Note: Sorry dat het even heeft geduurd voor ik een nieuw hoofdstuk heb ge-upload lezers. Ik heb een paar niet zulke lekkere dagen gehad privé gezien :/
-------------------------------------------------------
Al vroeg was ik met mijn zelfgemaakte koekjes en cadeaus op weg naar de uilenvleugel. Vandaag wilde ik met Severus doorbrengen.
Zachtjes floot ik tussen mijn tanden, en een kerkuil en een oehoe kwamen naar beneden vliegen.
'Kijk eens,' ik bond de brief die ik bij me had aan de poot van de kerkuil en het pakketje met cadeaus en koekjes aan die van de oehoe.
'Dit moet allemaal naar "Het Nest". Als jullie terug zijn ligt er iets lekkers voor jullie klaar als dank.'
Nadat ik ze nagekeken had, draaide ik me om, en liep terug naar mijn kamer om me aan te kleden.
Samen ontbijten, had hij gezegd, en ik voelde een kriebel in mijn buik.
Een tikje nerveus keek ik een half uurtje later in de spiegel. Ik had een rode winterjurk aangetrokken en mijn haar zat in een vlecht. Mijn cadeautje voor Sneep lag op mijn bureau, en vlug stopte ik het in mijn zak.
Ik wilde net naar buiten lopen, toen er op mijn deur geklopt werd.
Toen ik open deed stond Severus me aan te kijken.
'Ik dacht dat we wel samen naar de grote zaal konden gaan,' zei hij, 'je- je ziet er mooi uit.'
Ik voelde mijn wangen kleuren, 'fijn kerstfeest Sev,' glimlachte ik.
'Ja, jij ook,' hij stak zijn hand uit en die pakte ik aan.
Dit alles voelde zoveel anders dan toen ik met Sirius was. Tussen hem en mij was het meer aantrekkingskracht geweest dan iets anders.
Bij Sneep voelde het allemaal zoveel echter, en oprecht. Hoe hij nu mijn hand vast had...
Even keek ik naar onze handen, die van hem omsloot die van mij helemaal, en dat voelde veilig. Ik bedacht me dat ik niet op een woord kon komen dat beschreef hoe ik me voelde als ik bij hem was.
Niets behalve- behalve dat ik van hem hield.
Toen ik uit mijn gedachtenstroom getrokken werd door een paar lachende mensen, zag ik dat er in de grote zaal maar één lange tafel neergezet was.
Sneep had me losgelaten en liep voor me uit naar binnen. Ik volgde hem, en ging naast hem zitten. Er zaten een paar Huffelpufs met elkaar te geinen, en naast hen waren alleen ik en Sneep er.
De rest van de leerlingen die hier verbleven deze vakantie sliep waarschijnlijk uit.
'Wat wil je vandaag gaan doen?' vroeg Sneep, terwijl hij toast pakte, en pompoensap inschonk voor ons beide.
'Bij jou zijn,' zei ik, en ik keek hem aan.
Ik zag een glimlach op zijn lippen, 'behalve dat.'
Ik pakte toast en smeerde er jam op, 'iets waar jij blij van word.'
Hij keek me aan met opgetrokken wenkbrauwen, en ik schoot in de lach, 'wat nou?'
'Ik dacht dat je naar "Het Nest" zou gaan vandaag?'
De Huffelpufs stonden op en verlieten de zaal.
'Ik ga niet, ik heb vanochtend vroeg alles met de uilenpost naar ze toegestuurd.'
Nu keek hij me verbaasd aan, 'waarom?'
Onder de tafel pakte ik zijn hand, 'omdat ik vandaag met jou wil doorbrengen,' ik keek hem aan. 'Ik heb nog een cadeautje voor je.'
Ik haalde het pakje uit mijn zak, en voorzichtig legde ik het voor hem neer. Even voorzichtig als ik het voor hem had neergelegd, maakte hij het open, en even hoorde ik zijn adem stokken. In zijn hand lag een dun zilveren kettinkje, met als bedeltje een verzilverd lelieblaadje.
'Hoe-' stamelde hij.
'Zelf gemaakt,' zei ik, 'je kunt hem onder je kleren dragen, dan ziet Jeweetwel hem ook niet.'
Zonder nog een woord te zeggen, trok hij me overeind, en sloeg zijn armen om me heen, 'dank je wel,' fluisterde hij in mijn oor.
'Laat mij jullie vooral niet storen.'
Tegelijk keken we op, en zagen Perkamentus staan, met een glimlach op zijn gezicht.
'Kom, laten we gaan,' zei ik, terwijl ik zelf een glimlach ook niet kon onderdrukken.
Gelukkig laat Sneep zich meetrekken, en bij de deur botsen we bijna op Anderling op.
'Oh, juffrouw Montange, Severus,' zegt ze, 'fijn kerstfeest.'
Ik glimlach liefjes, 'u ook professor,' zeg ik, voor we de gang inlopen.
'Ik bedenk me net dat ik ook een professor ben van je,' zegt Sneep, en hij klinkt daar niet al te gelukkig mee.
'Niet echt, alleen omdat ik toevallig hier ben,' zeg ik wijselijk.
'Een professor zou niet hand in hand moeten lopen met een studente,' werpt hij in.
'Laat me dan los,' daag ik hem uit.
Maar dat doet hij niet.
'Kom op Sev, laten we naar een bos verdwijnselen en daar onze dag doorbrengen,' stel ik voor, en ik kijk hem lief aan.
'Ik kan toch geen "nee" zeggen,' zegt hij, en ik zie zijn mondhoeken omkrullen. En dus lopen we samen naar Zweinsveld, om van daaruit te vertrekken.
'Weet jij een mooi bos in de buurt?' vraag ik hem, voor we gaan.
'Ik weet er wel een ja,' zegt hij, 'ik kwam er vroeger vaak.'
Ik laat me door hem leiden, en we komen uit aan de rand van een bos. Ik laat Sneeps hand los, en ren een stukje vooruit het besneeuwde bospad op, het lijkt wel een bos uit een sprookje!
'Vind je het wat?' hoor ik Sneep achter me vragen.
'Ik vind het nu al prachtig,' zeg ik, en blij kijk ik achterom naar hem, voor ik verder het pad op loop.
'Alleen tovenaars en heksen kunnen dit bos bereiken,' zegt Sneep, die rustig achter me aankomt lopen. 'Ik kwam hier vaak om de ruzies thuis te ontlopen.'
Dit is voor het eerst dat ik hem over vroeger hoor, en dan nog wel iets dat ik nog helemaal niet wist.
'Mijn ouders konden zo tekeergaan.' Hij klinkt een tikje afwezig, 'ik ben hier ook eens met Lily geweest.'
'Dat verbaast me niks,' zeg ik, en ga door mijn hurken bij een varen, die ik alleen zo mooi heb gezien in sprookjesboeken die ik in de kast had staan. 'Ze vond het vast prachtig hier.'
Sneep komt naast me staan, en knikt, 'ik vermoed dat ook zij hier nog wel meer dan eens is geweest, net als ik.'
Hier is hij niet bang, de ketting die ik hem heb gegeven blinkt in de zon, en hij ziet er ontspannen uit. Zo ontspannen heb ik hem in de twee jaar dat ik hier nu ben niet gezien.
Hij lijkt lichter.
Een tikje afwezig strijk ik met mijn vinger zacht langs de groeven in zijn wang, en hij kijkt me aan. 'Robin?'
'Hm?' ik kijk hem aan, 'ja?'
'Gaat het wel?'
Ik knik, 'je ziet er zoveel lichter uit nu je hier bent,' leg ik uit, en hij kijkt me verbaasd aan. 'Alsof er een last van je schouders is gevallen.'
'Dat komt, omdat ik me hier veilig voel,' zegt hij.
'Waarom ben je dan niet hier gaan wonen?' vraag ik hem.
Maar hij schudt zijn hoofd, 'teveel herinneringen.'
Ik kom overeind en pak zijn handen, 'dan word het hoog tijd dat je een paar nieuwe herinneringen gaat toevoegen.'
'Die heb ik al,' met een vinger glijdt hij even langs de contouren van mijn gezicht, 'met jou en van jou.' Zijn vinger blijft hangen bij mijn kin, en hij duwt mijn hoofd omhoog, 'wat er ook gebeurd, Robin-' hij pauzeert even, en in die stilte kijken we elkaar aan. 'Wat er ook gebeurd- niks, helemaal niks, zal mijn gevoelens voor jou veranderen.'
Hoe ik na die woorden überhaupt nog overeind kon blijven staan, Merlijn mocht het weten. Ik was even niet in staat te antwoorden.
Zijn blik liet de mijne niet los terwijl we daar zo stonden, 'ik kan haar laten gaan nu,' hoorde ik hem zeggen.
En ik wist dat hij het over Lily had.
Bezorgd keek ik hem aan, 'weet je dat zeker?' vroeg ik, 'ze is zo'n groot deel van je leven. Weet je zeker dat je haar kunt laten gaan?'
Hij nam mijn gezicht voorzichtig in zijn handen, en drukte een kus op mijn voorhoofd, 'als ik dat niet zou doen zou ik jou daarmee tekort doen,' zei hij.
Ik legde mijn handen op die van hem en keek hem aan, 'maar ik vind het niet erg dat je nog steeds van haar houdt Severus,' zei ik.
Hij glimlachte, 'wordt het geen tijd dat jij haar ook laat gaan?'
Daar keek ik van op. Ik had er rekening mee gehouden dat Lily altijd de meest belangrijke vrouw in Sneeps leven zou zijn. En zou blijven. Zo was ik ook ons avontuur in gestapt. Wetende dat ik hun liefde ook in stand kon houden misschien. Tot ik zelf verliefd werd op hem natuurlijk.
'Ik- ja- misschien wel,' zei ik zacht, 'ik- had gewoon nooit gedacht dat jij in staat zou zijn haar te laten gaan.'
'We kunnen nog steeds vechten voor Harry,' zei Sneep, 'en als het nodig is voor hem te sterven-'
'Doen we dat met liefde?' maakte ik zijn zin af, en hij knikte. Zijn handen waren warm onder die van mij ondanks de kou. En net als in het hele begin vroeg ik me nog steeds af hoe hij dat deed.
Ik glimlachte, pakte zijn handen, en drukte er een kus op, 'als jij het kan, moet ik het ook kunnen,' zei ik zacht, met mijn lippen nog steeds tegen zijn warme handen gedrukt. Het liefst was ik de rest van de dag zo blijven staan, maar Severus wilde me graag alle mooie plekjes die hij zich nog kon herinneren laten zien.
Het hoogtepunt van onze wandeling was toch wel het moment dat we op een open plek oog in oog kwamen te staan met een hinde. Ze stond met haar hoef sneeuw weg te schrapen, maar keek op toen ze ons hoorde en zag.
Ik voelde hoe Sneep me een kneepje in mijn hand gaf, en ik glimlachte.
'Misschien moeten we terug gaan?' stelde ik voor.
'Niet voordat we gegeten hebben,' zei Severus, en hij trok me mee terug naar waar we vandaan waren gekomen.
'Denk je dat dat een teken was?' vroeg ik, half in gedachten verzonken.
'Die hinde?'
Ik keek hem aan en knikte.
'Niets is onmogelijk in de wereld van magie, behalve de doden weer tot leven wekken,' zei hij.
Ik lachte, 'wat heb je met Sev gedaan?'
Hij schudde zijn hoofd, 'wat heb jíj met me gedaan?' zei hij zacht, en ik voelde even zijn lippen tegen mijn slapen.
'Geen idee, wat heb ik met je gedaan?' vroeg ik met een opgetrokken wenkbrauw een tikje uitdagend. En ik ging voor hem achteruit lopen, zodat ik hem aan kon kijken.
'Je maakt me een softie,' gromde hij, en ik schoot opnieuw in de lach.
'Jij, lieve Severus, zult nooit een softie zijn. Neem dat maar van me aan.'
Hij keek me aan, 'noemde je me nou "lief"?' zei hij, en hij trok een wenkbrauw op.
'Misschien.'
Pas laat kwamen we weer aan bij Zweinstein, en ik moest voor mezelf toegeven, dat dit nu al de beste kerst was die ik ooit had gehad.
Zelfs in mijn eigen wereld had ik het nooit zo fijn gehad. Natuurlijk had ik altijd genoten van de bezoeken aan mijn opa en oma, en om bij mijn vader, moeder en zussen te zijn. Maar om met kerst bij iemand te zijn van wie je hield, was een geheel nieuw level van gelukkig zijn.
'Daar ben je!'
We waren nog niet binnen, of iemand greep me bij mijn arm, en duwde me tegen de muur.
Even was ik te verbaasd om te reageren, maar toen zag ik het boze gezicht van Sirius voor me, 'jij wist er vanaf, of niet!?' siste hij.
Het duurde een minuutje voor er tot me doordrong waar hij het eigenlijk over had.
'Heb je enig idee in hoeveel gevaar we met zijn allen waren?!' gaat Sirius verder, zonder op een antwoord te wachten.
Hij hield me nog steeds tegen de muur gepind, 'we mogen van geluk spreken dat ze Harry niet hebben vermoord of meegenomen!'
Een tikkeltje kil keek ik Sirius aan, 'laat me los.'
'Waarom heb je ons niet gewaarschuwd?! Jij weet alles dat er gaat gebeuren!' ging Sirius door, hij leek me niet gehoord te hebben.
'Zwarts, als je haar nu niet loslaat-'
Met een ruk draaide Sirius zich om, en keek recht naar de uitgestoken toverstok van Sneep.
Ze keken elkaar woedend aan, 'laat, haar, los,' zei Sneep nog een keer, zacht en dreigend, 'anders zie ik me genoodzaakt je te vervloeken, jouw keuze Zwarts.'
Sirius keek van Sneep, naar mij, en toen weer terug, 'bemoei je er niet mee Secreetje!' snauwde hij.
'Ik heb je gewaarschuwd,' Sneep trok zijn hand terug, en wilde een spreuk afvuren.
Maar toen riep ik hem net op tijd tot de orde: 'Severus, nee!'
Halverwege, bleef Sneeps hand hangen, maar hij bleef Sirius woedend aankijken.
'Sirius, laat me los,' zei ik kalm. En eindelijk liet hij me los.
'Ik snap dat je over je toeren bent door wat er gebeurd is, maar-'
'We hadden dood kunnen zijn Robin!' begon Sirius weer, 'waarom heb je ons niet gewaarschuwd!?'
Ik sloeg mijn armen over elkaar, 'als je ophoud met brullen, kan ik het je misschien vertellen,' zei ik, koeltjes. De toon in mijn stem deed hem wel iets, want ik zag hem indimmen.
'Nou?' vroeg hij, opstandig.
'Ik had het toch niet tegen kunnen houden. Ze hadden jullie toch wel gevonden,' zei ik, 'en trouwens, als ik jullie wel geholpen zou hebben, denk je dan niet dat Voldemort daarachter was gekomen? Denk jij echt dat Voldemort geen spionnen heeft?'
Sirius sloeg zijn armen over elkaar, 'je had ons kunnen waarschuwen,' hield hij stug vol.
'Wees blij dat je er ongeschonden uit bent gekomen, dat jullie allemaal er ongeschonden uitgekomen zijn,' zei ik, 'ze hadden "Het Nest" toch wel in brand gestoken, of jullie er nu wel of niet waren geweest.'
'Je was het vergeten, of niet?' zei Sirius, die opnieuw van mij naar Sneep keek, 'je bent het vergeten omdat je bij Sec-'
'Ik stel voor dat je daar stopt,' zei ik, voor hij het woord af kon maken.
'Nee!' zei Sirius, en hij begon weer opgefokt te raken, ik voelde hoe Sneep een hand tegen mijn rug legde.
'Nee, je bent het gewoon vergeten! En dat komt natuurlijk omdat je de hele dag bij Secreetje bent geweest!'
Even keek ik hem aan, daarna draaide ik me abrupt om, en trok Sneep met me mee, door de gang.
Weg bij Sirius. Ik hoefde hem voorlopig niet meer te zien.
'Hij had gelijk, of niet?' drong Severus' stem langzaam tot me door, 'je bent het vergeten omdat je bij mij was?'
'Zoals ik al zei, het was toch wel gebeurd,' zei ik opnieuw.
Sneep stopte me, en legde zijn handen op mijn schouders, 'ik beschuldig je nergens van,' zei hij, en ik kon in zijn ogen zien dat hij dat meende.
Ik beet op mijn lip, 'hij had gelijk, of niet? Ik had ze moeten waarschuwen...'
Sneep schudde zijn hoofd, 'sommige dingen moet je niet willen veranderen, hoe moeilijk dat ook is. Ik weet dat je dat wel wilt, maar het is niet goed. Sommige dingen- gebeuren met een reden.'
Ik sloot even mijn ogen, hij had gelijk.
'De dag was zo fijn,' mompelde ik, 'komt hij aan met zijn stomme gedoe.'
Vanuit mijn ooghoek kon ik zien dat Sneep een glimlach niet kon onderdrukken, 'hij komt er wel overheen,' zei hij kalmpjes.
Ik had verwacht dat we bij mijn kamer wel afscheid zouden nemen, maar tot mijn verbazing liep hij verder.
We liepen door tot aan zijn kamer, hij ging me voor naar binnen, en hield de deur uitnodigend open. Weifelend liep ik achter hem aan naar binnen, en deed zachtjes de deur achter me dicht.
Ik was bijna vergeten hoe eenvoudig zijn kamer was. Hoewel hij er naar mijn idee wel dingen aan had toegevoegd.
Lag het aan mij, of had hij het magisch vergroot?
Sneep keek me aan, omdat ik nog steeds bij de deur stond, 'je mag ook in je eigen kamer slapen, als je dat liever hebt?' ik kon zien dat hij zich een tikje opgelaten voelde bij die vraag.
Maar ik wist helemaal niet dat hij dat ermee bedoeld had toen hij me hiermee naartoe had genomen.
'Slapen?' ik keek hem aan, 'weet je dat zeker?'
Stilletjes knikte hij.
'Dan ga ik nú mijn pyjama halen!' Ik rende naar mijn kamer, greep het hoopje stof dat mijn pyjama was bij elkaar, en ging snel terug naar Sneeps kamer.
Hij lag er al in toen ik weer binnenkwam, en even keek hij over het randje van het boek dat hij lag te lezen toen ik binnenkwam.
Ik ging op het randje van zijn bed zitten, en keek hem aan, 'zeker, zeker weten?'
'Ik meen me te herinneren dat ik tegen je heb gezegd dat ik je niet meer uit het oog wil verliezen,' zei hij droogjes, en hij keek me even aan, voor zijn ogen zich weer op de pagina's van zijn boek richtten.
Toen ik naast hem kroop, duwde ik het boek naar beneden, 'en ik meen me te herinneren dat ik toen zei dat dat vast het meest romantische zou zijn dat ik je ooit zou horen zeggen,' grijnsde ik.
Hij draaide zich op zijn zij, zodat hij me aan kon kijken.
Ik keek terug, vragend, want het leek erop dat hij iets ging zeggen. Maar hij zuchtte eventjes, en streek voorzichtig met twee vingers een pluk haar, die half voor mijn gezicht hing achter mijn oog. In een impuls, sloeg ik onder de deken mijn armen om zijn middel, en kroop tegen hem aan.
Ik drukte mijn hoofd tegen zijn borst.
Even voelde ik zijn lijf verstijven, voordat hij zich overgaf aan de omhelzing, en weer ontspande. Zijn borst ging rustig op en neer tijdens het ademen, en in no time viel ik in slaap.
Zo veilig had ik me al een tijdje niet meer gevoeld.