Dedicated to @ dehittaileen_12
Naiinis na binalik ang mga nagkakagulong gamit at mga damit ko sa loob ng bag. Kanina pa ako nahihilo sa paghahanap ng cellphone pero hindi ko ito makita. I even asked my colleagues who are staying with me in the tent, pero ayon sa kanila, wala silang napansin na nakakalat na black na Iphone.
"Where did I put it?" bulong ko habang nag iisip kung saan ko posibleng naiwan ito.
Napabuntong hininga na lang ako ng hindi ko talaga matandaan kung saan ko ito nilagay, though isa lang naman ang pinaglalagyan ko nito, sa maliit na pouch na hawak ko and I can't waste my time looking for something I can't find at siguradong naiinip na ang mga anak ko sa kahihintay ng tawag ko.
Binuksan ko ang pouch at nilabas ang extrang smartphone na dala ko. Good thing I listened to Papa's advise to bring extra phone incase the other will stop working.
"Mommy look!" sabay bungad kaagad sa akin ng kambal, nagsisiksikan ang dalawa sa harap ng screen.
"Wow, that's beautiful! Are those for Mommy?" parehong may hawak ang dalawa na necklace, kulay purple na gawa sa elbow pasta at shells na kinulayan ng dye.
"Yes Mommy, Miss Jenny taught us how to make it." si Selena. Ang Miss Jenny na tinutukoy nito ay ang teacher nila sa kindergarten.
"And we made two for you Mommy with your favorite color, purple!" pagmamalaki na sabad naman ni James.
"Thank you sweethearts, I'll wear it pag umuwi na diyan si Mommy." natutuwa na pinapanuod ko ang dalawa na proud na proud na pinapakita sa akin ang gawa nila.
"Mommy, what's Daddy's favorite color?"
I should not be surprise by now, pero hindi pa rin maiwasan na sumikdo ang puso ko everytime my daughter asked about her father. As she grow older, normal nang laging bukambibig nito ang Daddy niya na para bang nakasama niya ito.
"W-why did you ask sweetie" may bumikig sa lalamunan ko that my voice sounded strained.
"We are going to make one for Daddy."
"Yuck!..Daddy doesn't wear necklace, only Mommy!"
"You are silly Kuya! We'll make bracelet not necklace for Daddy!"
"I'm not silly, you are silly!"
I swallowed hard as I watched my twins argue again.
My twins..our twins.
Ilang taon kong pinagkait sa mga anak ko ang pagmamahal ng isang ama na pareho nilang pinanabikan.
Lalo na si Selena.
How can I take back the lies that I have been feeding them, that their father is alive and not dead as what they believe growing up.
Gugustuhin ko man aminin ang mga kasinungalingan ko, kahit na magalit pa sila sa akin pero napaka kumplikado na ng sitwasyon ngayon. Paano sila kikilalanin ng ama nila kung ako nga, ay hindi maalala nito.
Diyos ko..hindi ko alam kung saan at paano ko sisimulan itama ang mga pagkakamali ko.
"What color Mommy? What color is Daddy's favorite?"
I looked at my daughter guiltily.
"Blue..your Daddy likes blue.." napatungo ako. Hindi ko alam kung hanggang kailan ko kakayanin tiisin ang sundot ng konsensiya ko.
"Are you okay iha?"
I quickly wiped my tears from my eyes but I was too late, my father already saw me crying.
"Alam ko na ang lahat, Pa..ang tungkol sa nangyari sa kanya." I admitted to him, my voice trembled with emotion.
Natahimik si Papa, malungkot na nakatingin lang ito sa akin. "I-I'm sorry anak..kung may magagawa lang ako."
"I-it's okay Pa, we'll talk about it pag uwi ko. Tanggap kong may kapalit na ako sa buhay niya, mas iniisip ko ngayon ang para sa kabutihan ng mga anak ko."
"Mommy, why are you crying?" James brows knotted, parang matandang tao ito na nag aalala na nakatitig sa akin. He's always sensitive to my emotion.
"Nami-miss ko lang kayo sweetheart.." I lied.
I forced myself to smile para hindi mag alala si Papa sa akin at magtaka ang mga anak ko kung bakit umiiyak ang Mommy nila. Dalawang linggo na lang at makakapiling ko na sila uli.
How much I missed them, lalo na sa panahon ngayon.
I need them to give me strength.
Just how they became my light when I was in my darkest hell.
***
Madilim ang mukha ko na pinauna ko sina Olivia at Dave na pumasok ng mansiyon.Hindi pa ako handa na harapin si Mama at gusto kong makausap si Janet na kaming dalawa lang at walang may makakarinig sa amin.
"We need to talk." I informed her when we were left alone, my tone serious.
Napakagat ito sa labi at tumango. Hindi makatingin ng diretso sa akin because she knows she's in trouble.
Hindi ako umimik ng kumapit ito sa braso ko. I was thankful that my mother was not there to greet us kaya agad kong dinala si Janet sa loob ng opisina.
"Are you still upset with me?" she asked me worriedly.
Napatiim ako.
I'm not upset. I'm mad.
Sino ang hindi magagalit when my mother called me happily to congratulate me of my engagement and chastised me at the same time for keeping it from them.
Engagement I'm not aware of!
Mabuti sana kung ang pamilya ko lang ang nakakaalam, madaling bawiin ang sinabi ni Janet, pero hindi.
It was plastered in the lifestyle magazine and that's where my parents found out, na pati ang mga kakilala ko sa pulitika ay tumawag sa akin para batiin ako sa nalalapit kong kasal.
"I already forgotten about it, I thought hindi na lalabas ang tungkol dito because the interview was done last month, during your party." Janet explained hastily.
"You could have answer the question indirectly or totally ignore it. Alam mong magulo pa ang isip ko ngayon, marami pa akong mga bagay na hindi maalala. And I don't want to enter in a commitment, let alone be engaged when I'm confused and uncertain if I'm doing the right decision. Napag usapan na natin ito Janet and I thought you understand me."
"We can stay engage until you'll have all your memories back." Janet said pleadingly, wringing her hands. "We don't have to fix our wedding date immediately, we can get married after two or five years, kung kailan mo gusto, I'm fine with it"
I can't rid the nagging feeling that I'm being trapped to agree on this.
An arrangement that again, I will be too guilt stricken to break it later on. Tulad na rin na hindi ko kayang kumalas sa kanya dahil nakokonsensiya ako sa tuwing umiiyak ito sa harap ko.
Tulad ngayon.
"No Janet." I answered firmly, fighting the guilt I'm feeling right now to influence me. "We cannot retract your statement to the media right away without putting you in awkward situation, but we have to disappoint my parents. I will let you explain to them that there's no engagement, that it was all misunderstanding between you and the reporters or kung ano man ang gusto mong idahilan." I said with finality.
I don't care if she's going to talk to my mother tonight or tomorrow. Ang importante ay aminin niya sa mga magulang ko at sa mga kaibigan namin ang totoo na walang engagement na nangyari . Ayaw ko siyang mapahiya kaya hahayaan kong siya mismo ang magpaliwanag without my presence.
I was harsh to her but she forced me to.
Ang pinakaayaw ko sa lahat ay ang ilagay ako sa alanganin na sitwasyon.
Sapo ang ulo na pabagsak akong umupo ng maiwan akong mag isa sa loob opisina. I leaned back in the sofa while massaging my temple, this issue with Janet has me stressed the whole day.
Sighing. I pulled the mobile out in my pocket and stare at the screen, gumaan ang pakiramdam ko at dagling nawala ang galit na nararamdaman ko.
She has this effect in me, staring at her always calms me.
Pero pinaghihinaan na ako ng loob, apat na araw na nasa akin ang telepono pero hanggang ngayon hindi pa rin nagkaka interest ang may ari na hanapin ito. Kung ano-ano na ang pumapasok na ideya sa isip ko na pwede kong gawin para mahanap ang babae.
Hire a phone specialist para mabuksan ang mobile phone o hindi kaya ipahanap ang babae sa mga tauhan ko.
I chuckled loudly. Naiiling ako sa sarili ko.
Kung hindi lang nakakatawa at hindi na bagay sa edad ko, I'm going to think I'm having a teenage crush on the mysterious woman.
***
"Excuse me, I'm just going to make a call." paalam ko sa mga kasama ko.
Bitbit ang styro ng mainit na kape na lumabas ako ng tent. Ngayon lang nangyari na nakuha naming makapag break time kahit sa kalagitnaan ng duty. I guess it has to do with the support of local NGOs na dumating nitong mga nakaraang araw kaya nahahati na ang mga taong nangangailangan ng medical na tulong, unlike before, lahat bumuhos sa MSF. At ngayon, hindi na ako nakakulong lang sa operating room, nagawa ko na ring lumabas at mag asikaso ng ibang pasyente na hindi critical ang kondisyon.
Kinuha ko ang cellphone ko sa bulsa at tinipa ang numerong nawawala kong telepono. Nagbabasakali na may mabuting kalooban ang nakakuha nito at willing itong ibalik. Kahit na hindi na ang telepono, makuha ko lang yung memory card okay na sa akin.
Pababayaan ko na sana ito pero bigla kong naalala kanina na marami palang mga pictures duon ang kambal na hindi ko pa nailipat sa hard drive. Nasasayangan ako na hindi ko mabawi iyun dahil puro mga importanteng events pa naman nila sa school ang mga kuha duon.
Agad akong nabuhayan ng loob ng marinig kong nagri-ring ang number ko, pero mas lalo akong nagulat ng sa pangalawang ring lang ay may sumagot kaagad sa kabilang linya.
"Hello." the voice on the other side sounded breathless, thrilled.
"Uhmm." masyado akong nabigla sa mabilis na pagsagot ng lalaki sa kabilang linya, na hindi ako nakapag handa ng sasabihin ko. "Ano kasi...nawala ko yung cellphone ko.."
"Y-you dropped it. I-I was waiting for your call para ibalik sa'yo ito." nauutal na sabi sa kabilang linya.
I sigh with relief, hindi ko na pala kailangan magmakaawa sa nakapulot na ibalik ito sa akin. "Thank you, you don't know how relieved I am, na katulad mo ang nakapulot sa cellphone ko."
I heard the man chuckled on the other line na napangiti din ako.
"You are welcome, I'm more than happy to return this to you. I almost thought you are not interested to get it back, it's been four days."
Ngayong normal na nagsasalita ang lalaki sa kabilang linya, I noticed his deep baritone voice and the manner he speaks, mukhang disente at intilehente ito.
"Malapit ka lang ba sa plaza ng Malawi? I can pick it up to your place tomorrow."
"No!" biglang naaalarma ang boses sa kabilang linya. "I mean, tell me where are you and I'll leave right away to drop the phone to your place."
Napakunot ang nuo ko.
Magkabaligtad yata ang sitwasyon, dapat ako yung eager na mabawi ang cellphone ko pero parang hindi na makapaghintay ang lalaki ng kinabukasan para lang maibalik ito sa akin.
Napatingin ako sa suot kong relo. Mag aalas nueve na ng gabi. "Hindi ba istorbo na para sa'yo? It's already late, I can wait until tomorrow."
"It's fine, I assure you, hindi ka nakakaistorbo. By the way, can I get your name?"
Napangiti ako. Dapat kabahan na ako sa pagiging makulit ng lalaki at baka may ibang motibo ito, pero sa anong kadahilanan, natutuwa pa ako sa kanya.
There's something the way he talks that he reminds me of someone.
"Margarette, my name is Margarette. Can I meet you in one hour in front of MSF camp?" kahit hindi ako natatakot pero mabuti na rin ang nag iingat.
"Give me thirty minutes, see you Margarette!"
***
"Yes! Yes!" I shouted and pumped my fist in the air sa sobrang saya ko.
I can't believe that after almost giving up, suddenly she called and I'm going to meet her finally!
Margarette..a beautiful name that match her beautiful face.
"What is it Alex? sino ang kausap mo at para kang nanalo ng lotto?"
Natigilan ako ng marinig ko ang boses ni Papa. Uminit ang mukha ko at namula when everyone in the dining table was curiously staring at me, sa sobrang tuwa ko, I forgot I'm not alone and they witnessed my immature outburst.
"I have to go back to Malawi." nagmamadaling paalam ko sa kanila para pagtakpan ang pagkapahiya ko.
"Pero iho, kumakain ka pa. Why don't you finish your dinner first."
"I'll come with you." tumayo kaagad si Janet.
"Huwag na, babalik din ako kaagad." The atmosphere still strain between Janet and I that she did not insist when I refused her to accompany me. Sumimangot ito na umupo uli.
Mabilis ang kilos na lumabas ako ng mansiyon at tumungo sa garahe. Hindi ko nakita si Mike kaya kung sino ang bodyguard na naabutan ko sa labas ang sinama ko, minabuti ko na ring ako na ang mag drive. It takes forty minutes from San Diego to Malawi and I only asked Margarette to give me thirty minutes.
I guess that's how excited I am to see her.
Hindi lang ang araw ang tinawaran ko, pati oras.
I saw her right away as we approached the camp. She's standing outside, wearing the red jacket uniform of MSF volunteer.
Damn! all along she's only here in MSF camp na laging dinadaanan namin.
Hindi niya ako napansin habang papalapit ako, she keeps glancing on her watch habang nakatingin sa kabilang side ng kalsada. Mukhang naiinip ito dahil late ako ng limang minuto sa usapan namin.
"Margarette." I called out to her ng ilang dipa na lang ang layo ko sa kanya. "I'm sorry, I'm.." words stuck in my throat and I heard her gasped.
I was not prepared of my intense reaction.
Something shifted deep inside of me the moment our eyes met.
It feels like my world was turned upside down..inside out.. as we stared at each other for what seemed like eternity.
Everything around me was a blur..in slow motion.
The depth of her gaze leaves me breathless. I was bewildered of the emotions she stirred in me that it barely registered to me the shock look on her face.
I saw her swayed na parang nahihilo ito, her face drain of color that I snapped out of my trance. "Are you okay?" I asked worriedly, my brows furrowed. She looks ill, gustuhin ko man na hawakan siya but she might not appreciate my action.
She did not answer, her eyes not leaving me as she staggered backwards, nearly falling.
"Margarette!" I jumped to catch her on time.
"A-Alex.."
She whispered my name before she fainted in my arms.
__________________________________________________________________
Guys, I'm going to be busy in my work and on the coming months, kaya once a week na lang ako makapag update, every Friday.
Sana masaya na kayo na nagkita na finally sina Alex and Margarette errr Cass pala J