ΧΡΙΣΤΙΝΑ
Στάθηκα ακίνητη μπροστά στο τεράστιο επιβλητικό κτήριο που ορθωνόταν μπροστά μου και πήρα μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω την καρδιά μου που χτυπούσε δυνατά. Κάθε φορά που ερχόμουν εδώ, ένιωθα την ίδια λαχτάρα και αγωνία που είχα νιώσει και την πρώτη φορά. Διέσχισα την είσοδο, με τις συρόμενες γυάλινες πόρτες και καλημέρισα την κοπέλα που καθόταν στο γραφείο της υποδοχής. Κατευθύνθηκα στο ασανσέρ μπήκα μέσα και πάτησα το κουμπί για τον τελευταίο όροφο. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και διόρθωσα το διακριτικό μακιγιάζ μου, έπειτα προσπάθησα να τιθασεύσω μία φύτρα που πετούσε χωρίς ωστόσο να τα καταφέρω όπως θα ήθελα... Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερα εάν τα είχα πιάσει ψηλά όπως συνήθιζα αλλά την προκειμένη στιγμή δεν μπορούσα να κάνω κάτι.
Κάποια στιγμή, επιτέλους το ασανσέρ σταμάτησε και οι πόρτες άνοιξαν. Μπορεί να μην είχα κλειστοφοβία, αλλά ποτέ δεν μου άρεσαν αυτά τα κουτιά, όσο μεγάλα και αν ήταν. Προχώρησα στο μακρύ διάδρομο ακούγοντας έντονα τον θόρυβο που έκαναν τα τακούνια μου στο μαρμάρινο δάπεδο. Στο βάθος, διέκρινα το γραφείο της Λυδίας αλλά εκείνη δεν φαινόταν πουθενά. Πλησιάζοντας λίγο περισσότερο την είδα να βγαίνει από το γραφείο του κύριου Συμεωνίδη, του αξιαγάπητου αφεντικού μας. Εκτός από υπέροχος άνθρωπος ταυτόχρονα ήταν και σωστός επιχειρηματίας, το όνομα του στον χώρο, ήταν συνώνυμο της εργατικότητας, της τιμιότητας και της αξιοπιστίας. Την εταιρία του, την είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του και πολύ γρήγορα κατάφερε να την κάνει, την μεγαλύτερη κατασκευαστική στην Ελλάδα.
«Καλημέρα Λυδία!» η φωνή μου την ξάφνιασε, σήκωσε το κεφάλι της από τα χαρτιά που είχε μπροστά της και τα γαλάζια της μάτια αμέσως φωτίστηκαν, μου χαμογέλασε εγκάρδια χαρίζοντας μου ένα πλατύ χαμόγελο.
«Χριστίνα! Πότε γύρισες;» αναφώνησε πλησιάζοντας με και κλείνοντας με στην αγκαλιά της.
«Επέστρεψα χτες και σήμερα είμαι πανέτοιμη για την επόμενη δουλειά που θα μου αναθέσουν!» της απάντησα.
«Απ'ότι έμαθα η οικοδομή στην Πάτρα πήγε πολύ καλά! Ο κύριος Συμεωνίδης είναι πολύ ευχαριστημένος και μιλάει για εσένα με τα καλύτερα λόγια!» χάρηκα πάρα πολύ που το άκουσα αυτό, μου άρεσε όταν εκτιμούσαν την δουλεία μου και αναγνώριζαν τους κόπους μου.
«Χαίρομαι! Αλήθεια είναι μέσα;» παρατηρώ πως χαμογελάει ύποπτα,
«Ναι! Είναι μέσα μαζί με το γιό του!» πεταρίζει τα βλέφαρα της και κάνει σα κοριτσόπουλο!
«Ποιον από τους δύο; Τον γνωστό ή τον άγνωστο;» την ρωτάω με έντονη περιέργεια.
«Τον γνωστό!» μου λέει γελώντας διακριτικά. Ο Ιάσωνας ήταν ο μεγάλος γιος, του κυρίου Συμεωνίδη. Ήταν και εκείνος αρχιτέκτονας όπως και εγώ, τον τελευταίο χρόνο που εργαζόμουν στην εταιρία είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ αρκετές φορές μαζί του και πάντα ήταν ευγενικός και πρόθυμος να με βοηθήσει σε οτιδήποτε και αν χρειαζόμουν. Ήξερα ότι υπήρχε άλλος ένας γιος, τον οποίο βέβαια καμία από τις δύο μας δεν τον είχε συναντήσει. Εγώ εργαζόμουν ένα χρόνο στην κατασκευαστική αλλά τους περισσότερους μήνες τους είχα περάσει σε έργα που γίνονταν στην επαρχία. Προτιμούσα να περνάω την μέρα μου σε μία οικοδομή, με φωνές και φασαρία, παρά κλεισμένη μέσα σε ένα γραφείο. Έτσι τον μικρό γιο δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω ακόμα. Μικρός που λέει ο λόγος, απ'ότι μου είχε πει η Λυδία ο Ιάσωνας ήταν τριάντα πέντε και ο Αριστείδης τριάντα τρία.
Χτύπησα την πόρτα, του γραφείου, του αφεντικού μου και άκουσα την χαρακτηριστική στεντόρεια φωνή του να μου λέει "Περάστε". Μπήκα μέσα με αέρα και αμέσως μου χαμογέλασε. Εκείνος καθόταν στην αναπαυτική του πολυθρόνα και δίπλα του στεκόταν ο Ιάσωνας, φορούσε τζιν παντελόνι με καρό πουκάμισο, ήταν ένας πολύ κομψός και γοητευτικός άντρας, αμέσως σκέφτηκα ότι η Λυδία είχε χίλια δίκια που της άρεσε, θα γινόντουσαν ωραίο ζευγάρι. Εκείνη ξανθιά, αυτός μελαχρινός...
«Καλημέρα!» είπα με καθαρή φωνή απευθυνόμενη και στους δύο.
«Χριστίνα! Τι κάνεις εσύ εδώ; Δεν είπαμε ότι θα πάρεις άδεια σήμερα και θα ερχόσουν τη Δευτέρα;» ο κύριος Γιώργος πάντα έδειχνε να ανησυχεί για εμένα.
«Πατέρα, πες μια καλημέρα στην κοπέλα πρώτα και μετά την παίρνεις από τα μούτρα! Καλημέρα Χριστίνα!» ο Ιάσωνας ως συνήθως ήταν πολύ τυπικός και ευγενικός μαζί μου.
«Καλημέρα Χριστίνα! Εγώ για το καλό της το είπα!» κοίταξε τον Ιάσωνα και μετά στράφηκε πάλι σε εμένα «Ξέρεις πόσο εκτιμάω εσένα και την οικογένεια σου, με τον πατέρα σου ήμασταν μαζί φαντάροι! Έχουμε περάσει πολλά! Το ίδιο τσιγάρο καπνίζαμε, πλάτη με πλάτη κοιμόμασταν, δύσκολοι καιροί...» ξέρω τι θα επακολουθήσει μιας και τα έχω ακούσει πολλές φορές αλλά δεν με ενοχλεί να τα ακούσω άλλη μία!
«Το ξέρω κύριε Συμεωνίδη ότι θέλετε το καλό μου!» η αλήθεια ήταν ότι είχα πολύ ευνοϊκή μεταχείριση και το καταλάβαινα.
«Βρε κορίτσι μου, πόσες φορές θα σου πω να με φωνάζεις με το μικρό μου όνομα; Δεν είπαμε Γιώργος;»
«Εντάξει κύριε Γιώργο, θα προσπαθήσω να το θυμάμαι.» φάνηκε ικανοποιημένος από την απάντηση μου.
«Λοιπόν για πες μου πως τα πήγες στην Πάτρα; Απ'ότι μου είπαν οι συνεργάτες μου, όλα πήγαν καλά και έκλαιγαν που έφευγες. Δύο μήνες δεν είναι μικρό διάστημα!»
«Κύριε Γιώργο από την αρχή της συνεργασίας μας σας είχα ενημερώσει ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, όπου με στείλετε θα πάω, παντού υπάρχουν πράγματα που μπορώ να μάθω. Στην Πάτρα το συνεργείο ήταν πολύ εργατικό και συνεργάσιμο, ο επικεφαλής ήταν ευγενικός και πάντα ζητούσε την γνώμη μου, θα ξανά πήγαινα χωρίς δεύτερη σκέψη!» τα λόγια μου τον έκαναν να χαμογελάσει.
«Καλά, αν προκύψει κάτι ανάλογο θα το συζητήσουμε, για την ώρα οι δουλειές μας είναι εδώ στην Αθήνα. Υπάρχουν τρεις οικοδομές που έχουν ξεκινήσει και δεν μπορεί να τις επιβλέπει όλες ο Ιάσωνας» εκείνη την στιγμή παρατήρησα τον Ιάσωνα να κοιτάζει κάποια σχέδια αφηρημένος «θα σου πω σε ποιες περιοχές βρίσκονται και θα μου πεις που προτιμάς να πας, μιας και ήρθες από επαρχία νομίζω το δικαιούσαι!» έριξε μια ματιά στον γιό του αλλά εκείνος έδειχνε απορροφημένος «Έτσι Ιάσωνα;» ο Ιάσωνας συνήλθε, κοίταξε τον πατέρα του και έπειτα εμένα, χωρίς να χάσει καιρό μας απάντησε αμέσως λες και παρακολουθούσε την συζήτηση που είχαμε.
«Ας πάρει όποια θέλει, αρκεί να φύγει κάποια πάνω από το κεφάλι μου!» μου χαμογέλασε συγκρατημένα και έστρεψε ξανά την προσοχή του στα σχέδια που κοιτούσε λίγο πριν.
Η συζήτηση ανάμεσα σε εμένα και τον κύριο Γιώργο συνεχίστηκε αναφέροντας του λεπτομέρειες για την δουλειά που ολοκλήρωσα στην Πάτρα. Ο Ιάσωνας κάθε τόσο συμμετείχε ρωτώντας κάποια διευκρίνηση. Αργότερα, μου μίλησαν για τις οικοδομές που βρίσκονταν σε εξέλιξη και με ρωτήσανε ποια θα ήθελα να αναλάβω. Δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ καθόλου.
«Κύριε Συμεωνίδη... συγνώμη, κύριε Γιώργο ήθελα να πω, θα αναλάβω την οικοδομή στην Καλλιθέα, είναι πολύ κοντά στο σπίτι μου και θα μπορώ να πετάγομαι ανά πάσα ώρα και στιγμή! Τι λέτε;» ο Ιάσωνας χωρίς να πει τίποτα πλησίασε τα σχέδια που βρίσκονταν στο διπλανό γραφείο, βρήκε αυτά που έψαχνε, τα έβαλε σε ένα κύλινδρο και μου τα έδωσε.
«Είναι όλη δικιά σου! Καλή αρχή και μη διστάσεις να με πάρεις τηλέφωνο για ότι και αν χρειαστείς!» το χαμόγελο του ήταν απόλυτα ειλικρινές και αυτό με χαροποίησε.
Βγαίνοντας από το γραφείο του αφεντικού μου ένιωθα απέραντη χαρά και ικανοποίηση. Όλα αυτά τα καλά λόγια που είχα ακούσει, έβγαζαν τον πατέρα μου ασπροπρόσωπο. Εκείνος ήταν που πριν ενάμιση χρόνο πήρε τον καλό του φίλο από το στρατό τηλέφωνο και τον παρακάλεσε να με προσλάβει έστω και δοκιμαστικά. Ποιος άλλος θα προσλάμβανε μία εικοσιεπτάχρονη χωρίς καθόλου εμπειρία και προϋπηρεσία; Μάλλον κανένας! Έτσι τώρα ένιωθα ότι τον είχα δικαιώσει κατά κάποιον τρόπο. Η Λυδία σηκώθηκε όρθια και με πλησίασε.
«Όλα καλά Χριστινάκι μου;» με ρώτησε με ενδιαφέρον.
«Τέλεια! Η επόμενη δουλειά που μου ανατέθηκε είναι πολύ κοντά στο σπίτι μου!» βλέπω ότι χαίρεται και εκείνη μαζί μου. «Λοιπόν Λυδία μου, σήμερα που είναι Παρασκευή θα βγω με μία φίλη για ποτό, θα έρθεις και εσύ μαζί και δεν θέλω να ακούσω καμία δικαιολογία; Θα περάσουμε φανταστικά, στο υπόσχομαι!» ήθελα να διασκεδάσω και να ξεσκάσω μετά από τόσο καιρό, στην Πάτρα δεν έβγαινα ιδιαίτερα.
«Δε ξέρω... μήπως θέλετε να τα πείτε οι δύο σας καλύτερα;» στα μάτια της έβλεπα ότι ήθελε να έρθει αλλά στην φωνή της διέκρινα έναν δισταγμό.
«Δε θα σε καλούσα αν ήταν έτσι! Λοιπόν φεύγω, γιατί θέλω να περάσω από την καινούρια οικοδομή να ρίξω μία ματιά, θα σε πάρω τηλέφωνο να σου πω που θα βρεθούμε!» της έστειλα ένα φιλί και άρχισα να απομακρύνομαι.
Φεύγοντας από τα γραφεία της κατασκευαστικής, μέχρι να φτάσω στο αμάξι μου βρήκα την ευκαιρία να καλέσω την Όλγα στο κινητό της. Η Όλγα, ήταν η καλύτερη μου φίλη και όλες αυτές τις εβδομάδες, αν και μιλούσαμε καθημερινά στο τηλέφωνο, μου είχε λείψει πάρα πολύ! Ήταν στη δουλειά της και δε μπορούσε να μου μιλήσει άνετα, έτσι στον λίγο χρόνο που είχαμε κανονίσαμε μόλις σχόλαγε να ερχόταν από το σπίτι μου, εκεί θα της ανακοίνωνα την βραδινή μας έξοδο! Μπήκα στο αμάξι και ξεκίνησα για την οικοδομή, θα μπορούσα να πήγαινα την Δευτέρα αφού σήμερα υποτίθεται ότι είχα άδεια αλλά ήμουν πολύ περίεργη!
Την βρήκα εύκολα και πάρκαρα σχεδόν απέναντι. Κοίταξα δεξιά, αριστερά και ετοιμάστηκα να διασχίσω το δρόμο. Δεν πρόλαβα να κάνω περισσότερα από τρία βήματα όταν άκουσα ένα απότομο φρενάρισμα... πάγωσα και έμεινα ακίνητη. Σε απόσταση αναπνοής από εμένα, είχε σταματήσει μια μηχανή μεγάλου κυβισμού και με τρόμο συνειδητοποίησα ότι παραλίγο θα με σκότωνε! Το σοκ ήταν μεγάλο, πριν προλάβω να συνέλθω και να βρίσω τον οδηγό, το έκανε εκείνος και με άφησε άφωνη!
«Είσαι τελείως τρελή κοριτσάκι μου;» τον παρακολούθησα να κατεβαίνει από τη μηχανή και να βγάζει το κράνος του φανερά εκνευρισμένος. Ήταν ψηλός, μελαχρινός και με γένια περίπου τριών ημερών, χωρίς να το θέλω θαύμασα την όψη του αλλά μόνο μέχρι εκείνος να ανοίξει το στόμα του ξανά και να συνεχίσει να μου επιτίθεται λεκτικά «Αν θες να αυτοκτονήσεις βρες άλλο τρόπο! Οι δρόμοι είναι μόνο για αυτούς που μπορούν να τους διασχίσουν και εσύ δεν φαίνεσαι να έχεις αυτή την ικανότητα!» όσο ωραίος και αν ήταν κατάφερε με τα λόγια του να με κάνει έξαλλη!
«Εγώ είμαι τρελή ή εσύ που καβαλάς αυτό...» του δείχνω τη μηχανή «αυτό το... πράγμα και όποιον πάρει ο Χάρος;» με κοιτάζει χαμογελώντας ειρωνικά και ανασηκώνει το φρύδι του.
«Αύτη κουκλίτσα μου είναι μια Honda varadero και σίγουρα δε μπορείς να την αποκαλείς "πράγμα"!» το ύφος του ήταν γεμάτο έπαρση!
«Καταρχάς μη με ξανά πεις ούτε κοριτσάκι, ούτε κουκλίτσα... και κατά δεύτερον δε με ενδιαφέρει πως τη λες... πήγες να με σκοτώσεις!» οι φαρδιές του πλάτες κάτω από το δερμάτινο μπουφάν με κάθε του κίνηση φαίνονταν να τσιτώνονται,
«Εσύ πετάχτηκες μπροστά μου!» μου ξεφώνισε νευριασμένος γέρνοντας απειλητικά προς το μέρος μου. Το θράσος του με είχε κάνει έξαλλη και χωρίς να μπορώ να κρατηθώ άλλο ετοιμάστηκα να τον βάλω στην θέση του.
«Αντί να ζητήσεις συγνώμη, φωνάζεις και από πάνω!» του απαντάω κεραυνοβολώντας τον. Την ίδια στιγμή παρατήρησα ότι οι εργάτες από την οικοδομή είχαν βγει και μας κοίταζαν, σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα η πρώτη μας γνωριμία να γίνει με αυτόν τον τρόπο εξαιτίας αυτού του άξεστου τύπου!
«Κανονικά εσύ πρέπει να μου ζητήσεις συγνώμη!» τον ακούω να μου λέει και απορώ με το θράσος του «Περιμένω!» συνεχίζει με το ίδιο ύφος και αναρωτιέμαι αν σοβαρολογεί.
«Είσαι πολύ μαλάκας!» του λέω και χωρίς να περιμένω απάντηση περνάω απέναντι, τον άκουσα να φωνάζει πίσω μου αλλά δε με ενδιέφερε καθόλου τι άλλο είχε να μου πει αυτός ο γελοίος..
«Δε τελειώσαμε...» Η φωνή του έφτασε στα αυτιά μου σαν προειδοποίηση αλλά εγώ ήδη έμπαινα στο αυτοκίνητο μου...
by margaritapoly