Wannabe : zarry : 09.29.15
Chapter 4
..
ในความมืดร่างเล็กๆกำลังคุดตัวอยู่ ณ มุมๆหนึ่ง
ภายในนั้นมันไร้แสงสว่างเสียจนบอกไม่ได้ว่าสถานที่แห่งนั้นมันคือที่ไหน
สิ่งที่ชัดเจนที่สุดคือความมืดที่มองไม่เห็นสิ่งใด
แววตาเบิกโพลง พยายามค้นหาบางอย่างแต่ก็มองไม่เห็นเลย ร่างเล็กๆตรงนั้นมองไม่เห็นอะไรเลย ราวกับว่าเขาเป็นคนตาบอด ราวกับว่าโลกของเขามืดบอด สิ่งที่สัมผัสได้อย่างเดียวคือโซ่เย็นๆที่พันธนาการช่วงล่างเขาอยู่
ไร้ซึ่งแสงสว่าง ไร้ซึ่งความหวังใดๆ
ในความมืดนั้นมันเย็นยะเยือก มีเสียงแมลงหวี่บินวี้ๆอยู่ข้างหู ทุกอย่างเงียบสงัดจนได้ยินเสียงลมหายใจตัวเอง อากาศเริ่มจะหมดไปและในที่สุดหูก็อื้ออึง
!!!!
ทันใดนั้นมีสัมผัสประหลาดจับเข้าที่ข้อมือ
เงามืดบีบข้อมือของเขาไว้แน่น คนตัวเล็กพยายามดิ้นและสะบัดสุดกำลัง แต่แล้วก็มีมืออีกหลายคู่ของใครไม่รู้มาขึงผืดเขาไว้ ในความมืดคนตัวเล็กไร้ทางสู้ แรงอันน้อยนิดไม่สามารถสู้อะไรเงามืดที่มีจำนวนมากได้
ร่างกายถูกสัมผัสไปทั่ว
ขยะแขยงจับใจ
คลื่นเหียนตีตื้นขึ้นมาจนอยากจะอ้วก เขาได้กลิ่นความกระหายที่น่าโสมม กลิ่นเหม็นเน่าของมันคละคลุ้ง รอยยิ้มมัจจุราชของเงามืดส่องประกายได้แม้ภายในจะไร้แสงสว่าง
หลายมือหลายปาก
พวกสัมภเวสีที่น่ารังเกียจ นอกจากพวกมันจะกัดกินร่างกายอันขาวสะอาดแล้ว พวกมะนยังกำลังดูดกลืนวิญญาณอันแสนบริสุทธิ์ให้จมดิ่งลงไปในห้วงเหวอนันต์แห่งความเจ็บปวด
และแล้วบางอย่างก็ถูกช่วงชิงไป
ครีบหาง..
พวกมันกรีดครีบหางออกไปหลังจากเสร็จสมอารมณ์หมาย และในทันทีที่พวกมันได้สิ่งที่ต้องการ ความเงียบก็กลับมาอีกครั้ง
เงามืดจากไปพร้อมกับทิ้งร่างที่หายใจโรยรินเอาไว้ที่เดิม
เลือดไหลนองพื้น ส่วนหนึ่งในร่างกายถูกตัดออก คนตัวเล็กพยายามขยับแต่มันก็ยิ่งทำให้เจ็บหนักกว่าเดิม น้ำตาไหลมาเป็นสาย ใบหน้าสวยเปรือะเปื้อน กอดตัวเองเท่าไหร่ก็ไม่อุ่น จับบาดแผลเท่าไหร่เลือดก็ไม่หยุดไหล
เงือกน้อยช่างน่าสงสาร
เงือกน้อยผู้ถูกขโมยอิสระ
เงือกน้อย..
กำลังจะตาย
..
!!!!
ร่างเล็กสะดุ้งโดยพลัน ความฝันน่ากลัวเสียจนทนนอนต่อไม่ได้
มือเล็กยกขึ้นปาดไรเหงื่อที่เกาะอยู่บนใบหน้า หายใจหอบถี่ราวกับไปทำงานหนักมา ร่างกายชื้นเหงื่อไปหมด ที่ปลายนิ้วเขายังรู้สึกได้ถึงสัมผัสเย็นๆของโซ่ที่ตัดกับความอุ่นของเลือด
ฝันประหลาดเหลือเกิน
มันเจ็บปวดขาดใจ มันเจ็บปวดเกินไป มันเจ็บปวดสุดจนทน
ความรวดร้าวและความเจ็บปวดในฝันส่งผลให้ราตรีนี้หมองหม่นกว่าคืนไหนๆ ยิ่งมองลอดหน้าต่างบานสูงออกไปเห็นฝนห่าใหญ่กำลังบรรเลงมันยิ่งหดหู่ไม่รู้ทำไม ใบหน้าเศร้าหมอง และมือสั่นอย่างไม่รู้สาเหตุ
คนตัวเล็กเปิดโคมไฟข้างเตียงก่อนจะเดินไปที่กระจกบานใหญ่ ในเวลาปกติกระจกบานนี้จะฉายภาพของท้องทะเลเงียบสงบกับแสงแดดอุ่นๆ หกแต่ในเวลานี้ภาพตรงหน้ากลับเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
เขาเห็นความเกรี้ยวกราดของท้องฟ้า เขาเห็นความโมโหโกรธาของเม็ดฝน ท้องอย่างดูดุดันเสียจนน่ากลัว เสียงฟ้าร้องฮึมๆกับสายฟ้าที่ฟาดลงมานั้นดูไร้ความปรานี
แววตาสีมรกตทอดออกไปไกล พื้นน้ำกว้างใหญ่ในเวลานี้ช่างน่ากลัว
ถ้าเป็นเมื่อก่อน เวลานี้เขาต้องรีบตื่นมาวิดน้ำออกจากเรือ เขาต้องวิ่งวุ่นจับนู่นจับนี่ไม่ให้ตกทะเล ทุกคนมีหน้าที่ๆต้องรับผิดชอบไม่ให้เรือล่ม ทุกอย่างชุลมุน ทุกอย่างวุ่นวายเสียจนไม่มีใครสังเกตุว่าเขาถูกใครคนึงลากเข้าหลังเรือไปในวันหนึ่ง
อดีตเพื่อนของเขาเอง
อดีตเพื่อนร่วมลำเรือในวัยเด็ก
ไม่ต้องบอกว่าเขาถูกลากมาทำอะไร และไม่ต้องเดาก็รู้ได้ในทันที ถูกปิดปากไว้และในที่สุดกางเกงก็ร่วงหล่น
บางอย่างพยายามจะเข้ามา แต่มันยากลำบากเหลือเกิน
ร่างกายไม่ได้ถูกเตรียมพร้อมเอาไว้แต่คนจัญไรไม่สน มันก็ยังพยายามดึงดันไปให้สุดทาง
เจ็บปวด
เจ็บปวดเจียนตาย
ชีวิตของเขาพูดคำว่าเจ็บปวดมาแล้วกี่ครั้ง
และชีวิตของเขาต้องกอดตัวเองต่อไปอีกเท่าไหร่
น้ำใสๆเริ่มไหลลงมา
ในที่ๆเขายืนอยู่ ช่วงเวลาสองอาทิตย์มันพลิกหน้าไพ่จนเขาใจหาย ไม่รู้ว่าความสุขนี้จะจีรังหรือไม่ ความสุขสงบนี้จะมีไปอีกนานเท่าไหร่ เขาไม่รู้เลย
เขารู้แต่ว่าเขากลัวเสียมันไป
ใบหน้าของใครอีกคนลอยมา ใครคนนั้นเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ นัยน์ตาสีเปลือกไม้ของเขาอบอุ่น ราวกับว่าเขาเป็นโลกทั้งใบ ราวกับว่าเขาเป็นธรรมชาติทั้งหมดที่หลงไหล ในนั้นเขาเห็นแสงแดดรำไร ในนั้นเขาเห็นสายน้ำเอื่อยๆ
มันน่าหลงไหล และยอมรับว่าเผลอใจไปแล้ว
หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวตอบรับคนหน้าคมตลอดมา ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเจอ ตั้งแต่ครั้งแรกที่สบตา และในสองอาทิตย์ถัดมามันยิ่งเพิ่มพูน
มือหนาชอบฉวยโอกาส แต่เขาชอบ
ริมฝีปากและใบหน้าชอบยื่นมาใกล้ๆให้ตกใจ แต่เขาชอบ
คนๆนั้นชอบหยอกล้อป้อยอคำหวานให้เขินอาย..
แต่เขาชอบ..
เขาชอบเซนไปหมดแล้วทั้งใจ แต่รู้มั้ยว่าอะไรที่เจ็บปวด
คำตอบคือสถานะ
ใบหน้าสวยเปื้อนไปด้วยน้ำตา ลูกแก้วสีมรกตใสเต็มไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตา ถ้าเซนรู้ว่าเขาเป็นเพียงทาสผู้ต่ำต้อยอีกคนจะรับได้มั้ย ถ้าเซนรู้ว่าเขาปิดบังอะไรไว้สิ่งที่เปลี่ยนไปจะคืออะไร
ร่างบางไม่อยากคิดเลย
ไม่อยากจินตนาการถึงความเจ็บปวดแสนสาหัสในวันที่เซนรู้ความจริง ตัวเขาเป็นเพียงทาสไร้ค่าไร้ราคา หลงไหลและใฝ่ฝันที่จะมีรักกับชายหนุ่มมียศมีศักดิ์ชั้นสูง ปิดบังตัวตนที่แท้จริงด้วยการสวมใส่หน้ากากผู้รากมากดี บทบาทนี้จะถูกตีแตกเมื่อไหร่
คงได้แต่นั่งนับวันรอไปอย่างเจ็บปวด
"ร้องไห้ทำไมครับ"
เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลัง ทันทีที่แฮร์รี่หันกลับไป นัยน์ตาฉายภาพคนหน้าคมกับตะเกียงดวงเล็กหนึ่งอันในมือ เขาวางตะเกียงไว้ที่ข้างเตียงก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ด้วยสีหน้าเป็นห่วง
เด็กหนุ่มรีบเช็ดน้ำตาในทันใด เขาไม่ต้องการให้เซนเห็น แต่มันไม่ทันเสียแล้ว
มือหนาช้อนหน้าเรียวแล้วเชยคางขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าสวยกับคราบน้ำตาที่ไม่น่าจะมีอยู่ ความไม่เข้ากันทำให้เซนตัดสินใจซับน้ำตานั้นให้หายไปด้วยริมฝีปากอันอบอุ่นของเขาเอง
ใกล้กันขนาดนี้
ความอ่อนโยนขนาดนี้
แล้วจะไม่ให้หัวใจดวงน้อยสั่นไหวได้อย่างไร
บางทีเซนก็อ่อนโยน แต่บางทีเขาก็ช่างเอาแต่ใจ อะไรที่เขาอยากได้เขาจะต้องได้ห้ามใครขัด เซนมักจะเข้ามาใกล้และสัมผัสนู่นนี่ทำให้ใจเต้นและไม่เป็นตัวของตัวเอง แต่ถ้าแฮร์รี่ปฏิเสธเขาก็จะยิ่งโดนรุกหนักขึ้นเป็นเท่าตัว
สรุปแล้วไม่ว่ายังไงถ้าเซนอยากสัมผัสหรืออยากได้สิ่งใด เขาก็ได้สิ่งนั้นอยู่ดี
สิ่งที่แฮร์รี่เรียนรู้ได้คือการโอนอ่อนตามน้ำไป เพราะยังไงเสียความอ่อนโยนในตอนแรกมักจะดีกว่าการแกล้งของเซนในตอนหลังเสมอ
"ว่ายังไง ถามว่าร้องให้ทำไมครับ หื้อ?"
ไม่ถามเปล่า เซนยังก้มหน้าและช้อนสายตาเข้ามาใกล้
แต่เซนจะรู้มั้ย
ว่าการกระทำเช่นนั้น มันทำให้หัวใจดวงเล็กดวงนี้ มันอิ่มเอิบไปเท่าไหร่แล้ว
"ป..ป่าวฮะ ผมแค่คิดถึงทะเล"
ใจนึงก็ไม่กล้าที่จะสบตา แฮร์รี่กลัวเซนรู้ความนัยที่ล้นอก แต่อีกใจนึงเขาก็อยากจะเผชิญหน้ากับสายตาอันน่าหลงไหลนั้น
ภาพที่ออกมาจึงเป็น เด็กหนุ่มกับการสบตาแล้วหลบ สบตาแล้วหลบ
เซนยิ้มออกมาอีกครั้ง เด็กหนุ่มเเฮร์รี่น่าเอ็นดูเกินไปจนเขาอดใจไม่ไหวต้องดึงคนตัวเล็กเข้ามากอด มือหนาลูบเรือนผมลอนอย่างแผ่วเบา ก่อนจะพูดว่า..
"ไม่เป็นไรนะ เงือกน้อยของผม"
น่าแปลกที่ความเศร้าหายไปตอนไหนไม่รู้ ตอนนี้ในอ้อมกอดของคนหน้าคมช่างอบอุ่น อ้อมแขนที่โอบอุ้มเด็กหนุ่มอยู่เหมือนสายน้ำในเวลาที่นิ่งสงบ มันเปี่ยมล้นไปด้วยความสุขจนกลั้นยิ้มไม่อยู่
แฮร์รี่ชอบเวลาเซนเรียกเขาแบบนั้น
และเซนเองก็รู้ว่าแฮร์รี่ชอบ
"เอาอย่างงี้มั้ย พรุ่งนี้เราไปว่ายน้ำกัน"
"ได้หรอฮะ"
"ได้สิ แค่เงือกตัวน้อยไม่ว่ายน้ำหนีผมไปก็พอ.."
".."
ไม่หนีหรอกฮะ
ผมไม่หนีไปไหนหรอก..
แอบตอบอยู่ในใจ แต่ใบหน้าก็ก้มต่ำลงอย่างที่ชอบทำ แฮร์รี่มักจะซ่อนแก้มแดงๆไว้ภายใต้อากัปกริยาแบบนั้น ซึ่งมันซ่อนอะไรไม่ได้เลย เซนยังคงเห็นสีฝาดบนแก้มใส เซนยังคงเห็นนัยน์ตาที่สั่นไหวและใจที่เต้นระรัว
คนหน้าคมยิ้มมุมปาก ก่อนที่เขาจะละอ้อมกอดแล้วเเปรเปลี่ยนเป็นอุ้มช้อนร่างของเด็กหนุ่มขึ้นแนบอก
แฮร์รี่ตาโต แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร
อยากจะต่อว่าไป แต่เซนยังไงก็ไม่ปล่อยอยู่ดี
ตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมาแฮร์รี่รู้ดีแล้ว
เซนอุ้มแฮร์รี่กลับไปที่เตียงนอนกว้าง เขาวางร่างบางลงอย่างช้าๆประหนึ่งส่งตัวเจ้าสาวเข้าหอ ทะนุถนอมขาดใจ เพื่อรอเวลาสำหรับอะไรบางอย่าง
"นอนด้วยได้มั้ยครับ"
กระซิบถามออกไปหวังใจว่าจะแกล้งให้เขิน
"ผมไม่เคยขัดอะไรเซนได้เลยนิ ถ้าเซนจะนอนผมจะห้ามอะไรได้ล่ะ"
หลุดหัวเราะออกมาทันทีกับเสียงอ่อยๆนั้น ไม่ทันไรก็รู้จักพูดเสียแล้ว ร่างสูงเห็นแก้มตุ่ยบนใบหน้าหวาน สายตางอนง้อและปากยื่นๆสว่างขึ้นท่ามกลางความมืดทันใด
ตอนแรกเขาก็ไม่อยากจะแกล้งหรอก จริงๆนะ
แต่ตอนนี้..
เขาเปลี่ยนใจแล้ว
คนหน้าคมรีบแทรกตัวเข้าผ้าห่มผืนหนาแล้วเบียดตัวเข้าหาอีกคนอย่างรวดเร็ว คนหนึ่งเบียดเข้า อีกคนก็เขยิบออก เซนทนไม่ไหวต้องรวบตัวเด็กหนุ่มเข้ามาในอ้อมกอด เสียงจิไม่พอใจดังขึ้นจากเด็กหนุ่มก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะในลำคอของผู้ชนะอย่างเขา
เตียงนอนกว้าง แคบลงถนัดตา
ฟ้องฟ้าทะมึน ไม่น่ากลัวอีกแล้ว
"นอนเถอะ ดึกแล้ว"
ปากพูดไปพลางห่มผ้าให้ใครอีกคน ลูบเรือนผมเเผ่วเบาก่อนจะกดจูบไปที่หน้าผากมน การกระทำทุกสัมผัสอบอุ่นจนใจเต้น จะเรียกให้ถูกคือทุกเวลาใจเต้น ไม่มีครั้งไหนเลยที่หัวใจดวงน้อยจะทำงานปกติเมื่ออยู่ใกล้คนๆนี้
ไม่มีเลยสักครั้งเดียว
"หัวใจเต้นแรงทำไม นอนไม่หลับเลยเนี่ย"
คำกล่าวโทษของร่างสูงยิ่งทำให้แฮร์รี่อับอาย เขาพยายามบังคับให้ใจเต้นช้าลงแล้วนะ แต่มันทำได้ที่ไหนเล่า ในความมืดที่ได้ยืนเสียงลมหายใจตัวเอง เซนจะได้ยินเสียงการทำงานอันผิดปกตินั้นก็ไม่แปลก แต่มันแปลกตรงที่ชายหนุ่มช่างแกล้งพูดมันขึ้นมามากกว่า
ใบหน้าสวยหันกลับไปมองอีกคนที่นอนยิ้มอย่างผู้มีชัยอยู่ข้างๆ คิ้วสวยขมวดเข้าเพราะไม่เคยสู้อะไรได้เลย ก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อยต่อยกลับออกไปว่า..
"เพราะใครกัน.."
"เพราะผมเอง"
ตอบในทันทีและยิ้มในทันใด
เซนดูภูมิใจที่เขาทำให้แฮร์รี่เขินได้ เขาดูดีใจทุกครั้งที่ใบหน้าสวยขึ้นสีฝาด เขามีชัยทุกครั้งที่ทำให้อีกคนจนมุม
ดูเหมือนจะโรคจิต
แต่เขาเสพย์ติดสิ่งนี้เสียแล้ว
สิ่งที่มีชื่อว่าแฮร์รี่ เขาเสพย์ติดสิ่งสวยงามสิ่งนี้เสียแล้ว
ไฟดวงเล็กในอกเริ่มจุดติด ความหวานบางอย่างเตะจมูกจนทำให้อะไรบางอย่างตื่นขึ้น
เซนกระชับกอดอีกครั้ง เอาให้แน่นขึ้นจนไร้ช่องว่าง ตั้งใจสูดกลิ่นของซอกคอจากด้านหลัง ทั้งสะอาดทั้งบริสุทธิ์
"ทำไมตัวหอมจัง"
ไม่พูดเปล่า เซนรุกหนักมากขึ้น เขาไล้จมูกไปกับซอกคอขาวและไหปลาร้าที่โผล่พ้นเสื้อออกมาอย่างฉวยโอกาส เสียงสูดหายใจเข้าออกแรงจนทำให้คนที่ตกอยู่ในอ้อมกอดนั้นขนลุกชัน
แต่นั่นไม่ใช่เพราะรังเกียจ
มีกระแสไฟฟ้าบางอย่างเเล่นไปทั่วเรือนร่างสะอาด ความต้องการภายในบอกว่าสัมผัสนั้นมันแปลกใหม่แต่มันก็ดี และมันดีเกินคาด
ฝ่ามือหนาที่ลูบไล้ไปทั่วแผงอกและสีข้างของเขายิ่งทำให้ความร้อนนั้นมันมากขึ้น แม้จะผ่านผ้าเนื้อดีแต่ก็ยังรู้สึกได้ในทุกการกระทำ ในทุกจุดที่ย้ำชัด
"ซ..เซนมั่ว ไม่หอมซะหน่อย"
เสียงตะกุกตะกักช่างยากต่อการควบคุมตัวเอง แฮร์รี่รู้สึกได้ถึงยิ้มมุมปากของคนหน้าคมที่ซุกอยู่กับคอของเขา บุคคลด้านหลังกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีก ความร้อนของแผงอกกว้างทางด้านหลังส่งผ่านมาชัดเจนจนรู้สึกได้
คนหน้าคมพรมจูบไปทั่วอย่างอุกอาจจากด้านหลัง เขาถือว่าไม่มีการปฏิเสธเขาก็จะไม่หยุด ดอมดมทั้งเรือนผมสวย ไล้จมูกไปกับหลังหูและเรียวคอระหงส์ ทั้งกลิ่นกายหอมหวนเย้ายวนใจ ทั้งเรือนกายบริสุทธิ์น่าครอบครอง
ความอยากได้ใกล้เขามาแล้ว
ความกระหายได้ครอบครองทุกอย่างแล้ว
"ไม่ได้มั่ว นายตัวหอมจริงๆ หอมมาก"
ย้ำชัดอีกครั้งก่อนจะขบกัดเบาๆที่ติ่งหู และทันใดนั้นร่างเล็กสะดุ้งเฮือกในอ้อมกอด แฮร์รี่หันกลับไปสบตากับคนที่ถือวิสาสะช่างเอาแต่ใจ ครั้งแรกอยากจะต่อว่าไปให้หยุดกระทำ ตั้งใจหันกลับไปหมายจะบอกว่าอย่าทำอะไรนะ แต่เมื่อเห็นสายตาหวานๆที่ส่งผ่านมามันกลับทำให้เขาพูดไม่ออก
เขาพูดอะไรไม่ออกจริงๆ
ราวกับว่าเขาโดนมนตร์สะกดให้เสียงถูกกลืนหายไปกับลูกแก้วสีเปลือกไม้นั้น
แย่แล้วเงือกน้อย
เงือกน้อยแย่จริงๆแล้ว
หัวใจในอกเต้นโครมครามอย่างยากจะหยุดยั้ง เสียงหายไปไหนไม่รู้ และยิ่งคนตัวสูงบดเบียดร่างกายเข้ามาใกล้มากขึ้น ยิ่งใบหน้าคมนั้นเลื่อนเข้ามาใกล้ในทุกวินาทีมันยิ่งแย่
หัวใจทำงานหนักเหนือการควบคุม
หัวใจดวงน้อยในอกเหมือนจะถูกขโมยไปในทุกขณะ
ร่างหนาคืบคลานเข้ามาช้าๆและในที่สุดคนสวยก็ตกอยู่ใต้อาณัติของชายหนุ่มหน้าคม เขาทาบทับและส่งสายตาหวานปานน้ำผึ้ง
คนหนึ่งจับจ้องอย่างหลงไหล
อีกคนเผลอใจและเขินอายกับสายตาที่ส่งมา
ใบหน้าหวานแดงระเรื่อตั้งแต่แก้มใสไปจรดใบหู แม้จะอยู่ในความมืดแต่เซนรู้สึกได้ เขารู้สึกได้ว่าคนใต้ร่างก็ร้อนเหมือนกัน
ความร้อนนี้..เขาไม่อยากหยุดมันเลย
และใช่ เขาจะไม่หยุดมันหรอก
"รู้ตัวมั้ยว่าสวยขนาดไหน"
มือหนาช้อนใบหน้าสวยที่หลบเขาอยู่ให้สบตา ก่อนจะพาคำหวานบางอย่างออกมา มันยิ่งทำให้หัวใจคนฟังสั่นไหวยิ่งกว่าเดิม
"ชั้นแทบทนไม่ไหวตอนเจอกันครั้งแรก"
นิ้วเรียวไล้ไปตามกรอบหน้าสวย ตั้งแต่ปลายจมูกจรดริมฝีปากนิ่ม สายตานั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความหลงไหล บางอย่างล้นออกมาจากสายตานั้นและร่างบางรับสิ่งนั้นไม่ไหวจริงๆ แต่ทว่าเขาหนีไปไหนไม่ได้เพราะเขาโดนมนตร์สะกดเข้าแล้ว สิ่งที่เงือกน้อยทำได้มีเพียงการเบี่ยงหน้าหนีน้อยๆเท่านั้น
และใครจะเชื่อว่าคนหน้าคมช่างถือวิสาสะ เขาก้มลงมาสูดกลิ่นหอมของเรือนร่างขาวสะอาดเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ เขากระซิบแนบสนิทหลังใบหู
"ชั้นอยากรู้จักนายใจจะขาด จนตอนนี้ชั้นยังไม่อยากเชื่อเลยว่าเราจะใกล้กันขนาดนี้ ..เงือกน้อยของผม"
เงือกน้อยของผม
เงือกน้อยของผม..
แฮร์รี่เป็นของเซนไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
ไม่รู้หรอก
บางทีอาจจะเป็นตั้งแต่ตอนที่แฮร์รี่ไม่เคยปฏิเสธเลยสักครั้ง
น้ำคำหวานหูเป็นเหมือนม่านน้ำลวงตาพาให้จิตใจล่องลอยไปบนท้องฟ้าที่ไร้เเรงโน้มถ่วง แฮร์รี่หยุดและทรงตัวอยู่ได้เพียงเพราะอ้อมแขนแกร่งและแผงอกอุ่น เขาหลงไปในวังวนของสัมผัสอันวาบหวิวและน้ำคำอับวาบหวาม
ใบหน้าคมใกล้เขามาในทุกที ยิ่งปล่อยให้เวลาผ่านไปร่างทั้งสองยิ่งใกล้และแนบสนิทกันมากขึ้นอย่างไร้สิ่งใดต้านทาน และในตอนนี้แทบไม่เหลือช่องว่างของกันและกันแล้ว
อีกเพียงไม่กี่เซนเท่านั้นที่ริมฝีปากจะจรดกัน
"จูบได้มั้ย"
คนหน้าคมถามพลางไล้จมูกของตัวเองไปกับคนตัวเล็กใต้ร่างอย่างทรมาน เขาอยากจะปล้ำจูบใจจะขาดแล้ว
แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงรอ...
รอวันที่ร่างบางพร้อมจะเป็นของเขา รอวันที่เรือนร่างบริสุทธิ์จะทอดกายให้เขาอย่างเต็มใจ
คนหน้าหวานอึกอัก เขาไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร และเพราะเซนใจร้อนเกินไปเขาจึงรวบรัดตามนิสัย
"ถ้าไม่ตอบจะจูบแล้วนะ"
สิ้นสุดคำพูดเขาก็จรดริมฝีปากในทันใด ช่างรีบร้อนเอาแต่ใจและในที่สุดความหวานที่คาดไว้ก็ได้ลิ้มรสดั่งใจปรารถนา
ยิ่งคนใต้ร่างเงอะงะไม่ประสา
เขายิ่งอยากตีตราให้รู้แล้วรู้รอดไป
ไม่มีใครจะได้สัมผัสนี้ ไม่มีใครจะได้ลิ้มรสความหวานนี้
ไม่มีใครนอกจากเขา
จากเร่งรีบเปลี่ยนเป็นอ่อนช้อย ความร้อนบังตาเขาเกินไปจนรีบทำอะไรให้คนสวยกลัว แต่ทันทีที่รู้สึกตัว เขาก็เปลี่ยนสัมผัสร้อนๆให้อ่อนโยนขึ้นตามลำดับ เรียวลิ้นที่เคยตักตวงอย่างอุกอาจแปรเปลี่ยนเป็นป้อนและสอนให้รู้ถึงรสถึงสัมผัสอย่างช้าๆ
ค่อยๆประกบ ค่อยๆลิ้มเลีย
ค่อยๆสัมผัสอย่างระแวงระวัง
สอนไปช้าๆทีละหน้าของตำรารัก และในที่สุดเงือกน้อยผู้เรียนรู้เร็วก็พร้อมสำหรับอะไรที่มากกว่า
เซนรู้ได้ในทันทีที่คนหน้าหวานกล้าตอบกลับ เขากล้าส่งลิ้นออกมาตอบโต้ เขากล้าที่จะโอนอ่อนและแอ่นอกรับสัมผัสของนิ้วมือที่สะกิดเบาๆ
ในตอนนั้นเซนยิ้มมุมปากและความปรารถนาหลอมรวมเป็นหนึ่ง
แฮร์รี่ไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่าเขากลายเป็นอะไรไปแล้ว เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังทอดกายให้ชายหน้าคม เพราะสิ่งที่เซนสอนมันเย้ายวนเกินไป จูบที่เป็นตัวเชื่อมสัมพันธ์ช่างหวานซึ้ง บางทีก็ร้อนขาดใจแต่บางทีก็อบอุ่นสั่นไหวไปทั่วร่าง
ยิ่งเขาละจูบออกมาหายใจชั่วครู่ ยิ่งเขาเห็นนัยน์ตาสีเปลือกไม้หวานซึ้งที่แทบจะฉีกดึงวิญญาณให้ละลายตายไปกับความหวาน ทั้งหมดนั้นมันยิ่งทำให้เขาลืมเลือนทุกสิ่ง และบางสิ่งที่หลงเหลือไว้ในวินาทีนั้น มีเพียงแค่มือหนาและสายตาสัมผัส
เซนใช้โอกาสที่คนหน้าหวานเคลิบเคลิ้มปลดเปลื้องปราการทุกด่านระหว่างเขาและแฮร์รี่ออก ความขาวกระจ่างชัดเจน แผงอกและเรือนร่างบริสุทธิ์ช่างน่าฝากร่องรอยรักเอาไว้ในทุกที่
และไม่รอให้อากาศได้สัมผัสเรือนร่างบริสุทธิ์มากเกินไปกว่าเขา เซนค่อยๆทาบทับผิวกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อลงไปอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะเริ่มเสียดสีเบาๆให้เกิดความร้อน
ครานี้ มันร้อนกว่าคราไหนๆ
และครานี้ เห็นทีจะหยุดไม่ได้เสียแล้ว
เรือนกายแกร่งโอบรัดและทาบทับจนไร้ช่องว่าง เสียดสีช่วงล่างให้ตื่นตัวไปพร้อมกัน ในขณะที่ริมฝีปากก็ตักตวงรสชาติภายในและสืบไปถึงซอกคอไม่หยุดหย่อน
เขาละความหวานออกมาชั่วครู่ ก่อนจะตีตรามากมายไว้ที่ซอกคอระหงส์ แฮร์รี่สติพร่าเลือนไปเพราะอะไรๆที่เสียดสีอยู่ สิ่งที่เขารู้สึกมากกว่าเรียวลิ้นตรงซอกคอ ก็คือส่วนเเข็งตัวที่ดุนดันอยู่ด้านล่าง เขินอายจับใจ แต่อะไรๆก็พรั่งพร้อมไปหมดเสียแล้ว
เขารู้จักเซ็กส์
แต่เขาไม่รู้จักรัก
สิ่งที่เซนกำลังสอน สิ่งที่เซนกำลังป้อน มันสุขล้นถึงใจ และใครบ้างที่ไม่ชอบความสุขเสมือนอยู่บนปุยนุ่นแบบนี้
ไม่มีหรอก
เพราะฉะนั้นแฮร์รี่จะหลงระเริ่งอยู่ในสัมผัสหวานก็ไม่แปลก กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีทั้งแผงอกและซอกคอก็เต็มไปด้วยตรารักสีกุหลาบ
ในตอนนี้สิ่งที่น่าสนใจสำหรับเซนไม่ใช่ยอดอกแข็งตึงอีกต่อไป แต่มันคืออะไรๆที่แข็งตัวอยู่เบื้องล่าง เขาค่อยๆไล่ลิ้นและพรมจูบต่ำลงไปเรื่อยๆ ลากผ่านสะดือลงไป ลากผ่านท้องน้อยลงไป
และในที่สุด
ทุกอย่างก็กระจ่างชัด
"อ่ะ.."
ความร้อนกึ่งกลางถูกเซนใช้ปากครอบครองอย่างหิวโหย สัมผัสแปลกใหม่ทำให้แฮร์รี่เผลอส่งเสียงประหลาดออกมา ใบหน้าสวยบิดเกร็ง มือกำผ้าปูที่นอนเเน่น และยิ่งเซนเห็นเช่นนั้นเขายิ่งชอบใจ ปฏิกริยาของคนไม่เคย มันยิ่งทำให้เขาลิงโลด
ชายหนุ่มช้อนตามองคนหน้าหวานที่บิดเอวเร่าๆอยู่ใต้ร่าง ทั้งมือทั้งปากปรนเปรอให้อย่างไม่นึกรังเกียจ ยิ่งเเฮร์รี่หลุดครางออกมาเขายิ่งดีใจ
ทุกอย่างดำเนินไปตามครรลองของความร้อนในกามารมณ์
แฮร์รี่ปรือตามองใบหน้าคมกับกิจกรรมเบื้องล่าง เขาเคยถูกบังคับให้ทำให้คนอื่นตอนอยู่บนเรือ แต่สาบานได้ เขาไม่รู้จริงๆว่ามันรู้สึกแบบนี้
ว่ามันจะรู้สึกดีแบบนี้
อ่ะ อา...
และในที่สุดสวรรค์ชั้นแรกของเงือกน้อยก็มาถึง
น้ำรักบริสุทธิ์หลั่งไหลเต็มหน้าท้อง บางส่วนเลอะมือของเซน หากแต่ร่างสูงไม่นึกรังเกียจ เขายิ้มย่องลิ้มเลียรสหวานบนมือตัวเองอย่างเอร็ดอร่อยจนใครอีกคนไม่กล้าสบตา
ความเขินอายแทบขาดใจทำให้เขาแทบอยากจะหายตัวไปกับเตียงนอนกว้าง ชายหนุ่มเห็นแก้มที่แดงอยู่แล้วแดงเปล่งปลั่งขึ้นไปใหญ่ก็ยิ่งได้ใจ
ทำไมคนตรงหน้าถึงได้น่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้ ทำไม
อดไม่ได้ที่จะขึ้นไปหอมแก้มแดงๆสักฟอด ปล้นจูบสักที ก่อนจะถามเสียงกระเส่าเร้าใจว่า..
"ดีมั้ย"
คนฟังตาโต เงือกน้อยเขินจนไม่รู้จะเขินยังไงแล้ว หัวใจเต้นโครมคราม แถมความร้อนในอกรังแต่จะเพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้น ทั้งที่ปลดปล่อยไปแล้วรอบนึง
ไม่ตอบ ร่างบางไม่ตอบ
แฮร์รี่ไม่กล้าพูดคำน่าอายแบบนั้นออกไป
คำน่าอายที่สะท้อนอยู่ในทุกผิวสัมผัส
เขาชอบมันมากเหลือเกิน
สิ่งที่เด็กหนุ่มตัวเล็กทำได้มีเพียงหลบสายตาซ่อนความจริง หากแต่ลอร์ดผู้บัญชาตรงหน้าช่างเอาแต่ใจ ฝ่ามือใหญ่เริ่มซุกซนอีกครั้ง และดูท่าคราวนี้มันยากจะหยุดยั้งเสียด้วย
"ถามว่าดีมั้ย ทำไมไม่ตอบ"
กระซิบพลาง สะกิดพลาง
ราวกับจะลงโทษที่โดนขัดใจ
มือหนึ่งปลุกเร้าที่ยอดอก อีกมือลูบไล้แกนกลางชวนให้ตื่นตัวอีกรอบ ไม่เท่านั้น ริมฝีปากยังขบเม้มเรียกอารมณ์ในทุกแอ่งชีพจร ราวกับว่าเขารู้จักมันดี เขารู้จักทุกจุดที่จะทำให้รู้สึกดี
เซนช่างร้ายกาจเขาเหมือนนักล่า และเงือกน้อยหน้าหวานคือเหยื่อในค่ำคืนนี้
ใช้เวลาไม่นาน แฮร์รี่ก็ตื่นตัวอีกรอบและครั้งนี้มันต้องพร้อมกว่าครั้งไหนๆ นิ้วมือรู้งานบดเบียดเข้าที่ปากทางด้านหลัง แฮร์รี่สะดุ้งเฮือกในอ้อมกอดของเซน เขาสบตาเซนก่อนจะส่ายหน้าหนีพัลวัน
นัยน์ตาสีมรกตเอ่อล้นไปด้วยน้ำใสๆ ใบหน้าส่ายหนี ราวกับจะบอกว่า
'ไม่นะ ไม่เอา'
แต่อะไรจะหยุดได้ ถึงแม้เซนอยากจะตามใจคนสวยทุกเรื่องไป แต่ในเรื่องนี้เขาไม่หยุดหรอก เขาไม่หยุดแน่
ความอยากมันเริ่มขึ้นแล้ว
และไม่มีใครหยุดมันได้ทั้งนั้น
มือหนาข้างหนึ่งละจากการกระทำร้อนๆขึ้นมาช้อนใบหน้าสวย แนบหน้าผากตัวเองไปกับใบหน้าสวย สายตาสีเปลือกไม้จ้องลึกเข้าไปในลูกแก้วสีมรกต ทั้งที่เบื้องล่างยังทำการเสียดสีและเรียกร้อง
"ชั้นจะอ่อนโยนกับนาย"
"ไม่ต้องกลัวนะ"
นัยน์ตาคู่นั้นหวานซึ้งและอ่อนโยนเสียจนแฮร์รี่เผลอใจไป คำปลอบโยนกระเส่าเร้าจนใจบิด น่าประหลาดที่คำเพียงไม่กี่คำทำให้ความกลัวหายไปในพริบตา
คนหน้าคมไม่เห็นปฏิกริยาโอนอ่อนจึงออดอ้อนเข้าอีกรอบ
"ไม่เจ็บหรอก..นะครับ"
"ขอนะครับ.. เงือกน้อยของผม"
เหมือนมันคือคำศักดิ์สิทธิ์ ได้ยินทีไรหัวใจอ่อนยวบในทุกครา
ลอร์ดหน้าคมได้ร่ายมนตร์ไว้แล้ว เขาท่องคาถาออกมาทำให้ทุกอย่างสมปรารถนาและในที่สุดนักล่าก็ได้ชัยชนะอีกครั้ง
"ไม่เจ็บ..จริงๆนะ.."
กลัวจับใจ แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ปฏิเสธไม่ลง
แฮร์รี่ปฏิเสธเซนไม่ลง ไม่ว่าจะครั้งนี้หรือครั้งไหนๆ แฮร์รี่ยอมเซนทุกครั้งไป
"สัญญาครับ"
ยิ้ม
รอยยิ้มหวานจับใจ
และใครอีกคนเชื่อไปทั้งหมดแล้ว
ทั้งหมดทั้งมวล
ทั้งกายทั้งใจ
เงือกน้อยหน้าใสภายใต้อาณัติของท่านลอร์ดหน้าคมผู้บัญชาความรัก
สั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำ ชักนำไปทางไหนก็ต้องตาม
ในความร้อนแรงกล้าและเส้นทางแห่งตัณหานานา
สิ่งนี้เพียงแค่เริ่มต้น
..
Tbc.
ยาวสัส ไม่มีอะไรเลยแต่ยาวสัส5555555555
แค่ฉากโอ้โลมก็ปากไปสิบหน้าโดยที่ยังไม่ได้มีการจิ้มกันใดๆ ตายๆ ยาวเกินขอตัดชึ้บๆ
ตอนหน้าก็ว่าจะnc 55555555555555555555 รู้ตัวว่าเขียนเอ็นซีไม่เก่งแต่อยากเขียนอ่ะ คือโคตรเอาแต่ใจ555555 ทนอ่านกันไปนะคะคุณๆ จะบนหลังม้าหรือยังไงต้องติดตาม ยังคงลังเลว่าจะใส่ดีมั้ยหรือยังไงดี ขอคิดก่อน5555
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านค่ะ เจอกันได้ในแทค #วันนาบีแซรี่ อย่างเคย
รวั๊กนร๊ะจรู๊ฟจรู๊ฟ
รัตติกาล.