İlayda yazmazsan kitabını okumam dedi.Bu bölüm ilaydama gelsin :)
Sevgili Bebeğim ;
Belki farkındasın belki de değilsin
İçimde büyüyorsun,
Yediğimi yiyor içtiğimi içiyorsun
Zaman zaman benim düşüncelerim senin düşüüncelerine karşıyor belki de
Ama bilirsin bebeğim
İsteyenimiz yok...
Ağlıyorum gecelerdir,bekliyorum bir umut
Ama anla işte bebeğim
Bekleyenimiz yok.
Benim kadar odun bir insan mı yazmıştı bu satırları?Tek bildiğim akan gözyaşlarım bebeğiminde göz yaşlarıydı.Bebek Ateş'ten olmasa bile Aslan koymuştu aramıza mesafeyi.Yıkılmaz duvarlar örmüştü bir kere.Okul bitiyordu.Peki ya seneye?Okul başladığında karnım burnumda olacaktı.Kimin olduğu belli olmayan bir bebeği taşıyan kötü bir kız olacaktım herkesin gözünde.Aşağıya indim.Dolabı açtım ve ilaç kutusunu buldum.Kurtuluşum dedim onlara.Ayıramadım birbirlerinden hepsini attım ağzıma.Yuttum.Ablam geldi.Ama o mutfağa geldiğinde benim başım çoktan dönmeye başlamıştı.Kusma hissi uyanıyordu içimde.İlkim ağzıma parmak attı ve kusmamı sağladı.Her şeyi yarım yamalak hatırlıyorum.Aslan' mesaj göndermiştim."Hiç mi umut yok Aslan?"Cevap vermedi.Demekki gerçekten sevenim yoktuçBu neye benziyordu biliyor musunuz?Bir pilotun aşağıda bekleyeni yoksa uçmasının ne anlamı var ki?Sanırım olmuştu.Artık beyaz ışığı görmüştü.Işık beni çağırıyordu.Bir kız sesi duydum.Küçük bir kız sesi.Beyaz ışığa doğru benden önce gitmişti..Ağlıyordu.Beni bırakma anne?Senden ayrılmak istemiyorum....