AVREIN
BUBUKSAN ko na sana ang pintuan ng sasakyan niya nang maramdaman ko ang kamay na marahang humigit sa braso ko.
"Avrein, I'm begging you," he pleaded and as I turned my gaze on him, he looked so hopeless.
I have to secure my defense dahil this time hindi na lang ako ang masasaktan 'pag tuluyan akong bumigay—may anak na kaming madadamay. Pero paano ko naman lubos na gagawin iyon kung ganito siyang magmakaawa sa akin?
I was about to pull my arm back but he pulled me closer to him, instead, and gave me a tight hug.
"V–Vience, please—"
"I can't just let you go. I'm sorry for being selfish. I've been selfish for too long, pero ikaw lang ang pinakahindi ko kayang ipaubaya sa lahat ng pagiging makasarili ko."
Unti-unting lumuwag ang pagkakayapos niya sa akin hanggang sa tuluyan niya na akong bitiwan. Hinawakan niya ako sa magkabila kong balikat, saka pinagmasdan nang maigi ang aking mga mata.
"I hate staring at your eyes, they look so fragile," aniya at bumaba ang tingin niya sa pisngi ko. "I hate feeling your cheeks, they look so naive," aniyang muli, saka ibinaba ang tingin sa mga labi ko. "I hate kissing your lips, they look so innocent." Nagulat ako ng makita kong unti-unting naglalandas ang masaganang luha sa pisngi niya na nagmumula sa kaniyang mga mata. "I hate everything I did to you. I knew, I ruined everything about you—every part of you, and I'm sorry for that. I'm really sorry for everything I did. I am unforgivable but instead of blaming and hurting me, you loved me with all you have, and it pains me knowing that I am slowly losing you now."
Kusang umangat ang kamay ko patungo sa pisngi niya upang pahirin ang mga luha niya.
"Avrein."
Kusang kumikilos ang katawan ko sa paraang hindi ko gusto.
"I hate this feeling, Vience. Gustong-gusto kitang kamuhian at pagmatigasan pero bumibigay ako." Kusang lumalabas ang mga salitang iyon sa mga labi ko. "Gustong gusto kong danasin mo ang sakit at hirap na maghabol ng taong mahal mo pero hindi ko 'yon magawa sa'yo. Masyado kitang mahal kaya kahit ang depensa ko, kusang bumibigay."
"I–I'm sorry. I really am," aniya, saka pa niya ako sunod-sunod na hinalikan sa noo.
Pasensiya ka na, anak, napakatanga ko. Pasensiya na at mahal na mahal ko ang Daddy mo. Hindi ko alam kung tama ito, pero sisiguraduhin kong poprotektahan kita sa abot ng makakaya ko.
"I'll give you the chance you want, Vience, but promise me one thing . . ."
"Anything, Avrein. Anything."
"You'll take care of me as well as my baby." He nodded at me and hugged me again.
"I'll always will. I promise."
NAKATAYO ako ngayon sa ilalim ng manggahan. Ngayon ko lang napagtanto na isa palang rancho ang pinagdalhan sa akin ni Vience.
Papalapit siya sa akin nang may mga tauhan ng rancho ang dumaan na may dala-dalang kaing kaing ng mangga na ikinaputla niya.
Nakita ko ang pag aalala sa lahat ng tauhan na nakakita nang bigla na lamang sumuka ng sumuka si Vience kahit wala naman itong maisuka.
"Sir Vience!" halos magkakasabay na sigaw ng mga ito at sabay-sabay na dumulog sa kaniya.
Lahat sila'y nag-aalala ngunit hindi ako. Alam ko naman na dahil 'yan sa paglilihi niya. Ayaw niya lang talagang tanggapin o dahil hindi niya pa talaga alam ang katotohanan.
"Iho, 'wag mo sanang mamasamain ang itatanong ko pero ay nabuntis ka ba? Ganiyan na ganiyan kasi ako nang mabuntis ko si Sela sa panganay namin. Ako ang tila naglilihi para sa kaniya." Kapwa naagaw ni Tata Pilo ang atensyon namin ni Vience sa sinabi niya.
Nakita kong mas nagkulay suka lalo si Vience sa narinig niya kay Tata Pilo kaya't hindi ko na napigilan ang sarili ko at kusa na akong kumilos para hatakin si Vience.
Ang alam nilang lahat dito ay sekretarya lamang ako ni Vience na isinama niya lamang dito sa bakasyon na 'to dahil ako ang nakakaalam ng ibang papeles na dala ni Vience. Iyan ang ginawa kong kwento.
Sinabi pa nga sa akin ng mga tauhan na ang huling nadalang babae ni Vience dito ay si Den, pero hindi malinaw sa akin kung sino sa kambal na Kazehaya ang tinutukoy nila—kung si Denelle ba o si Denley.
Nalaman ko lang kay Vience ang tungkol sa kambal nang mapagtanto ko ang kaibahan nila. Ang nakita ko pala noon sa opisina na mabait ang approach sa akin ay si Denelle o Elle kung tawagin ni Vience at ang ex-girlfriend niya. Siya ang naroon nang araw na ipagtapat ko kay Vience na buntis ako. Si Denley naman ang hindi gaanong maganda ang tabas ng dila na Den naman kung tawagin ni Vience. Siya iyong na-meet ko sa beach na inakala rin ni Vance na si Denelle, at siya rin iyong bruha na tinutukoy nina Nana Lenna at Viennard sa bahay noon ng mga Montealegre.
Eksaktong nakapasok na kami ng bahay nang bigla siyang tumayo nang diretso at hinarap ako.
"Avrein, tell me the truth. Kanino talaga ang batang iyan?" tanong nito na halos ikapagot ng hininga ko.
"Sinabi ko na sa 'yo, Vience, pero hindi mo 'ko pinaniwalaan," matabang na sagot ko dito.
"Isang malaking kaimposiblehan na sa akin 'yan, Avrein!" Dama ko ang pagtanggi niya pero bakas na rin na nagdududa siya sa sinsabi niya mismo. "I couldn't fucking give a child because I'm a useless—" Naputol ang sasabihin nito nang muli na naman itong masuka.
"May sumpa kaming mga Freezell, Vience. Isang beses lang kami maaaring mabuntis at iisang beses lang maaaring makabuntis. Sa oras na makabuntis o mabuntis ang isang Freezell, sa ayaw at sa gusto namin, ang mga lalaki ang maglilihi para sa amin. Sila ang magkakaroon ng morning sickness at paglilihi sa mga imposibleng pagkain."
Nang tumigil na ang pagsusuka niya ay muli siyang tumingin sa akin. "A–are you telling me na itong nangyayari sa akin ay dahil sa akin ang dinadala mo?" tila kabadong tanong nito sa akin.
Nagulat ako nang bigla siyang lumuhod. "A–ano bang kabutihan ang nagawa ko at ibinigay Mo sa akin ito?" aniya na animo kausap ang Nasa Itaas habang may mga luha sa mga mata.
Tumayo siya at bigla akong niyapos ng yakap. "I'm sorry for doubting you. I'm sorry for not believing in you. I love you, Avrein. I love you so much."
"N–naniniwala ka na?"
"I don't know how, but I trust you more than my medical condition now. After what we've been through, ramdam ko ang pagiging totoo mo at ang totoong pagmamahal mo. Because if I were in your shoe, I will never forgive an asshole like me, but you did. You're just too pure, babe. I love you so damn much, and thank you . . . thank you for bearing my child."
"ANO bang ginagawa natin dit?" tanong ko sa makulit na kasama ko.
"Gusto ko niyong McFlurry nila at extra large fries. Para kasing ang sarap isawsaw ng fries doon sa McFlurry na 'yon." Napakunot ang noo ko sa isinagot niya na ikinahaba ng nguso niya. "Babe, bakit parang ayaw mo?" mangiyak-ngiyak na wika nito. "Gusto ko lang naman kainin 'yon."
"V–Vience?"
"Masama na bang kumain ng gustong kainin?"
Umiiyak na siya!
"Hey, Vience?"
"Gusto ko lang naman talaga n'on, e." Animo talaga bata siya ngayon.
"Oo na, bibili na tayo."
"YES!" sigaw niya na tila bata, saka pa ako niyakap kaya't napatingin ang mga tao sa amin.
"Excited lang po ang asawa ko sa baby namin. Pasensiya na po," palusot ko sa mga tumingin.
"Ano nga'ng sinabi mo ulit, babe?" tanong niya sa akin na ikinakunot ng noo ko.
"Ha?"
"Repeat it, babe."
"Alin?"
"Iyong sinabi mo na asawa mo 'ko." Bahagya akong napangiti sa itinuran niya.
"Sabi ko po, excited po ang asawa ko," pag-uulit ko, saka ko hinalikan ang tungki ng ilong niya at pumunta na sa counter para mag-order.
Pabalik na sana ako sa upuan namin nang tumunog ang telepono ko.
From: Unknown Number
Hindi ka rin talaga nadala, ano? Layuan mo siya! Layuan mo kung gusto mong matino pa ang buhay mo! Isa siyang malaking tanga! HINDI MO DAPAT SIYA NILALAPITAN!
Tumingin-tingin agad ako sa paligid ko pagkatanggap ko ng mensahe ngunit wala naman akong nakitang kahina-hinalang mga tao maliban lamang sa isang bulto ng babae na nakaupo malapit sa lamesa namin ni Vience. Itim ang suot nito at nakatakip ng scarf ang mukha na mapagkakamalan mo siyang isang muslim.
Hindi ko na lamang ito pinansin at nagtungo na sa mesa namin ni Vience. Kinain naming ang mga in-order ko at nakita kong nasiyahan talaga siya.
Kapwa na kami tapos kumain nang marinig kong magtanong siya.
"Avrein?"
"Hmmmm?"
"K–kailan mo pa nalaman na buntis ka?" may agam na tanong niya.
Ngumiti ako sa kaniya bago ako sumagot. "Noong kababalik ko sa opisina buhat sa tatlong linggo kong pamamalagi sa rest house ni Luis. Nakita kasi kita noon na hinimatay at nagsusuka kaya lumakas ang paniniwala ko na buntis ako." Nakita kong gumuhit ang pait sa mata niya marahil ay pagsisisi iyon sa pagdududa niya sa akin.
"This is so gay but . . . do you really love me, Avrein?"
Muli ay ngumiti ako. "Hindi ako magpapakatanga nang ganito sa 'yo kung hindi, Vience. I won't waste my time, and I won't waste my tears if I don't truly love you."
"Mahal din kita, Avrein. Mahal na mahal."
"Puwede bang ako naman ang magtanong?" wika ko at nakita ko siyang tumango. "Paano mong natanggap na magkaka-anak na tayo? Imposibleng sa isang iglap lang ay ganoon na."
"The other night na binigyan mo na ako ng chance, kinontak ko si Luis at sinabi kong kahit kailan ay hindi ka na babalik sa kaniya ngunit tinawanan lang ako ng gago. Alam mo kung ano pang sinabi niya? Sinabi niya na mag-isip daw akong mabuti dahil imposibleng galawin ka raw niya dahil alam niyang ako lang ang mahal mo at hinding-hindi mo ibibigay sa kaniya ang sarili mo. Doon na ako napaisip at binilang ko rin ang araw mula nang may nangyari sa atin kaya't naisip ko na malaki nga ang posibilidad na akin ang batang—kung kaya ko nga talagang magbigay ng anak."
"You're still doubting me—"
"Don't get me wrong, babe. Alam ko sa puso ko na sa akin ang batang iyan kaya't kahit na na mga doktor na mismo noon ang nagsabi na imposible akong magka-anak. I trust my heart, and of course, I trust you. I may have doubted you before because of my medical condition, but it was no longer the case now. I trust whatever comes out from your beautiful mouth," puno ng pagmamahal na wika nito.
"Paano kung mali ang doctor?"
"Mga doktor, Avrein—mga doktor. Hindi lang ako nag-second opinion, I also have the third, fourth, fifth and so on pero iisa lang sila ng sinasabi . . . that I have Azoospermia."
"What if someone manipulated everything?"
"May alam ka ba?
"Wala akong alam dahil kahit ako ay may gustong malaman, Vience. Search for all those doctorsv and ask them the truth. Alamin mo mula sa kanila ang totoong nangyari noon at bakit bigla kang nagka-anak ngayon."
Nakita kong gulat at kaguluhan ang bumalandra sa mga mata niya. "I don't think I need to ask those doctors. May isang taong alam kong kayang sagutin lahat. Siya lang at wala ng iba."
"S–sino?
"I need to ask Denley."
His eyes were full of confusion.
--
M A Y O R A
I C E _ F R E E Z E