ΧΡΙΣΤΙΝΑ
Ετοιμάστηκα να πάω στη δουλειά λίγο πιο αργά απ'ότι συνήθως, ήμουν σίγουρη ότι θα ήταν πολύ νευριασμένος μαζί μου, αλλά δεν μου καιγόταν καρφί!! Εκείνος είχε παρατραβήξει το σχοινί και με είχε αναγκάσει να φερθώ με αυτόν τον τρόπο. Ανέβηκα στον πρώτο όροφο και κοίταξα γύρω μου επιφυλακτικά, μετά από τον έλεγχο που έκανα και δεν τον είδα πουθενά πήρα μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησα να δουλεύω. Όσο περνούσε η ώρα και δεν τον έβλεπα τόσο περισσότερο ανησυχούσα, έπιανα τον εαυτό μου να κοιτάζει πίσω από την πλάτη μου σαν κυνηγημένη και ένιωθα τελείως ηλίθια. Προτιμούσα χίλιες φορές να ερχόταν μπροστά μου να βριζόμασταν και να προχωρούσαμε παρακάτω.
Λίγη ώρα αφού είχα φτάσει, άκουσα δύο εργάτες να μιλάνε μεταξύ τους και ο ένας ανέφερε ότι ο Άρης δεν είχε έρθει συμπληρώνοντας πως αυτό συνέβαινε πρώτη φορά! Σκέφτηκα πως μπορεί να τον είχε πάρει ο ύπνος. Οι ώρες περνούσαν όμως και εκείνος δεν έλεγε να εμφανιστεί. Αναρωτιόμουν μήπως του είχε συμβεί κάτι το προηγούμενο βράδυ... έτσι βρήκα ένα πιτσιρικά εργάτη και τον ρώτησα κάτι που ήμουν σίγουρη ότι δεν θα μπορούσε να μου απαντήσει. Δεν πέρασαν ούτε πέντε λεπτά και είδα τον Μάνο να με πλησιάζει.
«Χριστίνα, μου είπε ο μικρός ότι θέλεις να με ρωτήσεις κάτι...» ήταν λερωμένος με κάτι λευκό και φαινόταν βιαστικός, μάλλον αυτή τη στιγμή τον απασχολούσα χωρίς λόγο.
«Ναι... για αυτόν εδώ τον τοίχο ήθελα να σε ρωτήσω...» βρήκα μία πιστευτή απορία και μέσα σε δύο λεπτά μου είχε απαντήσει και ετοιμάστηκε να επιστρέψει στην δουλειά του.
«Περίμενε! Ήθελα να σε ρωτήσω και κάτι άλλο...» ένιωθα αμήχανη αλλά προσπάθησα να το κρύψω όσο καλύτερα μπορούσα «ο Άρης... γιατί δεν ήρθε;» η ερώτηση μου τον έκανε να χαμογελάσει, με πλησίασε περισσότερο και μιλώντας χαμηλόφωνα μου είπε:
«Χτες το βράδυ... συναντήθηκε με μία γυναίκα, ή οποία αφού τον έγδυσε τον παράτησε έξω στο κρύο...» μου έκλεισε το μάτι πονηρά και για λίγο μου κόπηκε η ανάσα, τι στο καλό του είχε πει ο άλλος και με κοιτούσε έτσι;
«Δεν νομίζω ότι έφταιγε η γυναίκα! Κάτι θα της είχε κάνει ο φιλαράκος σου και θα αντέδρασε έτσι!» μου είχε κάνει πάρα πολλά! «Πάντως ακόμα δεν καταλαβαίνω τι ήταν αυτό που τον έκανε να μην έρθει σήμερα στην δουλειά!» άρχισε να απομακρύνεται και λίγο πριν φτάσει στις σκάλες τον άκουσα να λέει ότι είχε σαράντα πυρετό και αναγκαστικά έπρεπε να μείνει στο κρεβάτι.
Τα λόγια του με έκαναν να νιώσω τύψεις... δεν ήθελα να αρρωστήσει. Αμέσως μετά όμως συνειδητοποίησα πως την επόμενη φορά που θα βρισκόμασταν δεν θα ήταν απλά θυμωμένος μαζί μου, θα ήταν εξαγριωμένος!!
Τελειώνοντας από τη δουλειά επέστρεψα κατευθείαν στο σπίτι και αφού έκανα ένα γρήγορο ντους για να φύγει η σκόνη από πάνω μου, άλλαξα και έφυγα για να συναντήσω την Λυδία. Με είχε πάρει τηλέφωνο νωρίτερα και μου είχε προτείνει να πηγαίναμε για φαγητό, δεν είχα μαγειρέψει και έτσι το βρήκα πολύ καλή ιδέα! Λίγη ώρα αργότερα, καθισμένες σε ένα μικρό bistro λέγαμε τα νέα μας και κάποια στιγμή που αναφερθήκαμε στην δουλειά θυμήθηκε να μου πει για την γιορτή που σχεδίαζε ο κύριος Συμεωνίδης. Μου είπε ότι την οργάνωνε κάθε χρόνο για να ευχαριστήσει τους συνεργάτες και τους υπαλλήλους του και κάθε φορά ήταν ωραιότερα από την προηγούμενη.
«Είχα πάει άλλη μια φορά και ήταν πάρα πολύ ωραία!» είπε αναπολώντας «Το αφεντικό μας δεν τσιγκουνεύεται καθόλου, ούτε στο φαγητό ούτε στο ποτό! Πέρυσι δεν είχα μπορέσει να παρευρεθώ γιατί ήμουν άρρωστη, ελπίζω φέτος να πάμε και να περάσουμε υπέροχα!»
«Τώρα που το λες ούτε εγώ είχα πάει γιατί εκείνο το βράδυ έρχονταν οι γονείς μου από την Λήμνο. Άσε που δεν ήταν πολύς ο καιρός που είχα πιάσει δουλειά και δεν θα ήξερα κανέναν.» προσπάθησα να θυμηθώ αν τότε έβγαινα με κάποιον και απλά η γιορτή δεν μου είχε φανεί ενδιαφέρουσα.
«Το καλό είναι ότι η πρόσκληση είναι για δύο άτομα... άρα μπορούμε να φέρουμε και τον συνοδό μας!» το ονειροπόλο ύφος της με έκανε να χαμογελάσω.
«Λυδία μου, ξεχνάς ότι αυτός που θέλεις για συνοδό σου, θα πάει έτσι και αλλιώς!» αναστέναξε θεατρικά και μας έπιασαν τα γέλια.
«Εσύ Χριστίνα μου δεν μου είπες τι γίνεται... υπάρχει τίποτα στον ορίζοντα; Τόσο ωραία κοπέλα, σίγουρα θα σε κυνηγάνε οι άντρες!» στο μυαλό μου χωρίς καμία προειδοποίηση εισέβαλε ο Άρης, ευτυχώς μόνο για λίγο!
«Όχι δεν υπάρχει τίποτα! Αυτή την περίοδο ο μόνος που με κυνηγάει είναι ο Σωτήρης και πίστεψε με ο συγκεκριμένος δεν πρόκειται να με πιάσει με τίποτα!»
«Μέχρι την γιορτή έχουμε ακόμα έναν ολόκληρο μήνα!! Μπορεί μέχρι τότε να γνωρίσεις τον έρωτα της ζωής σου!!» φυσικά δεν υπήρχε αυτή η περίπτωση αλλά δεν ήθελα να της διαλύσω την τέλεια ροζ φούσκα της και έτσι δεν είπα τίποτα.
Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής για το σπίτι για κάποιον ανεξήγητο λόγο σκεφτόμουν συνεχώς τον Άρη. Ένιωθα τύψεις που είχε αρρωστήσει, ίσως να μην έπρεπε να τον είχα αφήσει να φύγει μόνο με το φανελάκι. Εγώ ποτέ δεν ήμουν τόσο εκδικητική με τους ανθρώπους... εκείνος έφταιγε για την συμπεριφορά μου! Κάθε φορά που βρισκόταν κοντά μου με έκανε έξω φρενών! Και πάλι όμως αισθανόμουν απαίσια, τόσο που σκεφτόμουν πως μόλις έφτανα σπίτι θα του έστελνα μήνυμα για να σιγουρευόμουν ότι ήταν καλύτερα.
Μερικές ώρες αργότερα, ήμουν καθισμένη στον καναπέ μου με το κινητό μου στο χέρι αλλά ακόμα δεν είχα αποφασίσει τι θα του έγραφα. Από την στιγμή που είχα μπει στο σπίτι προσπαθούσα να σκεφτώ κάτι φιλικό που θα μπορούσα να του γράψω αλλά ότι και αν πληκτρολογούσα μου έμοιαζε ψεύτικο. Είχα την αίσθηση πως ότι και να του έστελνα θα ήταν σαν να έριχνα κι'άλλο λάδι στη φωτιά και αυτό θα έκανε την κατάσταση μεταξύ μας ακόμα χειρότερη. Τελικά αποφάσισα να μην του στείλω τίποτα, για εμένα το θέμα θα έληγε εδώ, έτσι και αλλιώς το πιθανότερο ήταν πως θα τον συναντούσα την επόμενη μέρα και θα μπορούσα να του πω από κοντά τα περαστικά μου. Βέβαια εάν ήμουν τυχερή μπορεί να μην εμφανιζόταν αύριο και να τον έβλεπα ξανά την Δευτέρα που θα είχαν ξεθυμάνει κάπως τα νεύρα του.
Το επόμενο πρωί έφτασα στην οικοδομή και στην είσοδο με περίμενε ο Σωτήρης λίγο πιο μαζεμένος απ'ότι συνήθως. Μετά τις τυπικές καλημέρες που ανταλλάξαμε ξεκίνησε να μου κάνει παράπονα για εκείνο το βράδυ που τελικά δεν του τηλεφώνησα πίσω. Του εξήγησα ότι είχα κόσμο και τον ξέχασα και εκείνος αφού έκανε έναν περίεργο μορφασμό ενόχλησης μου ζήτησε για ακόμα μία φορά να βγούμε απόψε το βράδυ ή κάποιο από τα επόμενα. Προσπάθησα να τον αποφύγω βρίσκοντας μία φρικτή δικαιολογία και μέσα μου ευχόμουν να σταματήσει επιτέλους να με φέρνει σε δύσκολη θέση γιατί δεν ήξερα πόσο ακόμα θα άντεχα... κανονικά θα έπρεπε πια να είχε πάρει το μήνυμα ότι δεν ενδιαφερόμουν!
«Δεν μπορώ Σωτήρη, έχω υποσχεθεί στην κολλητή μου ότι θα βγούμε σήμερα και δε γίνεται να το ακυρώσω! Βλέπεις δεν βγαίνω συχνά... μόνο μία δύο φορές το μήνα... το έχω σαν αρχή!» Του έλεγα βλακείες, το ήξερα! Η αλήθεια ήταν ότι η Όλγα με είχε καλέσει να βγω μαζί τους απόψε το βράδυ αλλά είχα αρνηθεί... τώρα όμως που το σκεφτόμουν δεν ήταν κακή ιδέα να βγω να διασκεδάσω!
«Καλά, θα μπορούσαμε τότε, να βγούμε την άλλη Παρασκευή;» έκανα μερικά βήματα προς τις σκάλες αλλά με έφτασε.
«Καλά δε με άκουσες, βγαίνω μόνο κάθε δεκαπέντε!» έριξα μία ματιά γύρω μας και ευτυχώς ήμασταν μόνοι, δεν ήθελα να με ακούσει κανένας νορμάλ άνθρωπος και να με περάσει για καμία τρελή!
«Εντάξει, τότε την μεθεπόμενη!» μπήκε μπροστά μου και με το σώμα του μου έφραζε την είσοδο. Είχε γίνει αρκετά πιεστικός και η υπομονή μου σιγά σιγά χανόταν, για τον μόνο λόγο που συνέχιζα να του μιλάω ευγενικά ήταν επειδή δεν ήθελα να έχω και δεύτερο προβληματικό άντρα στη δουλειά μου.
«Μέχρι τότε ποιος ζει ποιος πεθαίνει;» του είπα και κάνοντας έναν ελιγμό τον προσπέρασα και ανέβηκα στα γρήγορα πάνω.
Μισή ώρα μετά είχαμε μία διαφωνία για κάποιες μεσοτοιχίες που έπρεπε να προστεθούν αλλά δεν υπήρχαν στα σχέδια και συζητούσαμε με τον Σωτήρη αν τελικά θα ταίριαζαν με το υπάρχων σχέδιο ή όχι. Πρώτα άκουσα κάποιους να εύχονται περαστικά και έπειτα άκουσα την φωνή του. Του έριξα μόνο μια ματιά και γρήγορα έστρεψα το βλέμμα μου αλλού, ντρεπόμουν να τον κοιτάξω και πραγματικά ένιωθα απαίσια για αυτό που του είχα κάνει.
Όλη την υπόλοιπη μέρα δεν συναντηθήκαμε καθόλου, το χειρότερο ήταν ότι σκόπευα να του ζητήσω συγνώμη όταν τον συναντούσα, αλλά εκτός του ότι δεν κατέβηκε καθόλου στον πρώτο όροφο είχα και δίπλα μου τον Σωτήρη και δεν ήθελα να το κάνω μπροστά του και να δώσω τροφή για σχόλια. Τελειώνοντας άρχισα να μαζεύω τα πράγματα μου, μόλις ετοιμάστηκα χαιρέτησα τα παιδιά που δούλευαν γύρω μου και ξεκίνησα να κατεβαίνω τις σκάλες. Βγαίνοντας στον δρόμο άκουσα την φωνή του Σωτήρη πίσω μου, την δεύτερη φορά που φώναξε το όνομα μου αναγκάστηκα να σταματήσω αφήνοντας έναν έντονο αναστεναγμό.
«Τι έγινε Σωτήρη; Ξέχασα κάτι;» δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί συνέχιζε.
«Να σε πάω με το αμάξι;» κοίταξα απέναντι το αμάξι μου και του έριξα ένα βλέμμα σα να του έλεγα ότι δεν υπάρχει λόγος.
«Όχι, δεν χρειάζεται! Όπως βλέπεις έχω το αυτοκίνητο μου μαζί.» για μια αμήχανη στιγμή δεν μίλησε κανείς μας, έπειτα του ευχήθηκα καλό υπόλοιπο και χωρίς να περιμένω να πει κάτι άλλο πέρασα απέναντι και πλησίασα το αμάξι μου.
Μόλις έφτασα στο αυτοκίνητο κοίταξα πίσω μου και τον είδα να απομακρύνεται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ανακουφισμένη που δεν με ακολούθησε μπήκα μέσα και έβαλα μπροστά σκεπτόμενη πως έπρεπε να του το ξεκόψω για τα καλά την επόμενη φορά. Ίσως του έλεγα ότι βρισκόμουν σε σχέση... έτσι θα με άφηνε σίγουρα ήσυχη.
Πάτησα συμπλέκτη και έβαλα πρώτη, κοίταξα στους καθρέφτες μήπως ερχόταν κάποιος και αφού είδα ότι ήμουν ελεύθερη ξεκίνησα. Το τράνταγμα που ένιωσα ήταν απίστευτο, η μηχανή έσβησε και έμεινα ακίνητη κρατώντας το τιμόνι με την καρδιά μου να κοντεύει να σπάσει από την τρομάρα που πήρα. Μένοντας ψύχραιμη βγήκα έξω για να δω τι συνέβαινε και αυτό που αντίκρυσα πέρα από το αρχικό σοκ που μου δημιούργησε με έκανε έξαλλη. Η πίσω ρόδα του αυτοκινήτου μου, είχε κάνει φτερά και στη θέση της υπήρχε ένας πλήθος! Δεν ήθελα να φανταστώ ποιος κρυβόταν πίσω από αυτό... κάτι όμως μέσα μου μου έλεγε ότι ο μοναδικός ύποπτος βρισκόταν αυτή τη στιγμή πίσω στην οικοδομή.
Για να επαληθεύσω τις υποψίες μου κοίταξα προς την οικοδομή και τον είδα να με παρακολουθεί γελώντας. Στεκόταν με το ένα πόδι ακουμπισμένο σε έναν σωρό από τούβλα και έδειχνε να το διασκεδάζει πραγματικά κάνοντας με να βράζω από θυμό. Είχε τα θράσος να με ρωτήσει αν χρειαζόμουν καμία βοήθεια ή καμία ρόδα! Συγκρατήθηκα και δεν του απάντησα τι ακριβώς θα ήθελα. Πήρα από το πίσω κάθισμα το δερμάτινο τζάκετ του, κλείδωσα το αμάξι και επέστρεψα στην οικοδομή. Διασχίζοντας τους ορόφους είδα κάποιους να κρυφογελάνε,
«Φαντάζομαι πως ξέρετε ότι έχει περάσει η ώρα που σχολάτε!» τους είπα εκνευρισμένη αλλά δεν είδα να τους ενδιαφέρει. Πιθανότατα περίμεναν την συνέχεια του σόου!
Τους προσπέρασα και συνέχισα την ανοδική πορεία κάνοντας μία μικρή στάση για να ηρεμήσω την αναπνοή μου. Σκεφτόμουν πόσο ανόητη ήμουν που είχα τύψεις για αυτό το κάθαρμα... δεν έπρεπε να τον λυπάμαι καθόλου! Φτάνοντας στον έκτο είδα τον Άρη μαζί με τον Μάνο να γελάνε και αν έκρινα από το ύφος τους σίγουρα δεν με περίμεναν! Ο Μάνος σοβάρεψε απότομα και προσπάθησε να δικαιολογηθεί,
«Χριστίνα εγώ δεν ήξερα τίποτα!» είπε τρομοκρατημένος κάνοντας με να τον κοιτάξω με ειρωνεία, αποκλείεται να μην γνώριζε τι σκόπευε να κάνει ο κολλητός του «Στο ορκίζομαι!» συμπλήρωσε σηκώνοντας τα χέρα ψηλά. Τα μάτια μου κάρφωσαν τον Άρη με μίσος και με έκπληξη διαπίστωσα ότι και εκείνος με κοιτούσε εξίσου βλοσυρά «Λοιπόν εγώ φεύγω...» συνέχισε ο Μάνος αλλά κανείς από τους δύο μας δεν μίλησε.
«Αλήθεια λέει... όλα μόνος μου τα κανόνισα!» έβλεπα το χαμόγελο που είχε σχηματιστεί στα χείλη του και ήθελα να του πετάξω κάτι στα μούτρα για να το εξαφανίσω... δεν έφτανε αυτό που είχε κάνει καμάρωνε κι'όλας!!
«Ωραία...» του είπα κρατώντας την φωνή μου όσο πιο ήρεμη μπορούσα. Τον πλησίασα και εκείνος έμεινε ασάλευτος προκαλώντας με, με το αυτάρεσκο ύφος του. Τα βλέμματα μας κοντράρονταν αλλά κανένας από τους δύο δεν έλεγε να στρέψει το βλέμμα του αλλού. Πήρα μια βαθιά ανάσα φουσκώνοντας το στήθος μου και μόνο τότε έδειξε να αποσπάτε... τουλάχιστον σε αυτό τον είχα κερδίσει! Του πέταξα το μπουφάν του με νεύρο και εκείνος το έπιασε με ευκολία.
«Αύριο αγοράκι, θέλω το αμάξι μου να λειτουργεί κανονικά! Και με τις τέσσερις ρόδες!» γέλασε με έναν επικίνδυνα ωραίο ήχο αλλά προσπάθησα να παραβλέψω το πόσο μου άρεσε «Επίσης θέλω να είναι παρκαρισμένο έξω από το σπίτι μου!! Αλλιώς...»
«Νομίζεις ότι είσαι σε θέση να ζητάς και να απειλείς;» Το χαμόγελο του εξαφανίστηκε σε δευτερόλεπτα και μια οργισμένη έκφραση εμφανίστηκε στο πρόσωπο του για να με κάνει να ανησυχήσω που έμπλεκα μαζί του.
«Εντάξει λοιπόν... φεύγω αλλά να ξέρεις Αρούλη ότι δεν μπορείς να προσέχεις συνέχεια την αγαπημένη σου μηχανή! Πως μου την είπες; Varadero; Βαράτε με και ας κλαίω θα στην κάνω!» του γύρισα την πλάτη και έφυγα με το κεφάλι ψηλά χωρίς να σπάσω από τα νεύρα που ένιωθα.
«Δε θα τολμήσεις!» τον άκουσα να γρυλίζει πίσω μου και ικανοποιημένη χαμογέλασα που η απειλή μου είχε πιάσει.
«Μπορείς να με δοκιμάσεις!!» του φώναξα δυνατά, κατεβαίνοντας και τα υπόλοιπα σκαλοπάτια του ορόφου.
Η αλήθεια ήταν ότι δε θα τολμούσα. Αυτό βέβαια εκείνος δεν το ήξερε! Διέσχισα την απόσταση μέχρι το σπίτι μου περπατώντας και όταν έφτασα είδα ότι είχα ένα μήνυμα στο κινητό μου. Ήταν από την Όλγα που με ενημέρωνε ότι μετά τη δουλειά θα πήγαινε στον Μάνο. Μου ζητούσε να είμαι έτοιμη κατά της δέκα για να περάσουν να με πάρουν. Της απάντησα θετικά και άρχισα να σκέφτομαι τι θα φορούσα... σήμερα ήταν μια καλή μέρα για ψάρεμα... καιρό είχα να φάω ψαράκι!!
Το σκορ αλλάζει συνεχώς με αυτούς τους δύο!!! Ελπίζω να διασκεδάζετε όσο και εγώ!!
By margaritapoly