ΑΡΗΣ
Το επόμενο πρωί ξύπνησα με εξαιρετική διάθεση και σίγουρα ο μοναδικός λόγος που συνέβαινε αυτό δεν ήταν επειδή ήταν Σάββατο. Κυκλοφορούσα μέσα στο σπίτι και έπιανα τον εαυτό μου να χαμογελάει χωρίς λόγο. Λίγο αργότερα, όταν μου τηλεφώνησε ο Ιάσωνας για να με καλέσει στο σπίτι του, γιατί είχε να μου πει... δεν τον δούλεψα πάρα μόνο συμφώνησα ότι σε μισή ώρα θα ήμουν εκεί. Η γεύση της Χριστίνας και οι καμπύλες της ήταν ακόμα χαραγμένες πολύ καλά στην μνήμη μου και ανυπομονούσα για την επόμενη συνάντηση μας. Αυτό που είχα νιώσει όταν την άγγιζα ήταν κάτι σαν ηλεκτρισμός... ένας ηλεκτρισμός που είχε κάνει το κορμί μου να φλέγεται και να την αποζητάει.
Όταν ο Ιάσωνας άρχισε να μου μιλάει για το ραντεβού του διέκρινα μία αμηχανία στη φωνή του, περίεργη για εκείνον. Παλαιότερα έβγαινε πολύ περισσότερα ραντεβού σε σχέση με τώρα αλλά οι σχέσεις του δεν κρατούσαν πολύ, συνήθως τον σούταραν επειδή πάρα ήταν κύριος όπως του είχαν τονίσει κάποιες από τις κυρίες που συναναστρεφόταν! Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τα τελευταία χρόνια να έχει γίνει πολύ επιφυλακτικός με τις γυναίκες και μέχρι πρότινος δίσταζε να βγει ραντεβού. Την κοπέλα από το γραφείο, μου είχε πει ότι την είχε προσέξει εδώ και αρκετό καιρό αλλά δεν της είχε ζητήσει ποτέ να βγούνε γιατί στην ουσία ήταν υπάλληλος του. Όταν μου το είχε αναφέρει αυτό είχα σπεύσει να του επισημάνω πως δεν ήταν ακριβώς δική του, αλλά του πατέρα μας!! Όπως και τότε έτσι και τώρα είχε κάποιους ενδοιασμούς για αυτή τη σχέση που φαινόταν να ξεκινάει.
«Εμένα πάντως αν μου άρεσε κάποια, θα έβγαινα οπωσδήποτε μαζί της και δε θα με ένοιαζε αν θα δούλευε για εμένα. Το πολύ πολύ να ξεκλέβαμε και χρόνο στη δουλειά!» του έκλεισα το μάτι και ο αδερφός μου ξεφυσηξε αγανακτισμένος.
«Μην είσαι βλάκας! Το σκεφτόμουν, γιατί αν τελικά κάτι δεν πάει καλά, θα είναι αμήχανο και για τους δύο μας.»
«Και γιατί να μη πάει καλά; Μια χαρά κελεπούρι είσαι!! Έχεις μια πολύ καλή δουλειά και από εμφάνιση βλέπεσαι... λέμε τώρα!!» πάντα μου άρεσε να τον τσιγκλάω και πάντα τσιμπούσε!
«Αριστείδη!» φώναξε επιπλήττοντας με.
«Μη με λες έτσι μου την σπάει πάρα πολύ! Μόνο τον πατέρα μας αφήνω να με αποκαλεί έτσι, επειδή του έχω κάνει διάφορα χουνέρια όλα αυτά τα χρόνια...» το μισούσα αυτό το όνομα.
«Ωραία, αν δεν θέλεις να σε λέω έτσι σοβαρέψου! Στο κάτω κάτω εσύ δεν πρόκειται ποτέ να έχεις τέτοιο πρόβλημα. Όλοι οι υπάλληλοι σου είναι άντρες.» εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα να του έλεγα ότι είχα και εγώ μία υπάλληλο του πατέρα μας μέσα στα πόδια μου... και μόνο στην σκέψη ότι η Χριστίνα ήταν γονατισμένη ανάμεσα στα πόδια μου ένιωσα τους βουβώνες μου να παίρνουν φωτιά, πριν προλάβει η στύση μου να γίνει εμφανής άρχισα να σκέφτομαι μαδέρια και σκαλωσιές και ευτυχώς κατάφερα να ηρεμήσω...
«Ναι! Δίκιο έχεις, εγώ δεν θα έχω τέτοιο πρόβλημα εκτός και αν αποφασίσω κάποια στιγμή να αλλάξω προτιμήσεις!»
«Όχι, μη το κάνεις αυτό! Θα γεμίσουν τα μοναστήρια καλόγριες!» είπε κοροϊδευτικά ο αδερφός μου.
Η συζήτηση συνεχίστηκε για αρκετή ώρα σε χαλαρό κλίμα και στο τέλος του πρότεινα μερικά ακόμα μέρη που θα μπορούσαν να πήγαιναν για το επόμενο ραντεβού τους. Αυτή τη φορά η κοπέλα φαινόταν διαφορετική, έτσι όπως μου την είχε περιγράψει ο Ιάσωνας. Ήλπιζα να ήταν κάποια που να του άξιζε γιατί ο αδερφός μου ήταν πραγματικό κελεπούρι και ας του το έλεγα ειρωνικά, στην πραγματικότητα αυτό πίστευα! Όταν έφτασε η ώρα το μεσημεριανού κατεβήκαμε στο σπίτι των γονιών μας που μας είχαν πάρει δεκάδες τηλέφωνα για να σιγουρευτούν ότι θα πηγαίναμε εγκαίρως.
Περάσαμε πολύ ωραία και ο πατέρας μας χάρηκε ιδιαίτερα που ήμασταν όλοι μαζί στο τραπέζι, είχαμε πολύ καιρό να το κάνουμε αυτό. Η κυρία Μαρία και η μητέρα μου είχαν επιμεληθεί το γεύμα και είχαν βάλει τα δυνατά τους. Όλα ήταν υπέροχα και μέσα μου αναρωτήθηκα γιατί είχα κάνει τόσο καιρό να έρθω να φάω εδώ. Ήξερα την απάντηση, δεν με άφηναν οι θηλυκές υποχρεώσεις και οι δουλειές... Μιλούσαμε για διάφορα θέματα και κάποια στιγμή ο πατέρας μας θυμήθηκε να μας ενημερώσει για τη γιορτή που διοργάνωνε κάθε χρόνο για τους υπαλλήλους του και τους συνεργάτες του. Φέτος ήθελε να παρευρεθούμε και οι δύο γιοι του, οπωσδήποτε και μου τόνισε πως η περσινή μου απουσία είχε συζητηθεί αρνητικά και τον είχε στεναχωρήσει πάρα πολύ όλο αυτό. Για να σιγουρέψει την παρουσία μου εκεί έριξε στο τραπέζι το δυνατό του χαρτί, αυτό της ηλικίας, "Πόσα χρόνια θα ζήσω ακόμα γιέ μου;" Και φυσικά με κατάφερε!
Φεύγοντας από το πατρικό μου πήγα κατευθείαν στο σπίτι μου. Στη διαδρομή τηλεφώνησα στον Μάνο και του πρότεινα να πηγαίναμε αργότερα για κανένα ποτό. Είχα σκοπό να του μιλούσα για την Χριστίνα και για αυτό που είχε συμβεί ανάμεσα μας αλλά εκείνος πρόλαβε και με γείωσε όταν μου είπε ότι είχε κανονίσει να δούνε ταινία το βράδυ στο σπίτι της Όλγας. Διστακτικά συμπλήρωσε ότι θα πήγαινε και η Χριστίνα εκεί το βράδυ. Ήθελα να την δω και δεν θα έχανα την ευκαιρία που είχε εμφανιστεί μπροστά μου, φυσικά δεν περίμενα να με καλέσει εκείνος και έτσι καλέστηκα μόνος μου!!!
«Ρε είσαι σίγουρος; Θα είναι και η άλλη σου είπα, μη σκοτωθείτε...» ο Μάνος ακουγόταν επιφυλακτικός.
«Δεν θα γίνει τίποτα! Πάντως σκέψου το, αφού εσύ με την Όλγα είστε μαζί, θα πρέπει να προσπαθήσουμε να έχουμε μια πιο πολιτισμένη σχέση μεταξύ μας.» ήξερα ότι μόνο έτσι θα τον έπειθα, σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να είναι στεναχωρημένη η κοκκινομάλλα του!
«Ναι. Αυτό το λες εσύ! Εκείνη δε θέλει ούτε να σε βλέπει και με το δίκιο της!!» δεν ήμουν πολύ σίγουρος για αυτό αλλά δεν είχα σκοπό να του το ανέλυα αυτή τη στιγμή, προείχαν άλλα πρώτα.
«Αυτό θα το δούμε! Για την ώρα, το βράδυ θα με δει θέλει δε θέλει!» θα πήγαινα ότι και να έλεγε ο κολλητός μου.
«Θα δούμε, αν μάθει ότι θα έρθεις μπορεί να μην ανέβει...» Όχι! Αυτό θα ήταν καταστροφή!
«Μην είσαι μαλάκας! Θες να στεναχωρηθεί η κοκκινομάλλα σου; Μην της πεις τίποτα! Θα έρθει, θα με δει και δε θα μπορεί να φύγει!» σιγά μην την άφηνα!
«Άρη, κανόνισε! Μη κάνεις καμιά βλακεία μαζί της...» ο προειδοποιητικός τόνος της φωνής του το μόνο που μου προκάλεσε ήταν ένα τεράστιο χαμόγελο. Αμέσως σκέφτηκα ότι πιθανότατα την είχα κάνει την βλακεία μου μαζί της και ήταν και πολύ απολαυστική αλλά προς το παρόν το φιλαράκι μου δεν χρειαζόταν να γνωρίζει κάτι για αυτό!!
«Όχι ρε! Παιδιά είμαστε; Θα είμαι κύριος!» Όσο κύριος μπορούσα να είμαι όταν βρισκόμουν κοντά της!!
Όλο το απόγευμα κυκλοφορούσα μέσα στο σπίτι προσπαθώντας να απασχολήσω το μυαλό μου με διάφορες δουλειές. Κάρφωσα δύο καινούρια ράφια, κοίταξα τα σχέδια του πατρικού της μητέρας μου στο Ναύπλιο, έκανα μια ηλεκτρονική παραγγελία και συνεχώς κοίταζα το ρολόι, αλλά η ώρα δε έλεγε να περάσει με τίποτα!!! Ανυπομονούσα να την δω, ήθελα να τσεκάρω την αντίδραση της. Ήμουν σίγουρος ότι της άρεσε το φιλί που είχαμε ανταλλάξει και το είχε απολαύσει όσο και εγώ... Με τον Μάνο είχαμε κανονίσει να εμφανιζόμουν κατά τις οκτώ, αλλά εγώ βρισκόμουν έξω από το σπίτι της Όλγας, στις επτά και είκοσι! Μου άνοιξε εκείνος και μόλις με αντίκρισε έδειξε να ξαφνιάζεται.
«Καλώς τον! Λίγο νωρίς δεν ήρθες;» μου είπε κοιτάζοντας με, με ενδιαφέρον. Χωρίς να του δώσω ιδιαίτερη σημασία κοίταξα πίσω του, μέσα στο διαμέρισμα και τον ρώτησα ψιθυριστά,
«Μήπως διέκοψα τίποτα;» ανασήκωσε το ένα του φρύδι και μου απάντησε το ίδιο χαμηλόφωνα.
«Και σιγά να μη σου άνοιγα αν ήμασταν στο κρεβάτι! Εκεί έξω θα έλιωνες μέχρι να τελειώναμε!!» χαμογέλασα στην σκέψη, ήμουν σίγουρος ότι θα το έκανε!!
«Μάνο μου, ποιος είναι;» και οι δύο ακούσαμε την Όλγα να φωνάζει από κάπου στο βάθος,
« Ένας άστεγος!» της απαντάει γελώντας και ταυτόχρονα μου κάνει νόημα να περάσω, η Όλγα όταν με είδε μπροστά της χαμογέλασε αμήχανα...έως περίεργα.
Της έδωσα το κρασί και τα γλυκά που είχα αγοράσει ερχόμενος και τους ακολούθησα στο σαλόνι. Η Όλγα με προέτρεψε να νιώσω σαν στο σπίτι μου και επέστρεψε στην κουζίνα. Μόλις κάθισα στον καναπέ πήρα στα χέρια μου τις τεράστιες κασετίνες με τα dvd και ξεκίνησα να ψάχνω...
«Τι θα δούμε;» Ρώτησα τον Μάνο που εκείνη τη στιγμή προσπαθούσε να ανοίξει το κρασί
«Δεν ξέρω... Ότι να ναι!» δυσκολευόταν αλλά ήμουν σίγουρος πως στο τέλος θα τα κατάφερνε!
«Καλά, θα διαλέξω εγώ κάτι καλό!» Διάλεξα ένα τέλειο θρίλερ και το έβαλα μέσα στη συσκευή για να είναι έτοιμο να παίξει. Ο Μάνος τελικά τα είχε καταφέρει με το κρασί και μου έδωσε ένα ποτήρι, ενημερώνοντας με ότι σε λίγο θα ήταν έτοιμες και οι πίτσες που ετοίμαζε μέσα η κοκκινομάλλα. Είχε πάει οκτώ παρά δέκα, όταν άκουσα το κουδούνι. Η Όλγα έτρεξε να ανοίξει σε δευτερόλεπτα άκουσα την φωνή της Χριστίνας...
«Εγώ θα διαλέξω την ταινία!» δήλωσε μπαίνοντας στο σαλόνι. Μόλις με είδε το ύφος της άλλαξε, μαγκώθηκε και με αγριοκοίταξε λες και της είχα στήσει ενέδρα, όχι πως δεν το είχα κάνει!
Όσο εκείνη με κοίταζε δολοφονικά είχα την ευκαιρία να την παρατηρήσω, φορούσε μαύρο κολάν και κόκκινο μπλουζάκι, τα μαλλιά της τα είχε πιασμένα με έναν περίτεχνο τρόπο και θυμήθηκα την μητέρα μου που παλιότερα τα είχε συνέχεια έτσι, αυτό το χτένισμα το έλεγε γαλλική πλεξούδα. Μπορούσα να ομολογήσω πως της πήγαιναν πολύ τα μαλλιά έτσι, ήταν όμορφη όπως πάντα απλά τώρα φαινόταν νεότερη από την ηλικία της. Βγήκα από τις σκέψεις μου και σηκώθηκα όρθιος για να την αντιμετωπίσω.
«Την έχω διαλέξει ήδη!» της είπα και της έσκασα ένα χαμόγελο.
«Δεν νομίζω! Έχω πει ήδη στην Όλγα ότι θα διαλέξω εγώ την ταινία και ήταν σύμφωνη!!» προσπαθούσε να μη δείξει τον εκνευρισμό της, την πλησίασα και εκείνη έκανε δύο βήματα πίσω.
«Ωραία! Δεν υπάρχει πρόβλημα, έλα να διαλέξουμε μαζί μία...» της είπα και για μερικά δευτερόλεπτα μου φάνηκε ότι σκεφτόταν την πρόταση μου αλλά τελικά αρνήθηκε.
«Άστο καλύτερα! Διάλεξε μόνος σου, πάω να βοηθήσω την Όλγα και να σου στείλω τον Μάνο!» πριν απομακρυνθεί από το σαλόνι πρόλαβα και της είπα:
«Ακόμα έχω τη γεύση σου στο στόμα μου...» Κοίταξε πίσω της σαστισμένη και έπειτα έστρεψε το βλέμμα της πάνω μου λες και δεν είχε ιδέα για πιο πράγμα της μιλούσα.
«Τι λες παιδάκι μου; Είσαι με τα καλά σου;» μου είπε έξαλλη κοιτάζοντας με λες και ήμουν κανένας ψυχοπαθής!
«Για το χθεσινό, φιλί μας λέω!» την πλησίασα περισσότερο αλλά εκείνη πάλι οπισθοχώρησε.
«Νομίζω ότι ονειρεύεσαι Άρη! Εγώ και εσύ, ποτέ δεν ανταλλάξαμε κανένα φιλί!» Έσμιξα τα φρύδια μου προσπαθώντας να καταλάβω τα ήταν αυτά που έλεγε. Δεν θυμόταν τίποτα από χθες ή με δούλευε; Δεν υπήρχε περίπτωση να ήταν τόσο μεθυσμένη που να μη θυμόταν... υπήρχε;
Τον καημένο τον Άρη!!!
by margaritapoly