ΧΡΙΣΤΙΝΑ
Τη Δευτέρα το πρωί σηκώθηκα κανονικά στην ώρα μου και ετοιμάστηκα στα γρήγορα, έπειτα κάθισα στον καναπέ του σαλονιού μου και σκεφτόμουν αν θα πήγαινα τελικά στην δουλειά ή όχι. Ο κύριος Συμεωνίδης μου είχε πει ότι ήθελε να είμαι εκεί τέσσερις φορές την εβδομάδα, έτσι λοιπόν η μέρα που δεν θα πήγαινα θα ήταν η σημερινή! Αφού το αποφάσισα ευχήθηκα μέσα μου μέχρι αύριο να είχε ξεθυμάνει ο θυμός του... Άρη. Μέχρι και το όνομα του φανέρωνε πόσο πολεμοχαρής τύπος ήταν! Δεν τον φοβόμουν, απλά είχα επιλέξει να κρατήσω κάποιες αποστάσεις!
Μην έχοντας τι να κάνω ξεκίνησα γενική σε όλο το διαμέρισμα. Είχα απίστευτη ενέργεια και κάπου έπρεπε να την καταναλώσω. Αργά το μεσημέρι ήρθε η Όλγα από το σπίτι και αντί να με χαιρετήσει μου έβαλε τις φωνές επειδή είχα το κινητό μου κλειστό. Αμέσως θυμήθηκα ότι τελευταία φορά το είχα δει χθες το βράδυ που διάβαζα το μήνυμα που μου είχε στείλει εκείνος. Έτρεξα στο δωμάτιο μου και άρχισα να τραβάω τα σεντόνια και τις κουβέρτες για να το βρω. Όταν τελικά το ανακάλυψα ανάμεσα στο στρώμα και στο κρεβάτι είδα ότι ήταν απενεργοποιημένο, προσπάθησα να το ανοίξω αλλά μάταια. Επέστρεψα στο σαλόνι, βρήκα τον φορτιστή μου και το έβαλα στο ρεύμα. Μόλις το άνοιξα άρχισαν να ακούγονται ήχοι μνημάτων από αναπάντητες κλήσεις. Οι περισσότερες ήταν από την Όλγα, μία από την μητέρα μου και τρεις από έναν άγνωστο αριθμό που τελικά δεν ήταν και τόσο άγνωστος πια!
«Με πήρε τηλέφωνο ο Μάνος και μου είπε ότι ο Άρης σε έψαχνε!» μου είπε κοιτάζοντας με επικριτικά,
«Δε με ενδιαφέρει καθόλου! Είμαι σίγουρη ότι μπορεί να κάνει υπομονή και να μαλώσουμε αύριο!» σίγουρα δεν με ήθελε για κάτι καλό, σκέφτηκα. Μάζεψα τα πόδια μου κάτω από το σώμα μου και βολεύτηκα στην μία γωνία του καναπέ. Η Όλγα στεκόταν όρθια με τα χέρια σταυρωμένα και χτυπούσε ρυθμικά το πόδι της στο πάτωμα.
«Δεν ήθελε να μαλώσετε!» μου είπε σχεδόν φωνάζοντας «Ο Μάνος ανέφερε ότι χρειάζονταν κάποια σχέδια...»
«Ωχ! Μάλλον θα ήθελε τα σχέδια της οικοδομής...» τα είχα ξεχάσει τελείως!! «Ε! λοιπόν θα τα πάρει αύριο!»
Της πρότεινα να της κάνω το τραπέζι για να κατευνάσω τα νεύρα της και εκείνη πεινασμένη όπως ήταν ξέχασε και το κλειστό μου τηλέφωνο και τον Μάνο! Τον δεύτερο όχι για πολύ! Περάσαμε όλη την υπόλοιπη μέρα μαζί συζητώντας, παίζοντας χαρτιά και χαζεύοντας επαναλήψεις σειρών στην τηλεόραση. Όποτε έβρισκε ευκαιρία μου μιλούσε για τον Μάνο και κάθε τόσο του έστελνε μηνύματα. Μόλις ακουγόταν το κινητό της έτρεχε πανικόβλητη να του απαντήσει. Έδειχνε πολύ ερωτευμένη... από την στιγμή που είχε μάθει ότι θα δουλεύαμε μαζί με τον Μάνο μου είχε ζητήσει να τον προσέχω! Δεν είχα καταλάβει από τι ακριβώς αλλά δεν είχε σημασία. Αργά το βράδυ τα μηνύματα μεταξύ τους είχαν πληθύνει και το χαμόγελο της Όλγας κόντευε να βγει από το πρόσωπο της. Εγώ είχα ήδη νυστάξει ενώ έβλεπα πως εκείνη είχε άλλη όρεξη.
«Γιατί δε του λες να έρθει από το σπίτι σου;» την ρώτησα για να λάβω ένα βλέμμα γεμάτο ελπίδα.
«Λες; Όχι μωρέ, είναι έξω με παρέα... μόνο αν μου το προτείνει εκείνος!» καιγόταν να τον καλέσει αλλά δίσταζε.
«Καλά... φιλενάδα δε θέλω να σε διώξω, αλλά θα το κάνω!» αν πήγαινε σπίτι της και το σκεφτόταν καλύτερα θα το έκανε.
«Εντάξει, φεύγω και θα τα πούμε αύριο!» με φίλησε στα μάγουλα και έφυγε από το σπίτι μου σχεδόν χοροπηδώντας.
Μόλις έφυγε η Όλγα, έβαλα τις πιτζάμες μου και ετοιμάστηκα να πέσω στο κρεβάτι. Τελευταία στιγμή όμως θυμήθηκα τις δύο διορθώσεις που έπρεπε να κάνω στα σχέδια για αύριο. Πήγα πίσω στο σαλόνι και έψαξα για τους κυλίνδρους, δεν τους έβρισκα πουθενά και έτσι υπέθεσα ότι τους είχα αφήσει στο αμάξι. Ευτυχώς δεν είχα παρκάρει πολύ μακριά και αποφάσισα να πεταχτώ στο γρήγορα μέχρι εκεί. Φόρεσα πάνω από τις πιτζάμες μου το δερμάτινο τζάκετ μου και πήγα να τους πάρω. Όταν δεν βρήκα τα σχέδια ούτε στο αμάξι έπαθα σοκ. Έβαλα το μυαλό μου να δουλέψει και τελικά θυμήθηκα ότι τους είχα αφήσει στον καναπέ του γραφείου μου. Ξεφύσηξα και ξεκίνησα για το σπίτι, τσάμπα δρόμο είχα κάνει τελικά βραδιάτικα...
Χασμουριόμουνα και νύσταζα πάρα πολύ... σε απόσταση πέντε μέτρων από την είσοδο της πολυκατοικίας μου, άκουσα κάποιον να φωνάζει το όνομα μου. Κοντοστάθηκα αλλά δε γύρισα πίσω για να δω ποιος ήταν, την ήξερα αυτή τη φωνή, συνέχισα να περπατάω και τον άκουσα πίσω μου να με φωνάζει άλλη μια φορά. Μπήκα γρήγορα μέσα και έκλεισα την πόρτα, ευτυχώς δε με ακολούθησε. Τι στο καλό γύρευε εδώ αναρωτήθηκα. Έκανα τις διορθώσεις όπως όπως και έπεσα για ύπνο, αύριο ήθελα να ξυπνήσω νωρίς για να φτάσω στην οικοδομή από τους πρώτους! Δεν θα του έδινα κανένα δικαίωμα να μου πει ότι είχα αργήσει!
Το επόμενο πρωί έφτασα στην οικοδομή κατά τις οκτώ, όχι όσο νωρίς θα ήθελα. Κρατώντας τους κυλίνδρους στο ένα χέρι και τον καφέ μου στο άλλο ανέβηκα γρήγορα γρήγορα τις σκάλες για τον πρώτο όροφο. Στη διαδρομή συνάντησα μερικούς από τους εργάτες οι οποίοι με καλημέρισαν ευγενικά. Ο Σωτήρης ευτυχώς με είχε ενημερώσει ότι δεν θα ερχόταν κάθε μέρα άρα δεν θα τον είχα συνέχεια μέσα στα πόδια μου.
Ο Μάνος με πλησίασε διστακτικά, μετά τις τυπικές καλημέρες όμως ο δισταγμός εξαφανίστηκε και ξεκινήσαμε να μιλάμε ανάλαφρα σαν δύο καλοί φίλοι. Τη συζήτηση μας διέκοψε ένας ξερόβηχας πίσω μας. Και οι δύο γυρίσαμε και αντικρίσαμε τον Άρη. Η έκφραση του προσώπου του ήταν ανερμήνευτη, δεν μπόρεσα όμως να παραμείνω πολύ εκεί γιατί η ματιά μου κινήθηκε στο κορμί του. Για λίγα λεπτά μπήκα στον πειρασμό και θαύμασα αυτό το τέλειο δείγμα άντρα που βρισκόταν μπροστά μου... Η όψη του δεν ήταν καθόλου συνηθισμένη, δυστυχώς ήταν ένας πολύ ωραίος άντρας αλλά και πολύ μαλάκας! Φορούσε ένα τζιν παντελόνι αρκετά χαμηλό και ένα μαύρο μπλουζάκι αρκετά στενό ώστε να διαγράφονται οι δικέφαλοι του. Στη μέση του κρεμόταν μια ειδική ζώνη με εργαλεία που πάνω του έδειχνε απίστευτα σέξι... και κάπου εκεί σταμάτησα να σκέφτομαι σαν μια νέα γυναίκα που είχε καιρό να κάνει σεξ και προετοιμάστηκα ψυχολογικά για τον τσακωμό που θα ερχόταν!!
«Καλημέρα!» είπε με ήρεμο ύφος. Τόσο που δεν ήμουν απόλυτα σίγουρη ότι είχα ακούσει καλά!
«Καλημέρα...» του είπα και εγώ μαζεμένα περιμένοντας να ξεσπάσει από στιγμή σε στιγμή.
«Θα είμαι επάνω, όποτε είσαι έτοιμη με φωνάζεις για να δούμε τα σχέδια!» συνέχισε στον ίδιο ήρεμο τόνο και έφυγε αφήνοντας με αμίλητη. Δεν ήξερα τι να υποθέσω. Εγώ περίμενα ότι το λιγότερο θα μου έβαζε τις φωνές ή θα με έβριζε αλλά εκείνος την είδε υπεράνω και δεν έκανε τίποτα τέτοιο. Έριξα μια απορημένη ματιά στον Μάνο αλλά και εκείνος φαινόταν να τα έχει χαμένα όπως και εγώ.
Όταν έφυγε ο Μάνος για να πάει να δουλέψει στο πόστο του, άπλωσα τα σχέδια και άρχισα να δίνω κάποιες οδηγίες στους εργάτες που βρίσκονταν γύρω μου. Όλοι τους, όποτε ζητούσα κάτι μου έλεγαν ότι έπρεπε να περιμένω να έρθει ο Άρης. Στην αρχή τους έλεγα ότι δεν χρειαζόταν να τον ενοχλήσουν για κάτι τόσο απλό αλλά όταν η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο και δεν άντεχα άλλο τους είπα να τον φωνάξουν.
Τον ένιωσα δίπλα μου πριν τον δω, ήμουν απορροφημένη από τα σχέδια αλλά η μυρωδιά του μου έφερε ταραχή... μοσχοβολούσε καθαριότητα και κάτι άλλο... άντρας!! Χωρίς να δείξω την παραμικρή αδυναμία τον κοίταξα και ξεκίνησα να του μιλάω για κάποιες αλλαγές που είχα κάνει στα σχέδια. Εκείνος τις παρατηρούσε σκεφτικός χωρίς να μιλάει ενώ εγώ έπιασα τον εαυτό μου να παρατηρεί εκείνον με πολύ ενδιαφέρον. Προσπαθούσα να ηρεμήσω τις άτακτες σκέψεις που τρύπωναν στο κεφάλι μου αλλά δεν γινόταν. Αναρωτιόμουν γιατί έρεπε να είναι τόσο ωραίος; Χάθηκε ο κόσμος να ήταν κοντός, καραφλός με κοιλίτσα και εξήντα χρονών; Όταν τελικά έφυγε από κοντά μου και επέστρεψε στη δουλειά του άρχισα πάλι να αναπνέω και να σκέφτομαι κανονικά. Είχα αποφασίσει πως η συμπεριφορά του ήταν πολύ περίεργη και σίγουρα κάποια στιγμή θα ξεσπούσε, δεν γινόταν να έχει ξεθυμάνει ο θυμός του τόσο γρήγορα!
Η ώρα περνούσε βασανιστικά αργά, με εμένα να περιμένω το ξέσπασμά του που τελικά δεν ήρθε ποτέ! Στο βλέμμα του πάντα υπήρχε η φλόγα που μου θύμιζε ότι δεν είχε ξεχάσει τίποτα από όλα όσα είχαν συμβεί ανάμεσα μας, αλλά παρόλα αυτά όσες φορές μου απηύθυνε τον λόγο ήταν μετρημένος και σχεδόν ευγενικός. Το θεωρούσα πολύ ύποπτο αλλά δεν ήθελα να είμαι προκατειλημμένη. Όταν έφτασε η ώρα που έκαναν οι εργάτες διάλειμμα , άρχισαν να κατεβαίνουν αρκετοί από αυτούς στον πρώτο όροφο. Μαζεύτηκαν στην μπροστινή πλευρά της οικοδομής και κάθισαν κοντά στο μπαλκόνι, υπέθεσα ότι εκεί συνήθιζαν να μαζεύονται για να μπορούν να κουβεντιάζουν σαν παρέα. Ένας από τους νεαρότερους εργάτες με προσκάλεσε να καθίσω μαζί τους...
«Κυρία Μακρή, ελάτε να μας κάνετε παρέα! Κάντε ένα διάλειμμα!» πριν προλάβω να απαντήσω πετάχτηκε ο Άρης.
«Δε νομίζω ότι μας καταδέχεται η κυρία Μακρή!» του έριξα ένα άγριο βλέμμα και πλησίασα, δεν θα τον άφηνα να με αποξενώσει από τους εργάτες δημιουργώντας εντυπώσεις!
«Γιατί κύριε Κοντίδη να μην καταδέχομαι; Το διάλειμμα πάντα με βοηθάει να σκέφτομαι καλύτερα!»
«Ορίστε λοιπόν, καθίστε στην παρέα μας!» σηκώθηκε όρθιος, τράβηξε μια πλαστική καρέκλα κοντά μας και με προέτρεψε να καθίσω. Μόλις κάθισα το χαμόγελο του έφτασε μέχρι τα αυτιά του και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί τόση χαρά!
Όταν τελείωσε το δεκάλεπτο διάλειμμα σιγά σιγά οι εργάτες ξεκίνησαν να σηκώνονται για να επιστρέψουν στις δουλειές τους, το ίδιο έκανα και εγώ. Καθώς περπατούσα, πίσω μου άκουγα επιφωνήματα του τύπου "Πω! Πω!"΄ή "Μαλάκα..." και στο τέλος αναγνώρισα την φωνή του Μάνου.
«Μαλάκα θα σε σκίσει!!!» ήμουν σίγουρη ότι απευθυνόταν στον φίλο του. Γύρισα πίσω και είδα τον Άρη να με κοιτάζει με ένα σατανικό χαμόγελο.
«Χριστινάκι... κυρία Μακρή, ήθελα να πω! Νομίζω ότι λερωθήκατε... εκτός και αν λανσάρετε το στυλ "Ζέβρα!"» κοίταξα όπως όπως πίσω μου και είδα ότι είχα τρεις άσπρες λωρίδες, έβγαλα το πουκάμισο μου και έμεινα με το λευκό φανελάκι που φορούσα. Παρατήρησα με προσοχή το πουκάμισο και κατάλαβα με λύπη ότι είχε καταστραφεί. Αυτός ο γελοίος τύπος είχε βάψει την καρέκλα! Ο θυμός εκρήγνυται μέσα μου αλλά σε καμία περίπτωση δεν προτίθεμαι να του δείξω τι πραγματικά ένιωθα, δεν θα του έδινα την χαρά της ικανοποίησης! Ένιωθα το βλέμμα του πάνω μου, του έριξα μία επικριτική ματιά και εκείνος ξερόβηξε κάνοντας όλους τους παρευρισκόμενους να εξαφανιστούν. Μάλλον φοβόταν ότι θα τον στόλιζα και ήθελε να μείνουμε μόνοι για να μην έχει μάρτυρες!
«Έτσι και αλλιώς ήθελα να το πετάξω αυτό το πουκάμισο! Να είσαι καλά που με βοήθησες!» Τον έπιασα να κοιτάζει το στήθος μου που ένα αρκετά μεγάλο μέρος του ήταν ακάλυπτο, χωρίς να πω τίποτα περισσότερο φόρεσα ξανά το πουκάμισο μου και επέστρεψα στην δουλειά μου φαινομενικά ψύχραιμη.
Την επόμενη μισή ώρα την πέρασα σκυμμένη πάνω από τα σχέδια αλλά αντί να σκέφτομαι αυτά, σκεφτόμουν τον Άρη και πως θα τον έκανα να μου το πληρώσει αυτό που μου είχε κάνει! Αν ήθελε πόλεμο θα τον είχε! Από το πρωί, είχα παρατηρήσει πως ότι και να ζητούσα από τους εργάτες, αν δεν έδινε την έγκριση του ο Άρης, το αφεντικό όπως τον λέγανε, δεν γινόταν τίποτα. Όλη μέρα σήμερα, τον είχα απασχολήσει μόνο δύο τρεις φορές. Έριξα μια ματιά στην ώρα και είδα ότι μέχρι να σχολάσουμε είχαμε ακόμα περίπου τρεις ώρες, θα του έδινα ένα μικρό μάθημα!! Όχι πως θα πάθαινε τίποτα σοβαρό με λίγο πάνω κάτω!
Εκείνος βρισκόταν στον έκτο όροφο και εγώ στον πρώτο, έτσι ξεκίνησα να ζητάω από διαφορετικά άτομα, κάποιες μικρό δουλειές που ήξερα πως θα χρειάζονταν την έγκριση του. Την πρώτη φορά που χρειάστηκε να κατέβει δεν κατάλαβε τίποτα, ούτε και τη δεύτερη. Την τρίτη φορά όμως, όταν κατέβηκε φαινόταν εκνευρισμένος. Με πλησίασε και στάθηκε πολύ κοντά μου ζητώντας εξηγήσεις.
«Πως την είδες; Θα με ανεβοκατεβάζεις για πολύ ακόμα;» ίσως με είχε καταλάβει τελικά σκέφτηκα.
«Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς!» του απάντησα όσο πιο αθώα μπορούσα.
«Καλαααα...» ήταν έξαλλος! Άρα είχα πέτυχει τον σκοπό μου!
«Εγώ για εσένα το κάνω! Για να σφίξεις!» ήθελα να του τραυματίσω λίγο το εγώ του μιας και ήξερε ότι μετρούσε σαν άντρας και αυτό φαινόταν από το ύφος του και την στάση του. Μόλις όμως τελείωσα την φράση μου, χαμογέλασε αυτάρεσκα και σήκωσε την μπλούζα του.
«Νομίζεις ότι χρειάζομαι κι'άλλο σφίξιμο;» Γαμώτο! Οι κοιλιακοί του ήταν τέλεια γραμμωμένοι... μπορούσα να φανταστώ ότι θα είχε ωραίο σώμα αλλά όχι και τόσο! Αυτό θα έπρεπε να είναι παράνομο. Το βλέμμα μου είχε κολλήσει πάνω του απολαμβάνοντας τους σμιλευμένους μυς και λίγο πιο κάτω το τρίγωνο του Απόλλωνα που χανόταν μέσα στο τζιν του... Μόλις κατέβασε την μπλούζα του συνήλθα αλλά όχι εντελώς «Φαντάζομαι πείστηκες πως δεν χρειάζομαι άλλο σφίξιμο και θα με αφήσεις επιτέλους να δουλέψω!» Έφυγε αφήνοντας με να σκέφτομαι γυμνά κορμιά το ένα πάνω στο άλλο... δεν ήταν δυνατόν! Μάλωσα τον εαυτό μου και του επέβαλα να επιστρέψει πίσω στην δουλειά αλλά η εικόνα του γυμνού σώματος του Άρη δεν έλεγε να φύγει εύκολα από το μυαλό μου.
Η κόντρα τους καλά κρατεί!! Το σκορ συνεχίζεται!!
by margaritapoly