ΑΡΗΣ
Αργά το απόγευμα όταν σηκώθηκα ένιωθα άλλος άνθρωπος, ξεκούραστος και φρέσκος, ο ύπνος με είχε βοηθήσει να ανακάμψω και ήμουν έτοιμος να βγω και να περάσω καλά. Με αυτή τη σκέψη στο μυαλό μου άρχισα να ετοιμάζομαι. Μίλησα με την Κλειώ στο τηλέφωνο και κανονίσαμε να περάσω να την πάρω, θα πηγαίναμε για φαγητό και έπειτα θα συναντούσαμε τον Μάνο. Φόρεσα ένα τζιν παντελόνι με ένα λευκό φανελάκι και από πάνω ένα από τα αγαπημένα μου δερμάτινα τζάκετ, τα κυριλέ δεν ήταν για εμένα!
Σταμάτησα την μηχανή έξω από την πολυκατοικία της και της τηλεφώνησα για να κατέβει. Δεν άργησε καθόλου γιατί ήξερε ότι δεν μου άρεσε να περιμένω. Την είδα να βγαίνει από την είσοδο και παρατήρησα το πρόσωπο της να αλλάζει και να παίρνει μια έκφραση απέχθειας μόλις είδε ότι ήμουν με την μηχανή.
«Αμάν ρε Άρη! Πάλι με τη μηχανή ήρθες; Αφού έχεις αυτοκίνητο γιατί κυκλοφορείς με αυτό το πράγμα;» ωχ! Η προσφώνηση της δεν μου άρεσε καθόλου. Ήταν η δεύτερη φορά σήμερα που κάποια αποκαλούσε τη μηχανή μου πράγμα. Όσο η Κλειώ συνέχιζε την γκρίνια, εγώ απλά την κοιτούσα με απάθεια περιμένοντας να τελειώσει κάποια στιγμή τον μονόλογο της. Όταν επιτέλους το έκανε, συγκράτησα τον εκνευρισμό που ένιωθα, γιατί δεν ήθελα να χαλάσω την βραδιά μου και μένοντας απόλυτα ψύχραιμος την ρώτησα τι σκόπευε να κάνει.
«Θα ανέβεις ή να φύγω;» κατάλαβε ότι θα έβγαινε χαμένη από τη συμπεριφορά που είχε και ξεφυσώντας προσπάθησε να ανέβει πίσω μου. Φορούσε ένα πολύ στενό κόκκινο φόρεμα και ψηλές γόβες, δυσκολευόταν πολύ αλλά δεν με ενδιέφερε, ήμουν σίγουρος ότι το ήξερε, πως θα ερχόμουν με τη μηχανή. Όταν επιτέλους κατάφερε να βολευτεί με αγκάλιασε και ξεκινήσαμε.
Σχεδόν σε ολόκληρη τη διαδρομή παραπονιόταν μέσα στο αυτί μου πόσο άβολα ένιωθε, πίστευε πως όλοι την κοιτούσαν. Μου έλεγε ότι κρύωνε, ότι ο αέρας χαλούσε το μακιγιάζ της και ένα σωρό άλλα... Κάποια στιγμή έτοιμος ήμουν να την κατεβάσω και να την παρατήσω. Έκανα υπομονή και τελικά φτάσαμε σε ένα εστιατόριο με ιταλική κουζίνα που μου άρεσε πολύ. Από το πρώτο πιάτο που μας έφεραν, η Κλειώ ξεκίνησε πάλι την γκρίνια. Η διάθεση μου είχε χαλάσει και με το ζόρι κρατιόμουν μη σηκωθώ και φύγω. Όταν τελειώσαμε το δείπνο μας με ρώτησε που θα συνεχίσουμε και της είπα για το μπαράκι με την ροκ βραδιά. Δεν ήθελε ούτε να το ακούσει και μέχρι να την πείσω με έσκασε. Το είχα ήδη χιλιομετανιώσει που την είχα πάρει μαζί.
Φτάνοντας έξω από το μαγαζί βρήκα μια ελεύθερη θέση και πάρκαρα. Μπροστά στην είσοδο είχε πάρα πολύ κόσμο και δυσκολευτήκαμε να περάσουμε μέσα. Έψαχνα τον Μάνο με το βλέμμα μου αλλά δεν μπορούσα να τον βρω πουθενά, κατευθυνθήκαμε προς το μπαρ και ευτυχώς τον είδα να κάθεται εκεί. Αμέσως παράγγειλα ποτά και ταυτόχρονα άρχισα να παρατηρώ τον χώρο γύρω μου. Σαν μαγαζί δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο αλλά η ατμόσφαιρα είχε μια ζεστασιά που σε κέρδιζε αμέσως. Η μουσική ακουγόταν δυνατά και ο κόσμος χόρευε στο ρυθμό της, σιγοτραγουδώντας τα τραγούδια που έπαιζε η μπάντα. Με τον Μάνο συζητούσαμε χαλαρά και η βραδιά περνούσε όμορφα, μόνο η Κλειώ με χαλούσε με τα μούτρα που είχε κατεβάσει... Κάποια στιγμή παρατήρησα τον Μάνο να έχει καρφωμένο το βλέμμα του κάπου απέναντι.
«Τι κοιτάς ρε τόση ώρα;» συνήθως δεν ήμουν περίεργος αλλά σήμερα το είχε παρακάνει, κοιτούσε σαν λιγούρης.
«Απέναντι! Δύο κορίτσια κόλαση! Ειδικά η κοκκινομάλλα...» προσπάθησα να κοιτάξω αλλά είχε τόσο κόσμο γύρω τους που δε μπόρεσα να τις δω.
«Έχει πολύ κόσμο... δε βλέπω τίποτα. Τόσο καλές είναι;» ευτυχώς τα γούστα μας δεν συμπίπταν συνήθως.
«Τρίκαλες! Τώρα ήρθε άλλη μια, γνωστή μου φαίνεται...» Έκανα άλλη μια προσπάθεια αλλά δεν μπόρεσα να δω καμία από τις τρεις και έτσι έχασα το ενδιαφέρον μου. Έριξα μια ματιά στην Κλειώ που καθόταν δίπλα μου, μου είχε κάνει εντύπωση που είχε μείνει τόση ώρα σιωπηλή, είδα ότι ασχολούταν με το κινητό της και αυτό μου έδωσε την εξήγηση στην παράξενη συμπεριφορά της. Σε κανονικές συνθήκες ήδη θα είχε αρχίσει να με πρήζει να φύγουμε.
Συνέχισα να πίνω χαλαρά το ποτό μου απολαμβάνοντας το πρόγραμμα, τα περισσότερα από τα τραγούδια ήταν παλιά και αγαπημένα. Παραγγείλαμε άλλη μια γύρα ποτά και η βραδιά μας συνεχίστηκε στο ίδιο μοτίβο. Κάποια στιγμή είδα τον Μάνο να αλλάζει ύφος και να δείχνει ενοχλημένος, σχεδόν νευριασμένος, τα χαρακτηριστικά του σκληρυναν και αναγνώρισα πάνω του τα σημάδια... ο φίλος μου ήταν έτοιμος για καβγά!
«Τι έγινε ρε μαλάκα και σκοτείνιασες;» Η αλήθεια ήταν ότι δεν είχα καμία όρεξη για φασαρίες σήμερα.
«Δε βλέπεις τι γίνεται; Δύο τύποι έχουν πλησιάσει τα κορίτσια και κάνουν σα λιγούρια...» δοκίμασα πάλι να τις κοιτάξω και αυτή τη φορά τα κατάφερα. Είδα μια κοκκινομάλλα με κοντό αγορέ μαλλί, μία ξανθούλα που έμοιαζε έξω από τα νερά της και την πλάτη μιας μελαχρινής με μακριά μαλλιά πιασμένα ψηλά στο κεφάλι. Αν εξαιρούσα την ξανθιά, οι άλλες δύο έδειχναν να περνάνε πολύ καλά, γύρω τους υπήρχαν αρκετοί άντρες, αλλά μόνο οι δύο από αυτούς, τους μιλούσαν.
«Κολλητέ η κοκκινομάλλα, μου φαίνεται ότι είναι ο τύπος σου!» του είπα και χαμογέλασε. Ήξερα ότι το κοντό μαλλί σε γυναίκα του άρεσε, όταν αυτό ήταν και κόκκινο τότε τον ξετρέλαινε!!
«Σίγουρα είναι!» συνέχισε να κοιτάζει προς το μέρος τους «Λες να τις κεράσω κανένα ποτό;» υπήρχε μια αμηχανία στην φωνή του και αυτό με έκανε να καταλάβω ότι δεν θα έμενε άπρακτος για πολύ.
«Δεν ξέρω... μη γίνεσαι και εσύ σα τους άλλους, αν θες πήγαινε μίλα της...» Το καλύτερο που είχε να κάνει ήταν να πάει να της μιλήσει, εγώ αυτό θα έκανα στην θέση του.
«Σε ποια να μιλήσει;» η τσιριχτή φωνή της Κλειούς με έκανε να θυμηθώ ότι βρισκόταν και εκείνη εδώ. Για λίγο την είχα ξεχάσει!
«Σε κάποια που του γυάλισε...» της απάντησα και αμέσως παράτησε το κινητό της και άρχισε να ψάχνει γύρω της.
Για λίγη ώρα δεν μιλούσαμε, απλά απολαμβάναμε τη μουσική. Κάποια στιγμή ο Μάνος με έσπρωξε και μου έδειξε διακριτικά προς το μέρος των κοριτσιών. Και οι δύο είχαμε την εντύπωση ότι έφευγαν αλλά εκείνες έρχονταν προς το μέρος μας, κάθισαν σχεδόν δίπλα μας, αλλά εγώ όπως καθόμουν, τις είχα πλάτη και έτσι δεν κατάφερα να τις δω καλύτερα, ο Μάνος όμως χωρίς να χάσει καιρό άρχισε να μου μεταφέρει τα πάντα, σχεδόν όλες τις κινήσεις τους!
«Άρη... τι ώρα θα φύγουμε;» η φωνή της Κλειούς είναι όλο νάζι, μάλλον προσπαθεί να με καλοπιάσει,
«Δε ξέρω ρε Κλειώ..» Θυμωμένη μου λέει ότι πάει να φρεσκαριστεί και μας αφήνει μόνους. «Τι ήθελα και την πήρα μαζί μου;» ο Μάνος μάλλον έχει αλλού το μυαλό του και δε μου δίνει σημασία.
«Λοιπόν, θα κάνω κίνηση...» κατεβάζει μονορούφι το υπόλοιπο ποτό του και περνάει από μπροστά μου, προσπαθώ να ακούσω τι λέει αλλά δε τα καταφέρνω, πέντε λεπτά αργότερα με ακουμπά στον ώμο και μου λέει να γυρίσω για να μου γνωρίσει τα κορίτσια. Γυρνάω και το βλέμμα μου πέφτει πάνω της. Είναι η κοπέλα, που το πρωί παραλίγο να την χτυπήσω με την μηχανή!
«Εσύ!» λέει και της χαμογελάω.
«Εγώ!» έχει μείνει άφωνη και απλά με κοιτάζει «Μάλλον τώρα είναι ευκαιρία να μου ζητήσεις συγνώμη! Δύο φορές!» της τονίζω και την κοιτάζω προκλητικά.
«Είσαι σοβαρός; Εγώ θα σου ζητήσω συγνώμη ή εσύ; Και δε κατάλαβα, γιατί δύο φορές;» είναι νευριασμένη και αναψοκοκκινισμένη από τον χορό,
«Η μία γιατί πετάχτηκες μπροστά μου και η άλλη γιατί με είπες μαλάκα!» σε δευτερόλεπτα την βλέπω να φουντώνει ακόμα πιο πολύ.
«Σε είπα έτσι, γιατί είσαι!» δε θα τα πάμε καλά... « Έτσι που φέρεσαι, πως ήθελες να σε πω; "Κύριο";» έχει απίστευτο θράσος!
«Φέρομαι σαν κύριος σε αυτές που το αξίζουν! Εσύ δεν αξίζεις μία κοριτσάκι!» ίσως το είχα παρατραβήξει αλλά και αυτή δεν πήγαινε πίσω. Κάνει ένα βήμα προς το μέρος μου και το βλέμμα μου πέφτει στο ντεκολτέ της...
«Βρε άντε μου στο διάβολο!» την ακούω να μου φωνάζει και χωρίς να το καταλάβω με λούζει με το ποτό της.
«Γαμώτο!» Πετάγομαι από το σκαμπό μου αλλά εκείνη εξαφανίζεται πριν προλάβω να αντιδράσω, οι φίλες της με κοιτάνε αμήχανα και ο Μάνος γελάει κοιτάζοντας τα χάλια μου.
«Φίλε... χάλια σε έκανε!» μου λέει χωρίς να κρύψει στο ελάχιστο τα γέλια του. Πίσω μου ακούω την Κλειώ.
«Άρη μου... τι έπαθες; Βράχηκες;» δεν μας παρατάς και εσύ, σκέφτομαι.
«Φεύγουμε... Τώρα!» της λέω έξαλλος από θυμό και αφού πετάω μερικά χαρτονομίσματα πάνω στο μπαρ φεύγω με εκείνη να με ακολουθεί.
by margaritapoly