Dedicated to @ Carmellacatena
The number you have dialed is out of coverage area.
The number you have dialed is out of coverage area.
Pinatay ko ang hawak kong cellphone at tumingin sa labas ng bintana, looking at MSF camp but not really seeing it.
My mind in turmoil
Iniwan ko si Tanya sa mansiyon para sumagot ng lahat ng tawag para sa akin at asikasuhin ang dapat na ayusin dahil hindi ako makapag isip ng maayos. Magulo ang isipan ko.
"Congressman, ano ho ang plano niyo? susunod po ba tayo sa barangay Linaw o maghihintay na lang tayo dito hanggang sa bumalik sila Cass?"
Napatingin ako kay Mike na nakaupo sa harapan ng sasakyan, siya ang nagmamaneho nito.
Cass?
Nakilala ko siya bilang si Margarette na naninibago akong tawagin siya na Cass.
Kaya pala ganun na lang ang epekto sa akin ni Margarette, na kahit hindi ko siya nakilala nananaig pa rin ang pagmamahal ko sa kanya. Siya ang rason kung bakit pakiramdam ko laging may kulang sa buhay ko, na may hinahanap ako, dahil may isang mahalagang tao pala na nawawala sa akin.
"Congressman?" untag sa akin ni Mike ng hindi ko ito nasagot.
I blinked and focus my attention to him. Nakalimutan ko na may tinatanong ito sa akin dahil lumilipad na naman ang isip ko.
I'm been distracted at hindi makapag isip ng tama mula ng malaman ko ang katotohanan tungkol sa amin ni Cassandra. Truth that I knew is not even half of what really happened to us, they are still hiding a lot of information from me.
Hindi nila masabi sa akin ang rason kung bakit nagkahiwalay kami, kung ano ang nangyari kay Cassandra kung bakit pinili nitong magtago.
"Congressman?" ulit ni Mike.
Napabuntong hininga ako.
"I don't know what to do Mike."
Napakunot ng nuo ang kausap ko. "Ano ho ang ibig niyong sabihin?"
Nagdadalawang isip ako na makipagkita kay Cassandra, paano ko haharapin ang isang tao na naging mahalaga sa akin pero ni isang bagay ay wala akong maaalala sa kanya.
At si Cassandra, kilala niya ako, alam niyang ako ito but she choose to act like I'm a stranger to her.
Ganun na lang ba ako kawalang halaga sa kanya?
Na nakaya niya akong pagtaguan sa loob ng mahabang panahon, kaya niya akong tiisin. Kung wala pang may lumabas na mga litrato namin, hindi ko malalaman kung sino siya sa buhay ko.That she's going to disappear again once her medical mission in Malawi is over, without planning to tell me who she is in my life.
Malamang, I'm not that important to her than she is to me. She must have already moved on, five years is enough time to build a new life, makalimutan ang taong gusto mong kalimutan.
"You drive to Manila." utos ko kay Mike.
"Hindi tayo susunod kay Cass?" nagulat ito sa desisyun ko.
"I don't think she wants me back in her life, she choose it before and I'm giving it to her again. A life without me." I told Mike. I can't hide the hurt and bitterness in my voice.
***
"Why did you stop here?" I'm lost in my thoughts again that I was surprise when Mike stopped the car in front of a condominium building, the area is near to a known university belt.
Mike did not answer me. Instead, he got out from the driver seat and opened the door on my side.
"What's this?" I asked, my brows knotted when he put a single key in my hand.
"It's a key Congressman."
"Alam kong susi ito, anong kalokohan to Mike?" naiirita na sabi ko.
I don't have patience to analyze his odd behavior, I have enough in my mind para manghula ako sa kinikilos nito.
Mataman ako nitong tinitigan. "Umaasa akong makakatulong sa inyo ito Congressman, na ang susi ang maging sagot sa lahat ng mga katanungan ninyo, mga katanungan na nahihirapan kaming sagutin. I hope, seeing this place will help you remember your life with Cass, bago pa mahuli ang lahat. Before you'll lost her again."
Naguguluhan na bumaba ako ng sasakyan. Gripping the key tightly in my hand. I looked up. Horizon Condominium ang nakalagay na pangalan sa gusali, the residential building is 30 storey tall and a number 3015 engraved in the key I'm holding.
Nagaalanganin na pumasok ako sa loob ng gusali, nilingon ko si Mike when I noticed that he and his men keep a distance from me.
"Mas mabuti hong makita niyo ang sinasabi ko ng hindi kami kasama Congressman, you'll understand what I mean once you see the place."
Before I can say anything to Mike, a chorus of cheerful voices greeted me.
"Congressman, kumusta po kayo? ang tagal niyo na pong hindi nagagawi dito."
"Sir, welcome back! mabuti ho at napadaan kayo uli."
I forced a smile and greeted back the receptionist and the security guards standing in the lobby. Pati ang janitor na naglilinis ay masayang bumati sa akin, they greeted me with familiarity na parang matagal na nila akong kilala.
If I own a place here, bakit hindi ito pinaalam sa akin nila Papa?
Halong antisipasyon at pangamba ang nararamdaman ko ng pumasok ako sa elevator, na halos hindi ako makahinga, I felt suffocated that I'm breathing heavily.
I can't wait what I'm going to see and at the same time, I'm dreading of what I'm going to discover
But all my worries blotted out from my mind when a sudden feeling of déjà vu hit me the moment I stepped out of the elevator, my steps faltered. A strange feeling overcome me as I walked at the long hallway, my heart thumped loudly.
The place felt more than familiar to me.
It feels like I belong here.
A sensation that I finally found the part of myself that is missing, the part of missing puzzle of my life.
It's not déjà vu.
It's me..remembering my old life.
An image of myself, walking on the same hallway flashed to my mind. A spring in my steps, an excitement on my face na para bang hindi na makapaghintay na marating ang paroroonan ko.
And another image of myself.
Happiness was gone in my face. I walked in this hallway with loneliness and sadness, my shoulder drooped na para bang ang bigat ng problema na dinadala ko.
Daze and bewildered, I found myself standing in front of a closed door. Hindi ko na kailangan tingnan ang numero na nakadikit dito, my feet brought me here.
"C-Cass..?"I uttered her name in whisper.
I clenched my eyes as my memories of Cass opened up like floodgates that I almost reeled back. A vision of her, with her dazzling smile running to my arms floated in my mind.
With trembling hand, I unlocked the door at tumigil ang pag ikot ng mundo ko. I stood rooted on my spot, nakatingin sa malaking larawan na nakasabit sa dingding, hindi ako tumitinag sa kinatatayuan ko kahit na nanlalabo na ang paningin ko, pinagmamasdan ang dalawang taong nasa larawan.
There's unquestionable love and happiness on their faces. My eyes focused on her lovely face, nakangiti ito na nakatingin sa akin.
"I-I'm h-home Pangs.." nanginginig ang boses na bigkas ko. How many times I uttered this words while looking at her portrait..hindi ko na mabilang.
I remember..
I remember the first time I met her.
How I made her fall for me.
I remember how and when I fell in love with her.
And..
I remember how it ended.
My throat ached, my chest felt it's going to burst as my life with Cass unveiled before me.
Our life together within these four walls. Our happiness. My own misery.
Kung gaano ko siya minahal sa maiksing panahon na naging parte siya ng buhay ko. Ang masasayang araw naming dalawa, and how my life was worse than hell when she disappeared.
I wavered, parang naubusan ng lakas ang katawan ko na napaluhod na lang ako. Umiiyak.
Sa kaligayahan.
Sa pasasalamat.
Buhay si Cass.
Lahat ng sakit at paghihirap na dinanas ko, lahat ng iyun ay nabura sa kaalamang buhay ang babaeng mahal ko.
****
Kumakain kami ng hapunan na tanging gasera lang na gawa sa bote ng softdrinks at tela ang tanging nagbibigay ng liwanag sa lamesa, habang naririnig namin ang ingay ng lakas ng hangin at patak ng ulan sa labas.
Hindi nga ako nagkamali kanina, inabutan kami ng malakas na ulan dito sa isla na minabuti na ng grupo namin na dito na magpalipas ng gabi, at delikado ng bumalik sa Malawi dahil sa taas ng alon, lalo na at bangka lang ang sasakyan namin.
Mabuti na lang at patakaran sa MSF na laging may dala ang team ng satellite phone dahil hanggang ngayon, wala pa ring signal ng telepono dito sa isla at nagawa naming makausap ang coordinator namin sa camp para ipaalam dito na hindi kami makakabalik at huwag mag alala sa amin.
"Doc, gusto mo pa ng kanin?" offer sa akin ni Abby, ang kasamahan kong nurse.
Lahat ng kasama ko dito na pumunta ng isla ay puro mga local volunteers ng MSF. Sa mga ganitong medical misyon na katulad ng sa isla, na isang liblib na lugar. The MSF preferred to send a team who knows the local language, para wala magiging problema sa kumikasyon.
"Salamat pero busog na ako."
"May tinola pa dito Doktora kung gusto niyo dahil mukhang sarap na sarap kayo. Siguro nami-miss niyo ang ganitong pagkain sa states." alok sa akin ni Mang Gusting, ang may ari ng bahay na tinutuluyan namin.
Nang malaman nitong hindi kami makakabalik ng Malawi, inalok kami nitong sa kanila na kami magpapalipas ng gabi at kahit anong pigil namin na huwag ng kumatay ng manok para sa amin pero hindi ito nakinig.
In a way, I'm thankful. Nami-miss ko ang tinola na may malunggay dahil walang ganitong gulay sa Vermont at mukhang napansin ito ng mga kasama ko sa hapag kainan.
Nakangiti na inabot ko ang mangkok mula kay Mang Gusting at nagsalin ng sabaw at papaya sa pinggan ko.
"Mga ganitong klaseng gulay kasi ang mahirap hanapin duon Mang Gusting. " kwento ko. "Pati nga yung ulam na luto sa langka, miminsan ko lang din nakakain duon, at hindi pa klase ng langka na nakakasanayan natin dito kaya iba pa rin ang lasa."
"Aba eh, magandang negosyo pala ang magtayo ng tindahan na nagbebenta ng mga produckto galing dito at siguradong dadayuin pala ng mga kababayan natin."
"Tama ho kayo, yung iba bumibiyahe pa ng isang daang kilometro para lang makabili ng Filipino products."
Napunta sa negosyo ang usapan hanggang sa matapos kaming kumain ng hapunan. Kami na rin ang nag alok sa mag asawa na magligpit at maghugas ng pinagkainan namin. Dahil mag iigib pa ng tubig sa poso na halos limangdaang metro din ang layo, nagkaayaan sila Abby na dalhin na lang ang mga gamit at duon na hugasan at sabay na rin maligo sa ulan.
Naiwan akong nag aayos ng mga gamit namin sa kuwartong pinahiram sa amin para magkaroon ng espasyo at magkasya kaming lima ng mga kasamahan ko. Tinabi ko ang mga gamit na importante at babasagin sa isang sulok para hindi ito aksidente na masira, at ang mga baon naming mga personal na gamit naman ay sa isang tabi.
Magpapalit na sana ako ng damit ng may narinig akong mga boses na nag uusap sa labas. Mukhang iilang tao ang dumating basi na rin sa mga boses na naririnig ko, pero hindi ko naman maintindihan ang mga pinag uusapan nila dahil sa lakas ng ingay ng ulan na tumatama sa bubong.
I can still hear them talking ng biglang may kumatok sa kuwarto ko na hindi ko inaasahan. Mabilis na lumapit ako sa pinto sa pag aakalang maaring may emergency at nangangailangan ng medical intervention. Kaya ganun na lang ang pagkagulat ko ng pagbukas ko ng pinto ay mabungaran ko ang taong hindi ko inakala na makikita ko ngayon.
Let alone to come here in the island at this weather.
"Alex? a-ano ang ginagawa mo dito?" tanong kong natataranta sa pagkabigla.
Nakasuot ito ng jacket pero basang basa ito sa ulan.
I saw him swallowed hard.
"I came here to see you pangs." sagot nito sa garagal na boses.
"Nababaliw ka na ba? hindi mo ba alam kung gaano ka delikado ang bumiyahe sa dagat dahil sa lakas ng alon, paano kung.." natigilan ako.
Tama ba ang narinig ko?
Pangs..
I feel a lump constricted in my throat.
Ang tagal kong hindi narinig ang salitang iyun..and to hear it from Alex again.
"W-what did you just call me?" my heart is beating so fast na pakiramdam ko hihimatayin uli ako sa harapan niya.
May namutawi na maliit na ngiti sa labi ni Alex. Humakbang ito para mapapalapit pa lalo sa akin na halos wala ng espasyo sa pagitan naming dalawa. Inangat nito ang mga kamay at kinulong ang mukha ko sa mga palad niya.
There's something about the look in his eyes na napalunok ako.
He looked at me with awed..with longing..with love.
"Don't ever leave me again pangs..nakikiusap ako..huwag kang umalis..huwag mo akong iwan uli." Alex pleaded to me.
Parang piniga ang puso ko sa desperasyon sa boses ni Alex habang nagmamakaawa ito, na nanlalabo ang mga mata ko that I blinked the tears out of my eyes,
"I can't, I can't bear a life without you." his eyes burning with pain as he said those words.
"Alex.." I choked on my sobs. Nanginginig ang mga kamay na pinahiran ko ang mga luha na dumadaloy sa pisngi niya.
I took his hands that holds my face and kissed them without taking my eyes off from him. My own eyes brimming with tears
Tama na ang sakit na nakikita ko sa mga mata niya. Ayaw kong nasasaktan ito ng dahil sa akin.
"No pangs..hindi ako aalis..hinding hindi na kita iiwanan."
His pain is my pain.
I forgot that I said that once to myself.
****
Tumila na ang ulan, humina na rin ang hangin na naggagaling sa dagat. Payapa na ang panahon sa labas, kasing payapa ng nararamdaman ko and despite the darkness, wala akong sawang tinititigan ang mukha ni Cass. Para akong isang taong nauuhaw na nilulunod ko ang sarili ko ng imahe niya.
Hindi makapaniwala that she's alive and in my arms..again. All I wanted is to lose myself to her warmth, to her scent.
"Hindi ka pa ba inaantok?" Cass asked me habang nakahiga kami sa papag na gawa sa kawayan, nakaunan ang ulo niya sa balikat ko.
Hindi kami magkasya sa tinutuluyan nila Cass kaya dito naman kami nakitulog sa katabing bahay nito. Hindi ako pumayag na mahiwalay siya sa akin kaya napilitan itong sumama, kahit alam kong nahihiya ito sa mga kasamahan niya na siguradong nagtataka.
I found her and I'm not going to let her go again. If only it's possible to attach myself to her, gagawin ko para lang magkasama kami sa bawat segundo ng buhay namin.
"Everything seems surreal that I'm scared that when I wake up tomorrow, I'll find everything is just a dream." sinabi ko sa kanya ang nararamdaman ko.
Hindi kaagad ito nakasagot sa akin.
"Are you angry with me?" pagkuway tanong niya sa akin. "Na tinikis kita ng ganun kahabang panahon." Her voice laced with guilt.
"Masyado kitang mahal na hindi ko magagawang magalit sa'yo kailanman." hinapit ko pa siya palapit sa akin para mayakap ng mahigpit. "I'm sorry pangs, kahit milyong beses pa ako humingi ng kapatawaran sa'yo, alam kong hindi pa sapat ito sa nagawa kong malaking pagkakamali."
"Shhh." Cass put her finger on my lips to stop me. "That's all in the past, kalimutan na natin ang nangyaring bangungut sa buhay natin, let's start anew. Bumuo uli tayo ng bagong alaala, ng puro masasayang alaala."
"S-salamat Cass.." my voice gruffed with emotion.
I'm lucky and blessed na binigyan pa uli ako ng panglawang pagkakataon na makasama uli ang babaeng pinakamamahal ko, at gagawin ko ang lahat na hindi masira ang pagkakataon na binigay sa akin.
"Mahal na mahal kita pangs." bulong ko, hindi ako magsasawa na ipaalala ito lagi sa kanya.
Marahan kong hinaplos ang mukha niya. My eyes keep going down at her half parted lips na parang nang aanyaya ito sa akin, tempting me. Her warm breath fanning my face na hindi ko na kayang pigilan ang sarili ko, na napapikit na lang ako ng maramdaman kong naglapat ang mga labi namin.
How many times did I dream of this, to taste her sweet lips again.
Hindi ko mapigilan ang ungol na tumakas sa lalamunan ko when Cass open her mouth and let me have my way. Masuyong halik ang ginawa ko, ayaw ko siyang mabigla sa pananabik na nararamdaman ko sa kanya, but my control flew out of the window when she started to kiss me back.
Our breathing grew ragged as our tongues played, savoring each other's mouth as the kiss deepened. I kissed her hungrily, she kissed me back with full of passion, with abandonment.
God knows how much I missed her that it feel like I'm going to lose my mind with her kiss.
Hinihingal kaming pareho ng maghiwalay ang mga labi namin. She must have realized just what had transpired that she smiled shyly to me, napangiti naman ako na hinalikan ko ang nuo niya.
I knew it's too soon for her. I tightly wrapped my arms around her, feeling the thumping of her heartbeat against my chest.
I sighed. Contented.
***
"Pangs?"
She's already half asleep ng may naalala ako, nagdadalawang isip pa rin akong itanong sa kanya ang bumabagabag sa isipan ko kanina pa.
Dahil natatakot ako sa magiging sagot ni Cass.
"What is it?" untag nito sa akin ng hindi kaagad ako nagsalita.
I inhaled deeply, kumukuha ng lakas ng loob. "Si..our..did she.." I stopped.
I can't seem to say the words.
"Si Alessandra?" I felt her smile when she said her name, our daughter's name na nabuhayan ako ng loob.
Hindi ko nakayanan ang tension ma bumabalot sa katawan ko na napabangon ako mula sa pagkahiga at naupo sa papag. "Y-yes"
Umupo sa tabi ko si Cass at hinawakan nito ang kamay ko na nanlalamig. "I named her Alessandra Selena." her smile widened as she said our child's name.
"Oh baby." napayakap ako ng mahigpit kay Cass sa sobrang kasiyahan ko. I don't know how my heart handle the never ending and overwhelming of happiness I experienced in one day without bursting literally, I have no idea.
"Meron pa akong isang sorpresa sa'yo." she told me with a grin in her face na hindi ko rin mapigilan na mahawa dito.
"Ano yun?" I asked her, grinning.
"Tomorrow, pag kinausap mo si Selena, you'll come to know my surprise." she said, teasing me.
"Tomorrow then." I sighed, indulging her. "I can't wait to see our daughter, talk to her. What does she looks like? anong mga paborito niya?" I asked Cass excitedly.
Umiling ito. "Tomorrow." insist nito na nakangiti.
Hindi ko na ito pinilit, ilang oras na lang naman ang hihintayin ko at makikita ko na ang anak ko.
Kahit matagal na kaming bumalik sa pagkahiga, hindi pa rin ako inaantok dahil sa hindi mapapantayan na kaligayan na nararamdaman ko. Habang si Cass ay mahimbing ng natutulog, nakasiksik dibdib ko.
Sumilay ang ngiti sa labi ko.
Mabubuo na ang pamilya ko. Bumalik na si Cass at malapit ko na ring makakasama ang anak ko.
Alessandra..my smile widened. I was right, babae ang panganay namin at kahit ayaw sabihin ni Cass, sigurado ako kung kanino nagmana ang panganay namin.
Sa kanya.
The children will look like the parent who has been love the most.
Nagkamali ako at nasaktan ko si Cass.
Pero hindi nito kayang pantayan ang pagmamahal ko sa kanya.
______________________________________________________________
I hope everyone is happy na reunite na ang ex lovers :)
My week was so hectic that I thought I'll not be able to upload this..Enjoy reading guys!!