Some conceal to expand
Some remain cloistered
Owing to trepidation? No.
Tis' the goad of thirst for felicity
----
"Mommy." Tinawag ko kaagad siya pagbukas ko pa lang ng pinto.
"Selen? Ang aga mo ata? Wala ka bang klase?" Pagtataka niyang tanong sa akin.
Hindi ako nakaimik. Hindi ko alam kung saan ko sisimulan. Alam kong magagalit sila mommy at daddy pero kailangan kong sabihin ito para sa ikabubuti.
"What happened Selen?" She asked again.
Pinikit ko ang mata ko at kumuha ako ng lakas para masabi ko na kaagad.
"Mom, I'm dropping out of school." At binuksan ko na ang mata ko.
Wala akong makitang expression sa mukha niya. Kahit ang mga mata niya, wala.
"What did you just said?" Tanong niya. Kahit natatakot ako ay kailangan ko pa ring harapin ito. Nasabi ko na kaya wala nang urungan to.
"I'm not going to school anymore mom. Sorry." Natatakot na talaga ako sa mga tingin niya. Sorry po talaga.
Akmang papagalitan na niya sana ako nang biglang bumukas ang pinto. Pumasok kaagad siya at hinawakan ang kamay ni mommy at hinila papasok sa kanilang silid.
Thank you daddy.
Napangiti nalang ako dahil sa ginawa ni daddy. Siya talaga yung knight in shining armor ko. My one and only dad.
Pumasok nalang ako sa kwarto ko at nagbihis. Nadaanan ko yung kwarto nila mommy pero wala akong marinig sa kanila. Nag-soundproof ata. Iniwasan ko nalang mag-isip ng kung ano dahil baka makaabot pa sa isip ni dad.
Pagkatapos kong magbihis ay lumabas kaagad ako at nadatnan ko silang dalawa sa sala. Nakaupo si dad sa sofa at naglakad-lakad si mommy.
Papunta na sana ako sa kusina dahil magluluto ako. Gutom na talaga ako. Wala pa kasi akong lunch.
"Selen?" Tawag ni daddy sa akin kaya napatigil ako sa paglalakad at humarap sa kanya. "Gusto mong doon na tayo sa probinsya ng mommy mo?"
"Talaga daddy? Seryoso?" Sht. Na-eexcite ako! My ghad daddy. Really?!
"Tinatanong pa kita Selen."
"Of course dad. Yes! Yes!" Ang saya-saya ko! Ito lang naman ang gusto ko. Ang malayo sa masasama. Gusto kong umihip muna ng sariwang hangin. Gusto kong makalimot muna. Gusto ko munang mamuhay ng simple.
Sa tuwa ko ay yinakap ko si daddy. "Sigurado ka na ba diyan?" Tinanguan ko lang siya. Thank you talaga dad.
"Sana ay tama ang ginawa mong desisyon Selen. Sana hindi ka magsisisi nito. Hindi ko gustong madagdagan yang mga pagsisisi mo. Alam kong sobrang bigat niyan sa pakiramdam." Sabi ni mommy habang nakaharap na ako ngayon sa kanya.
"Yes mom. Alam kong ito ang tama. Oras na naman siguro para makahinga tayo ng maluwag diba? And thank you. To both of you." And I also hugged her. Masaya ako dahil naiintindihan nila ako.
"I'm thinking of going to London." London? No. Too far. Mas mahihirapan ako sa paghahanap sa kanila sa kinabukasan.
"No mom. I don't want any additional weathers anymore. I choose Philippines kaya!"
Pagkatapos nun ay nagluto nalang kaming dalawa ni mommy habang si daddy may inaasikaso muna.
Supervisor si dad sa tinatrabahuan niyang kompanya. My mom was an actress before. But she choosed to be a model just for now. Last month, a famous music agency asked her to be part of their team. But she refused. At ngayon, hindi pa rin sumuko ang agency na kunin ang mommy ko. Kulang nalang ay kidnappin na nila mommy ko eh.
Their powers?
Let's see..
Dad can turn reality into a dream. And a dream into reality. Kaya kapag ginamit na niya yung powers niya. You'll doubt if nasa realidad ka ba o panaginip. And reading minds is one of his skills.
Mom can control everything. Yes everything. She can control a person's mind. She can let a car run without someone driving it. She ring a telephone without a caller. She can fly a carpet. Yes.
Tulad ngayon..
"Selen, tawagin mo na yung daddy mo. Sabihin mo na kakain na tayo. Kung ayaw niya, alam mo na yung gagawin." Sabi ni mommy habang tinapos ang huling pork chop.
At nakita ko na ang mga plato, kutsara't tinidor na nagsilabasan sa kanilang lalagyan at lumipad patungo sa aming lamesa.
Pinuntahan ko kaagad si daddy sa room nila. "Dad? Kakain na daw tayo." Hinintay ko siyang tumayo. 30 seconds na ang lumipas pero wala pa rin.
"Selen? Selen! Stop this." Anong ginawa ko? I just imagined na may wheels ang upuan niya and it ran papalabas ng silid.
"Ayaw mo kasing makinig dad." I reasoned out while I'm enjoying this moment.
"Nag-eenjoy ka pa talaga ha. Sinong nag-utos sa'yong gawin to sakin?" Nagawa niya pa talagang magtanong kahit nahihirapan nang kumapit sa arm ng upuan.
"Ako. Bakit?" Hindi ko namalayang napahinto pala ni mommy ang upuan.
Umupo nalang kaagad ako sa dining room habang hinintay ko sila mommy at daddy na nagkukulitan sa sala.
Kung wala pa kaming tinataglay na kakaiba, ano kaya ang sitwasyon namin ngayon? Di ko alam. Siguro masayang-masaya kami.
"Let's just consider this as a gift."
----
Dalawang taon na ang nagdaan mula nung lumipat kami dito sa probinsya.
Oo, hindi na ako nakapagpatuloy sa pag-aaral. Isang taon lang ako sa kolehiyo. Pero kahit hindi na ako nakapag-aral ay may marami pa rin naman akong natutunan sa pagbabasa lang. Hindi naman ako ganun kabobo para hindi marunong mag self-study. Tsaka nandito rin naman si ama para tulungan ako.
Hindi naman naging mahirap sa amin ang paglipat dahil may bahay na si mama dito na tinitirhan namin ngayon. At sa panghanapbuhay naman ay hindi rin naging problema. Nagpatayo ang ama ng pastry shop.
Unti-unti na sanang naging okay yung buhay namin nang..
"Mom, I have a question in my mind." I said as I watched the vast field and high mountains through the window of the running car.
"What is it? Go ahead. Spill it." She replied and looked at me through the rear view mirror as she continue to drive.
"If ever we'll show these supernaturalism of ours in the public.. will people praise us or fear us?"
I guess she was either shocked by my question or she just don't know the answer because she remained silent for a moment after I asked her.
"I don't know Selen. I don't know. People are too advantageous. And some of them are too narrow-minded. So I can't tell." And after she answered ay hindi na ako nagtanong pa muli. Pinikit ko nalang ang nga mata ko.
Maya-maya ay bigla siyang nagpatugtog ng napakalakas. At dahil mukhang napatuon siya sa radyo ay may hindi inaasahang pangyayari.
Napakabilis.
Pagkagising ko ay nalaman kong nandito lang pala ako sa kwarto ko. Babangon sana ako pero nakaramdam ako ng sakit sa katawan ko. At nakita ko ang mga pasa sa kung saang parte ng maganda kong katawan.. noon.
Hindi pa rin talaga ako nakakapunta ng ospital. Never kaming pinapunta ni mommy sa ospital dahil may private doctor naman kami. Siguro sa pagprotekta sa mga kagaya namin.
Teka, si mommy?
"Oh Selen, mabuti't gising ka na." Masayang bati ni Dr. Gaza sa akin. Yes, siya yung private doctor namin.
Tinignan kong maigi ang mata niya. Dahil kahit ningitian niya ako ay may ibang emosyon na nangingibabaw.
"Where's mom?" I directly asked. Bakit may masamang kutob ako dito?
"A-ah sh-she's.. uhmm.. Se-"
"Could please tell me instantly without stutt--" Pinutol ko ang pagsasalita niya pero hindi rin ako nag-expect na puputulan rin ako.
"She's dead."
What? No.
"Haha. You're kidding. Shut up Pervie. It's not a good joke." I said to Dr. Gaza's nurse, Pervie. But honestly, naghalo-halo na yung emosyon ko. Nanginginig dahil sa nerbyos, natatakot, at natatawa sa hindi nila magandang joke.
Di ko gustong maniwala. Pero, knowing Pervie. She never lies. She's too honest to lie. She's a straightforward kind of person.
I looked at Dr. Gaza with a "tell-me-you're-joking" and "stop-playing-with-me" look pero iniwas niya lang ang tingin sa akin. Kaya pinunta ko naman ang tingin ko kay Pervie. I stared at her and waited for a "JOKE LANG! Suprise" even though it's very unusual for her to do it but I had hope in me.
Pero mali ako. She just stared back at me. Did not utter a word. At dun ko namalayan ang pag-blur ng paningin ko. Unti-unting tumulo ang mga luha pababa sa mukha ko.
Gusto kong puntahan si mommy kung saan man siya ngayon. Gusto ko siyang makita. Gusto kong makita galing sa dalawang mata ko na buhay na buhay pa siya. Gusto kong marinig ang boses niya at sasabihan ako na, "Huwag kang maniwala kina Dr. Gaza at Pervie. Dahil heto ako. Buhay na buhay."
Bumaba ako sa higaan ko. Linagpasan ko lang silang dalawa at lumabas sa kwarto.
Dad, where are you? I need you right now.
Linibot ko ang buong bahay at hinanap si daddy habang umiiyak. Pero wala akong daddy na nakita. Kaya napagdesisyunan kong hanapin sa sa labas at nagbabakasakaling nasa labas lang siya.
Paglabas ko sa bahay ay lalong sumikip ang dibdib ko.
Nanduon ang sasakyan namin. Totally damaged. Si mommy at daddy. Si mommy ay nakahiga sa gilid ng sasakyan ng nakalutang. Kitang-kita ang grabeng damage sa katawan niya. Ang maganda niyang mukha. Damaged lahat. At si daddy..
"ZEEEEEEN! PLEASE DON'T LEAVE ME! PLEASE DON'T LEAVE US! DON'T LEAVE ME AND SELEN. WE BOTH NEED YOU. PLEASE NOT NOW. NOT NOW. MAHAL NA MAHAL KITA! MAHAL NA MAHAL KITA ZEN! MAHAL NA MAHAL KA NAMIN NI SELEN! ZENIA PLEASE WAKE UP!" Sigaw ni daddy sa bangkay ni mommy.
Shit.
Ang sakit.
Ang sakit tignan.
Ang sakit sakit.
GRABE.
Rinig na rinig ang malakas na pagsigaw ni daddy sa buong bahay dahilan para mapalabas sina Dr. Gaza at Pervie.
Nag-iyakan lang kami dito sa labas ng bahay. Wala na kaming ibang nagawa kundi umiyak habang tinitignan si daddy na nagluluksa sa bangkay ni mommy.
Ang lalaki na nang butil ng luha na lumalabas sa mga mata ko. Ngayon lang ako nakaiyak ng ganito. Sabi ko sa sarili ko na kapag iiyak man ako ay dahil lang sa saya hindi sa sakit. Hindi sa ganitong klaseng sakit. Hindi dahil sa pagkawala ng mommy ko.
Bakit siya lang? Bakit si mommy lang? Shit.
----
"Sino ka?" Tanong ng mensaherong pilit na inaalam kun sino ang nasa harapan niya. Kahit ilang beses na siya nagtanong ay hindi ito sumagot.
Tinitigan lang siya nito at umalis nang walang sabi. At nawala na ito na parang nakikiuyon sa kadiliman.
Tinignan niya kung ano ang nakasulat sa sobre. At laking gulat niya ng mabasa ito.
"Kailangan kong mahatid ito agad."
----
"Ina, may masamang balita po akong dala." Sabi ng tagabalita habang nakayuko. Na parang alam na niya kung ano ang magiging reaksyon ng Ina sa balita niya.
Tinangoan lang siya.
"Yung tauhan pong pinadala sa isang misyon noong nakaraang linggo ay hindi pa rin bumalik. At yung Guardian niya ay natagpuang patay doon sa Gubat ng Kadiliman. Hanggang ngayon ay patuloy pa rin siyang hinahanap ng iyong mga kawal."
Hindi siya sinagot ng babaeng kasing ganda ng dyosa at may mataas na buhok hanggang sa ibaba ng balikat at kasing itim ito ng kanyang mga mata. Para bang nag-iisip ito kung ano ang gagawin.
"Alam kong babalik lang iyon dito pagkatapos niyang gawin ang kanyang misyon. Pagkapasok ng pagkapasok niya sa lupain ay dalhin niyo kaagad siya saakin. May pag-uusapan lang kami."
"Mahal na Ina, narito na po siya." Sabi ng tagapagbalita na proud na proud sa dahilan na kakasabi pa lang ng Ina iyon at nagawa kaagad ng kanyang mga utusan. "Saktong-sakto." Sabi niya sa kanyang sarili.
"Dalhin siya rito sa harapan ko." Pagkasabi nun ng Ina ay umalis kaagad ang tagapagbalita sa harapan nito at pumunta sa gilid nito. Dinala rin kaagad ang Tauhan sa harap nito.
Lumuhod ang Tauhan sa harap ng kanilang Ina.
"Tumayo ka na." Utos ng Ina.
Walang makitang gulat na reaksyon sa mga taong nakakita sa ginawa ng kanilang Ina, sanay na sila doon.
"Pwede niyo na siyang sunogin."
At naging abo kaagad ang Tauhan na iyon.
Pinatay niya lang naman ang Tauhan gamit ang bala ng kawal na nakatayo sa malaking pinto. At naging abo kaagad ito dahil sa kapangayarihang apoy ng tagapagbalita.
Ni hindi man lang nasigaw ng Tauhan ang sakit na kanyang nadama.