ΑΡΗΣ
Το απόγευμα πέρασε ο Μάνος από το σπίτι για να με ενημερώσει τι είχαν κάνει σήμερα που έλειπα, στην οικοδομή. Κανονικά κάθε Δευτέρα τους έδινα οδηγίες για το τι έπρεπε να γίνει μέσα στην εβδομάδα που διανύαμε, σήμερα όμως κάποια, δε με είχε αφήσει να δουλέψω και με είχε κάνει να χάσω τον χρόνο μου. Ήταν πολύ τυχερή που τελικά το σπρέι είχε βγει σχετικά εύκολα και δεν είχε καταστρέψει το χρώμα της αγαπημένης μου μηχανής. Παρόλα αυτά θα το πλήρωνε στα σίγουρα! Ακόμα δεν ήξερα με ποιον τρόπο... αλλά κάτι θα σκεφτόμουν. Για λίγο άφησα το μυαλό μου ελεύθερο και την φαντάστηκα γονατισμένη μπροστά μου, με εκείνο το κοντό φόρεμα που φορούσε την Παρασκευή το βράδυ... αυτός σίγουρα θα ήταν ένας ευχάριστος τρόπος να μου το ξεπληρώσει... άκουσα τον Μάνο να μου μιλάει και επανήλθα στο τώρα δυσαρεστημένος που μου είχε διακόψει την φαντασίωση.
«Ρε που ταξιδεύεις; Σου μιλάω!» βολεύτηκα καλύτερα στον καναπέ και έστρεψα την προσοχή μου πάνω του.
«Ναι... σε ακούω! Τι έλεγες;» δεν είχα ακούσει ούτε λέξη.
«Η Χριστίνα... το πρωί που έφυγε πήγε στην Όλγα και της τα είπε όλα! Χαρτί και καλαμάρι!!»
«Καλά δε το ξέρουμε ότι έτσι κάνουνε; Τώρα θα τις μάθουμε τις γυναίκες;» ανακάτεψα τον φραπέ μου και ήπια μια γουλιά ενώ εκείνος συνέχιζε,
«Την έβαλε να με πάρει τηλέφωνο για να μάθει σε τι κατάσταση ήταν τα νεύρα σου!» με κοιτούσε χαμογελώντας και τον αγριοκοίταξα.
«Ελπίζω να της είπες ότι τα νεύρα μου βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση... τέτοια που μόλις βρεθεί μπροστά μου, θα την σκοτώσω!»
«Κάτι τέτοιο...» ο Μάνος έδειχνε αμήχανος «Να σου πω ρε, το ξέρεις ότι πρέπει να τα βρείτε κάπως, για το καλό της δουλειάς! Αλλιώς πες στον Ιάσωνα να τη στείλει κάπου αλλού!» ξεφύσηξα αγανακτισμένος,
«Μη μου τον θυμίζεις, τον πήρα τηλέφωνο και μου είπε ότι δε μπορεί να πάει κάπου αλλού γιατί η οικοδομή είναι πολύ κοντά στο σπίτι της...»
«Πολύ κοντά!» αναφώνησε και του έριξα ένα στραβό βλέμμα, ο τρόπος που το είχε πει με έκανε να καταλάβω ότι ήξερε που έμενε. «Κάτι τέτοιο μου έχει πει η Όλγα!» συμπλήρωσε κάνοντας με να αμφιβάλω τελικά.
«Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι ο Ιάσωνας μου ξεκαθάρισε πως η Μακρή δεν πρόκειται να φύγει από την οικοδομή αν δεν ολοκληρωθεί...»
Μόλις έφυγε ο Μάνος δεν πρόλαβε να περάσει ούτε μισή ώρα και στην πόρτα μου στεκόταν η Κλειώ. Είχα να την δω από την Παρασκευή το βράδυ και με είχε πάρει εκατό τηλέφωνα. Η σχέση μας ήταν ελεύθερη, αλλά τον τελευταίο καιρό, είχα τόση δουλειά κάθε μέρα που τα βράδια δεν είχα καθόλου όρεξη για να βγω έξω. Με την Κλειώ είχα βολευτεί μια χαρά και αν μιλούσε λιγότερο θα ήταν ιδανική για αυτό που την ήθελα. Όση ώρα εκείνη προσπαθούσε να μαγειρέψει, εγώ ήμουν έξω στο μπαλκόνι και προσπαθούσα να τηλεφωνήσω στον αριθμό που μου είχε δώσει ο Ιάσωνας. Έπαιρνα ξανά και ξανά αφήνοντας το να χτυπάει πολύ ώρα αλλά εκείνη δεν απαντούσε.
Όταν η Κλειώ τελείωσε με το μαγείρεμα, έστρωσε στην τραπεζαρία και σέρβιρε το γεύμα που είχε ετοιμάσει. Κάθισα δίπλα της και προσπάθησα να καταλάβω τι ακριβώς είχε βάλει στο πιάτο μπροστά μου, μάλλον είχε αποπειραθεί να φτιάξει μπιφτέκια αλλά στην πορεία κάτι είχε πάει στραβά. Με ιδιαίτερο κόπο κατάφερα και έφαγα περισσότερο από το μισό φαγητό που υπήρχε στο πιάτο μου ενώ εκείνη, με την δικαιολογία ότι είχε ξεκινήσει δίαιτα ούτε που το άγγιξε. Ευτυχώς το επιδόρπιο που είχε φέρει ήταν από ζαχαροπλαστείο και έτσι ξεγέλασα κάπως την πείνα μου. Τελειώνοντας το δείπνο μας, εκείνη προθυμοποιήθηκε να μαζέψει το τραπέζι και να πλύνει τα πιάτα. Όση ώρα βρισκόταν στην κουζίνα εγώ βγήκα για ακόμα μια φορά στο μπαλκόνι μέσα στο κρύο και κάλεσα την Χριστίνα για τρίτη φορά στη σειρά. Αυτό συνεχίστηκε για αρκετές ώρες, βρίσκοντας γελοίες δικαιολογίες για να μένω μόνος στο μπαλκόνι ή στην τουαλέτα. Όσο εκείνη δεν απαντούσε τόσο περισσότερο νευρίαζα μαζί της. Ήμουν σίγουρος ότι δεν είχε τον αριθμό μου άρα αποκλείετε να ήξερε ότι ήμουν εγώ που την έπαιρνα, εκτός και αν τον είχε!
Αργά το βράδυ βρισκόμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι με την Κλειώ να κοιμάται ήσυχα δίπλα μου. Για ακόμη μια φορά όταν την πηδούσα νωρίτερα, στο μυαλό μου είχα εκείνη, την Χριστίνα! Την ώρα που την έπαιρνα από πίσω είχα τα μάτια μου κλειστά και φανταζόμουν ότι ήταν ο δικός της κώλος, τελείωσα ηχηρά και στα μάτια μου είχα τη μορφή της... Όσο το σκεφτόμουν ένιωθα το κορμί μου να φουντώνει και να φλέγεται ξανά, σηκώθηκα και έψαξα για τσιγάρο, το είχα κόψει εδώ και δύο χρόνια αλλά αυτή τη στιγμή το ζητούσε ο οργανισμός μου έντονα. Άνοιξα το παράθυρο και το κρύο αεράκι με ηρέμησε λίγο δροσίζοντας με.
Της τηλεφώνησα ξανά αλλά για ακόμα μια φορά η κλήση μου έμεινε αναπάντητη. Συνέχιζα να αναρωτιέμαι αν τελικά ήξερε ότι ήμουν εγώ και για αυτό δεν το σήκωνε. Κανονικά θα έπρεπε εκείνη να έχει ψάξει και να έχει βρει το τηλέφωνο μου για να μου ζητήσει συγνώμη μετά από αυτά που είχε κάνει σήμερα... Ο θυμός μου επέστρεψε δριμύτερος, δεν της έφτανε που με βασάνιζε στη δουλειά, τώρα με βασάνιζε και στο σπίτι μου! Της έγραψα ένα μήνυμα και της το έστειλα... και να μην ήταν σίγουρη για το ποιος ήταν στο τηλέφωνο, τώρα με το "κοριτσάκι" που της είχα γράψει θα το καταλάβαινε. Αύριο θα έπρεπε να λύναμε το θέμα και να βρίσκαμε έναν τρόπο να συνυπάρχουμε χωρίς να σκοτωθούμε. Σίγουρα δε θα το ξεχνούσα το σημερινό, έτσι και αλλιώς εκείνη ήταν που μου είχε πει να προσθέσω άλλη μια συγνώμη στις πολλές που μου χρωστούσε! Όταν γύρισα στο κρεβάτι η Κλειώ συνέχιζε να κοιμάται... χωρίς ίχνος ντροπής την ξύπνησα.
«Τι έγινε; Τι ώρα είναι;» με ρώτησε νυσταγμένα.
«Σήκω... έχει πάει δύο και το πρωί έχω δουλειά, θα σε πάω στο σπίτι σου.» της είπα κοφτά.
«Θα πάρω ταξί, το πρωί...» έκλεισε πάλι τα μάτια της και γύρισε από την άλλη κάνοντας με να βλαστημήσω. Δεν την ήθελα εδώ... και θα έφευγε είτε με το καλό είτε με το κακό!
«Σου δίνω δέκα λεπτά να ετοιμαστείς... μετά σε βγάζω έξω όπως είσαι!» μόλις με άκουσε σηκώθηκε νευριασμένη και άρχισε να ντύνεται μουρμουρίζοντας.
«Μου φαίνεται ότι πρέπει να βρω έναν πιο νορμάλ γκόμενο! Να μην είναι τόσο κυκλοθυμικός όπως εσύ!» δεν με ενδιέφερε καθόλου, καλύτερα να έβρισκε κάποιον άλλο για να έφευγε μια και καλή πάνω από το κεφάλι μου. Η ιστορία μας είχε τραβήξει πολύ... και δεν πήγαινε άλλο.
«Καλή τύχη στο ψάξιμο!» της είπα και με κοίταξε έντονα δείχνοντας μου τον εκνευρισμό της. Συνέχισε να μουρμουρίζει αλλά είχα πάψει να δίνω σημασία σε αυτά που έλεγε.
Το επόμενο πρωί πήγα κανονικά στη δουλειά και τους ενημέρωσα όλους για τις εβδομαδιαίες εργασίες που έπρεπε να γίνουν. Η ώρα είχε πάει εννέα και δεν είχε έρθει ακόμα, ήμουν σίγουρος ότι από στιγμή σε στιγμή θα εμφανιζόταν. Δούλευα και συνεχώς κοίταζα γύρω μου, δεν μπορούσα να καταλάβω τι διάολο είχα πάθει; Από τη μία ήθελα να έρθει για να την δω και από την άλλη ήθελα να την σκοτώσω! Στο διάλειμμα συνέχισα να δουλεύω, έπρεπε να αναπληρώσω τις χθεσινές ώρες ενώ ταυτόχρονα ήθελα να σκέφτομαι τη δουλειά για να μη σκέφτομαι εκείνη. Ο Μάνος με πλησίασε, κρατώντας στα χέρια του δύο πλαστικά κύπελα με καφέ, μου έδωσε το ένα και κάθισε δίπλα μου.
«Σε βλέπω λίγο ανήσυχο ή μου φαίνεται;» με κοίταζε εξεταστικά, προσπαθούσε να καταλάβει σε τι διάθεση βρισκόμουν.
«Μια χαρά είμαι, όπως βλέπεις δουλεύω! Είπα να αναπληρώσω τον χρόνο που μου στοίχησε αυτή!»
«Εγώ θα έλεγα ότι κάθε πέντε λεπτά κοιτάς γύρω σου, για να δεις αν έχει έρθει... αυτή!» το υπονοούμενο που άφηνε να πλανηθεί στον αέρα δεν μου άρεσε.
«Ναι ρε μαλάκα! Χρειάζομαι τα σχέδια και τα έχει εκείνη!» του είπα εκνευρισμένος.
«Ωχ! Καλά λες... μήπως να πάρω ένα τηλέφωνο την Όλγα...» δεν ήταν κακή ιδέα.
«Μη με κοιτάς, πάρτην!» Τους άκουγα να μιλάνε χωρίς να δίνω ιδιαίτερη σημασία στα μέλια τους, όταν έφτασε στο θέμα που με απασχολούσε δεν χρειάστηκε να μου πει κάτι περισσότερο, από το ύφος και την έκφραση που είχε κατάλαβα πως δεν θα ερχόταν σήμερα. «Να υποθέσω πως η κυρία Μακρή δεν θα μας κάνει την τιμή να έρθει σήμερα από εδώ...»
«Αύριο...» είπε δειλά, βλέποντας με να κρατιέμαι με δυσκολία. Ποτέ μια τόσο μικρή λέξη δεν είχε ερεθίσει τόσο τα νεύρα μου. Άρχισα να πηγαινοέρχομαι και να βρίζω την τύχη μου που μου την είχε στείλει στα πόδια μου.
«Δεν θα τα πάμε καθόλου καλά με αυτήν!» έβγαλα το κινητό μου και κάλεσα τον αριθμό της. Πάλι δεν απαντούσε... πήρα μερικές βαθιές ανάσες για να ηρεμήσω και κοίταξα τον Μάνο. «Να πεις στην Όλγα, να πει στην φίλη της...» το σκέφτηκα καλύτερα και αποφάσισα πως ότι είχα να της πω θα της το έλεγα εγώ! «Άσε, τίποτα...»
Η υπόλοιπη μέρα κύλησε μέσα σε νεύρα και φωνές. Όλοι γύρω μου είχαν καταλάβει την διάθεση μου και εκτελούσαν τις εντολές μου χωρίς να φέρνουν αντιρρήσεις ή να δυσανασχετούν. Γυρνώντας στο σπίτι ένιωθα ότι δε με χωρούσε ο τόπος. Το βραδάκι μην αντέχοντας άλλο την κλεισούρα πήρα τηλέφωνο τον Μάνο και κανονίσαμε να βγούμε για κανένα ποτό. Πέρασα από το σπίτι του, τον πήρα και πήγαμε σε ένα μπαρ με χαλαρή μουσική και καθαρά ποτά. Η σερβιτόρα που έφερε τα ποτά μας ήταν πολύ φιλική και διαχυτική, στην δεύτερη γύρα, κλείνοντας μου πονηρά το μάτι, μου πάσαρε ένα χαρτάκι με το τηλέφωνο της και την σημείωση πως απόψε σχολούσε στις δύο. Θα μπορούσα να έχω απολαύσει τα κάλλη της αλλά δεν είχα τέτοια διάθεση και έτσι κράτησα το τηλέφωνο της για κάποια άλλη φορά.
Ο κολλητός μου, από την ώρα που είχαμε καθίσει ήταν συνέχεια πάνω από το κινητό του. Όταν του ερχόταν κάποιο μήνυμα, χαμογελούσε σαν ηλίθιος και απαντούσε αμέσως. Χαιρόμουν για εκείνον, είχε αρκετό καιρό να κάνει σχέση και τα πηδήματα της μίας βραδιάς μας είχαν κουράσει πια. Κατά καιρούς το είχαμε συζητήσει ότι δεν ήμασταν πια γι'αυτά, όχι πως δε τα κάναμε, απλά δεν τα επιδιώκαμε. Όταν τυχαίνανε όμως, δε μπορούσες να λες πάντα όχι! Λίγη ώρα μετά τον είχα σιχαθεί με όλα αυτά τα μέλια...
«Μαλάκα... σε βλέπω να το κάνεις τηλεφωνικά με την κοκκινομάλλα όπως πας! Ρε έχεις φουντώσει... έχεις γίνει κατακόκκινος! Πάμε να φύγουμε γιατί όπως σε βλέπω εσύ θα πηδήξεις και εμάς!» Τον παρακολούθησα να στέλνει άλλο ένα μήνυμα,
«Περίμενε, γιατί μάλλον θα με πας σπίτι της!» μου είπε χαμογελώντας, τουλάχιστον κάποιος θα περνούσε καλά απόψε, σκέφτηκα!
«Τελείωνε!» δεν τον άντεχα άλλο, όσο πιο γρήγορα πληρώναμε τόσο πιο γρήγορα θα φεύγαμε.
Λίγη ώρα αργότερα τον άφησα έξω από μια πολυκατοικία στην Καλλιθέα και αφού είπαμε ότι θα μιλούσαμε το πρωί, έτρεξε να μπει μέσα. Στάθηκα για μερικά λεπτά τσεκάροντας το κινητό μου, είδα ότι νωρίτερα με έπαιρνε ο Ιάσωνας. Σκέφτηκα να του τηλεφωνήσω αλλά τελικά αποφάσισα πως ότι και να ήθελε μπορούσε να περιμένει μέχρι αύριο. Το έβαλα στην τσέπη μου και ετοιμάστηκα να ξεκινήσω, όταν σχεδόν δίπλα μου είδα να περνάει μια μελαχρινή με πιτζάμες και από πάνω δερμάτινο τζάκετ. Το κούνημα των γοφών της μου φάνηκε οικείο... «Χριστίνα!» αναφώνησα δυνατά και περίμενα να δω αν ήταν αυτή.
by margaritapoly