Jessica's POV
~~~~~~~~~~~~
" I'll be there for dinner. Gusto ko lagyan mo ng sili na marami ha." lambing ko kay Nanay Lucy.
Umungot kasi siya na doon daw ako mag dinner sa bahay. Bihira na kasi akong umuwi simula noong kumuha ako ng unit malapit sa main branch ng flower shop na binuksan ko.
Nakangiti kong ibinaba ang telepono. Namimiss ko na ang lutong bahay ni Nanay Lucy. Lalo na ang Bicol express. Kundi puro take out na pagkain eh sa fast food ako madalas pulutin. Wala kasi akong time magluto. I've been busy these past few months. Pinagmasdan ko ang shop. Ito ang pinakamalaki sa lahat ng branch. This is the main. At dito ako nakabased.
It's been almost 3 years since I moved back here. Yes, nasa Pilipinas na ulit ako. Home sweet home sabi ng iba. Pero hindi ito ang naramdaman ko nung dumating ako. Balot ang puso ko ng takot at kaba. Sa mga pwedeng mangyari at sa magiging buhay ko. Kung paano ko ito haharapin.
At matagal kong pinag isipan kong babalik ba ako o hindi. I was having second thoughts up to the last minute. However I still deciced to leave US. I focused on other things. Isa sa mga agenda ko ay ang flower shop. I opened another branch here. This main branch ang una kong itinayo. At isa ito sa pinakamalaking flower shop sa bansa. At nagkaroon pa ng mga siyam na branches. These kept me busy for a while. I let my assistant Tessa to manage the shop in New Jersey. I visit once in a while. Sa tulong na rin ni Jim at ng grilfriend niya they maintain the shop. Bahala na sila dun.
And what made me dedcide to go back?
I decided to go back after I saw Ambrose in New Jersey. Hindi ako mapakali pagkatapos nun. I wanna do things one at a time. One, I want to avoid to bump into him again. Who knows baka dun nga siya nakatira sa area. Ayoko ng magpakita sa kanya. Ayoko ng magkaroon pa ng connection sa kanya. Ayokong makita ang expression ng mukha niya pag nakita niya ako. Kung galit ba siya o hindi na. Isa lang ang alam ko. Gusto ko na siyang kalimutan. At since I'm sure na settled na siya sa US kaya I decided to settle here for good. Balik Pinas naman ako.
Second, gusto kong magsimula ulit. Dito sa Piplipinas. Haharapin ko ang mga bagay na magpapa alala sa kanya. I want to move on. And I belived that in moving on para kalimutan mo ang isang tao, you don't have to face that particular person. Para sa akin. Dapat ko na itong iwasan. At dapat ko ng alisin sa buhay ko lahat ng magpapapalala sa kanya. My room which used to be our room. The places we used to go to. The people we used to be with. Lahat ng mga yun kailangan kong harapin. Pero hindi siya. Ayoko na siyang makita pa.
For the past few months, syempre mahirap. The pain was still there. The agony of the past still hunted me. I thought I was about to lose my grip again. But Ian was always there for me. He helped me. He did not give up on me. Kaya nagpurisigi akong kalimutan si Ambrose. I'm doing this for Ian. For us. At masaya na ako. Alam ko na masaya na rin siya sa buhay niya.
I had to get rid of the things that will remind me of him. All his pictures. Our pictures. The things he gave me. Everything. I put them all in one box. Including our wedding pictures. Even my wedding ring. I shed tears again that time. Because I believe in the sanctity of marriage. That women had to be married only once. Pero ganun talaga. Sometimes life sucks. And that was my life. Wala akong magagawa.
t gumaan ang pakiramdam ko matapos akong umiyak. These were just memories. Of the good times. They were part of me. Of what I was and what I am now. But I had to let them go. Kahit labag sa loob ko.
I never thought I would fall for another guy again. How he made so happy. How he treated me like a queen. At wala akong pinag sisisihan na binigyan ko siya ng chance. But I did not move with him. It's better this way. May sarili pa rin kaming privacy. He came to visit me once in while. At masaya kami. Pumayag naman siya sa arrangement namin.
Nagulat ako nang tumunog ang phone ko. It's a text from one of my clients. It's about a wedding package. Napangiti ako. I expanded my business. I design gowns and suits for various occasions. Hindi nasayang ang pinag aralan ko nung kumuha ako ng short course sa fahion designing sa New Jersey. At si Haley ang nagsuggest sa akin nito.
" Napakainit talaga sa labas." reklamo ni Haley. " Ang layo naman ng parking mo. Sa kabilang side pa."
Speaking of the devil.
Ginagawa kasi ang kalsada sa tapat ng boutique kaya lahat ng customer ng shop sa kabilang side ngpapark.
"Tita Ninang!" tumakbo si Reese papalapit sa akin.
Ang bilis ng panahon. Dalawa na ang anak ni Haley. Pinagmasdan ko si Reese. Ang laki na niya. Nagdadalaga na. Nagiging kamukha na ni Russell ang bata. Lalo na ang mata. Seryoso at medyo may pagkasuplada.
Kung paano niya ako naging ninang. Hindi ko rin alam. To think na sa Spain sila nung bininyagan si Reese. Napag usapan na kasi namin ni Haley dati na magiging ninang ako sa unang anak niya. At ganun din siya sa unang anak ko. Sumunod na patakbong lumapit si Railey.
" Tita sexy!"
"Hi baby!" kinarga ko ito at hinalikan sa pisngi.
" Are you excited?" tanong ko.
Sila ang magiging flower girl at ring bearer sa kasal ng kaibigan ni Russell. Si Kevin. Ang shop ang gagawa ng wedding gown ni Ashley at mga abay.
" Yes!" halos sabay nilang sagot.
Napangiti ako habang pinagmamasdan si Railey. Kamukha ito ni Haley. Bilog ang mga mata nito at medyo light brown ang shade ng hair niya. Parang naghati sila ni Russell. Si Reese kamuha ng ama. Si Railey kamukha ng ina.
" Ok." hinalikan ko ulit siya at ibinaba.
"Go to that room." tinuro ko ang area kung saan sinusukatan ang mga client. " Ate Roseann will make a nice gown and suit for both you." sabi ko sa kanya.
Tumalon si Reese. " I want pink!" sabi nito.
" I want blue." sabi ni Railey.
Nagkatinginan kami ni Haley. Old rose kasi ang motif ng kasal nila Kevin at Ashley.
Nilapitan ni Haley ang dalawang anak. " Ok. We'll get two gowns and two suits. And one of each is pink and blue. "
"Yeheyy!" Sigaw ng dalawa at tumakbo sa room.
Naiiling kong pinagmasdan ang dalawang bata.
" Mabuti kong gusto niyang isuot yung old rose colored na gown." natatawa kong sabi.
Si Reese ang tinutukoy ko. Mas inaalala ko siya kasi mas may isip na ito. At may sarili na itong preference. Kumpara kay Railey. At paborito ni Reese talaga ang pink.
" Bahala silang mag ama." natatawang sabi ni HAley. Medyo takot daw ito at sumusunod sa ama. Wala kasing alam isuot si Reese kundi kulay pink. Lahat ng gamit niya kulay pink.
Umupo si Haley sa tapat ko.
" Ayoko ng masydong maiksi ha." sabi nito.
Ako rin kasi ang gagawa ng isusuot nila ni Russell. Kasama sila ni Russell sa mga abay. Ayaw sanang pumayag ni Haley kasi buntis siya. Sabi ko naman ok lang yun kasi hindi pa naman halata ang tyan niya. At ayaw pumayag ni Russell hindi sila aatend bilang secondary sponsors. Nagpromise din kasi ito kay Kevin.
" Ayaw mo ng maiksi o ayaw ni Russell?' tukso ko sa kanya.
Hindi kaila sa akin na hindi gusto ni Russell na nag susuot siya ng maiiksi at mga revealing na mga damit. Kahit noong college days pa.
" Ganun na nga. Pero nasanay na rin ako." sagot nito.
Kung kelan nag kaanak sila tsaka naging sobrang seloso si Russell. Hindi makaalis si Haley ng hindi ito kasama. Buti nga ngayon hindi ito nakabuntot. May importante daw na meeting at susunod na lang siya.
Pinagmasadan ko si Haley habang dahan dahang umupo sa couch. Kahit na maliit pa ang tyan nito kung kumilos akala mo kabuwanan na niya. This is her fourth pregnancy. At hindi na ako magtataka kasi nakunan siya dun sa pangalawa. Kaya cautious na siya ngayon. I was still in New Jersy nung time na yun. Kung gaano siya kasaya nung ibinalita niya sa akin na buntis siya. After few months, nakunan siya. And I know how it felt like. Ang mawalan ng anak. Pero siguro maiigi na rin yun. Para hindi ko maaalala ang mapait kong karanansan nung makunan ako. It was just I felt bad kasi wala ako sa tabi niya.
Tumayo si Haley. " Bes nauuhaw ako. Malamig na ba ang tubig sa dispenser?'
Inawat ko siya. " Ako na ang kumuha, umupo ka na lang."
Kumuha ako ng tubig at inabot sa kanya. Nakatingin siya sa akin habang umiinom.
" Nakaalis na ba si Chrsitian? " tanong nito.
Out of the blue bigla niyang naalala si Christian. Yun ang tawag niya kay Ian. Hindi daw sila close para tawagin niya itong Ian. Ramdam ko na hindi siya masyadong palagay kay Ian. I understand her. Mas gusto pa rin niya si Ambrose. Kahit na ganun ang nangyari. Kahit nung sinabi ko na nakita ko sila nung linta sa New Jersey. She is still hopeful na kami pa rin sa huli.
" Kanina." sagot ko.
Napangiti ako nung maalala ko si Ian. At tuksong pumasok sa isip ko ang eksena kaninang umaga bago siya umalis.
" Wake up sleepy head..."
Pinatong ko ang tray ng break fast na inihanda ko para sa kanya sa mini table sa gilid ng bed. Idinilat ni Ian ang isa niyang mata tila nakasilip lang ito.
" What time is it?" tanong nito.
Tumabi ako sa kanya.
" It's time for you to get up. Malelelate ka na sa flight mo. C'mon."
Hinatak ko ang kumot na nakatakip sa katawan niya. Revealing his almost naked body. He's at his best look, on his boxers. I can't take my eyes off him. Scanning his upper body down to his tummy. Napalunok ako. How can every part of him appears to be so hard yet it's so smooth to touch. Nagulat ako nang hilahin niya ako pahiga sa tabi niya.
Napatili ako. " What are you doing?" natatawa kong tanong.
He pulled me on top of him. " I'm just fufilling what you have in mind."
Tinulak ko siya ng konti. Para makita ko ang spark sa pilyo niyang mga mata.
" So what exactly do I have in mind?" hamon ko sa kanya.
Ngumiti at hiwawakan ako sa braso.
" This" sabi nito at hinalikan ako sa leeg.
"And this" pababasa gitna ng dibdib ko.
"And....this..." at binaba nito ang suot kong shorts.
Napatili ako. Hindi ko alam kung sa gulat o sa sobrang excitement. I miss him. And bilis ng panahon. Two weeks lang siyang ng stay. At aalis na naman siya. Every six momths ganun ang routine namin. Nasanay ako ng wala siya. Pero ang hindi ako nasanay ay tuwing aalis siya. Nalulungkot ako pag dumarating ang pagkakataong ganito.
I don't believe in long distance relationship at first. But I guess, it works. We're almost 3 years together. For so long I thought I could no longer move on. Pero hindi pala. Sabi nila, all you have to do is open your heart and free your mind. Just wait at dadating din ang para sa'yo. Siguro si Ian ang nakatakda para sa akin.
I waited long enough for him. Akala ko tatanda na ako ng hindi na magmamahal pang muli. Another scream came out form my mouth nung bigla niya akong ihiga with him on top of me.
"You're blooming." nakangiting sabi ni Haley.
I was pulled back to where I was. Napatingin ako sa kanya. Nakangisi ito. Napangiti na lang ako. Lagi na lang ito ang sinasabi niya tuwing dumadalaw si Ian. Sounds like she meant something else. Parang nakikita niya ang laman ng utak ko. Kung ano man ang ibig niyang sabihin. Alam kong yun ang tinutukoy niya.
" Tell me about it." sabi ulit nito.
Kunwari hindi ko siya narining. Kinuha ko ang tape measure at sinimulan ko siyang sukatan.
" C'mon. Tell me." kumindat ito. " Was he good?"
Napahawak ako sa beywang ko. Alam kong inaasar niya ako. Dialogue ko kasi sa kanya yun when she first spent the night with Russell. She's putting me in the same hot seat where I put her.
" I wont tell you." nang aasar ko ring sabi.
Napaisip tuloy ako. I can't deny the fact that I already have two men in my life. Pero it never occured to me na icompare sila in a sexual way. Never. I hate to compare them. To check who's better and who sucks. What's the point?
Sabi ko dati I will give myself only to a man whom I'm gonna marry. And I did. But things never went well. At nagkahiwalay kami. And now here's Ian.
Isaid to myself I will make sure that he will be the last man in my life.
-------------------------------------------------------
"Wala man lang bang discount?" biro ni Kazi.
Pagkaalis nina Haley ito naman ang sumunod na dumating. Binayaran nito ang kinuha nilang wedding package.
Inirapan ko siya. Nang aasar na naman ito. Alam naman niya na discounted na ang bigay ko sa kanya. " Kung lahat ng irerefer mo may discount, lugi na ako."
His family is into catering business. Sa shop ko sila kumukuha ng mga flowers. At nirerecommend din niya yung shop kahit sa iba pa nilang competitors at mga kakilala.
" Ang kuripot mo talaga." asar nito sa kanya. "Makalayas na nga."
Natatawa ito at tinungo na ang pinto.
"Sabay tayong maglunch tomorrow." sabi nito nung malapit na siya sa pinto.
Alam kasi niya na nakaalis na si Ian at wala akong kasabay maglunch.
Nakapameywang ko siyang hinarap. " Ililibre mo ba ako?" tanong ko.
Nailing na natatawa na lang siya. " Ang kuripot mo talaga. " Binuksan na nito ang pinto. " I'll pick you up at 12 tomorrow." sabi nito at nawala na siya sa paningin ko.
Napangiti ako. Sa totoo lang hindi ko akalaing magkikita pa ulit kami ni Kazi. Hindi ko kasi alam kung nasa Pilipinas ba siya o nasa ibang bansa. Pero minsan kahit na nasa Pilipinas lang hindi pa nagkikita. Small world talaga.
I never thought we can be this close and be good friends despite everyhting. After nun madalas na kaming lumabas. O kaya pag gustong niyang mag coffe susunduin niya ako sa shop. Especially these past few days. Kabuwanan na kasi ni Fhaye kaya wala siyang kasama sa mga lakad niya. Hindi na niya ito pinapayagang lumabas. It's their second child.
I don't hate Fhaye. But I don't like her as well. I dont' hold grudges to anyone. But I remember those people I should avoid. At isa siya sa mga yun. At alam ni Kazi yun. Kaya alam kong yun ang dahilan kung hindi niya ito sinasama sa shop kahit minsan. But she knows we see each other. I think she's cool with it.
Isa si Fhaye sa mga taong lubos kong kinamuhian noon. I blamed her for everything. And I was wrong. Still, she was one those who left me wounded. And whether this wound heals or not, it no longer matters. I know that time heals all wounds. But the question is, kelan dadating yung time na yun. If I could just speed up the time.
Tumingin ako sa relo sa wall. It's almost 8pm. The store closes normally at 8pm. I have to leave early. I have to meet another client para sa mga designs. Sometimes I stayed up later than that. Wala kasi akong kasama sa bahay. Pag andito si Ian that's the only time na umuuwi ako sa oras. Or minsan mas maaga pa.
I cook for him. Sometimes lumalabas kami para mag dinner o kaya manood ng sine. Sometimes we shop. O kaya we play bowling. We do anything as long as we can spend time together. Or if he wants to play romantic and erotic we'll lock up in our bedroom all day.
Napatingin ako sa pinto nung tumunog ang chime at bumukas ito. Kinuha ko na ang bag ko. Kailangan ko ng umalis. Dalawang lalaki ang pumasok.
I was about to say something to one of my assistants nang makita ko kung sino ang pumasok. He was more shocked than I was. Of all people na makikita ko ngayon, dito sa lugar na'to. Ba't siya pa.
I am staring, face to face with him.
It's Ambrose.
Oh my God! What is he doing here! Nasa Pilipinas na rin siya? Kelan pa?
We're dead lock staring at each other.
I let my eyes wander to every part of his face. His eyes. His nose. His lips. He's looks more matured. And manly. But he hasn't changed a bit. Even the way he looks at me. He still gave me this familiar gaze.
" I'd like a delivery early tomorrow." nagsalita ang kasama nito sa receptionist at may inabot ito.
Ako ang unang nagbaba ng tingin. Napayuko ako at naglakad ako palapit sa kanila. Kahit na nangingig ng bahagya ang tuhod ko. Hindi ko alam kung bakit. Bakit ganito? Why am I so affected by his presence. I was over him years ago. HIndi ko mapigilan ang panginginig ko at the same time hindi ko mapigilan ang lakas ng tibok ng puso ko.
" And I'd like to have a quote for a package. " sabi ng kasama nito.
Tumingin sa akin ang receptionist. Ako kasi ang nagpapadala ng mga quotes.
" Jess, naghihingi sila ng quote." sabi ng receptionist ng shop.
Ngumiti ako sa lalaki. I was trying to ignore Ambrose's presence as much as I could. Pero nakatutuok sa kanya ang isang bahagi kaliwang mata ko. And he's still staring at me.
" Hi! I'm Jessica." inabot ko ang kamay ko sa lalaki para makipag kamay.
Ngumiti ang lalaki at inabot ang kamay ko.
" I'm Albert. My friend here would like to have a full service quote. It's for a store opening. " sabi ng lalaki.
Store opening? Pero hindi ko na ito napagtuunan pa ng pansin. Bakit sa dinami dami ng shop dito pa sila napadpad. Napatingin ako kay Ambrose. Hindi ako nakipagkilala sa kanya. Kahit na dapat magpapanggap ako na hindi kami magkakilala. Nananadya ba ang pagkakataon.
" I'm on my way out. " sagot ko. Hindi ko alam kung ba't ako nagmamadali. Para siguro maiwasan siya. Kumuha ako ng isang calling card sa counter at inabot sa lalaki hindi kay Ambrose mismo. Kahit na siya ang may kailangan nito.
" You can reach me here. You can call me tomorrow. Or you can leave your email so I can send you the copy of the quote." sabi ko.
Inabot nito ang card kay Ambrose. Tiningnan ni Ambrose ang card at kumunot ang noo nito.
" Don't you have your own business card?" tanong ni Ambrose sa akin.
Nagulat yung kasama niyang lalaki sa tanong niya. Aanhin niya ang business card ko. Sa card kasi landline lang ng shop ang nakalagay doon. Unless na lang na gusto niyang makuha ang cellphone number ko.
" Naubusan eh. Anyway, anything you need, you can ask my assistant. Kahit wala ako everything will be covered for you. Now, if you'll excuse me. I have to go."
Tumango lang ito.
" Sure." sabi nito at tumabi ng konti para makadaan ako.
Naglakad ako palabas. Pagtapat ko kay Amborse. Tumingin ito sa akin at ngumiti. At parang gusto kong himatayin. He gave me the same smile that melted my heart way back. At gusto kong saktan ang sarili ko sa reaksyon ko.
"It's nice to see you again........." pahabol na sabi nito pero parang ibinitin nito ang huling sasabihin.
"It's nice to see you again..... baby"
Huminto ako saglit. Parang iba ang dating sa akin nung sinabi niya.
Parang may karugtong pero hindi niya tinuloy.
"........baby"
I wish na yun ang kasunod ng sasabihin niya. Napailing ako. Kung ano ano ang pumapasok sa isip ko. Pero hindi ko na inantay ang susunod na sasabihin niya. Hindi na ako lumingon. Pero lumakas lalo ang tibok ng puso ko.
".......Jessica."
Nahagip ng pandinig ko ang huli niyang sinabi. He said my name. Bakit ganun. He said my name smoothly. Almost flirting. How he said my name makes me wanna cry. Why is he doing this to me. He said my name as if he is reminding me of a long lost feeling. Para akong nakalutang habang naglakad patungo sa pinto.
--------------------------------------------------------------------
A/N I respect all of your opinions. But this is my story. Ako pa rin ang masusunod kung ano ang gusto kong takbo nito. Don't tell me to stop doing this and that. Whether may magbasa nito or wala dahil hindi nila gusto ang takbo ng mga pangyayari, I will be harsh, but I really don't care. At tatapusin ko ang story na'to in my own convenient time. Writing is not my priority. I have other more important things to do. I will not update because you told me to.
Again, bear with me for few errors.
Thank you.
fujeeko x