Met mijn kin op zijn borst, keek ik naar het slapende gezicht van Severus. Hij sliep zo stilletjes, dat als ik zijn borst niet op en neer voelde gaan, hij dood zou kunnen zijn. Zachtjes streek ik een pluk haar uit zijn gezicht, en even bewoog hij onder mijn aanraking.
Zijn hand kwam omhoog, en pakte mijn hand. Ik glimlachte, ik was altijd eerder wakker dan hij, en kon dan even op een geheel andere manier van zijn nabijheid genieten.
Ik keek op toen ik een zachte klop op de deur hoorde, stond op en trok zijn ochtendjas aan voor ik de deur op een kiertje opendeed. Er stond niemand, maar op de grond lag een briefje.
Ik pakte het op, vouwde hem open en las:
Kom naar mijn kantoor.
Er stond geen naam onder, maar ik had het handschrift van Perkamentus herkend. Vlug kleedde ik me om, legde een briefje klaar voor Severus, en deed zachtjes de deur achter me dicht.
Een mager, zomers zonnetje scheen door de ramen, terwijl ik door de gangen liep, op weg naar Perkamentus' kantoor. Ergens was ik bang, dat wat hij me te vertellen had, niet het leukste nieuws zou zijn.
Bijvoorbeeld dat vandaag de dag zou zijn dat hij en Harry het Gruzielement in de grot zouden gaan zoeken. Dat zou Malfidus de kans geven de dooddoeners het kasteel binnen te laten. Dat zou betekenen, dat ik mijn beslissing moest gaan nemen.
De afgelopen maanden hadden Severus en ik het er niet meer over gehad, het was een beetje het taboe-onderwerp geworden tussen ons. Maar gedeeltelijk was het ook iets dat tussen ons instond, als een onzichtbare muur.
'Roomtoffee,' zei ik tegen de waterspuwer, en die sprong opzij zodat ik naar boven kon.
'Binnen!' riep Perkamentus, toen ik op de deur klopte, en ik liep het kantoor in.
'U heeft me geschreven,' zei ik.
Hij glimlachte en knikte, 'fijn dat je zo snel kon komen,' zei hij, en maakte een handgebaar naar de stoel tegenover hem.
'Ja ik- was toch al wakker,' antwoordde ik, terwijl ik ging zitten.
'Hoe gaat het nu tussen jou en Severus?' vroeg Perkamentus, terwijl hij met een lepeltje in een kopje thee roert.
Een tikje verbouwereerd kijk ik Perkamentus aan, dit was wel het laatste dat ik had verwacht.
'Eh- goed,' zeg ik eerlijk, 'hoewel we het niet meer hebben gehad over de beslissing, die ik moet gaan nemen op de avond van- nou- uw dood.'
Perkamentus glimlachte, 'hij houdt van je,' zei hij, en nu keek ik nog verbouwereerder.
'Heeft hij dat niet tegen je gezegd?'
Ik schudde mijn hoofd, en gaf geen antwoord.
'Wil je het zien?' vroeg Perkamentus, en hij keek me over zijn halvemaan brilletje aan.
Opnieuw schudde ik mijn hoofd, 'ik weet het wel,' zei ik, 'hij laat het zien in de meest kleine gebaren, weet u.' even keken we elkaar aan, 'dit is, neem ik aan, niet de reden dat u me gevraagd heeft te komen, toch?'
Hij glimlachte en schudde zijn hoofd, 'nee, ik heb je laten komen om twee dingen. Ik vroeg me af, of je Severus hebt verteld over de Gruzielementen.'
Voor een derde keer schudde ik mijn hoofd, 'ik heb eraan gedacht hem daarover te vertellen, maar als Voldemort Occlumentie gaat gebruiken kan het wel eens gevaarlijk worden als hij echt zoveel weet.'
'Ik ben blij dat we daar hetzelfde over denken,' zei Perkamentus, en hij leek opgelucht. Was hij bang geweest dat ik met Severus gedeeld had wat hij en Harry nu al bijna een jaar aan het doen waren? Ik was zo druk geweest met mijn eigen dingen, en Severus natuurlijk, dat ik bijna vergeten was hoeveel er eigenlijk gebeurd was voor Harry.
'Robin, ik ben van plan om vanavond met Harry naar de grot te gaan.'
Met een ruk keek ik op, wat? Nee, was dat ook echt vandaag!? Maar dat zou betekenen dat Perkamentus vannacht al gedood zou worden.
'Ik stel voor dat je je keuze gaat maken,' zei hij kalm, en keek me met zijn blauwe ogen aan.
Nee, nee, nee! Dat kon hij niet menen! Niet vandaag!
'Laat ik je niet langer van je lessen afhouden,' Perkamentus stond op, ten teken dat wat hem betreft het gesprek ten einde was.
'Als ik u was, zou ik de Orde maar vast waarschuwen dan, want ik neem aan dat u niet van plan bent de school over te leveren aan de dooddoeners die hier binnen zullen komen vallen als u en Harry weg zijn,' flapte ik eruit.
'Ik zal ze een uil sturen.'
Met een steen in mijn maag, ging ik op weg naar mijn lessen. Maar ik had er compleet mijn hoofd niet bij. Normaal was ik toch gemotiveerd om nieuwe dingen te leren, vandaag kon het me niet zoveel boeien. Wat mij boeide, was wat ik ging doen als het keuzemoment daar was.
'Juffrouw Montange!'
Geschrokken keek ik op, Severus stond voor mijn tafel, 'kunt u herhalen wat ik zojuist gezegd heb?'
'Eh-' stamelde ik, en keek om hem heen naar het bord, vaag zag ik iets staan over het leren van non-verbaal iets sommeren.
'Doe geen moeite,' zei hij, een tikje sarcastisch, 'het is jammer dat ik u geen puntenaftrek kan geven, anders zou ik dat nu gedaan hebben. In plaats daarvan kunt u nablijven.'
Ik kreunde en liet mijn hoofd plat op het bureau, waar ik achter zat, bonken. Zo zat ik nog steeds toen het einde van de les aangekondigd was, en de leerlingen naar buiten gingen voor de lunch.
'Wat is er?' Severus kwam tegenover me zitten, 'je bent niet jezelf.'
'Niks,' zei ik gedempt, terwijl ik met mijn hand een vage beweging maakte.
'Dit noem ik niet niks,' hij klonk niet-geamuseerd, maar ik kon hem niet aankijken.
Ik wilde het niet.
'Ik vertel het je vanavond wel,' murmelde ik.
'Daar houd ik je aan,' ik hoorde hem opstaan en naar het bord lopen om dat schoon te maken. Stilletjes stond ik op en liep het klaslokaal uit. Ik rende regelrecht naar beneden, naar onze kamer. Met een zwiepje van mijn toverstok toverde ik een vuurtje tevoorschijn, en ik plofte met gesloten ogen in een van de leunstoelen.
We waren nu al zoveel maanden verder, en nog steeds wist ik niet wat ik moest gaan doen. Ging ik met Severus mee, of zou ik met de Orde meegaan? Nu ik er zo over dacht, dit zou wel eens een van de laatste nachten kunnen zijn die ik met Severus door zou brengen.
Bij beide keuzes, zou ik hem maar bar weinig te zien gaan krijgen.
Pas laat hoorde ik achter me de deur opengaan. Ik lag opgekruld in de stoel, en had mijn ogen even dichtgedaan. Hoe laat zou het zijn? Ik voelde een nare kriebel in mijn buik, eentje die me vertelde dat Harry en Perkamentus waarschijnlijk al weg waren.
Ik kwam overeind, liep naar Severus toe, en sloeg mijn armen om hem heen. Verbaasd door zo'n welkom, wist hij eerst niet hoe hij moest reageren, en uiteindelijk duwde hij me een stukje van zich af, zodat hij me aan kon kijken.
'Wat is er?'
'Ik kan het niet!' ik voelde een traan over mijn wang rollen.
'Wat niet?'
'Ik kan niet kiezen. Perkamentus en Harry zijn nu waarschijnlijk boven op het kantoor, en dan gaan ze weg om iets belangrijks te doen. En Malfidus gaat de dooddoeners binnenlaten via de Kamer van de Hoge Nood. Vannacht gaat alles gebeuren!' jezus, ik klonk in paniek.
Zonder een woord te zeggen, nam Severus mijn gezicht in zijn handen, en maakte dat ik hem aan moest kijken, 'dan kunnen we maar beter het beste maken van de tijd die we nog hebben, denk je ook niet?' zei hij zacht.
Prompt stopten de tranen, en keek ik hem aan, 'wat bed-'
Zachtjes, alsof ik van porselein was, drukte hij zijn lippen op die van mij, zodat ik niks meer kon zeggen.
Bonk!
Meteen schoot ik rechtovereind in bed, wat was die klap geweest?
Verwilderd keek ik om me heen, Severus lag niet meer naast me. Was hij al weggegaan?
Een klem sluit zich om mijn hart, terwijl zijn laatste woorden nog in mijn oren klinken: "Dan kunnen we maar beter het beste maken van de tijd die we nog hebben, denk je ook niet?"
Stilletjes, en zo snel mogelijk kleedde ik me aan, pakte het hoognodige, wat inhield dat ik alleen mijn toverstok en armband aka gruzielement van de tafel pakte, en de gang in rende.
De bonk, kwam ik al snel achter, was niet in de kerkers geweest, daar was het verbazingwekkend rustig.
Nee, het was op de verdiepingen daarboven dat ik in de chaos terecht kwam. Overal om me heen werden spreuken afgevuurd, door dooddoeners en de mensen van de Orde.
Fuck, fuck, fuck!
Ik had alles gemist! Waarom had Severus me niet wakker gemaakt? Me niet gewaarschuwd? Had hij me niet wakker willen maken? Ik bedoel, ons afscheid hadden we min of meer wel gehad, met de avond die hij me bezorgd had (en wat ik nooit achter hem gezocht had) maar dat kon het toch niet alleen zijn?
'Paralitis!' schreeuwde ik, naar niemand in het bijzonder, maar toen ik over mijn schouder keek, zag ik één van de Kragges in elkaar zakken.
Zonder stoppen rende ik door, ik kon hem nu niet meer in de steek laten, ik moest de Astronomietoren zien te bereiken.
Maar daar is Harry ook...
Dat stemmetje in mijn hoofd zorgde ervoor dat ik abrupt stopte met rennen.
'ROBIN BUKKEN!' riep een stem achter me, en net op tijd dook ik tegen de grond.
Het was Sirius die tegen me geschreeuwd had, en het was me een wonder dat niemand van mijn zogenaamde collega –dooddoeners hem gehoord had. Overal ketste spreuken af, en vlak naast me sloeg er een spreuk in de muur.
Die dreigde op mij te vallen, maar ik was sneller.
'Bombarda Maxima!'
Het stuk muur knalde uit elkaar, en terwijl ik beschermend mijn armen over mijn hoofd hield, kwamen er kleine stukken steen op me neer.
Zo snel ik kon krabbelde ik overeind, en keek naar de ravage om me heen, ik zag Ginny vechten met Hermelien en Tops aan haar zijde.
Niet ver bij hen vandaan stond Lupos.
Sirius stond schuin voor me de boel in de gaten te houden, 'ze zijn door de verdediging heen gebroken,' zei hij, terwijl hij een spreuk afvuurde op Amycus Kragge.
In alle eerlijkheid, kon me dat weinig schelen, maar dat zei ik maar niet hardop.
'Ik ga erheen!' riep ik, maar hij hield me tegen.
'Het stikt daarboven nu van de dooddoeners, daar wil je niet heen!' riep hij. 'God mag weten wat ze aan het doen zijn.'
Albus Perkamentus vermoorden...
'Daarom juist!' snauwde ik, ik trok me los en rende weg.
Ik móést en zou Severus onderscheppen.
Aan de andere kant, ik stopte opnieuw met rennen, Harry zou achter hem aankomen.
Als ik hem zou tegenhouden zou Harry hem zeker te pakken krijgen.
'Ik heb me bedacht!' riep ik, toen ik Sirius weer tegenkwam terwijl ik een sprint naar buiten trok.
Ik wees met mijn toverstok op Hermelien, en ineens verstijfde ze, en viel op de grond, Ginny, die niet had gezien dat ik de spreuk afvuurde, werd alleen maar bozer op de dooddoener voor zich, en met een handbeweging van haar toverstok, slingerde ze de niet zo arme stakker drie meter naar achteren. Waar hij met een harde klap op de grond viel, en bleef liggen.
'Hermelien!?' hoorde ik haar roepen, voor ik de grote eikenhouten deuren bereikte en die open gooide.
Terwijl ik nog een spreuk over mijn schouder slingerde, en iemand hoorde schreeuwen, van welke partij dan ook, glipte ik naar buiten. Ik was nog niet goed en wel buiten, of ik hoorde al flinke commotie binnen in het kasteel.
Geroep, geschreeuw, gevloek en spreukgeroep.
Malfidus was de eerste die naar buiten kwam stieren.
Hij zag mij, en keek me verwilderd aan, 'wat doe jij hier?' riep hij, terwijl Fenrir Vaalhaar achter hem aan ook naar buiten kwam.
Maar ik had geen tijd om antwoord te geven op Malfidus' vraag, ik zag Severus naar buiten komen, gevolgd door Harry, die woedend met spreuken smeet waar hij maar kon. Hij keek woedend en verbaasd tegelijk toen ik zonder een woord te zeggen zijn spreuk blokkeerde en
Severus bij een hand pakte en meetrok.
'Waarom liet je me alleen?' riep ik onder het rennen, terwijl ik achter ons Harry kon horen.
'Je denkt toch niet dat ik je nu nog, na wat er gebeurd is alleen laat met Vol- Jeweetwel?'
Ik kreeg geen antwoord, in plaats daarvan hoorden we een nieuwe stem roepen.
'WAAR REN JE VOOR WEG SECREETJE!?'
Had Sirius nou serieus besloten mee te doen aan deze achtervolging? Harry riep een spreuk, maar Severus hield hem zonder moeite tegen.
'Lafaard!' riep Harry, 'kom op, vecht dan! Laf-' hij had een spreuk af willen vuren, maar Severus stopte hem opnieuw zonder veel moeite. Vanuit mijn ooghoek zag ik een spreuk aankomen, en snel blokte ik hem.
Sirius stond woedend naast Harry.
'Neem je het nou voor hem op? Robin?!' riep hij, en opnieuw vuurde hij een spreuk op me af, die ik opnieuw stopte. Ik gaf geen antwoord. Ik wilde niet eens antwoord geven. Hij zou toch nooit begrijpen waarom ik met Severus mee zou gaan.
'We moeten g-'
'SECTUMSEMPRA!' brulde Harry, maar opnieuw hield Severus hem tegen.
'Hoe durf je mijn eigen spreuk tegen me te gebruiken Potter!' riep hij.
En bij het zien van Harry's verbijsterde gezicht, keek hij hem kil aan, 'ja. Ik ben de halfbloed Prins!'
'Kom óp!' ik pakte zijn hand, en trok hem nu toch echt mee, achter Malfidus en de anderen aan, die het huis van Hagrid in brand hadden gezet.
Maar Sirius was ook niet van plan om het erbij te laten zitten, en hij zette de achtervolging in.
'Durven jullie wel!' riep hij, en ik kon horen dat hij dichtbij was, nog even en hij zou in ieder geval mij kunnen grijpen.
Maar nu was het Severus die het over had genomen, en míj meetrok. De hekken van Zweinsveld waren zo dichtbij, we waren er bijna! Toen we beide net door de poort renden, en wilden verdwijnselen, voelde ik hoe iemand zijn arm als een bankschroef om mijn nek klemde.
Toen we verschijnselde bij Villa Malfidus voelde ik de armen nog steeds om mijn nek. Ik besefte tot mijn gruwel dat het Sirius was die me probeerde te wurgen, écht probeerde te wurgen.
'Ik zie dat je je keuze gemaakt hebt!' siste hij in mijn oor, maar ik kon geen woord uitbrengen. '
Levicorpus!'
Zijn arm verdween, en hoestend zakte ik op de grond. Terwijl ik met mijn hand mijn keel bevoelde. Die voelde gezwollen en gekneusd, zo hard had hij geknepen.
Toen ik weer een beetje bij was, keek ik op, Sirius hing ondersteboven boven de grond, en keek woedend naar degene die de vloek op hem afgevuurd had.
Severus natuurlijk, en die keek minstens zo woedend terug, 'jij durft het om Robin te wurgen?' sist hij.
'ALLES BETER DAN HAAR MET JOUW MEE TE LATEN GAAN SECREETJE!' brulde Sirius, die spartelde om uit de vloek losgelaten te worden. Maar Severus was daar natuurlijk koud voor.
Hij keek mij aan, 'we hebben geen andere keuze dan hem mee te nemen,' zei hij.
Ik wist wat dat zou betekenen. Ik wist dat dat zou betekenen dat er een iemand die ik nog steeds als vriend beschouwde voor mijn ogen gemarteld, en uiteindelijk vermoord zou worden.
En toch, toch knikte ik langzaam.