Fenna.
Ik haat je!, blijft het maar in mijn hoofd afspelen terwijl we door de gangen van de school lopen.
Ik staar naar Jack's achterhoofd en af en toe werpt hij een blik over zijn schouder, om zichzelf ervan te vergewissen dat ik er niet vandoor ben gegaan.
De woede heeft mijn gezond verstand overgenomen en ik sta op het punt om uit te barsten,maar iets weerhoud me ervan om de woorden hardop uit te spreken.
Ik voel me een lafaard en ik haat mezelf erom dat ik mijn protest niet laat blijken, dat ik klakkeloos al zijn bevelen opvolg.
De leerlingen werpen me constant een meelevende of minachtende blik toe en de vrienden van Jack vinden het
maar wat leuk om me rond te commanderen.
Mijn handen tintelen van de zware tas ik de hele dag heb moeten meezeulen en mijn voeten doen pijn van het achter de jongens aanhollen.
'Fenna, haal cola voor iedereen.'
'Fenna, maak jij mijn huiswerk van deze les maar.'
'Fenna, draag de tassen van de andere jongens ook wil je?'
'Fenna, haal een broodje.'
Allemaal bevelen waardoor ik de halve school door heb moeten sprinten.
Gefrustreerd blaas ik een plukje haar voor mijn ogen weg. Nog één uur en dan heb ik de eerste dag erop zitten.
Dan hoef ik er alleen nog maar 265 zien te overleven.
O god.
'Fenna, waar denk jij heen te gaan?' hoor ik een ellendig bekende stem roepen, precies op het moment waarop ik over de drempel van het lokaal wil stappen. Juist op het moment waarop ik eindelijk kan ontsnappen.
Ik wil naar huis, me verstoppen onder mijn dekens en deze hele dag vergeten. De herinneringen ergens ver in mijn achterhoofd opsluiten en de sleutel weggooien.
Maar het lot heeft nu eenmaal een hekel aan me, dus draai ik me met een van woede vertrokken gezicht om en kijk toe hoe Jack glimlachend op me af komt lopen.
'Ik ben op weg naar huis,' zeg ik scherp. Ik sla mijn armen over elkaar, mijn stem bevat een uitdagend randje. Alles aan mijn lichaam daagt hem uit, lijkt hem 'En wat ga jij eraan doen?' toe te willen schreeuwen.
Hij trekt vragend een wenkbrauw op, slaat verveeld zijn armen over elkaar. Niet veel later verzamelen zijn vriendjes zich om hem heen: Tyler, Connor en Dennis en nog een paar anderen die ik niet ken.
Ze nemen me stuk voor stuk keurend in zich op, en ik negeer de drang om verslagen mijn ogen neer te slaan, om ineen te krimpen onder hun starende blikken.
'O nee, jij gaat met mij mee,' zegt Jack met een zachte, zwoele stem maar toch zo hard dat ik alle woorden volledig tot me door kan laten dringen.
Ik klem mijn kaken op elkaar om het niet uit te schreeuwen van frustratie, beveel mijn lichaam om zich niet bovenop hem te storten en zijn mooie gezichtje te verbouwen.
Ik ben geen partij voor hem, laat staan voor al de jongens die zich om ons heen hebben verzameld.
Ik neem een paar seconden om tot mezelf te komen, om mezelf ietwat in de hand te krijgen.
Ik hijs mijn tas beter op mijn schouder en zet mijn hakken stevig op de grond.
'Waar gaan we naartoe?' vraag ik hem,deels om tijd te rekken, deels omdat ik mijn nieuwsgierigheid niet langer kan bedwingen.
'Naar mijn huis. Kom op Fennatje, je bent toch niet bang?'
Ik lach schamper, weersta de drang om met mijn ogen te rollen, wetende dat dat me duur zal komen te staan.
Ik richt mijn ogen ten hemel en slaak een diepe zucht, alvorens ik de jongensgroep voorga naar buiten.
'Kun je de deur voor ons open houden wil je?' roept Jack als we bijna voor de uitgang staan.
Ik heb zin om hem een klap te verkopen, maar gehoorzaam pak ik de klink beet en wacht ik tot iedereen over de drempel is gestapt. Als Dennis me passeert legt hij een hand op mijn heup en duwt me tegen de muur aan.
Ik ben te verbijsterd om te protesteren maar als hij een paar kussen in mijn nek probeert te drukken probeer ik hem uit alle
macht van me af te duwen.
Natuurlijk besef ik dat het een hopeloze zaak is, maar ik heb absoluut geen zin om die klootzak gewoon zijn gang te laten gaan.
'Kom op schatje,' hijgt hij in mijn oor. 'jij wilt dit net zo graag als ik.'
Ik heb de neiging om over zijn spierwitte Burberry jas mijn ontbijt uit te spugen, maar voordat ik daar überhaupt de kans voor krijg word hij bruut van me af getrokken en weet ik het gal weer in te slikken.
'Blijf met je vieze tengels van haar af.' Jack staat met een van woede vertrokken gezicht tussen ons in, en slaat beschermend zijn arm om me heen. Natuurlijk is dit wel het laatste wat ik wil, maar ik moet toegeven dat Jack duizend keer beter is dan zijn broer. Ik koester me in zijn warmte, voel me op de één of andere manier ongelooflijk veilig.
Bijna ben ik bereid om hem te vertrouwen, om te geloven dat hij echt niet zo vreselijk is als ik denk.
Totdat hij zegt: 'Ze is van mij.'
Walgend duw ik hem van me af, staar een paar seconden diep in zijn ogen. Emotieloos kijkt hij terug en ik besef voor de zoveelste keer weer dat hij een hekel aan me heeft. Dat het hem niet uitmaakt wat er met me gebeurt, zolang hij maar de enige is die mij kan commanderen.
Hij kickt op de macht die hij over me uitoefent, houdt ervan om de onzekerheid in mijn ogen te herkennen.
En nu kan ik me niet langer bedwingen.
'Ik haat je! Ik haat jou, je krankzinnige broer en deze verdomde weddenschap. Ik haat het dat ik bang voor je ben en dat ik geen idee heb hoe ik tegen je moet vechten! Ik haat het dat ik niet sterk genoeg ben om deze misselijkmakende vertoning te stoppen, dat een deel van mij dit wilt om daarna voorgoed van je af te zijn. Ik weet niet waarom je zo'n hekel aan me hebt, maar ik ben ook maar een mens oké. Waarom laat je me niet gewoon met rust?!'
Ik sta te trillen op mijn benen, zie Jack's gezicht van emotie veranderen. Langzaam komt hij op me af gelopen, blijft enkel een paar centimeter voor me staan. Ik voel zijn warme adem in mijn gezicht, zijn priemende ogen die me dwingen hem aan te kijken.
'Wil je de weddenschap verbreken? Prima. Echt
een gemis ben je nu ook weer niet en mijn vrienden en ik zullen je met alle liefde opnieuw treiteren. Maar dit keer zal het veel erger zijn, zal je me smeken om op te houden. En dan is dit voorstel niet meer van toepassing, moet je maar zien hoe je deze jaren doorkomt.'
Er loopt een rilling over mijn rug bij zijn harde, kille woorden en
verschrikt kijk ik op als hij zijn hand ruw in de muur duwt, maar enkele millimeters van mijn hoofd verwijderd.
Hij blijft me priemend aankijken, maar anders dan woede en irritatie weet ik ook nog iets in zijn ogen te ontdekken dat het
meeste wegheeft van wanhoop. Angst om me te verliezen? Dat idee staat zo in tweestrijd met alles wat hij me aandoet dat ik dat al snel verwerp. Ik zal het me wel hebben ingebeeld.
Ik wil mijn blik weer beschaamd neerslaan, maar Jack legt een vinger onder mijn kin en houdt mijn blik gevangen. 'Dus Fennatje, wat wordt het?'
Ik knijp mijn ogen stijf dicht, weet niet wat ik moet doen. Ik ben deze idiote weddenschap aangegaan om hem over een jaar voorgoed uit mijn leven te
kunnen verbannen, niet om na één dag alweer op te geven.
Natuurlijk heb ik er een hekel aan om zijn slaafje te zijn, maar een betere optie heb ik simpelweg niet op dit moment. Ik mag al blij zijn dát ik überhaupt een kans krijg om een
eind aan mijn lijden te maken. En die kans moet ik nu eenmaal met beide handen aangrijpen, ongeacht hoeveel vernederende dingen Jack nog voor me in gedachten heeft.
Veel kalmer dan dat ik me in werkelijkheid voel open ik mijn ogen en blijf hem een paar
tellen lang zwijgend aanstaren. Hij probeert zijn kille façade op te houden, maar ik zie hem zenuwachtig op zijn lip bijten. Ik onderdruk de neiging om zijn volle, goedgevormde lippen aan te raken, houd mijn armen koppig langs mijn zij.
Dit is nu niet het moment om over zijn uiterlijk te fantaseren, vertel ik mezelf, hopend dat zelfs het kleine, primitieve gedeelte van mijn brein een hekel aan hem krijgt.
'De weddenschap gaat nog steeds door.'
Hij zet een stapje bij mij vandaan, werpt een
triomfantelijke blik op zijn vrienden, die hem stuk voor stuk bewonderend aangapen. Sommigen steken zelfs hun duim op of knikken goedkeurend.
Ik rol met mijn ogen en been naar Jack's scooter, die precies in het midden van het hok staat.
'Gaan we nog of niet?' roep ik geïrriteerd, en probeer uit alle macht Jack's misselijkmakende grijns te negeren.
Jack.
'Die Fenna is me er eentje, gozer!' zegt Daan, een vriend van mijn
broer, terwijl hij bewonderend op zijn vingers fluit om zijn woorden kracht bij te zetten.
Ik gun hem één van mijn overbekende grijnzen, zo één die de indruk wekt dat het je totaal niet uitmaakt.
We zitten met zijn allen in mijn woonkamer en hebben Fenna naar de keuken gestuurd om wat biertjes voor ons te halen. Het geeft ons de perfecte gelegenheid om eens flink duidelijk te maken wat we van haar vinden, en tot nu toe is dat bij geen van allen negatief geweest.
Ik wist dat mijn meisje bij iedereen in de smaak zou vallen, en ik kan de glunderende grijns op mijn gezicht maar niet verdrijven. Mijn ogen sprankelen en ik zit, lichtjes onderuit gezakt, in de hangstoel van mijn vader, volledig op mijn gemak.
Dennis geeft een klap op mijn arm en lacht bewonderend naar me. 'Ik wist niet dat je het in je had klein broertje van me. Maar wat een plaatje heb je binnen weten te harken. Wel een beetje brutaal vind je niet? Enig idee wat je daaraan gaat doen?'
Ik glimlach ondeugend, alle scenario's waarin ik haar voor eens en altijd in mijn macht ga krijgen, zijn minstens duizend keer door mijn hoofd geschoten.
Ik ben van plan om haar nooit meer los te laten als ze zich aan me overgeeft, heb me heilig voorgenomen haar alles te geven wat haar hartje begeert.
Ik houd van haar, en ergens, diep vanbinnen koestert zij dezelfde
alles opeisende liefde voor mij. Ze durft er enkel nog niet aan toe te geven.
Net op het moment dat ik mijn broer wil gaan antwoorden, komt Fenna binnen. Ze heeft haar colbertje uitgetrokken en we staren allemaal naar haar prachtige figuur, die door het strakke T-shirt alleen maar word geaccentueerd.
Ze houdt acht biertjes in haar hand en deelt ze één voor één uit,
proberend onze blikken zoveel mogelijk te negeren.
Haar rode wangen verraden dat ze zich ongemakkelijk voelt, en voordat ze er ook maar aan kan denken om te ontsnappen, pak ik haar bij haar middel en trek ik haar op mijn schoot.
Ze is zo licht, dat ze een beetje ruw tegen me opknalt en onze neuzen maar enkele centimeters van elkaar verwijderd zijn.
En ik kan me alleen maar afvragen of zij het ook voelt. Of zij de ongelooflijke spanning, de aantrekkingskracht die tussen ons in hangt ook opmerkt. Het is zo sterk dat het haast wel moet, en grinnikend neem ik elk detail van haar gezicht in me op.
Mijn vrienden, die allemaal bewonderend naar adem happen, lijken niet eens meer te bestaan. In die ene seconde lijkt haast niets meer belangrijk. Alleen onze lichamen die op elkaar liggen doen ertoe, alleen haar lichaamswarmte weet me nog op deze wereld te houden.
Zeg het dan, smeek ik haar met mijn ogen. Zeg dan dat je van me houd, zodat ik deze act kan laten vallen en we voorgoed samen kunnen zijn.
Even lijkt ze in de verleiding te komen zich over te geven, ze hangt even naar me over, hunkerend naar mijn lippen op de hare, maar al snel kom ik tot de conclusie dat ze op probeert te staan, dat ze een poging doet om aan mijn sterke greep te ontsnappen.
'Niet zo snel schatje,' zeg ik lachend, terwijl ik ietsjes naar voren buig en mijn lippen langzaam langs haar nek laat strijken.
'Laat me los idioot!' gilt ze, maar ik zie dat er zich kippenvel over
haar lichaam verspreidt door mijn aanraking.
'Ik ben nog lang niet van plan om jou los te laten,' zeg ik hees, mijn stem zo laag en onheilspellend dat zelfs ík er de rillingen van krijg.
'O geloof me dat ben je wel,' zegt ze, terwijl ze een bierflesje van de tafel pakt, zich los wurmt en ze er me een slag in mijn gevoelige delen mee verkoopt.
Even vergeet ik hoe ik adem moet halen, probeer ik de allesoverheersende pijn te verwerken. Mijn lippen zijn in een gekwelde streep vertrokken en mijn vrienden staren haar met open mond aan.
Fenna op haar beurt staart naar het bierflesje in haar hand,
verwonderd, alsof ze niet kan geloven dat ze die daad echt heeft verricht. Mijn dubbel geklapte houding waarmee ik de pijn ietwat probeer te smoren, geeft echter aan dat het wel degelijk is gebeurt en met een moordbeluste blik in mijn ogen kijk ik haar aan.
Ze glimlacht liefjes naar me, een verpletterende glimlach waar ik
gewoonlijk geen weerstand aan kan bieden, maar die ik nu met alle liefde van haar gezicht af zou willen slaan.
'Dit keer ben je te ver gegaan Fennatje,' zeg ik met een onheilspellende grijns op mijn gezicht, een grijns die niets goeds
voor haar kan betekenen. De triomfantelijke blik in haar ogen
verdwijnt, als ze beseft dat ze het te bont heeft gemaakt, en word
vervangen door eentje van pure angst.
Ze is alleen in een kamer met acht sterke jongens, die haar met één enkele spierbeweging in tweeën zouden kunnen breken. Die haar zouden kunnen gebruiken voor alle behoeftes die ze willen bevredigen.
Ze werpt een blik op de deur, inschattend hoe lang ze erover zou doen om haar enige ontsnappingsmogelijkheid te bereiken.
Ik weet echter, dat het nu al veel te laat is.
Hey iedereen.
Sorry, sorry, sorry dat het zo lang duurde voor er weer een nieuw hoofdstuk kwam. Ik had het nogal druk en de inspiratie voor dit verhaal was even weg, maar nu gaat het weer goed! ;) Dus wees niet bang, er komen nog veel meer hoofdstukken aan.
Was ik de enige die een beetje de kriebels kreeg van dit hoofdstuk? Zowel goede als slechte ;)
En ik heb nu al een ongelooflijke hekel aan die Dennis! Afblijven moet ie!
Zo dat was het wel weer. Ik hoop dat jullie ervan hebben genoten! Laat alsjeblieft een reactie achter! Ik ben benieuwd wat jullie tot nu toe van het verhaal vinden. En misschien een vote? :)
Dikke kus.
Daniek.