ΧΡΙΣΤΙΝΑ
Προχωρούσα προς το παρκινγκ του μαγαζιού σε έξαλλη κατάσταση, γύριζα γύρω γύρω με τα κλειδιά στο χέρι και έψαχνα το αμάξι μου, είχα τέτοια νεύρα που δε μπορούσα να θυμηθώ ούτε το χρώμα του! Άρχισα να περπατάω πατώντας συνεχώς το κουμπί του ιμομπιλαιζερ ευχόμενη να ανάψει και ευτυχώς το έκανε! Μπήκα μέσα και αφού πήρα μερικές ανάσες για να ηρεμήσω τηλεφώνησα στην Όλγα, εκείνη όμως δεν το σήκωνε και έτσι της έστειλα μήνυμα. Της έγραφα να ζητήσει συγνώμη από την Λυδία εκ μέρους μου και ότι θα τις έπαιρνα αύριο τηλέφωνο και τις δύο.
Λίγα λεπτά αργότερα, όταν βρέθηκα στην ασφάλεια του σπιτιού μου άρχισα να σκέφτομαι με περισσότερη ηρεμία. Πόσες πιθανότητες υπήρχαν άραγε να συναντήσω αυτόν τον άντρα; Και μάλιστα την ίδια μέρα που κόντεψε να με σκοτώσει! Ελάχιστες! Πέταξα τις γόβες μου, έβγαλα το στράπλες φόρεμα που φορούσα και μπήκα κατευθείαν στο μπάνιο. Σκεφτόμουν το υπεροπτικό ύφος που με κοίταζε και τα νεύρα μου που είχαν κοπάσει λίγο φούντωσαν ξανά! Άφησα να τρέξει άφθονο νερό πάνω μου μήπως και κατάφερνα να ηρεμήσω, αλλά δε γινόταν τίποτα. Σε μία προσπάθεια να χαλαρώσω αποφάσισα να γεμίσω την μπανιέρα και να βυθιστώ μέσα της, αυτό πάντα με χαλάρωνε. Όταν μετά από ώρα βγήκα στο σαλόνι, τυλιγμένη με το αφράτο μπουρνούζι μου ένιωθα πολύ καλύτερα! Είχα αποφασίσει πως ήταν μία άτυχη συνάντηση, αφού το σκέφτηκα λίγο περισσότερο κατέληξα ότι μάλλον ήταν δύο άτυχες συναντήσεις, δε πρόκειται να τον ξανά έβλεπα αυτόν τον τύπο και η ιστορία θα τελείωνε εδώ με εμένα να του έχει δώσει την τιμωρία που του άξιζε!
Όλο το βράδυ στον ύπνο μου, έβλεπα ότι οδηγούσα μηχανή, όχι οποιαδήποτε μηχανή, τη δικιά του! Αυτός καθόταν πίσω μου και είχε τα χέρια του πάνω στους γλουτούς μου, με χάιδευε και ένιωθα την ανάσα του στο λαιμό μου. Ξύπνησα ταραγμένη, ιδρωμένη και ξαναμμένη! Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Με κυνηγούσε ακόμα και στον ύπνο μου... Σηκώθηκα βαριεστημένα και έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου. Όσο σκεφτόμουν ότι μπορούσε να με αναστατώνει με αυτόν τον τρόπο, τόσο περισσότερο εκνευριζόμουν. Εντάξει δε μπορούσα να πω, ήταν ένας ωραίος άντρας, το βλέμμα του είχε κάτι που κατάφερνε να σε μαγνητίσει αμέσως, το κορμί του και το στητό του ανάστημα σε προκαλούσε να πας κοντά του, να τον αγγίξεις... αλλά μέχρι εκεί! Μόλις όμως άνοιγε το στόμα του αμέσως καταλάβαινες ότι ήταν ένα εγωπαθές κάθαρμα!
Όσο θυμόμουν τον τρόπο που απαίτησε να του ζητήσω συγνώμη και μάλιστα δύο φορές τόσο θύμωνα... ούτε μισή δε του άξιζε! Εκείνος πήγε να με πατήσει, άρα εκείνος όφειλε να μου ζητήσει συγνώμη και μάλιστα γονατιστός! Αυτά σκεφτόμουν όση ώρα ετοίμαζα τον καφέ μου και ταραζόμουν, κάθισα στην αγαπημένη μου πολυθρόνα και άνοιξα τον υπολογιστή μου, έλεγξα τα μηνύματα μου και αμέσως μετά πήρα τηλέφωνο την Όλγα.
«Καλημέρα...» της είπα και την άκουσα να μουρμουρίζει μισοκοιμισμένη, αμέσως κατάλαβα ότι δεν είχε πιει καφέ ακόμη. «Κατέβα! Έχω έτοιμο καφέ!» ήξερα πώς να τη δελεάσω, την άκουσα να χασμουριέται ενώ από το στόμα της βγήκε κάτι που έμοιαζε με τη λέξη "έρχομαι".
Άνοιξα λίγο την εξώπορτα και πήγα στην κουζίνα για να ετοιμάσω τον καφέ της, μέχρι να επιστρέψω στο σαλόνι εκείνη είχε έρθει ήδη. Φορούσε κάτι τεράστιες προπολεμικές πιτζάμες με ρομπότ και πύραυλους, έμοιαζε με δεκαεπτάχρονη και ας ήταν τριάντα! Ξάπλωσε στον καναπέ, έκλεισε τα μάτια και μου φώναξε ότι ήταν ερωτευμένη. Παραλίγο να πνιγώ με τον καφέ μου από το σοκ!
«Τι είσαι;» την ρώτησα ξαφνιασμένη,
«Είμαι ερωτευμένη!!!» Ευχόμουν να μην είναι ερωτευμένη με αυτόν που φανταζόμουν, όχι με τον φίλο αυτού του τέρατος! Παρέμεινα ψύχραιμη και συνέχισα την συζήτηση χωρίς υστερίες.
«Α! Και για πες, ποιος είναι ο τυχερός;» ήλπιζα να μη μου πει αυτό που ήξερα ήδη,
«Ο Μάνος!» Μου ήρθε σκοτοδίνη και ένιωσα να μουδιάζω, σίγουρα πάθαινα εγκεφαλικό! «Όταν έφυγες, λίγο μετά την έκανε και η Λυδία, εκείνος μου πρότεινε να κάτσω να πιούμε ένα ποτό και έπειτα θα με γύριζε αυτός στο σπίτι...» το πρόσωπο της έλαμπε, αν τα μάτια της μπορούσαν να γίνουν καρδούλες σίγουρα θα είχαν γίνει...
«Καλά δεν έχουμε πει ότι δε φέρνουμε αγνώστους στο σπίτι; Αν ήθελες κάτι πιο πικάντικο από τον δονητή σου ας μου το έλεγες! Κάποιον θα σου έβρισκα!» έπρεπε να καταλάβω πόσο σοβαρή ήταν η κατάσταση της. Εκείνη ενοχλημένη μου πέταξε ένα μαξιλάρι από τον καναπέ,
«Σκάσε να λες βλακείες! Τίποτα δεν έκανα... με άφησε από κάτω και κανονίσαμε να βρεθούμε ξανά απόψε, χωρίς παρατράγουδα και μπουγελώματα!» θυμήθηκα την φάτσα αυτού του γελοίου την στιγμή που τον έλουσα με το ποτό μου, το θέαμα ήταν απολαυστικό!
«Το μπουγέλο, το τράβαγε ο οργανισμός του! Λοιπόν, σήμερα έλεγα να κατεβούμε στο κέντρο για ψώνια! Θα πάρω και τη Λυδία να έρθει μαζί μας!» άλλαξα την κουβέντα γιατί δεν ήθελα να χαλαστώ και αν συνεχίζαμε να μιλάμε για την χθεσινή βραδιά σίγουρα αυτό θα συνέβαινε.
«Καλά, πάω να αλλάξω και σε είκοσι λεπτά φεύγουμε...» μου είπε η Όλγα και σηκώθηκε από τον καναπέ, όταν έφτασε στην πόρτα πριν την κλείσει με κοίταξε όλο νόημα... «Πάντως, πολύ γκόμενος ο χθεσινός... και βρεγμένος ακόμα περισσότερο!» τώρα είχε έρθει η δική μου σειρά να της πετάξω το μαξιλάρι, αυτό όμως βρήκε την κλειστή πόρτα και όχι εκείνη, σηκώθηκα να το μαζέψω και σκεπτόμενη την παρατήρηση της μονολόγησα,
«Πολύ γκόμενος αλλά και πολύ μαλάκας!» χωρίς να το θέλω μια απρόσκλητη σκέψη τρύπωσε στο μυαλό μου, σκέφτηκα πως αν είχαμε γνωριστεί κάτω από άλλες συνθήκες μπορεί να ήταν αλλιώς τα πράγματα.
Ανεβοκατεβήκαμε την Ερμού τουλάχιστον τρεις φορές, τα πόδια μας είχαν πονέσει από το πολύ περπάτημα και τα χέρια μας είχαν πιαστεί από τις πολλές σακούλες. Όταν επιτέλους νιώσαμε χορτασμένες και χρεωμένες, αποφασίσαμε να καθίσουμε για έναν καφέ. Ξεκινήσαμε να συζητάμε για την χθεσινή βραδιά αναλύοντας τα διάφορα περιστατικά που μας είχαν συμβεί.
Εγώ και η Όλγα φτάσαμε πρώτες στο μπαράκι που ήταν ασφυκτικά γεμάτο λόγο της βραδιάς. Βρήκαμε ένα κενό στο μπαρ και βολευτήκαμε στα ψηλά σκαμπό. Η κολλητή μου φορούσε ένα τζιν παντελόνι και από πάνω ένα μαύρο γυαλιστερό τοπάκι με τιράντες. Της πήγαινε πολύ, το κοντοκουρεμένο κόκκινο μαλλί της τραβούσε τα βλέμματα και την έκανε να δείχνει διαφορετική! Εγώ είχα επιλέξει ένα στράπλες φόρεμα σε μπλε χρώμα που στο τελείωμα του είχε μικροσκοπικά τρουκς, τα μαλλιά μου τα είχα πιασμένα αλογοουρά και το βάψιμο μου ήταν λίγο πιο έντονο απ'το συνηθισμένο. Από την αρχή που καθίσαμε καταλάβαμε ότι είχαμε προκαλέσει το ενδιαφέρον αρκετών αντρών και αυτό μας άρεσε αλλά μέχρι εκεί.
Όταν ήρθε η Λυδία, έμοιαζε τρομοκρατημένη, μας είπε ότι δεν ήταν του στυλ της όλο αυτό και ένιωθε ξένη εκεί μέσα. Ευτυχώς ήξερα πώς να της φτιάξω την διάθεση, της παρήγγειλα ένα δυνατό ποτό για να χαλαρώσει και μισή ώρα μετά έδειχνε πολύ πιο άνετη. Αρκετοί τύποι, μας κερνούσαν ποτά, τα οποία δε δεχόμασταν, δεν είχαμε βγει για ψάρεμα, σήμερα είχαμε βγει απλά για να περάσουμε καλά! Δύο από αυτούς, κάποια στιγμή άρχισαν να γίνονται πιο διαχυτικοί σε σημείο να μας ενοχλούν, προσπαθούσαμε να μη τους δίνουμε σημασία αλλά δε καταλάβαιναν τίποτα. Όταν φτάσαμε στο αμήν απομακρυνθήκαμε και πήγαμε στην άλλη πλευρά του μπαρ. Περνούσαμε ωραία, χορεύαμε και τραγουδούσαμε! Ο Μάνος ήρθε στην παρέα μας και με πολύ χιούμορ μας κέρδισε αμέσως.
«Γεια σας! Σας έβλεπα που καθόσασταν απέναντι...» τον κοιτούσαμε και οι τρεις προσπαθώντας να καταλάβουμε που το πήγαινε, είχε γίνει κατακόκκινος από την ντροπή αλλά συνέχισε «μάλλον με είδατε και εσείς, γι'αυτό δεν ήρθατε προς τα εδώ;» όλες μαζί, αναφωνήσαμε ένα ηχηρό "Όχι!" και αρχίσαμε να γελάμε με την έκφραση που είχε στο πρόσωπο του, σα κουτάβι που το μαλώσανε! Για καλή του τύχη ο πάγος είχε σπάσει και η κουβέντα έβγαινε αβίαστα, ήταν ευχάριστος χωρίς να γίνεται πιεστικός και είχε φοβερό χιούμορ! Από την αρχή έδειξε το ενδιαφέρον του στην Όλγα, σχεδόν το ξεκαθάρισε! Μας είπε ότι είχε έρθει με έναν φίλο του και την κοπέλα του, ήθελε να μας τον συστήσει και έτσι τον φώναξε. Τα υπόλοιπα, από εκείνη τη στιγμή και έπειτα ήθελα να τα ξεχάσω.
Όταν επέστρεψα στο σπίτι, νωρίς το απόγευμα ένιωθα πτώμα! Είχα πολλές δουλειές να κάνω αλλά τελικά προτίμησα να πάρω τηλέφωνο τους γονείς μου. Οι γονείς μου έμεναν στη Λήμνο και δεν βλεπόμασταν συχνά πάρα μόνο στις γιορτές, εδώ και ένα χρόνο περίπου που ζουσα στην Αθήνα κάθε Σάββατο μιλούσαμε στο τηλέφωνο και λέγαμε τα νέα της εβδομάδας. Ήταν χαρούμενοι που έκανα τη δουλειά των ονείρων μου.
Όταν πήρα το πτυχίο μου δε μπορούσα να βρω πουθενά εργασία, πάνω στο αντικείμενο μου, όλοι ήθελαν προϋπηρεσία. Αφού παιδεύτηκα αρκετό καιρό και δε γινόταν τίποτα, ο πατέρας μου, πήρε τηλέφωνο τον κύριο Συμεωνίδη που ήταν φίλοι από το στρατό και τον παρακάλεσε να με προσλάβει δοκιμαστικά. Εκείνος αμέσως δέχτηκε και μάλιστα του είπε ότι έπρεπε να του είχε τηλεφωνήσει αμέσως μόλις τελείωσα τη σχολή. Από τους πρώτους μήνες ο κύριος Συμεωνίδης έδειχνε πολύ ευχαριστημένος και άρχισε να με στέλνει στην επαρχία σε μικρά έργα. Ο γιός του, ο Ιάσωνας ήταν πολύ υπομονετικός και προσπαθούσε πάντα να με βοηθάει χωρίς να επεμβαίνει ιδιαίτερα. Όλα πήγαιναν καλά και τους τελευταίους μήνες είχα αναλάβει δύο έργα μόνη μου χωρίς καμία βοήθεια, με τελευταίο αυτό της Πάτρας.
Όταν κλείσαμε το τηλέφωνο, τακτοποίησα το σπίτι, μιας και είχα καιρό να το κάνω και μετά έκατσα να χαλαρώσω. Για το βράδυ είχα κανονίσει να μείνω μέσα, η χθεσινή έξοδος μου βγήκε ξινή και θα αργούσα να το επαναλάβω. Έβαλα ένα ποτήρι κρασί, έκοψα μερικά φρούτα και κάθισα να απολαύσω μια ταινία δράσης! Μόλις τελείωσε, ετοιμάστηκα να πέσω για ύπνο. Το πρωί θα πηγαίναμε για τρέξιμο με τη Λυδία και έπρεπε να ξυπνήσω πολύ νωρίς, ακόμα δεν μπορούσα να καταλάβω πως με είχε πείσει να κάνω κάτι τέτοιο! Μέσα στον ύπνο μου άκουσα το κινητό μου να χτυπάει και πριν το σηκώσω κοίταξα την ώρα,
«Τι έγινε καλέ και με παίρνεις στις δύο η ώρα τηλέφωνο;» η Όλγα δεν θα μου τηλεφωνούσε χωρίς λόγο τόσο αργά.
«Φιλενάδα! Χαμός!» αναφώνησε και χρειάστηκε να απομακρύνω το τηλέφωνο από το αυτί μου.
«Τι έγινε ρε Όλγα;» είπα ενώ χασμουριόμουν.
«Βγήκα με το Μάνο και περάσαμε καταπληκτικά! Πήγαμε σε ένα εστιατόριο για φαγητό, μετά πήγαμε σινεμά και μετά...» όλα αυτά μπορούσε να μου τα πει και αύριο,
«Ολγάκι... θες να μου τα πεις αύριο; Κοιμόμουν!»
«Καλά θα σου πω μόνο αυτό που σε ενδιαφέρει και τα υπόλοιπα από κοντά! Εκεί που μιλούσαμε με τον Μάνο, μου είπε ότι ο φίλος του είναι έξαλλος μαζί σου και θέλει το τηλέφωνο σου!!!»
«ΤΙ;» Ξεφώνισα και χωρίς να το θέλω είχα ξυπνήσει για τα καλά. «Δε πιστεύω να του το έδωσες!» της είπα αγριεμένη.
«Όχι βέβαια! Απλά να, όταν του είπα όχι, μου είπε ότι δεν πειράζει και ότι ο Άρης έχει τρόπους να μαθαίνει αυτά που θέλει...» τι στο καλό ήθελε; Αρκετά δεν ε είχε εκνευρίσει; Μάλλον δεν του έφτανε το μπουγέλο και ήθελε κι'άλλο!
«Λοιπόν ας κάνει ότι θέλει αυτός ο Άρης! Αρκετά ασχοληθήκαμε μαζί του, θα τα πούμε αύριο, όταν γυρίσω από το τρέξιμο θα σε πάρω.»
«Δε το πιστεύω ότι σε κατάφερε η Λυδία... εσύ έχεις να πας για τρέξιμο... ούτε που ξέρω από πότε, όχι ότι το χρειάζεσαι...» την ίδια απορία είχα και εγώ, πως με είχε καταφέρει!
«Μη μου το θυμίζεις, σε κλείνω θέλω να κοιμηθώ!»
Μπορεί να έκλεισα το τηλέφωνο, τα μάτια μου όμως δεν τα κατάφερα. Αυτός ο Άρης είχε εισβάλει στο μυαλό μου και δεν έβγαινε με τίποτα, σκεφτόμουν τα λόγια που είχαμε ανταλλάξει και θύμωνα με τον εαυτό μου που δεν ήμουν πιο ετοιμόλογη για να του έλεγα κι'άλλα! Το πολύ να κοιμήθηκα τρεις ωρίτσες, μέχρι που χτύπησε το ξυπνητήρι και αναγκαστικά σηκώθηκα.
by margaritapoly