Yves en ik vertelde wat over elkaar. Yves was 21 jaar. En werkt dus in het ziekenhuis als verpleegster. Ze woont samen met haar dochter die ze had gekregen toen ze 17 was. Haar kind heet Elena en die is 5 jaar. Yves heeft kort blond haar tot haar schouders. En blauwe ogen. Ze is blank en heeft lichte sproeten. Ze is half spaans en half nederlands.
Ze begon me vragen te stellen over Anouar. Ik begon gelijk leuk te vertellen. Ze zag dat ik aan mijn ketting begon te friemelen, de ketting die ik van Anouar had gekregen. Ze stond gelijk op. "Voor ik het vergeet!!" Ze liep weg en liet mij verbaasd achter. Ik sprak weer tegen Anouar. "Wat een spontane vrouw is zij ook". Ik sprak tegen hem alsof hij terug antwoordde.
Ik keek op de klok en zag dat het half 4 was. Ze kwam terug met een zak met de spullen van mama en Anouar. De tranen kwamen gelijk weer naar boven. Ik zag de ketting en ring van mama die ze elke dag droeg. Ik deed de ketting om. Het was een hele simpele ketting, maar toch deed het mij wat. Verder zat er een horloge van Anouar in, zijn telefoon, de telefoon van mama en hun pasjes. Ik pakte beide telefoons en checkte erop. Ik zag dat er tig mensen Anouar hadden gebeld en geappt. Ik zag in ene een app van Damir. "SHIT", zei ik hardop. Ik had mijn telefoon heel de dag uit staan. Ik pakte mijn telefoon en deed hem aan. Appjes stroomde binnen. Damir had mij meer dan 12x gebeld en verder nog appjes van vriendinnen van vroeger, amani en hiba. Ik reageerde er maar niet op. En op dat moment belde Damir. Yves keek me aan, van neem op. Ik nam op maar zei niks. "Noraine??, Noraine aub is er wat? Praat tegen me!!" Ik vertelde hem dat ik in het ziekenhuis was. En barste toen weer in het huilen. Yves nam mijn telefoon over en vertelde wat er aan de hand was. Ze hing op en zei dat hij onderweg was. Ik was zo uitgeput.
Even later kwam Damir binnen. Hij omhelsde mij stevig. Ik voelde me rustig worden. Hij zei niks, maar dat is wat ik nodig had. Rust! Yves seinde dat ze weg ging, ik vond het oke. Damir keek Anouar aan. En zei. Dit is niet wat ze verdiend hebben. Damir heeft mijn moeder nog nooit gezien. Maar ik vertelde verhalen over haar en over Anouar. Hij kreeg tranen in zijn ogen. Ik was een beetje in shock. Deed het hem zoveel dan? Ik vroeg wat er was en hij antwoordde: "Nooit gedacht dat ik door een verhaal kon huilen. De manier waarop je het zegt. Vol trots en liefde. Je ogen glinsteren ondanks de toestand waar je je nu in bevindt". We hoorden in ene piepjes afgaan. Het kwam van Anouar!! Damir zocht naar een arts. En ik drukte op de rode knop. "We verzoeken u de kamer te verlaten" was het enige wat we te horen kregen. Yves kwam er gelijk aan. En stelde mij gerust. Ik was bang, bang dat ik Anouar ook zou verliezen. Damir hield mij in zijn armen. De arts kwam met een vermoeid gezicht terug. Hier was ik al bang voor..