Dus dit was zijn plan. Ervoor zorgen dat ik hem zou vermoorden.
Langzaam liep ik naar hem toe. Durfde ik voor mezelf toe te geven dat de spreuk des doods, met elke keer dat ik hem gebruikte, me makkelijker afging?
Ik knielde bij hem neer, en streek een pluk haar uit zijn gezicht.
Hij zag er behoorlijk dood uit. Maar alleen hij en ik wisten, dat hij dat niet zou zijn. Het enige dat ik zojuist had gedaan, was een stukje ziel van mezelf vermoorden. En ik had het niet eens gevoeld. Mijn blik ging automatisch even naar zijn arm, hij had hem om, de armband.
Hij had hem om.
Op het moment dat ik overeind kwam, deden de meeste dooddoeners juist een stap achteruit, en ik keek ze met een opgetrokken wenkbrauw aan.
'Dachten jullie echt dat ik van hem ging verliezen?' vroeg ik, en sloeg mijn armen over elkaar. Niemand gaf antwoord. Op het moment dat er achter ons een deur open ging, keken we op. Voldemort besloot zijn gezicht weer te laten zien.
Hij keek woedend, 'wat moet die herrie voorstellen?' snauwde hij.
Zijn dooddoeners deden als één man nog een stap naar achteren, en wezen op mij.
'Jij weer?' hij keek me aan.
Ik deed een stapje opzij, en liet hem zijn "trouwste" dienaar zien.
'Heb jij dit gedaan?' hij keek me aan.
'Blijkbaar zit moorden ook in de familie,' zei ik schouderophalend. 'Hij begon.'
Ik weet dat je dit hoort Sev, vergeef me.
Voldemort haalde diep adem, beende naar me toe, en trok me aan mijn kraag dichter naar zich toe.
Als hij een neus gehad zou hebben, zouden we nu neus tegen neus hebben gestaan, 'wat geeft jou het recht te beslissen wie van mijn volgelingen je doodt?' siste hij in mijn gezicht.
'Ik zei toch al dat hij begon?' ik wees op hem, 'sorry hoor, maar hij wilde mij eerder dood hebben dan ik hem. Ik ben al blij dat ik hem een tweede keer te slim af was, de eerste keer was al moeilijk.'
Voldemorts rode ogen boorden zich in die van mij, en ik zag hem zoeken. Maar blijkbaar kon hij niets vinden dat hij tegen me kon gebruiken.
'Wormstaart!' brulde hij uiteindelijk, maar liet me nog steeds niet gaan. Een trillende wormstaart kwam naar voren schuifelen.
'Breng haar naar de kelder!' met verrassend veel kracht voor iemand van zijn leeftijd, duwde Voldemort me in de armen van de rat, en terwijl hij dat deed trok hij mijn toverstok uit mijn handen.
'En zorg dat ze daar blijft!' snauwde hij erachteraan.
'J-ja Meester,' piepte Wormstaart, en hij trok me mee naar beneden, naar de kelder. Daar duwde hij me naar binnen, en gooide de deur met een klap achter me dicht. Daar zat ik dan, in het donker. En ik vroeg me af wat ze met Severus gingen doen. Als Voldemort besloot om hem aan Nagini te voeren, was alles voor niets geweest. Ik sloot mijn ogen, en hoopte, hoopte, hoopte, dat dat niet het geval was.
Na een uur of twee schoot ik overeind, toen er een knal klonk. Dat klonk verdacht veel als iemand die verdwijnselde. Na de knal, volgde er even een stilte, voor er tumult uitbrak.
'Waar is hij?! Waar is hij heen? Hij was toch dood? Hoe kan dit?' hoorde ik verschillende stemmen roepen. Was het hem dan toch gelukt om te vedwijnselen? Maar-hoe? Hij had binnen gelegen... Hier was het toch niet mogelijk te verdwijnselen?
Ik besloot het te proberen, maar tevergeefs, ik kwam nergens. Zou die spreuk dan alleen op de kelder gebruikt zijn? In de stilte, en in het donker, was ik alleen met mijn gedachten. En ik dacht terug aan een paar maanden geleden, hoe boos ik was geweest, en hoe ik had gereageerd toen Severus me vertelde dat ik hem moest vermoorden, om ervoor te zorgen dat hij geen gruzielement meer zou zijn. Hoe makkelijk was die vervloekte spreuk nu uit mijn mond gekomen.
Ik verstopte mijn gezicht tussen mijn knieën en onderdrukte een snik. Moorden werd me net iets té makkelijk...
Ik schreeuwde gedempt. Naast dat mijn gedachten hier met me aan de haal gingen, was het ook nog vervloekte koud, en in mijn hoofd schold ik de hele wereld bij elkaar.
Aangezien Voldemort mijn toverstok had afgepakt, kon ik geen vuur tevoorschijn toveren om weer warm te worden. En zachtjes wiegde ik heen en weer, heen en weer. Van voor naar achter. Hoe lang nog tot de slag om Zweinstein? Vroeg ik me stilletjes af. Een paar weken? Of misschien zelfs nog maar een paar dagen? Het leek wel of de fut eruit was geslagen, ik had geen energie of de behoefte om nog te vechten. Ook al had ik dat wel beloofd, omwille van mijn kind moest ik blijven vechten. Maar hallo, een zwangere vrouw die uit haar cel brak? Dat zag ik zó niet voor me. Drie treden die stomme trap op, en ik zou al buiten adem zijn. En dan kon je er donder op zeggen dat ik net zo hard weer gevangen werd. Nee, ik zou met iets beters moeten komen...
Het leek uren later, toen ik ineens opkeek.
Verrek, ik had nog echt iets bedacht ook! Alleen het probleem was, dat ik dit soort magie nog nooit had gebruikt, en dus geen idee had of het wel zou lukken.
Alles dat ik nodig had, was een gelukkige gedachte. Dat leek zoveel simpeler dan het daadwerkelijk was. Naast dat ik nog nooit een Patronus had geproduceerd, had ik op dit moment weinig om gelukkig om te zijn. Met een diepe zucht stond ik op, de eerste stap was sowieso om eerst mijn toverstok weer terug te krijgen. Wormstaart was zo dom als het achtereind van een varken, dus dat was waarschijnlijk mijn minst grote probleem.
Ik wilde net een plan gaan improviseren, toen er naast me een ploppend geluid klonk. Toen ik keek wie of wat er tevoorschijn was gekomen, zag ik naast me een tengere huiself staan.
'Is jij Robin?' vroeg ze.
'Winky?' vroeg ik verbaasd, want dit kon haar alleen maar zijn.
'U kent Winky, maar Winky kent u niet,' zei ze, en haar oren flapperden terwijl ze met haar hoofd schudde.
'Ik ben Robin,' bevestigde ik haar vraag.
'De hoofdmeester van Zweinstein heeft Winky opgedragen u te komen halen,' verklaarde ze toen, en pakte mijn hand.
Voor ik tegen kon stribbelen, verdwenen we. En kwamen in het kantoor van Severus weer tevoorschijn. Ik was boos en blij tegelijk. Blij dat ik weg was uit de kelder, maar boos, omdat ik nu geen toverstok meer had.
Dat je binnen een bepaalde tijd toch zo afhankelijk kunt worden van een stukje hout!
Voor ik die boosheid echter kon uiten, voelde ik twee armen om me heen, 'je bent veilig!' dat was de stem van Sirius. Ik begreep er maar weinig van, maar toen Sirius me losliet, zag ik Severus staan. Levend en wel.
Ik zag geen boosheid in zijn ogen, terwijl hij naar me keek, if anything, zag ik misschien wel een beetje trots.
'Je hebt gedaan wat ik een paar maanden geleden van je heb gevraagd,' zei hij. En ik knikte langzaam, van hem naar Sirius kijkend.
'We hebben samengewerkt,' verklaarde Sirius, en even zag ik Severus met zijn ogen rollen.
'Ik wist nog dat ik met hulp van Knijster uit die kelder kon komen,' legt Sirius uit, die het niet zag, 'en Sneep heeft toen Winky erbij gehaald, aangezien de huiselfen van Zweinstein naar de hoofdmeester moeten luisteren.'
Er viel een stilte, en in die stilte keek Sirius me een beetje verward aan, 'je- je lijkt niet blij,' zei hij, een beetje onzeker.
'Ik heb mijn toverstok niet meer,' verklaarde ik.
'Met het gemak waarmee jij de laatste dagen de Vloek des Doods gebruikt, vind ik dat eerlijk gezegd niet zo erg,' zegt Severus droogjes.
Ik keek hem even aan, maar gaf verder geen antwoord. Hoe zagen ze het voor zich dat ik me zou moeten verdedigen zónder toverstok, in een wereld gedomineerd door magie?
'Van alle dingen waar je je druk om kunt maken!' protesteerde Sirius. 'In plaats dat je blij bent dat ik en Sneep eens een keer hebben samengewerkt. Je zou nu nog in die kelder gezeten hebben als ik niet op het idee was gekomen van een het sturen van een huiself-'
'Míjn, huiself,' zei Severus, een tikje ijzig. En boos keken den twee elkaar aan.
'Het was nog steeds míjn idee!' siste Sirius gepikeerd.
'Met dit gekibbel krijg ik mijn toverstok niet terug,' zei ik, in een poging het getrouwde stel te laten stoppen met kibbelen.
En tegelijkertijd keken ze me aan.
'Wat wil je dan doen?' vroeg Sirius. 'Je kunt niet zomaar terug, daar binnen walsen en je toverstok terug claimen!'
Eerlijk gezegd, was dat wel min of meer wat ik in gedachten had gehad. Ik had niet het idee dat de dooddoeners me snel iets zouden doen. Ja, ik was een bloedverraadster, en ja, ze konden mijn bloed wel drinken. Maar dat maakte me niet minder de zus van hun meester. En als hij me levend nodig had, zouden zij geen pogingen doen me te doden. Ik zou relatief veilig zijn. Tenminste, dat was wat ik mezelf vertelde.
Blijkbaar duurde het te lang voor ik antwoord gaf, en trok Sirius daaruit zijn conclusie, de juiste.
'Ga me nou niet vertellen dat je serieus aan het overwegen bent om wél terug te gaan?' zei hij vermoeid. Maar in mijn hoofd was zich langzaamaan al een plan aan het ontvouwen.
Met hulp van Winky, zou ik opnieuw in Vila Malfidus kunnen komen, bijvoorbeeld...
'Ja, wel,' antwoordde ik dan ook laatdunkerig.
'Geen sprake van!' zeiden Sirius en Severus in koor.
Woedend keken ze elkaar aan, en ik zag nog net geen bliksemflitsen tussen hun ogen schieten.
Uiteindelijk keken ze mij weer aan.
'We gaan niet, nu je weer veilig bent, je het hol van de leeuw weer injagen!' zei Severus, en aan zijn toon kon ik horen dat er geen discussie mogelijk was.
'Vertel mij dan eens, Einsteinen, hoe jullie verwachten dat ik mezelf ga verdedigen zónder toverstok?' ik trok een wenkbrauw op, en sloeg mijn armen over elkaar.