I believe in destiny
Ep24
ตอนนี้ก็ถึงเวลากลางคืนแล้วฉันอยู่ที่ห้องในโรงแรมของบานาน่า ทุกอย่างช่วงนี้มันดูจะแย่ไปหมด ฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงไรดี
ทุกอย่างมันดูสับสนวุ่นวายไปหมด ตอนนี้ข่าวของฉันกับโทมัสกระจายไปทั่ว
ถึงผู้จัดการของโทมัสจะนัดฉันกับโทมัสมาบอกวิธีแก้ไขโง่ๆที่ ฉันจะต้องเป็นแฟนปลอมๆของเขา แล้วฉันก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี ไม่สิ ไม่สบายใจหนักกว่าเดิมอีก
คนที่เคยเป็นแฟนกันแล้วจบกันแบบไม่สวย แล้วต้องมาแกล้งเป็นแฟนอีกเนี่ยนะ
ฉันไม่อยากแกล้งเป็นแฟนของเขาเลย (ถึงแม้ว่าฉันยังจะอยากเป็นแฟนตัวจริงของเขาก็เถอะ5555) แต่ฉันคิดว่ามันไม่ยุติธรรมกับฉัน
อีกไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้นผู้จัดการของโทมัสก็จะจัดแถลงข่าวเรื่องเราแล้ว ฉันจะทำอะไรได้ล่ะ เฮ้อออ
"เฮ้ออทำยังไงดีนะ" ฉันเผลอพูดและถอนหายใจออกมาต่อหน้าโทมัสทันทีเมื่อผู้จัดการเดินออกจากห้องไป
"แกล้งเป็นแฟนกับผมเหนื่อยใจมากเหรอ" เขาถามด้วยสีหน้าซึมๆ เหมือนชีวิตเขาจะเจอเรื่องยุ่งพอๆกับฉัน
"มากที่สุด" ฉันตอบแบบนิ่งๆโดยพยายามที่จะไม่มองหน้าเขา
เฮ้ออ ฉันอยากกลับมาเป็นเหมือนเดิมกับเขาจะตาย แต่ไม่สิ ฉันต้องใจแข็งไว้ เขาทำอะไรไว้กับฉันตั้งเยอะ และที่สำคัญ เรื่องที่ร้ายแรงอย่างเมื่อคืน
โทมัสก็ยื่นหน้ามาใกล้ๆฉันแล้วก็พูดว่า
"จริงเหรอครับ" อารมณ์ไหนของเค้านะ อยู่ดีๆก็ยื่นหน้ามา เมื่อกี้ยังเครียดอยู่เลย
"ก็จริงน่ะสิ" ฉันพยายามฝืนพูดทั้งๆที่มันไม่จริงเลย จากนั้นเขาก็พูดว่า
"ผมขอโทษ" อีกครั้งด้วยใบหน้าที่เศร้ามาก มาสำนึกผิดตอนนี้แล้วมันจะทำอะไรได้
"ไม่เป็นไรหรอก" ฉันตอบ จะโกรธไปทำไม ในเมื่อโกรธไปก็มีแต่ทำให้อะไรๆมันแย่ขึ้น
"เรามาช่วยกันคิดดีกว่ามั้ยว่าจะทำยังไง" โทมัสเริ่มพูดหลังจากที่เงียบมานาน เขาทำหน้าครุ่นคิดอย่างจริงจัง ยิ่งทำให้บรรยากาศตึงเครียดมาก
ระหว่างที่เรากำลังนั่งคิด ไม่สิ นั่งเงียบ ผู้จัดการของโทมัสก็เดินเข้ามาบอกว่ามีนักข่าวมารองานแถลงข่าวมากกว่าที่คิดไว้มาก
และเขาก็อยากจะให้เราเล่นละครให้ดีที่สุดห้ามบอกทุกคน แม้แต่ครอบครัวของทั้งคู่ด้วย
"พวกเธอต้องแกล้งเป็นแฟนกันแล้วล่ะ"ผู้จัดการพูดพร้อมกับมองหน้าฉันอย่างสงสาร และหันไปมองโทมัสอย่างคาดโทษ
นี่ฉันไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆแล้วใช่มั้ย
"ไปกัน" โทมัสพูดโดยยิ้มอย่างอ่อนโยน มันคือยิ้มอ่อนที่โยนที่สุดที่ฉันเคยเห็นตั้งแต่รู้จักดันเลย
"ยังไงก็ไม่มีทางเลือกอยู่แล้ว ไปก็ได้" ฉันพูดพร้อมกับทำท่าทางเหนื่อยใจ พอเขาเห็นหน้าฉัน เขาก็ทำหน้ารู้สึกผิด
"ฉันขอโทษที่ต้องทำให้เธอยุ่งเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้" ฉันว่านี่เป็นครั้งแรกนะ ที่เค้าใช้คำพูดจริงจังแบบนี้
"ไม่เป็นไรหรอกยังไงเรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้วนิ แต่วันหลังจะทำอะไรก็คิดหน่อยก็ได้ป่ะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเชิงตำหนิ
"อืม" โทมัสพูด
จากนั้นผู้จัดการก็เปิดประตู พวกเราเดินออกไปให้สัมภาษณ์กับนักข่าว ระหว่างที่กำลังเปิดประตูห้อง ฉันสัมผัสได้ถึงนักข่าวที่มีจำนวนมาก และพออกไปจากประตูได้ก็
มีคำถามหลายๆคำถามถามมาพร้อมๆกันเยอะไปหมดทันทีที่ฉันเดินขึ้นโต๊ะสัมภาษณ์ ฉันรู้สึกตื่นเต้นมากแต่ก็ต้องเก็บอาการไว้
"ถามทีละคำถามนะครับ" เสียงการ์ดที่กันนักข่าวอยู่พูดขึ้น
"คุณ2คนมีความสัมพันธ์กันแบบไหนคะ" คำถามแรกได้ถูกถามขึ้นโดยนักข่าวหญิง
"เราสองคนเป็นแฟนกันครับ" โทมัสพูดพร้อมกับโอบไหล่ฉันไว้ นักข่าวต่างพากันถ่ายรูปตอนที่โทมัสโอบไหล่ฉัน ฉันปั้นยิ้มขึ้นนิดๆ
"แล้วตอนนี้ความสัมพันธ์พัฒนาไปถึงไหนแล้วคะ" คำถามที่สองเริ่มขึ้น
"ข้อนี้ขอยังไม่ตอบนะครับ" โทมัสพูดแล้วยิ้มอีกรอบ
คราวนี้ฉันเห็นนักข่าวคนที่ตั้งคำถามเผลอยิ้มตามโทมัสด้วย ตอนนี้ฉันรู้สึกอึดอัดมากทั้งตื่นเต้น ทั้งกลัว ฉันทำอะไรไม่ถูกแล้ว
"แล้วเรื่องรูปภาพที่ลอบบี้ พวกคุณทำอะไรกันอยู่ล่ะครับ"
"เราเล่นไล่จับกันอยู่ค่ะ" ฉันตอบเท่าที่คิดออก มันเป็นข้ออ่างที่โง่เง่าที่สุดเลย
"พวกเขาชอบเล่นกันเหมือนเด็กๆน่ะค่ะ" ผู้จัดการพูดต่อ ทำให้มันน่าเชื่อถือยิ่งขึ้น
"5555" ฉันเผลอหัวเราะออกมาเบาๆ โทมัสก็เช่นกัน
"แล้วพวกคุณคบกันมานานรึยังครับ" นักข่าวชายถามอย่างสงสัย
"ตั้งแต่ในกองถ่ายครับ" โทมัสตอบยิ้มๆ
นักข่าวยังคงถามคำถามที่ตัวเองสงสัยไปเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าที่จะหยุดหย่อน
"หมดเวลาแล้วนะคะทุกคน เดี๋ยวเราจะให้ถ่ายภาพนะคะ ไม่มีการถามแล้ว" ผู้จัดการสาวของโทมัสพูดขึ้นและยิ้ม
โทมัสจับมือฉันลงจากเวทีและเดินไปข้างหน้าเพื่อถ่ายภาพ เราจับมือกันจนมาถึงที่ถ่ายรูป
ฉันยืนยิ้มข้างๆโทมัสเพื่อถ่ายรูป โทมัสก็ยิ้มเช่นกัน เราจับมือกัน
เสียงชัตเตอร์รัวๆ กับแสงแฟลชเต็มไปหมดทำให้ฉันมึนหัวนิดหน่อย
"หอมแก้มกันหน่อยค่ะ" เสียงนักข่าวคนนึงพูด
โทมัสยื่นปากมาสัมผัสที่แก้มฉัน ... ฉันได้แต่ยิ้มให้มันเหมือนจริงแค่นั้น
อยู่ดีๆโทมัสก็ไล่ปากของเขาบนแก้มฉันลงมาเรื่อยๆ จนถึงปาก
เขาค่อยๆประกบริมฝีปากของเขาลงมาที่ปากของฉัน
เรา จูบ กัน ต่อ หน้า นัก ข่าว พระ เจ้า
เขาจูบแบบไม่ปล่อยอยู่นาน ฉันค่อยๆหลับตาลงรับรสจูบนั้นหลังจากที่ทำตาโตเพราะตกใจ ฉันค่อยๆเคลิ้มไปกับจูบนั้น ไม่รู้ว่าจูบกันนานเท่าไหร่แล้ว ในหัวสมองไม่มีอะไร มีแต่เพียงเสียงชัตเตอร์ของนักข่าวมากมาย
เขาค่อยๆถอนจูบออกและหันไปยิ้มกับกล้องต่อ ฉันก็เช่นกัน เขาหันกลับไปยิ้มกับกล้องเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำให้ฉันก็ต้องทำแบบนั้นเช่นกัน
ตอนนี้เราเดินออกมาจากฝูงนักข่าวมากมาย ใช่ เราแถลงข่าวเสร็จแล้ว
"ตอนคุณยิ้มก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย แต่ทำไมคุณถึงไม่ค่อยยิ้มเลยล่ะ" โทมัสพูดในขณะกำลังจะเดินกลับขึ้นห้องของตัวเอง
"ไม่ใช่ว่าฉันไม่ยิ้มแต่ฉันจะยิ้มเฉพาะกับคนที่ไม่เกลียดเท่านั้นแหละ" ฉันตอบปัดๆให้เขารู้ตัวว่าฉันเกลียดเขา :(
"ยังไงตอนนี้เราก็เป็นแฟนกัน ก็ควรใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์ ไปเที่ยวกัน" โทมัสพูด อารมณ์ไหนของเขาอีกล่ะเนี่ย
"ก็ได้ ที่ไหนละ" ที่ฉันยอมพูดออกไปก็เพราะอยากไปเที่ยวเกาหลีบ้าง วันนี้เป็นวันเที่ยวของเรา แต่กลับเกิดเรื่องบ้าๆขึ้นซะก่อน
"อือ งั้นไป N Seoul Towerกัน" โทมัสพูด [ N Seoul Tower - เป็นตึกที่เกาหลี นักท่องเที่ยวคู่รักชอบไปคล้องกุญแจคู่กัน โดยเชื่อว่าคู่ไหนได้คล้องด้วยกันจะอยู่ด้วยกันตลอดไป #Banana ]
"อืม" ฉันตอบสั้นๆแบบไม่มีทางเลือก
ระหว่างเดินทางนั่งรถไป N Seoul Tower
ข้างทางถนนนั้นมีแต่ผู้ชายและผู้หญิงเดินจับมือกัน เดินกอดกัน ใส่เสื้อโคทให้กัน ทุกคนทุกคู่ดูมีความสุขมาก
บางที...ฉันก็อยากมีชีวิตคู่ที่มีความสุขอย่างนั้น ก็รู้นะว่าชีวิตคนเราไม่ได้มีความสุขตลอดเวลา เเต่ทำให้ฉันถึงรู้สึกว่าตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกับเขา ความสุขด้านความรักของฉันมันได้หายไปแล้ว มันหายไปหมด
แล้ว
บางคนอาจจะคิดว่าฉันงี่เง่า เดี๋ยวก็อยากดีกับเขา เดี๋ยวก็ไม่อยากยุ่งกับเขา ฉันสับสนกับตัวเองจริงๆ ด้านหนึ่งฉันอยากจะคืนดีกับเขา ฉันคิดถึงตอนที่เรามีความสุขกัน อีกด้านหนึ่งก็กลัวจะผิดหวังกับเขา ตอนที่เขาทิ้งฉัน
น้ำตาค่อยๆไหลลงมาจากดวงตาของฉันลงมาที่แก้มไหลลงมาที่ปากและตกลงบนเบาะ 'ทำไมเสียต้องเสียน้ำตาให้คนอย่างนั้นด้วย' ฉันคิดรำพึงกับตัวเอง
[ ไรต์ : ปล่อยบานาน่ามันเพ้อ
เมื่อไหร่จะถึงเนี่ย ที่ผ่านมาแทบทุกที่เห็นคน เดินเป็นกลุ่ม เดินคู่ เดินเดี่ยว เมื่อไรจะถึงนะ ฉันไม่อยากนั่งอยู่อย่างนี้โดยไม่ได้ทำอะไรอีกแล้ว 😭 ฉันอยากใช้ชีวิตให้เต็มที่
อยากมีความสุข อยากมีความรัก อยากมีคนที่รักฉันอย่างจริงใจ ไม่มีความฝัน ไม่มีคนโกหก ทุกอย่างคงจะดีมาก
'ฉันตัดสินใจได้แล้วละ' ฉันนึกในใจพรางปาดน้ำตาเล็กน้อย โชคดีที่โทมัสยังคงไม่เห็นฉันร้องไห้
'ฉันจะไม่จมปรักกับความทุกข์อีกต่อไป'
'ฉันจะมีชีวิตที่มีความสุข'
'ด้วยการให้อภัยครั้งสุดท้ายนี้'
'ฉัน'
'ฉัน'
'ฉัน'
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
'ฉันให้อภัยนาย โทมัส'
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
'แต่'
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
'เราต้องมีข้อตกลงกัน'
Writer's Talk : สวัสดีค่ะทุกคน ไรต์กลับมาแล้ว 🎉🎉 เนื้อหาเข้มข้นขึ้นมั้ย55 เหมือนเดิมนะคะ ไรต์มีผู้ช่วย KimmyFirst มาช่วยแต่งนะคะ (นางคือบานาน่านั่นแหละ) มีอะไรไปด่านางได้เลยนะ ตอนที่แล้วนางเป็นคนบอกให้จบค้างแบบนั้นด้วแหละ เอาเลยรีดเดอร์ ต่อยมันเลยยย