijkste in dit universum lijkt te vormen.
Ik zit zo dichtbij dat ik zijn wimpers kan tellen en voor het eerst de zwarte vlekjes in zijn prachtige groene ogen opmerk. De ogen die mijn gezicht geen moment hebben verlaten en oprecht geïnteresseerd lijken te zijn in alles wat ik vertel.
Op de een of andere manier verspreiden er zich keer op keer kriebels in mijn buik als hij mijn hand aanraakt, of per ongeluk met zijn been langs de mijne strijkt.
De meisjes om ons heen proberen hem af en toe verleidelijke blikken toe te werpen, maar hij heeft nog niet één keer naar ze opgekeken. Heeft de hele middag alleen maar aandacht voor mij op weten te brengen.
Ik kan hem niet helemaal doorgronden, maar zoals die karaktereigenschap me bij Jack angstig maakt, voel ik bij Tyler enkel sterk de behoefte om alles van zijn wezen op te slokken. Ik wil begrijpen wat er in zijn hoofd omgaat, wat voor gedachten opdoemen als hij een bepaald gezicht trekt.
Hij trekt me uit die schulp die me gevangen hield. Ik heb mijn diepste gevoelens bij hem op tafel gelegd. En hij vluchtte niet, hij luisterde alleen zorgvuldig.
Ik heb hem zelfs over mijn vader verteld, over de ingewikkelde emoties die hij altijd bij mij op weet te roepen.
Hij weet alles precies op het goede moment te zeggen, altijd de juiste woorden te vinden om me gerust te stellen.
'Ik snap echt niet waarom Jack een hekel aan je heeft. Niemand kan anders dan van je houden. Je bent zo puur, zo jezelf. En Fenna, het spijt me zo. Het spijt me dat ik het nooit eerder voor je heb opgenomen, dat ik altijd meedeed met Jack's zielige acties. Jij bleef altijd zo sterk, liet je niet uit het veld slaan door al die pesterijen. Ik heb meer respect voor je dan ik ooit uit zou kunnen leggen.'
Ik zet met trillende handen de kop weer op het schoteltje en staar hem met open mond aan.
Tranen prikken achter mijn ogen, ontroerd door de emotionele woorden die zijn lippen hebben verlaten. Ik leg mijn hand op de zijne, vergewis me ervan dat dit allemaal echt gebeurd, en buig dan voorover om een kus op zijn wang te planten. 'Dank je wel Tyler,' fluister ik ademloos, mijn stem slaat over door de emoties die ik zo wanhopig graag wil verbergen.
Een moment lang zeggen we helemaal niks, en het voelt goed om zonder woorden verbonden te zijn. Alsof we daardoor de rust die we door elkaars lichamen pompen veel beter kunnen overbrengen.
Toch ligt er al jaren een vraag op mijn tong die ik er al zo lang uit heb willen gooien, maar waar ik nooit een kans toe heb gehad.
'Waarom ben je bevriend met hem, Tyler? Jullie zijn zo ongelooflijk verschillend. Hij is harteloos en jij...jij.'
Ik houd abrupt mijn mond. Hij is perfect, goddelijk, het beste wat me ooit is overkomen. Maar dit het zijn gedachten die nooit mijn mond zullen verlaten.
Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden,vooral te doen alsof ik alles onder controle heb,maar ik ben nooit goed geweest in het verbergen van mijn emoties.
Tyler bestudeert de blosjes op mijn wangen, kijkt me geamuseerd aan.
Hij leunt een klein stukje naar me over, en hoewel ik net een kus op zijn wang heb gedrukt, voelt het ongelooflijk intiem om zijn hete adem op mijn lippen te voelen. Zijn geur, bestaande uit aftershave en iets wat ik niet helemaal kan definiëren, maakt me licht in het hoofd.
'Wat ben ik Fenna?' vraagt hij hees, mijn benen worden week van zijn ongelooflijk aantrekkelijke stem.
Ik haat het dat ik zo gevoelig ben voor zijn enorme ogen, voor de lichte stoppels op zijn kin die ik al de hele middag wil strelen. Ik haat het dat hij hetzelfde effect op me heeft als Jack, maar toch op totaal andere manier.
Ik schreeuw mezelf toe om mijn hoofd erbij te houden, om me niet te laten leiden door mijn hormonen, maar ik vermoed dat het daar allang te laat voor is.
'Jij bent aardig.'
Zodra ik de woorden hardop heb uitgesproken, heb ik er al spijt van. Ook Tyler lijkt een beetje teleurgesteld door mijn woordkeuze, alsof hij totaal iets anders had verwacht.
Hij trekt zich weer terug, en hij neemt die heerlijke geur met zich mee.
'Dank je,' zegt hij ongemakkelijk, en ik moet de neiging om hem in mijn armen te trekken en hem met mijn knuffels te verstikken, onderdrukken.
'Graagedaan.'
Binnen een minuut is de ongemakkelijke stilte weer terug, wordt de verbondenheid ietwat afgezwakt.
Ik drink het laatste restje van mijn thee op, enkel om ervoor te zorgen dat ik het gesprek geen nieuw leven in hoef te blazen.
Ik kijk naar zijn gespierde armen, die zich spannen onder het strakke T-shirt; naar zijn warrige haar, waar hij duidelijk geen borstel doorheen heeft gehaald en naar de lange wimpers waar menig meisje een moord voor zou doen.
Ik probeer zo onopvallend mogelijk te staren, maar hij betrapt me al vrij snel. Gewoonlijk zou dat het moment zijn waarop ik beschaamd mijn blik neersloeg, maar nu blijf ik hem uitdagend aankijken. Hij heeft een bepaalde uitwerking op me waardoor ik me niet langer onzeker voel, kijkt op zo'n manier naar me dat ik oprecht van mezelf ga houden.
'Wat is er?'grijnst hij met een scheef lachje en ik kan hem alleen maar brutaal aanstaren.
Ik knipper een paar keer met mijn ogen, gooi mijn haren naar een kant, en strijk per ongeluk met mijn been langs de zijne. Ik kan zelf haast niet geloven wat ik aan het doen ben, maar kom na een tijdje tot de conclusie dat we met elkaar aan het flirten zijn.
Ik heb nooit geweten dat ik daartoe in staat was, dat ik een jongen lang genoeg kon boeien met mijn uiterlijk.
Maar als ik me eenmaal realiseer waar ik mee bezig ben, neemt het onzekere meisje mijn lichaam weer over en strijk verlegen een pluk haar achter mijn oor.
Tyler daarentegen, lijkt nog lang niet klaar te zijn met staren en neemt geamuseerd elke porie van mijn gezicht in zich op, de tijd nemend om me van top tot teen te bestuderen.
Vreemd genoeg maakt zijn blik me niet van slag. Zoals Jack me altijd ongelooflijk in verlegenheid bracht met zijn hongerige blik, zorgt die van Tyler ervoor dat ik alleen maar kan glimlachen.
Hij lijkt iets te willen zeggen, maar precies op dat moment gaat mijn telefoon af en verbreekt het irritante deuntje de magische sfeer waarin we ons hadden verloren.
Ik knijp mijn ogen stijf dicht, zucht onhoorbaar.
'Sorry,' verontschuldig ik me en begin haastig door mijn tas te rommelen.
Ik ben zelfs zo ongeduldig dat ik vergeet om op het schermpje te kijken en mijn gezicht betrekt zodra ik zijn stem hoor.
'Fenna, liefje. Vermaak je je een beetje?'
De opgevulde energie vloeit mijn lichaam uit, mijn rechte schouders worden door alle helse herinneringen naar beneden gedrukt en mijn mond vormt als vanzelf een dunne streep.
'Wat moet je Jack?'
Zodra ik zijn naam laat vallen, kijkt Tyler me verschrikt aan. Hij gebaart me om op te hangen, maar ik weet zeker dat hij ons allebei iets aandoet als ik het in me hoofd haal om hem weg te drukken. Voor mezelf zou een klap meer of minder niks uitmaken, maar ik wil niet dat ook Tyler de dupe van zijn woede moet zijn.
'Rustig maar schatje. Ik wil alleen maar even laten weten dat ik je om vier uur voor mijn deur verwacht. Geen minuut later, er zijn nog heel wat dingen die geregeld moeten worden en daar heb ik jou hulp voor nodig.'
Ik werp een blik op de klok, tien voor vier, godsamme. 'Je weet toch dat het twintig minuten fietsen is naar jouw huis? En je weet toch ook dat ik verdomme niet geoefend heb voor de Olympische Spelen?'
Ik kan hem bijna horen grijnzen aan de andere kant van de lijn, maar ik probeer rustig adem te halen en Tyler's vragende blik te negeren.
'Dan zou ik maar opschieten, joh. Anders volgen er maatregelen, en ik weet zeker dat je daar niet achter wilt komen. Tot zo.'
Verbluft staar ik naar mijn mobiel, die nu alleen maar piepjes uitspuugt, ten teken dat Jack heeft opgehangen.
'Wat is er?' vraagt Tyler, terwijl hij bezorgd een hand op de mijne legt.
Ik rol met mijn ogen en kreun zachtjes. 'Jack heeft me nodig.'
Zijn gezicht betrekt en hij trekt zijn mond in een walgende streep. Ik glimlach, omdat ik geen idee heb hoe ik anders zou moeten reageren.
'Wat je zegt.'
Ik sta op en pak mijn portemonnee uit mijn tas, maar voordat ik een briefje van tien op de tafel kan leggen, duwt Tyler het geld alweer weg.
'Ik betaal. Ik heb je immers op date gevraagd.'
Een bom aan geluk ontploft in mijn hart nadat hij deze woorden heeft gezegd. Een waas van onzekerheid verschijnt op zijn gezicht als hij het heeft uitgesproken, maar als hij mijn dolgelukkige uitdrukking ziet, krijgt hij al snel die ongelooflijk betrouwbare glans weer in zijn ogen. Een glans waar ik nooit op heb gelet, maar waar ik nu als een blok voor dreig te vallen.
'Dank je. Voor alles. Voornamelijk dat je naar me wilde luisteren, en je zo ongelooflijk lief voor me was. Ik...zou het heel leuk vinden om dit nog eens te doen,' zeg ik verlegen.
Met een ruk kijkt hij op. Lacht, knikt en drukt dan een vederlicht kusje op mijn lippen. Ik ben zo overdonderd dat ik nauwelijks iets kan uitbrengen, maar in plaats daarvan pak ik een bierviltje en schrijf met een pen uit mijn tas een reeks getallen op.
'App me maar voor een nieuwe datum.'
Hij knikt ademloos en ik geef hem nog een kus op zijn wang, alvorens ik naar buiten loop en op mijn fiets spring. Op naar de persoon die al mijn geluk in een klap kan doen verdwijnen.
Jack.
Gespannen wacht ik af totdat ze eindelijk komt.
Ik sta op het balkon, wat me een perfect uitzicht op de weg verschaft. Ik hoef mijn nek maar een klein stukje uit te strekken om haar om de hoek te kunnen zien scheuren.
Maar er is nog altijd geen spoor van Fenna te zien en dat terwijl het al tien over vier is.
Natuurlijk weet ik wel dat het onmogelijk is om binnen tien minuten hierheen te komen, zeker als je op de fiets bent, maar ik heb een straf in gedachten die ik nu eenmaal niet kon overslaan.
Eindelijk zie ik haar donkere haren in de wind wapperen, zie ik de allesverhulleden trui opbollen.
Ik zou er alles voor over hebben om dat onflatteuze ding van haar prachtige lichaam te scheuren, om haar de hele dag liefkozend te strelen. Hoe zou ze erop reageren als ik haar in mijn armen zou nemen, alle blauwe plekken weg zou kussen?
Waarom is het zo lastig om mijn gevoelens voor haar te uiten? Waarom kan ik haar niet gewoon de waarheid vertellen en waarom kunnen we niet als vriendje en vriendinnetje door het leven gaan?
Ik zucht en volg haar kleine lichaam nauwkeurig terwijl ze het erf op rijdt.
Het gezicht waar ik van jongs af aan verliefd op ben geweest, vertoont een merkwaardig vrolijke glimlach. Vindt ze het eindelijk niet erg om bij me te zijn? Geeft ze eindelijk aan zichzelf toe dat ik degene ben waar zij haar hart aan wil geven, of heeft ze het zo leuk gehad met Tyler dat zelfs het vooruitzicht om mij te zien haar niet meer van haar stuk kan brengen?
Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik doodmoe ben om constant een toneelstukje op te voeren.
Dat ik het zat ben om haar alsmaar als vuil te behandelen, terwijl ze juist zoveel voor me betekend. Waarom ben ik zo ongelooflijk koppig? Waarom ben ik zo bang om haar de waarheid te vertellen.
Ergens diep in mijn binnenste fluistert stemmetje het antwoord. Ik ben bang dat mensen eindelijk achter mijn ware ik zullen komen dat ze die versie niet zullen accepteren. Dat ze dat watje van een jongen uit zullen kotsen, in elkaar zullen slaan omdat hij oprecht zijn liefde aan een meisje heeft verklaard.
Ik kan het me niet permitteren om in aanzien te dalen, aangezien ik juist zo hard mijn best heb gedaan om geaccepteerd te worden.
De deurbel gaat en ik haal even diep adem.
Terwijl ik naar beneden loop sta ik enorm in tweestrijd. Moet ik mijn mond houden, mijn masker weer opzetten en me gedragen als de klootzak aan wie ze gewend is geraakt?
Of moet ik eindelijk mijn ware gezicht tonen, mijn gevoelens uiten en een werken aan een toekomst met haar?
Mijn hoofd bonkt en mijn keel is kurkdroog als ik de voordeur opendoe.
'Hai Fennaatje,' grijns ik gemeen, met een arrogante grijns op mijn gezicht.
Ze kijkt me met doodsangst aan, de glimlach van net is nergens te bekennen.
Ik trek haar ruw naar binnen, draai haar met haar rug naar me toe en houd haar zo dicht tegen me aan dat mijn lippen haar oor net raken.
'Ik had je toch gezegd dat je op tijd moest komen..' fluister ik dreigend. Haar tengere lichaam trilt in mijn handen.
Een golf van schuldgevoel overspoelt me.
Mijn masker heeft zich weer volledig vastgenaaid aan mijn huid.
Nieuw hoofdstuk!
Hopelijk hebben jullie ervan genoten!
:)