Even keek ik om het hoekje van de steeg waar we stonden.
Het was zo vroeg dat het nog donker was.
In de schaduw stond Sirius zich in stilte op te winden over het krankzinnige plan dat we zouden gaan uitvoeren.
'Inbreken in het Ministerie, Robin, ben je wel helemaal lekker?' zei hij zacht, en leunde met zijn voet tegen de muur waar hij tegenaan geleund stond.
'Je hebt er zelf in toegestemd me te helpen, je gaat je nu niet terug trekken hoor,' zei ik, en ik keek hem even aan.
'Het is gewoon- die hele plek is op zoek naar mij,' Sirius kijkt me aan, 'ik voel er niet zoveel voor ter plekke vermoordt te worden.'
'Je wordt niet ter plekke vermoord, want je hebt wisseldrank,' zei ik, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
'We hebben maar een uur, Robin,' zuchtte Sirius.
Ik draaide me om, 'als je niet wilt ga ik wel alleen,' zei ik.
Dat idee leek hem ook niet aan te staan, want hij fronste even.
'No way dat ik je daar alleen naar binnen laat gaan!' zegt hij stug.
'Stop dan alsjeblieft met zeuren,' zeg ik zacht. Ik hoor dat Sirius iets zegt, maar zijn woorden gaan compleet aan me voorbij, daar loopt Jeegers!
Die moet ik hebben!
Ik duw mijn hand tegen Sirius' mond, en wacht het moment af dat Jeegers langs onze steeg komt lopen.
Als dat gebeurt, spuit er een lichtflits uit mijn toverstok, en slap zakt de klootzak op de grond.
'Dat is één!' ik sleep hem de steeg in, en Sirius bind zijn handen en voeten vast met touw. Voor de zekerheid knevelt hij hem ook maar, en trekt dan een haar uit zijn hoofd.
'Voor jou of voor mij?' vraagt hij.
'Mij,' zeg ik, 'ik ken hem, aangezien ik in Vila Malfidus heb gezeten. Arrogante kwast.'
'Zijn ze dat niet allemaal?' Sirius kijkt me wijselijk aan.
Kribbig kijk ik hem aan, 'op Severus na!'
'Natúúrlijk,' zegt Sirius met een engelengezicht, 'maar hij kan helemaal niks verkeerd doen in jou ogen.'
'Ik weet dat hij foute dingen gedaan heeft, Sirius,' zeg ik, 'daar ben ik me echt wel van bewust hoor. Ik keur het ook niet goed, hoe hij Harry behandeld, maar hij heeft ook zijn redenen.'
'En die zijn?'
'Vraag het hem eens een keer,' ik kijk weer om het hoekje van de steeg, en zie drie mensen van het Ministerie oversteken. Ben ik nou gek? Of waren dat Harry, Ron en Hermelien? Was dat echt vandaag? Holy shit, het Ministerie zou met een grote inbraak te maken gaan krijgen vandaag...
'Als wie zie je voor je dat ik ga?' vroeg Sirius, en hij keek ook om het hoekje.
Zijn gezicht betrok toen hij de man aan zag komen die ik op het oog had.
'Dat kun je niet doen, Robin!' siste hij. 'Jezus, Arthur? Weet je dat wel zeker?!'
'Zie jij een andere optie?' vroeg ik aan hem. 'Sirius, jij kent meneer Wemel, beter dan dat ik hem ken.'
Sirius beet op zijn lip, 'hij is een vriend Robin, dat kan ik niet-' ik zag de twijfel in zijn ogen, want hij wilde me nog steeds niet alleen laten gaan.
'Hoe verklaar je dan dat we samen komen, hm?' vroeg hij.
'Bloedverrader,' zei ik simpel.
'Doe het snel voor ik me bedenk.'
Zo snel ik kon, verlamde ik ook meneer Wemel, en het deed me pijn dat ik met hem hetzelfde moest doen als met Jeegers.
'Laten we ze alsjeblieft wel uit elkaar halen,' zei Sirius zacht, toen ik hem een haar van meneer Wemel gaf, 'ik wil niet dat die twee bij elkaar in de buurt zijn.'
Ik knikte, en samen tilden we meneer Wemel naar een veiliger plekje.
'Klaar?' vroeg ik zacht.
Sirius keek me aan, 'ready as I'll ever be,' zei hij, en gooide de haar in de flacon wisseldrank. Ik deed hetzelfde met de haar van Jeegers, en even proostten we, voor we een grote slok namen. Mijn drankje, ik vermoedde dat dit was waar modder naar zou kunnen smaken.
Gatverdamme die man was gewoon zo verdorven als de pest!
Niet lang nadat we beide gedronken hadden, kwam de pijn van de verandering. Mijn hele binnenste leek zich drie keer om te keren, voor ik mijn huid zag borrelen en veranderen in de huid van Jeegers.
Na een minuut of tien, keek ik in het gezicht van meneer Wemel.
'Als ik niet zou weten dat jij het was, zou ik wegrennen,' zei Sirius, ik kon zien dat hij nerveus was. Nerveuzer dan ik in ieder geval.
Ik giechelde, 'je klinkt zelfs als Arthur.'
'Wil je niet meer zo lachen?' lachte Sirius, 'dat is niet bepaald man-eigen.'
'De kerel die ik ben, bezorg ik anders met liefde een slechte naam,' zei ik, terwijl we de straat overstaken. We volgde een stel mensen richting toiletten.
'Dat je het even weet, dat was echt het goorste dat ik in lange tijd heb gedaan,' sist Sirius me toe als we onszelf doorgetrokken hebben, en in de grote ruimte onder de grond terecht zijn gekomen.
Ik grijp hem bij zijn bovenarm, trek hem mee en geef geen antwoord. Ik ben hier nu pas twee keer geweest, en één van die keren was in een herinnering. Ook Sirius is hier al een keer geweest.
Even kijk ik naar hem vanuit mijn ooghoek, toen redde ik zijn leven, en niet lang daarna wiste ik mijn eigen geheugen om iedereen te kunnen beschermen.
Wat had ik al een boel shit meegemaakt hier...
'Naar de liften,' sist Sirius me toe.
Een tikje geïrriteerd trek ik hem ermee naartoe, 'don't state the obvious,' snauw ik hem toe, en meerdere mensen kijken ons aan.
'Ik dacht dat Arthur nog wel even veilig was,' waagt iemand in de lift het te zeggen. Als ik niet in de huid van Jeegers had gezeten was ik het vol eens geweest met die opmerking. Maar helaas voor de persoon die zijn mond open durfde te trekken, zat ik vol in mijn rol, en ik draaide me op hoge poten om.
'Durf je de besluiten van Jeweetwel in twijfel te trekken?' vroeg ik met een opgetrokken wenkbrauw. Ik keek iedereen even aan, aangezien ik niet wist wie het gezegd had. Maar aan de gezichten te zien kwamen mijn woorden wel aan.
'Laat ik niet merken dat in mijn bijzijn Zijn wil nog eens in twijfel getrokken wordt,' zei ik zacht en dreigend, 'want dan loopt het minder goed af dan nu!'
Sirius keek me met grote ogen aan, wat de echtheid van mijn act eigenlijk alleen maar bevestigde.
Ik kon hem bijna horen denken dat ik wel erg goed in mijn rol zat. Maar ik had dan ook een hele tijd met deze freak in een huis gezeten.
Er stappen steeds meer mensen de lift uit, en ze proberen allemaal zo ver mogelijk bij me uit de buurt te blijven, terwijl ik van minstens twee anderen een bemoediging aan Sirius' adres hoor.
'Ministerie van Mystificatie.' Zegt ze metalige vrouwenstem en met een klik stopt de lift en glijden de deuren open.
Eindelijk heb ik het gevoel dat ik Sirius veilig los kan laten zonder betrapt te kunnen worden, en samen lopen we behoedzaam de lift uit.
'Mag ik even kwijt dat je Jeegers wel heel eng goed na kan doen?' zegt Sirius, terwijl hij voorzichtig om een hoek kijkt, en me wenkt dat het veilig is.
'Ik weet dat het komt omdat je met hem in een huis hebt gewoond, maar dan nog,' hij kijkt me even aan, 'je had actrice moeten worden.'
Ik trek hem mee een gang in, en opnieuw kijken we behoedzaam om elke hoek.
Sirius wijst naar een deur, 'die is het!' zegt hij vastbesloten, en nu trekt hij mij mee. 'Weet je nog welke rij we moeten hebben?' vraagt hij.
Het is al een tijd geleden dat ik samen met Perkamentus de herinnering heb gezien, en het duurt dan ook even voor het me te binnen schiet.
'Volgens mij was het rij 105,' zeg ik een tikje onzeker, en het klinkt totaal niet als Jeegers. Sirius knikt even, en hij loopt voor me uit.
Een beetje stilletjes loop ik achter hem aan.
'Hoeveel tijd hebben we nog?' vraagt hij terloops, terwijl hij met zijn verlichte toverstok het nummer op de planken bekijkt.
'Nog iets van een half uur, denk ik.' Zeg ik, 'ik heb de tijd niet bijgehouden.'
Even kijkt hij achterom, en ik wijs over mijn duim, 'zeg maar niets, ik ga die kant wel op.' Ik verdwijn in een van de andere rijen, en verlicht zelf ook mijn toverstok om te kunnen zien waar ik ben.
'Ik heb het!' roep ik na een kwartier, het is fucking veel te groot hier, we hebben niet veel tijd meer om nog veilig weg te kunnen komen hier zo meteen.
Als ik voetstappen hoor, kijk ik op, en Sirius komt bij me staan.
'Jezus,' zegt hij zacht, als hij mijn naam ziet staan onder het bolletje. 'Dit is bizar...'
'Ik zei het je toch,' zeg ik zacht.
Hij kijkt me aan, 'pak hem Robin, we moeten hier weg.' Hij zegt het rustig, maar ik kan horen dat er een zekere mate van dwang in zijn toon zit. Even bijt ik op mijn lip.
'Kom op, we moeten weten wat er voorspelt is!' spoort hij me aan. Langzaam steek ik mijn hand uit, maar het voelt of mijn hand tegen een blokkade opbotst.
Ik kijk Sirius verward aan, 'ik kan hem niet pakken!' zeg ik, en klink half in paniek, 'ik kom niet dichter bij de profetie dan dit!'
'Misschien kan de profetie niet door de Wisseldrank heen "kijken" bij gebrek aan een beter woord,' zegt Sirius voorzichtig.
'Maar als we moeten wachten tot we weer onzelf zijn lopen we gevaar!' zeg ik, 'ze zijn op zoek naar jou, maar moet je je eens indenken wat er gebeurd als ze mij levend en wel zien! Vold- Jeweetwel zal Severus dan zeker weten vermoorden!'
'Haal eerst eens even rustig adem!' Sirius grijpt me bij mijn schouders en kijkt me aan, 'niemand gaat Sneep vermoorden, of jou of mij, gehoord?' hij kijkt me zover mogelijk streng aan, maar blijkbaar heeft Arthur niet echt een strenge blik in zijn arsenaal zitten, want hij ziet er nog steeds vriendelijk uit.
'Heb je een plan dan?' ik laat me op de grond zakken en leun tegen de planken, die ik even vervaarlijk voel wiebelen. Het moet een bizar gezicht zijn zou een buitenstaander dit zien. Jeegers die gerust gesteld wordt door Arthur Wemel.
'Heb je een plan?' ik kijk naar hem op.
'Rennen?' stelt hij voor, en ik kan een glimlach niet onderdrukken.
'Dit plan leek echt briljant, ik had er geen rekening mee gehouden dat de profetiën door een Wisseldrank heen kunnen zien, zo je wilt,' zeg ik, en sla mijn armen om mijn knieën.
Sirius komt naast me zitten, en leunt ook tegen de planken.
'En nu wachten we,' zegt hij kalm. En ik dacht dat ik mijn zenuwen onder controle had, niet dus.
'Ik ben blij dat je bij me bent Sirius,' zeg ik, en kijk omhoog, de toppen van de planken verdwijnen in het donker, en zijn niet meer te zien. Het is goed herstelt, nadat Ginny hier haar spreuk los liet. Ik glimlach, ook alweer zo lang geleden.
'Mag ik je een persoonlijke vraag stellen?' vraagt Sirius, terwijl hij me aankijkt. Ik knik.
'Waarom Sneep?'
Verrast kijk ik hem aan, 'hè?'
'Ja, ik bedoel- hoe, eh, ben je verliefd op hem geworden?' vraagt Sirius, 'we-wij-'
'Je kan niet kiezen op wie je verliefd word, Sirius,' zeg ik, en kijk weer naar boven. 'Ik weet niet waar mijn gevoelens voor Severus vandaan komen, misschien hebben ze er altijd al een beetje gezeten.'
'Zou je weer van mij kunnen houden?' vraagt Sirius.
Ik haal mijn schouders op, 'ik weet het niet,' zeg ik eerlijk. 'Natuurlijk weet ik dat ik je pijn heb gedaan, en dat spijt me nog steeds. Maar Severus en ik hebben zoveel meegemaakt samen.'
Zijlings kijk ik Sirius aan, en zie hem langzaam knikken. Heeft hij er vrede mee gesloten?
'Wat gaat er met Sneep gebeuren?' vraagt hij door, 'wat- is zijn verhaallijn?'
'Dat ligt eraan,' zei ik met tegenzin, terwijl ik me het gesprek dat we hadden gehad weer voor de geest haalde. Waarin hij tegen me gezegd had dat ik hem moest "doden" om ervoor te zorgen dat het stukje ziel van mij dat vastzat in hem verdween.
'Aan wat?' drong de stem van Sirius tot me door.
'Of ik hem dood ja of nee,' zei ik.
Met grote ogen keek Sirius me aan, 'wat?! Net zit je me nog te vertellen dat je van hem h-'
'Heb je wel eens van Gruzielementen gehoord?' val ik hem in de rede, en kijk hem aan. Verward schudt hij zijn hoofd.
'Een Gruzielement is een stukje ziel van iemand dat zich vasthecht aan iets, dat kunnen dingen zijn, maar dus ook mensen, nou, dat heb ik dus bij Severus gedaan op de dag dat ik mijn familie moest doden.'
Het viel me op dat ik dat kon zeggen zonder de oude steek van pijn, verdriet en spijt. Ik had teveel eelt op mijn ziel gecreëerd denk ik.
'Wacht even, begrijp ik nou goed dat er een stukje van jouw ziel vastzit aan Sneep?' Sirius keek me aan.
Ik knikte, 'het zit in hem. En alleen als ik hem doodt kan dat stukje verdwijnen, en kan hij verder leven.'
'En als een ander hem doodt?' vroeg Sirius.
Ik keek naar de grond, 'dan sterft hij,' zei ik zacht. Sirius knikte dat hij het begreep, en zei verder niets meer. Na een minuut of vijf zo in stilte gezeten te hebben, hoorde ik hem ineens opstaan,
'Robin! Ik begin mezelf weer te worden!'
Een beetje loom keek ik op, hij had gelijk, ik zag alweer zwarte haren door de rode van Arthur pieken. Ook ik stond op, en keek naar mijn handen. Die veranderden onder mijn ogen weer in die van mezelf.
'Ben je er klaar voor?' vroeg Sirius.
Zonder antwoord te geven stak ik opnieuw mijn handen uit, en deze keer kon ik mijn hand wel om de koel aanvoelende bol sluiten.
Ik tilde hem uit zijn sokkeltje, en keek Sirius aan, 'wat nu?' zei ik zacht, niet zo goed meer wetend wat ik ermee aan moest.
'We brengen hem mee naar huis,' besliste hij voor me, en keek voorzichtig om zich heen. 'Laten we gaan,' voegde hij er zacht aan toe, 'we zullen toch een keer moeten.'
Mijn mond voelde droog aan toen ik knikte, en samen liepen we de gangen weer door, op zoek naar de deur waar we door naar binnen gekomen waren.