Pov Melissa:
"Lieverd, eerst wil ik graag even wat schoons aantrekken, ik voel me best vies nu" zucht ik en Justin knikt. "Kunnen jullie even op Melanie passen?" vraagt hij en Gaby, Louis, Emma en Niall knikken. Dan loop ik naar de trappen en loop naar boven. Eenmaal daar kleed ik me om en gelukkig heb ik een maandverbandje kunnen vinden want anders zat ik zo weer onder het bloed. Als ik klaar ben volg ik Justin weer naar beneden en eenmaal in de parkeergarage, stappen we in het zwarte geblindeerde busje. Dan rijden we snel naar het ziekenhuis. Eenmaal daar melden we ons bij de balie en ik moet gelijk door lopen. "Wat is er gebeurt?" vraagt de arts en ik zucht. "Ik ben zoals u ziet al 7 maanden zwanger en ik begon ineens heel erg te bloeden". De arts schrijft het een en ander op. "En heb je ook last van je buik?" vraagt de arts en ik en op dat moment krijg ik weer een steek. De arts ziet het en Justin wrijft mij geruststellend over mijn rug. "Oké, ik weet genoeg en ik wil nu graag even een echo maken" zegt hij en ik knik. Justin helpt mij om op het bed te komen en zodra ik lig, doe ik mij shirt omhoog. Er wordt weer van die gel op mijn buik gesmeerd en dan gaat de arts met een apparaatje over mijn buik. "Auw!" Roep ik en ik knijp mijn ogen dicht van de pijn. Ondertussen hou ik Justin zijn hand stevig vast. Ondertussen kijken hij en de arts naar het scherm. "Ik zie hier duidelijk dat de placenta langzaam los komt te zitten. Dit is heel gevaarlijk dus we moeten het liefst zo snel mogelijk de baby met een keizersnede ter wereld laten komen" . "Oh, ik was het liefst gewoon thuis in LA bevallen" zucht ik en Justin geeft me een kus op mijn wang. "Geen zorgen, het komt allemaal goed prinses" zegt hij en ik slik. "We hebben hier helemaal geen spullen voor de kleine" zeg ik en Justin glimlacht "daar zorg ik wel voor, het komt goed" zegt hij. "Ik ga kijken of er een OK en wat artsen beschrikbaar zijn" zegt de arts en dan loopt hij de kamer uit. Na een tijdje komt de arts terug en hij kijkt ons serieus aan "Over een half uur is er een OK beschrikbaar, dus je hebt nu nog even tijd om je voor te bereiden op je operatie" zegt de arts en ik knik. "Ik bel Emma en Niall wel even, dan vertel ik ze dit wel en vraag ik of ze snel wat kleertjes enzo willen kopen" zegt Justin en dan pakt hij zijn mobiel.
Een half uur later:
Ik ben heel erg zenuwachtig en zelfs Justin kan me niet gerust stellen. Ik heb me omgekleed en lig nu in een bed te wachten tot ik word gehaald door de artsen. Justin wrijft rustig over mijn hand en ik staar voor me uit. "De kleine komt gewoon veel te vroeg nu, ze had nog minimaal 6 weken in mijn buik moeten zitten" zucht ik en Justin knikt. Dan komen er twee artsen mijn kamer binnen. "Het is tijd Melissa" zegt één van de artsen en ik knik en bijt op mijn lip. Ze leggen nog het één en ander uit en dan rijden ze me de gang op. Justin loopt mee en voor hij de OK in mag, moet hij net zo'n pak als de chirurgen aan. Ik wordt de OK ingereden en daar zie ik een team van wel zeker 6 artsen staan. Ook staat er een couveuse klaar voor de baby. Ik heb ondertussen steeds meer last van mijn buik gekregen en ze helpen mij de operatietafel op. Justin geeft mij nog een kus en dan word ik heel goed verdoofd. Ze houden een soort deken voor mijn hoofd zodat ik niet kan zien dat ze in mijn buik gaan snijden. De arsten stellen me gerust en ik slik. "We gaan nu in je buik snijden en het kan zijn dat je zo heel veel druk gaat voelen" hoor ik iemand zeggen. Ik probeer mezelf te ontspannen maar ik voel toch wat rare steken en ik knijp mijn ogen dicht. "Gaat het?" hoor ik iemand roepen en ik schud mij hoofd en er rollen wat tranen over mijn wangen. "Nee, ik voel nog steeds wat pijn!" zeg ik en dan zie ik ze overleggen. Dan verdoven ze me nog meer en dat helpt gelukkig wel een beetje. Dan voel ik ineens een enorme druk in mijn buik en zie ik dat ze iets uit mijn buik halen. "Je dochter is er" zegt een van de artsen die de deken voor me gezicht houd. Ik wil wel gaan glimlachen maar ookal is de kleine er nu, het blijft stil en ze huild niet. "Waarom hoor ik niks?!" vraag ik in panniek en dan zie ik twee artsen met de baby weglopen. "Ze heeft te weinig zuurstof gehad dus ze proberen nu haar hardslag weer op gang te krijgen". Ik ben behoorlijk ongerust en ondertussen wordt mijn buik weer dicht gehecht. Na ongeveer 10 minuten, wat voor mij een eeuwigheid duurde, komen de arsten terug met de baby en horen we haar eindelijk huilen. Ik haal opgelucht adem. "Gefeliciteerd, dit is jullie dochter" zegt een arts en dan zie ik een heel klein, rood babytje in de armen van de arts liggen. "Hebben jullie al een naam bedacht?" vraagt ze en ik knik "Mylena" zeg ik en ze knikt goedkeurend. "Ze is net zo mooi als Melanie" zegt Justin en ik knik. "Ik moet haar nu echt in de couveuse leggen, ze is nog te klein om zelfstandig te kunnen leven". Ze neemt Mylena en de couveuse mee en ik word ondertusssen naar mijn kamer gereden. Na een half uur komen de artsen binnen met de couveuse. Mylena ligt erin en er zitten allemaal slangetjes en draadjes aan haar vast. "Omg, dit wil je echt niet zien als moeder" zucht ik. "Het zal wel moeten, zonder onze hulp, zal Mylena het niet lang redden. We moeten haar de komende tijd heel goed in de gaten houden". Justin en ik knikken en kijken naar het piepkleine meisje in de couveuse. "Hoe lang gaat het duren voor we haar mee kunnen nemen naar huis in LA?" vraagt Justin en de arts haalt zijn schouders op. "Dat kan ik nu nog niet zeggen, dan moet Mylena eerst stabiel zijn, dan kunnen we daar over gaan nadenken. Het belangrijkste is nu dat ze in leven blijft.......