Το νέο έτος μας βρήκε να κάνουμε σχέδια για το κοντινό μέλλον... Οι γονείς μας συζητούσαν για διάφορα πράγματα, για εμάς και λίγο πιο συγκεκριμένα τον γάμο μας... Τους το είχαμε ξεκαθαρίσει... Πρώτα ο καθένας θα τελειώσει με τις υποχρεώσεις του και μετά ο γάμος...
[...]
Μάλιστα, στο ρεβεγιόν είχε έρθει και η αδερφή μου, Χρύσα, μόνιμος κάτοικος του Λονδίνου πλέον, μιας και η σχολή της βρίσκεται εκεί... Είχα να την δω πολύ καιρό... Καθώς μιλούσαμε, η μητέρα του Άρη θέλησε να μου μιλήσει ιδιαιτέρως κι έτσι ανεβήκαμε στο πάνω σαλόνι...
-Πείτε μου κυρία Μαρία!
-Αχ κορίτσι μου... Χαίρομαι που επιτέλους ο γιος μου είναι τόσο ευτυχισμένος μαζί σου!
-Τι εννοείτε;
-Έχω να τον δω έτσι από τότε που ήταν με την Δανάη...
-Ποια είναι η Δανάη;
-Καλύτερα να σου το πει ο ίδιος... Κακώς ανέφερα το όνομα της... Να πηγαίνουμε;
-Φυσικά...
Δανάη; Ποια είναι η Δανάη; Πότε ήταν μαζί με τον Άρη; Για πόσο; Τι έγινε μεταξύ τους; Αναπάντητα ερωτηματικά με βασάνιζαν για το υπόλοιπο της βραδιάς, φρόντισα όμως να μην το δείχνω... Μια αέρια ύπαρξη κατάφερε να αναστατώσει ξανά της ζωή μου... Πρέπει να μάθω γι' αυτή το συντομότερο...
[...]
Πρώτη Κυριακή του νέου έτους, κανονίσαμε να φάμε στο πατρικό μου... Ακόμα δεν έχω ρωτήσει τίποτα τον Άρη για την Δανάη και βασανίζομαι περισσότερο...
[...]
Ετοίμαζα το τραπέζι όταν χτύπησε το κουδούνι... Η μαμά μου έσπευσε να ανοίξει... Μόλις άκουσα την φωνή του κοκκάλωσα... Το κρυστάλλινο ποτήρι έπεσε από το χέρι μου με αποτέλεσμα να γίνει θρύψαλα... Τα βλέμματα όλων έπεσαν πάνω μου...
-Κα... Κατά λάθος έγινε...
Το άγχος στον τόνο της φωνής μου ήταν έντονο... Απέναντι μου είχα τον άνθρωπο που μίσησα όσο τίποτα άλλο... Από την μία ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί και από την άλλη, να χτυπάω το κεφάλι του στον τοίχο μέχρι να γίνει μια ομοιόμορφη μάζα...
-Δεν θα αγκαλιάσεις τον θείο σου;
Με ρώτησε με ματιά που γυάλιζαν... Σάστισα... Αυτός ο άνθρωπος μου βγάζει τον δόκτωρ Χάνιμπαλ από μέσα μου...
[...]
Κατά την διάρκεια του γεύματος, δεν άγγιξα σχεδόν καθόλου το φαγητό μου... Τον έβλεπα που κοιτούσε επίμονα την Χρύσα...
-Χρύσα, μπορείς να μου δείξεις το μπάνιο;
-Φυσικά!
Αθώο μου παιδί! Χωρίς να χάσω χρόνο, με την πρόφαση πως κάτι θέλω να δω στο δωμάτιό μου, τους ακολούθησα... Αυτό ακριβώς που φοβόμουν... Είχε στριμώξει την Χρύσα σε μια γωνία, της είχε κλείσει το στόμα και ασελγούσε πάνω της... Αντανακλαστικά, του επιτέθηκα φωνάζοντας...
-Τέρας! Ότι δεν κατάφερες να κάνεις σε εμένα τότε, τώρα το προσπαθείς στην αδερφή μου! Καθίκι! Κτήνος!
Οι υπόλοιποι, που άκουσαν τις φωνές μου, έφτασαν τρέχοντας σε εμάς... Ο Άρης προσπαθούσε να με τραβήξει από κοντά του, η μητέρα μου να κάνει τη Χρύσα να συνέλθει και ο μπαμπάς μου τον γρονθοκοπούσε... Η μέρα δεν εξελίχθηκε όπως ελπίζαμε... Όταν ηρέμισαν λίγο τα πνεύματα, τους εξήγησα τι είχε γίνει τότε και τώρα... Ο μπαμπάς μου έμεινε άναυδος μαθαίνοντας πως ο αγαπημένος του ξάδερφος προσπάθησε να βιάσει τις κόρες του...
[...]
-Πως νιώθεις;
-Κομμάτια... Αγκάλιασέ με, το χρειάζομαι όσο τίποτα...
Τύλιξε τα χέρια του γύρω από την μέση μου, κι εγώ αντίστοιχα, γύρω από το σβέρκο του... Αυτός ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα να με ηρεμεί...
-Άρη... Σ' αγαπάω...
-Κι εγώ σ' αγαπάω κορίτσι μου...
-Μη μ' αφήσεις... Ποτέ...
-Ποτέ καρδιά μου, ποτέ...
Η αγκαλιά του Άρη δεν είναι σαν οποιαδήποτε άλλη... Είναι από αυτές που ακουμπούν το σώμα αλλά αγγίζουν την ψυχή...
Δύο ημέρες μετά...
-Είναι ανφγκη να πας Θεσσαλονίκη;
-Έχω και μια σχολή να τελειώσω βρε Άρη μου... Μπορείς τώρα να με πας στο αεροδρόμιο;
-Πήγαινε στο αμάξι κι έρχομαι...
[...]
Ανταλλάξαμε ένα ερωτικό φιλί και κατευθύνθηκα προς το σημείο αναχώρησης. Αφού πέρασα τους τυπικούς ελέγχους, επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο, αφήνοντας πίσω μου την Αθήνα, για έναν, τουλάχιστον μήνα...
[...]
Μετά από μία σαρανταπεντάλεπτη πτήση, αποβιβάστηκα στον Μακεδονικό αερολιμένα. Έπειτα, πήρα το ταξί για το διαμέρισμα μου... Τα μαθήματα αρχίσουν σε πέντε μέρες, οπότε έχω λίγο χρόνο για να κάνω αυτά που θέλω... Πρώτα πρώτα, έκλεισα ραντεβού σε ένα από τα καλύτερα tattoo studios στην πόλη. Άυριο θα χτυπούσα το πρώτο μου τατουάζ... Έπειτα έκανα μια βόλτα στην αγορά και στην παραλιακή... Συννεφιά με ένα ελαφρύ αεράκι... Ένα κλασσικό θεσσαλονικιώτικο απόγευμα.. Γύρισα σπίτι κατά τις 10... Έφτιαξα μια μακαρονάδα και έβαλα να δω μια ταινία...
[...]
Το πρωί ξύπνησα από τον ενοχλητικό ήχο του κουδουνιού. Κοίταξα στο κινητό μου για να δώ την ώρα. Ήταν 10 και κάτι... Μα καλά, ποιος μπορεί να είναι;
-Φίλιππε;
Αναφώνισα και όρμηξα επάνω του...
-Έϊ, έϊ, ήρεμα μικρή!
-Συγγνώμη αλλά ενθουσιάστηκα!
-Να περάσω;
-Εννοείται! Έλα!
Καθίσε σε μια από τις καρέκλες στην κουζίνα κι εγώ έσπευσα να φτιάξω καφέδακια...
-Ο Γιώργος;
-Θα έρθει σε λίγο, πήγε να πάρει κάτι...
-Ωραία... Μα πως ξέρατε ότι θα είμαι εδώ;
-Σε είδα εχθές αλλφ μιλούσες στο τηλέφωνο και δεν ήθελα να ενοχλήσω κι έτσι είπαμε να έρθουμε τώρα το πρωί...
Μετά από λίγο ήρθε και ο Γιώργος...
-Τα κορίτσια που τα έχετε;
-Εμείς χωρίσαμε πριν μια εβδομάδα...
-Γιώργο, η κουμπάρα μου που είναι;
-Κατέβηκε για ψώνια... Τώρα με το μωρό έχει αγχωθεί...
-Μωρό; Με το καλό μωρέέ!
Ομολογουμένως χάρηκα πολύ για τον Γιώργο... Αγαπάει πολύ τα παιδιά και ανέκαθεν μου έλεγε πόσο ήθελε ένα... Η ώρα περνούσε ευχάριστα με τα αγόρια αλλά ήρθε η ώρα που έπρεπε να φύγουν...
-Φίλιππε, μπορώ να σου ζητήσω μία χάρη;
-Φυσικά! Πες μου!
-Το απόγευμα θα πάω να κάνω το πρώτο μου τατουάζ και έχω λίγη αγωνία... Μπορείς να έρθεις μαζί μου;
-Έγινε χαζούλι! Να περάσω κατά τις 5;
-Εντάξει, τα λέμε!
[...]
Όσο ο tattoo artist μου έκανε το τατουάζ, ο Φίλιππος δεν σταμάτησε να μου κρατά το χέρι...
-Φαίνεστε αγαπημένο ζευγάρι...
-Όχι, δεν είμαστε μαζί...
-Άλλος είναι ο τυχερός...
Αφού μου έδωσε κάποιες οδηγίες για το πως πρέπει να φροντίζω την περιοχή του τατουάζ, φύγαμε...
-Φίλιππε, σ'ευχαριστώ!
-Τίποτα! Ελπίζω να σε ξαναδώ σύντομα!
-Κι εγώ, αντίο!
[...]
Τα μαθήματα στη σχολή, είχαν πλέον ξεκινήσει... Άλλος ένας χρόνος μου έμεινε και παίρνω το πτυχίο μου...
Με τον Άρη μιλούσαμε όσο πιο πολύ, είτε στο τηλέφωνο, είτε στο Skype. Έχουμε να δούμε ο ένας τον άλλο σχεδόν ένα μήνα... Ό ένας Αθήνα, ο άλλος Θεσσαλονίκη, όσο να πεις είναι δύσκολο...
-Άρη, πότε να έρθετε Θεσσαλονίκη;
-Δεν ξέρω μωρό μου, δεν εξαρτάται από εμένα... Εσύ γιατί δεν κατεωαίνεις Αθήνα;
-Τώρα είναι αδύνατο, ξεκινά η εξεταστική μου... Μου λείπεις...
-Κι εμένα... Πρέπει να κλείσω...
-Σ' αγαπάω...
-Κι εγώ σ' αγαπάω μωρό μου...
[...]
Υπολόγιζα να πάω Αθήνα τον Μάρτιο, αλλά τελικά μια ευχάριστη είδηση με ανάγκασε να πάω λίγο πιο νωρίς...
Hey babes! Τι κάνετε; Καλές γιορτές! Ένα μεγάάάλο κεφάλαιο, το οποίο δούλευα καιρό αλλά λόγω σχολείου και διαγωνισμάτων δεν πρόλαβα να το αναρτήσω. Ελπίζω να σας αρέσει!
Rose Colours