Het was 22 juni, de wind was net gaan liggen en de zon brandde op alle rood verbrandde gezichten. Anouk was inmiddels vier dagen van de aardbodem verdwenen, geen spoor had naar haar geleidt.
Bas had al nachten slecht geslapen en was de kluts volledig kwijt en dat al na vier dagen. Bas ging op het bankje zitten en keek naar het water. Kinderen speelde in het zand en zwommen in het verkoelende water. Volwassene lagen in het zand, op een handdoek en lieten zich verkleuren door de zon. Anouk was dol op het strand.
Alles werd de laatste tijd door Bas verwaarloosd, de afgelopen dagen deed hij niets aan zijn bedrijf en sprak hij niemand meer. Alleen de politie kwam af en toe op bezoek, maar nooit met het goede nieuws, waar hij zo op hoopte.
Misschien was Anouk wel dood, het was een gedachte die hij niet los kon laten. Het bleef bij hem en het beeld van een dode Anouk was op zijn netvlies gebrand. Misschien zou hij zijn verloofde nooit meer terug zien. Bas keek naar de surfers in het water en glimlachte flauwtjes. Hij dacht terug aan de keer dat hij en Anouk probeerde te surfen, in het begin van hun relatie. Ze konden er niets van en lagen meer in het water dan dat ze op de surfplank stonden. Zijn maag knorde en een hongerig gevoel bestormde Bas’ lichaam. Hij mocht niet eten, hij wilde niet eten. Elke hap deed hem denken aan Anouk. Misschien kreeg ze wel helemaal niks te eten en was ze al lang uitgedroogd of uitgehongerd. De wind werd weer wat harder, maar de zon bleef fel schijnen. Zou Anouk ook van de warmte kunnen genieten?
Karlijn zat achter haar computer op het bureau. Ramon kwam met een kop koffie en dampende binnen gelopen. Hij zette de thee voor Karlijn neer en glimlachte naar haar.
‘Ik heb research gedaan naar Jacob Boeff, hij woont in Andijk op de Dijkweg en is vijf jaar geleden veroordeeld tot moord. Hij heeft zijn straf volledig uitgezeten en i nu vrijwilliger bij de vrijwillige brandweer,’ vertelde Karlijn.
‘En die andere mogelijke daders?’ vroeg hij. Karlijn haalde haar schouders op. Ramon zuchtte en keek haar met twee priemende ogen aan. Zijn prachtige ogen staalde ondanks alles toch en een ongemakkelijk gevoel bestormde Karlijn. Ze voelde een hele lading vlinders dor haar maag fladderen. Ze schudde haar hoofd en probeerde het gevoel weg te krijgen.
‘Ik heb er nog niet naar gezocht,’ bekende Karlijn. Hij had echt mooie ogen. En zijn lach, zijn lach was betoverend mooi. Karlijn keek weg, ze wilde hem niet aankijken. Oké ze wilde het wel, maar het kon even niet. Toch keek ze weer naar hem.
‘Ik wet dat hij al eerder in aanraking is gekomen met de politie, maar dat betekend niet dat hij Anouk heeft ontvoerd,’ zei Ramon. Karlijn knikte. ‘En misschien komt de dader niet uit deze buurt.’ Karlijn zuchtte, haar werk was kennelijk niet goed, ze voelde zich licht beledig en richtte haar blik naar de grond.
‘Het zou logischer zijn,’ zei ze zachtjes. Ze stond op en liep naar de prullenbak om het papieren bekertje weg te gooien.
‘Sorry, het was niet lullig bedoeld. We kunnen gewoon nog niets uitsluiten,’ zei Ramon. Hij keek Karlijn aan, maar ze keek niet terug, ze knikte slechts. Ramon baalde dat hij zo lullig overkwam. Hij baalde dat hij niet wat tactischer was. ‘We ondervragen eerst de verdachten in deze buurt en daarna zoeken we daarbuiten,’ zei Ramon, om de akelige stilte te doorbreken. Karlijn knikte instemmend, maar bleef zwijgen. ‘We gaan de verdachten een brief sturen met een uitnodiging om naar het bureau te komen,’ zei Ramon. Karlijn geeuwde en keek naar haar beeldscherm. ‘En dan mag jij nu naar huis om even rust te nemen, ik stuur die brieven wel,’ zei Ramon. Karlijn schudde direct haar hoofd.
‘Dat zou ik doen,’ zei ze resoluut. Ramon ging achter haar staan en legde zijn handen op haar schouders.
‘Ontspan nou eens even en denk aan jezelf,’ zei hij. Karlijn schudde nogmaals haar hoofd en keek hem met een glimlach aan. Hun lichamen waren een paar centimeter bij elkaar vandaan en hun blikken kruiste. Ramon keek in Karlijns prachtige bruine ogen. Vlinders gierde door zijn maag. Haar lach was betoverend en zijn gezicht liep rood aan, snel richtte hij zijn blik naar de grond, in de hoop dat Karlijn niks zag.
‘Jij kan alvast een lijst maken van personen buiten deze omgeving die een pistool hebben met kogeltype 9 mm luger,’ zei Karlijn. Ramon knikte.
‘Dat kan daarna ook nog, ontspan nu even,’ hield hij vol. Karlijn schudde haar hoofd en ging achter haar bureau zitten, ze opende een leeg word document. Ze probeerde Ramon te negeren en begon de brief te tikken. Ramon slaakte een diepe zucht en ging achter zijn computer zitten. Toen hij het kogeltype in de database intoetste kwamen er 75 niet-politieagenten uit. Dit werd een lange dag.
Een klein uur later was Karlijn klaar met de brieven, terwijl Ramon op ongeveer één vijfde was van wat hij in totaal moest doen. Karlijn schoof haar stoel naar achteren, stond op en ging achter Ramon staan. Ze keek naar het beeldscherm.
‘Zo, moeten we die echt allemaal af?’ vroeg Karlijn.
‘Dat redden we niet. Tegen die tijd is Anouk waarschijnlijk al verleden tijd. We sorteren op geschiedenis,’ zei hij. Karlijn knikte terwijl Ramon verder ging met zijn werk.
Anouk keek naar de garagedeur. Voor het eerst sinds tijden hoopte Anouk op de komst van Sam. Ze had hier sinds haar komst niks gegeten en slechts een halve liter water gedronken. Haar broek voelde nat en vochtig aan, haar blaas was leeg, maar de stank was immens, evenals het schaamtegevoel van Anouk. Ze was toch geen kind van vier?
De zweetdruppels stonden op haar voorhoofd. Ze snakte naar een douche. Anouk wriemelde aan de ring om haar vinger, haar gedachte dwaalde direct af naar Bas. De trouwerij zou nu misschien ooit komen. Zullen ze haar eigenlijk wel missen? Misschien was Bas wel blij dat Anouk weg was, ook al kon ze dat bijna niet geloven. Buiten klonk zacht gepraat en voetstappen leken dichterbij te komen. De garagedeur bleef gesloten en het geluid verdween. Anouk begon te gillen en te schreeuwen in de hoop dat iemand haar zou horen. Ze was alleen, niemand kon haar helpen en haar door deze tijd heen slepen. Net nu ze het zo hard nodig had.
Tranen maakte haar ogen opnieuw vochtig. Langzaam drupte de traan naar beneden. De val eindigde op de grond en niemand ving haar tranen. Ze was alleen.
Ramon en Karlijn zaten in de verhoorkamer tegenover Jacob Boeff. Hij keek de agenten geïrriteerd aan.
‘Waarom ben ik hier?’ vroeg hij.
‘Wij stellen hier de vragen,’ zei Ramon direct. Karlijn knikte alleen maar en hield verder haar mond. Tijdens een verhoor deed zij het computerwerk om een proces verbaal de maken en stelde Ramon de vragen.
‘Ken je deze vrouw?’ vroeg Ramon. Hij hield de foto omhoog en Jacob bekeek de foto aandachtig. Anouk keek hem lachten aan met haar felblauwe ogen. Direct schudde hij zijn hoofd.
‘Moet dat dan?’ vroeg hij nors. Het was echt een vraag die de agenten heel vaak kregen. Ze negeerde het.
‘Waar was jij op 18 juni?’ vroeg Ramon. De man haalde zijn schouders op.
‘Mijn moeder was jarig, dus ik was bij haar,’ zei Jacob. Ramon knikte.
‘Hoe verklaar jij dan dat jouw kogels op plaats delict zijn aangetroffen? Hoe verklaar jij dat er mensen in het café, waar jij bent geweest, dood zijn geschoten met jouw pistool?’ vroeg Ramon. Karlijn schrok een beetje van zijn toon. Normaal duurde het langer voor Ramon directe vragen stelde en boos begon te worden.
‘Wat zijn jullie voor een agenten!’ riep Jacob kwaad.
‘Pardon?’ bemoeide Karlijn zich met het gesprek. Ramon legde zijn hand op haar schoot en gebaarde dat hij het wel af zou handelen. Bij zijn aanraking voelde Karlijn een tinteling door haar lijf gieren. Ze knikte, maar het stak haar dat Jacob lullig deed tegenover Ramon.
‘Ik ben verdomme veroordeeld voor moord! Toen is mijn pistool in beslag genomen, alsof ik dat ding dan nog heb. Waar hebben jullie het dan nog over?’ riep hij. Karlijn keek weg en voelde hoe haar gezicht rood aanliep van schaamte. Door de plotselinge uitval voelde ze zich machteloos. Ze had geen idee wat ze moest zeggen. Ramon trok zijn hand van haar schoot af.
‘Sorry het spijt ons. Dit is een fout van ons, wij zullen je van de lijst afhalen,’ zei Ramon. Jacob Boeff glimlachte, stond op en schudde de hand van Ramon en vervolgens die van Karlijn. Ramon keek hem na terwijl Karlijn zijn naam doorstreepte met een dikke rode stift. De agenten keken elkaar aan en lachte.
‘Dit overkomt de beste agent natuurlijk weer,’ lachte Karlijn.
‘Heb je het nou over jezelf?’
‘Over jou natuurlijk.’ Ramon schudde gelijk zijn hoofd.
‘Dat komt gewoon omdat ik samen met jou in een team zit,’ zei hij met een lach op zijn gezicht. Karlijn keek hem lachend aan, maar toen hij terug keek richtte ze haar blik snel op de deur, alsof ze nog een afspraak hadden, maar diegene veel te laat op kwam dagen. Karlijn voelde zich ongemakkelijk zodra ze alleen was met Ramon. Ze wilde het bijna niet toegeven, maar wist het bijna zeker. Karlijn was verliefd, verliefd op haar collega, op de collega met wie ze al jaren gewoon goede vrienden was.
De volgende verdachte werd binnengebracht. Vandaag zouden ze drie verdachte verhoren en morgen de overige twee. Hopelijk zouden ze Anouk snel vinden en kwam dit dossier terecht op de stapel met afgehandelde zaken. Luuk Flynn kwam binnen gelopen. Hij stelde zich voor en nam plaats tegenover de agenten. Zijn blonde haren waren netjes naar achteren gekamd en met de bril op zijn neus had hij een vriendelijke uitstraling. Karlijn vroeg zich direct af wat hij, de negentien jarige Luuk Flynn, met een pistool zou moeten en waarom hij een vrouw zou ontvoeren. Luuk keek de agenten vragend aan. Hij glimlachte vriendelijk. Hij was één van de weinige die nog normaal kon glimlachen in dit kamertje.
‘Deze vrouw is vast bij jou bekend,’ constateerde Ramon. De jongen bekeek de foto en schudde direct zijn hoofd.
‘Ik heb haar nog nooit gezien, moet ik haar kennen dan?’ vroeg Luuk. Ramon knikte.
‘De kogels uit jouw pistool zijn aangetroffen op plaats delict,’
‘Wat een onzin. Dat pistool heb ik nooit gebruikt, ik weet niet een hoe dat ding werkt, waarom zou ik dan kogels in dat ding hebben?’ vroeg hij minachtig.
‘Jij hebt mensen doodgeschoten en vervolgens een vrouw ontvoerd en misschien ook wel dood geschoten!’ riep Ramon. De jongen schrok. ‘Hoe kom je dan aan dat pistool?’ Luuk slikte en sloeg zijn ogen neer, alsof zijn moeder hem net betrapt had op het stelen van een snoepje.
‘Het pistool was van mijn overleden vader, mijn vader heeft het vlak voor zijn dood op mijn naam gezet. Hij was ooit agent en heeft zijn pistool nooit ingeleverd. Ik heb geen idee of er kogels in dat ding zitten en hoe zoiets werkt,’ vertelde Luuk.
‘Sterkte,’ zei Karlijn zacht. De jongen glimlachte naar haar.
‘Wij gaan dit verhaal nakijken, je hoort nog van ons,’ zei Ramon. De jongen knikte en liep zo snel mogelijk het kamertje uit.
‘Hij kan het gewoon niet zijn,’ zei Karlijn toen de deur achter Luuk dichtviel. Ramon knikte. Hij was er te onschuldig voor en veel te braaf.
De garagedeur werd geopend. Anouk schrok en zat binnen de kortste keren rechtovereind. Ze bleef hopen dart het niet Sam en zijn handlangers waren, maar de politie die haar kwam redden. Ze wilde weg uit het stink hok. Maar al snel zag ze de drie mannen binnenlopen.
‘Gatverdamme, wat een stank!’ riep Deon. Sam gooide een schone onderbroek in haar richting. Hij kwam dichterbij en begon haar langzaam los te maken. Ze zou nu weg kunnen rennen, maar dat zou haar dood zijn, of juist haar redding. Twee stemmen in haar hoofd voerde een discussie en net toen er een stem aan het winnen was en Anouk wilde weg rennen hield Sam haar stevig vast. Hij pakte zijn pistool en richtte die op haar.
‘Jij wilde weg gaan he?’ vroeg hij. Anouk zweeg. ‘Ik zag het aan je, maar jij gaat niet weg. Kom op kleren uit!’ schreeuwde hij. Anouk trok voorzichtig de vieze ne te grote joggingbroek uit. Ze stond voor Sam te trillen als een rietje in de te grote slip. Snel trok ze die ook uit. Toen ze het schone ondergoed aan zou trekken kreeg ze een klap op haar arm.
‘Au!’ gilde Anouk.
‘Uit laten dat ding! Eerst je shirt en Bh uit, als beloning krijg je een lekker broodje en misschien ook wat water,’ zei Sam. De glimlach op zijn gezicht stond Anouk niet aan. Anouk knikte en bleef Sam angstig aankijken. Ze stond half naakt in een te warme kelder en trilde. Ze wist dat elke minuut haar laatste kon zijn. Anouk deed niets, ze wilde zich niet uitkleden voor een stel viezeriken.
‘Uitkleden!’ schreeuwde Sam. Anouk schrok en trok zo snel mogelijk haar shirt uit. Ze stond in haar Bh en voelde haar wangen vochtig worden. Haar mascara van dag één was volledig van haar wimpers gewist en de sporen daarvan waren duidelijk op haar gezicht ze zien. Anouk keek Sam hulpeloos aan, alsof ze verwachtte dat hij haar zou helpen.
‘Trek uit!’ schreeuwde Sam ongeduldig. Anouk twijfelde geen moment meer en maakte haar Bh los, ze liet de Bh uit haar handen vallen, op het hoopje kleding. Ze dook in elkaar. Ze wilde niet dat de drie mannen haar zo zagen. Anouk deinsde achteruit en ging op de grond zitten, in haar eigen vertrouwde hoekje. Ze verborg haar naakte lichaam zoveel mogelijk terwijl de mannen lachte.
‘Opstaan!’ riep Sam terwijl hij Anouk onder schot hield. Anouk luisterde niet en bleef zitten.
‘Als jij nu niet opstaat schiet ik je dood!’ schreeuwde hij. Langzaam stond Anouk op, tranen bleven over haar wangen stromen. Sam pakte een camera uit zijn zak en een flits bevestigde Anouks gedacht. Hij maakte foto’s van haar! Van haar naakte lijf.
‘Wie krijgen we nu?’ vroeg Karlijn.
‘Julian Haring, man van 25, geen strafblad,’ antwoordde Ramon. Karlijn keek zo onopvallend mogelijk naar Ramon. Als ze stond was ze neergevallen, door haar knikkende knieën. Haar handen zweette en haar hart maakte een sprongetje. Het was hopeloos. Karlijn was hopeloos. Hopeloos verliefd, ook al wilde ze het niet.
De deur van de verhoorkamer werd geopend. De lange, slanke man kwam het kamertje binnen gelopen en ging tegenover de agenten zitten. hi glimlachte naar het tweetal en stelde zichzelf voor.
‘Weet je waarom je hier bent?’ vroeg Ramon. De man schudde zijn hoofd. Ramon pakte de foto van Anouk en liet het aan de man zien.
‘Kent u deze vrouw?’ vroeg Ramon.
‘Is dat... uhm, Anouk.. hoe heette ze ook al weer?’
‘Anouk Slagmolen,’ zei Ramon. Julian knikte.
‘Ik heb bij haar op school gezeten,’ zei hij. Karlijn tikte de woorden in op de computer. Terwijl ze Julian strak aan bleef kijken, om Ramons aanwezigheid zo veel mogelijk te vergeten. Ze zou zich alleen maar ongemakkelijk gaan voelen.
‘Waar was jij op de dag van 18 juni?’ vroeg Ramon. Julian fronste zijn wenkbrauwen en tikte mijn zijn vingers op het tafeltje.
‘Volgens mij dronk ik wat in een café met vrienden,’ zei hij ten slotte.
‘Welk café?’ vroeg Ramon, hij keek Julian met priemende ogen aan, alsof hij het antwoord daardoor sneller uit hem zou krijgen.
‘Dat weet ik niet precies meer, ik kom in zo veel cafés,’ zei Julian. ‘Maar waarom vraagt u dit allemaal?’ Julia wriemelde aan het touwtje van het blauwe vest dat hij droeg, terwijl hij zijn ogen neersloeg.
‘Ik stel hier de vragen,’ zei Ramon. ‘Wij hebben kogels uit uw pistool aangetroffen op plaats delict, hoe kan dat?’ Julian schrok niet en haalde slechts zijn schouders op. Het bleef stil in het kamertje.
‘Ik weet niet hoe het kan,’ zei Julian uiteindelijk.
‘Ik denk, nee ik weet dat jij meer weet. Jij kent Anouk Slagmoelen, die kort na een incident verdwijnt. Wat was jouw relatie eigenlijk met Anouk?’ vroeg Ramon.
‘We hebben samen iets gehad, totdat zij het uitmaakte. Dat was vlak na de eindexamens, ik heb haar daarna nooit meer gezien,’ vertelde Julian. Karlijn snapte niet hoe Julian kalm kon blijven onder deze omstandigheden, hij werd verdacht van moord, ontvoering en nog heel wat meer, maar vertrok geen spier.
‘Je hebt dus een motief,’ stelde Ramon vast.
‘Een motief waarvoor?’ vroeg Julian hoofdschuddend. Hij was er klaar mee, dat was van zijn gezicht af te lezen. Ramon zweeg even en bedacht wat hij het beste kon zeggen. Hij pakte het kartonnen bekertje waar een tijd geleden nog warme koffie inzat. Nu was het slechts koude, bruine, vieze drek. Hij nam een slok, zijn gezicht betrok en hij zette het bekertje weer voor hem neer. Karlijn kon een lach niet onderdrukken.
‘Anouk ontvoeren of zelfs vermoorden,’ zei Ramon. Julian schrok en keek de agenten verontwaardigd aan.
‘Dat zou ik nooit doen,’ verdedigde Julian zichzelf.
‘U hoort nog van ons, meneer Haring. Ondertussen mag u de stad niet verlaten,’ zei Ramon. Julian zuchtte en knikte, maar alleen omdat hij zich daar verplicht toe voelde. Julian stond op, schudde de hand van Ramon, glimlachte naar Karlijn en verliet de verhoorkamer. Karlijn keek naar de klok die inmiddels aan gaf dat het kwart voor vier was.
Karlijn gaapte, ze was moe na deze ontzettend lange dag. Ramon en Karlijn liepen de verhoorkamer uit.
‘Ik breng je naar huis,’ zei Ramon. Karlijn knikte. Inmiddels was het een gewoonte geworden dat Ramon Karlijn thuis bracht. Karlijn knikte. Ze voelde kriebels in haar onderbuik. Waarom? Ze wilde niet verliefd zijn. Niet op haar collega, dat kon gewoon niet.
Anouk schudde haar hoofd. Ze wilde geen foto’s, ze wilde geen foto’s waar ze naakt op stond.
‘Niet doen!’ gilde ze.
‘We kunnen je ook laten verhongeren en uit laten drogen,’ zei Sam. De handlangers stonden vlak achter hem en lachte alleen maar. Anouk voelde zich moedeloos. Ze moest het wel toelaten, anders was dit het eindstation van haar leven. Dan zou ze Bas nooit meer zien. Ze liet zich dan nog liever fotograferen dan dat ze dood zou gaan. Anouk veegde haar tranen weg en bleef de mannen met een dodende blik aankijken. Alle drie ontblootte ze met trots hun geelwitte tanden. Zij konden er om lachen, maar bij Anouk knapte er iets. Ze ging kapot van binnen, ze werd stuk gemaakt. De man zonder naam trok Anouk met een ruk overeind. Ze hield zichzelf vervolgens met moeite omhoog en had geen tijd om haar naakte lichaam goed te bedekken. Na een paar flitsen, hoeveel wist Anouk niet meer, stopte Sam de camera weg en beval hij haar om zich weer aan te kleden. Gehoorzaam kleedde Anouk zich aan. Haar natte onderbroek gooide ze in de richting van Sam en haar natte joggingbroek trok ze opnieuw aan.
‘Kijk meisje, dit heb je nu wel verdiend. Maar de volgende keer moet je er toch wel wat meer voor doen,’ zei Sam lacherig. Het leek wel alsof de mannen dit als één grote komedie zagen. Anouk knikte, het kon haar weinig schelen, ze hadden haar al zoveel geflikt. Veel erger zou het niet meer kunnen, dacht Anouk.
Ze pakte het flesje water en de bruine boterham met pindakaas aan. Ze haatte pindakaas, maar wist dat ze het nu wel lekker zou vinden.
‘Opschieten dom wicht!’ schreeuwde Sam. De handlangers hielden nu ook het pistool op Anouk gericht. Snel nam Anouk een paar happen van haar broodje. Ze glimlachte, eindelijk at ze iets. Na al die uren, na al die dagen genoot ze zelfs van een broodje pindakaas. Ze had al sinds het zogenaamde interview niets meer gegeten. Dat was al vier dagen terug. Gulzig dronk ze het flesje water leeg en at ze nog wat van haar broodje. Geen kruimel had een kans om te overleven.
Sam pakte het flesje van Anouk af. Hij liep richting de garage deur, de handlangers volgde hem. Anouk glimlachte flauwtjes toen de deur werd gesloten. Ze was weer alleen, ze zat opgesloten en niemand wist waar ze was. Alleen dit keer had ze geen vreemde kettingen om haar pols en enkel heen. Ze stond op en merkte hoe het zwart werd voor haar ogen. Ze leunde tegen de muur om zich zelf staande te houden. Haar zicht kwam weer terug en langzaam liep ze een stukje door de garage. Ze keek naar alle hoeken om een uitweg te vinden. Maar alles was dicht, geen straaltje licht kon door de dikke muren van de garage heen vallen. Bij de garage deur bleef Anouk staan. Ze begon er tegen aan te duwen, maar ze was te zwak. Haar enkel bonsde van de pijn en haar hoofd voelde licht aan. Ze liep terug naar het hoekje maar halverwege begonnen haar knieën te knikken en zakte Anouk in elkaar. Alles werd zwart voor haar ogen, ze hield het niet meer vol. Anouk was er klaar mee. Ze wilde naar huis.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Dit was hoofdstuk 5! Ik hoop dat het in de smaak valt, als je tips of kritiek hebt kun je altijd een reactie achter laten! Als je toch bezig bent is de vote knop ook heel leuk om in te klikken (hint hint)
Ik doe mee aan de nano, het lukt niet goed, dus ik kap er denk ik mee en ga weer verder met dit verhaal. Maar de komst van hoofdstuk 6 kan dus even duren, ik doe me best!