"You okay?"
"Y-yeah."
Pagkababa namin sa plane ay medyo umiikot pa ang paningin ko. Hindi naman talaga ako takot sumakay sa eroplano or sa heights pero after kong makasakay kay Kaoru, the private jet plane of Sir Hiroshi, naging uncomfortable na ako sa mga sasakyang lumilipad. Nakakapanghina tuloy.
"Wear your contact lenses," biglang sabi ni Mama kaya naman agad naming nilabas ang eyedrops.
Napangiti naman ako habang tinitignan ko siyang maglagay ng contacts. Parang dati lang, ang akala ko ay gamot 'yun para sa eye illness niya, 'yun pala ay para lang maconceal ang kulay ng mga mata niya. Akala ko rin, hallucination ko lang kapag may nakikita akong green colors sa mata niya tuwing nawawala ang effect ng eyedrops. It's fascinating how she managed to conceal her identity for a long time.
Nung nagsolidify na ang lenses sa mga mata namin ay natakpan na rin ang tunay na kulay ng mga mata namin. After that ay pinagsuot din niya kami ni Hiro ng sunglasses. Mukha tuloy kaming mga turista.
'Halt.' Napahinto naman kami kaagad ni Hiro at naging seryoso ang expression ni Mama.
Napatingin din ako sa paligid at may naramdaman akong kakaiba. I scanned the people around us and I saw several suspicious-looking persons observing us.
'How many?' tanong ni Mama.
'Five in total,' sagot ko.
'At 2 o'clock, the guy with white cap. About 20 meters to her right, the blond-haired woman and the girl wearing a red jacket.'
'That's a cardigan,' singit ko naman sa descriptions ni Hiro at nakita kong kumunot ang noo niya.
'Is there a difference? Isn't that a type of jacket?'
'Nevermind.' Well, guys like him cannot differentiate girls' clothing anyway.
'Anyway, at 10 o'clock, the white-haired man.'
'Where's the other one?'
'At the 3rd floor of the building 50 meters away from here,' dagdag ko naman.
Nilabas naman ni Mama ang fan niya at binigay niya kay Hiro ang bag niya.
"Mauna na kayo. I'll just clean this mess. You know where it is, right?"
"Yes. I know the coordinates," sagot ni Hiro.
Lumayo kami ni Hiro sa kanya at napansin ko ang babaeng naka-cardigan na unti-unting sumusunod sa amin.
'Leave them to me, kids.'
Halos tangayin ako nung may naramdaman akong malakas na hangin sa gilid ko. Pagtingin ko doon sa puno sa harapan namin ay hati na sa dalawa at kasabay nun ay ang malakas na pagsigaw ng babaeng sumusunod sa amin.
Her right shoulder is bleeding and Hiro's Mom is calmly folding her fan.
"Let's get out of here while they're distracted," sabay hatak sa akin ni Hiro palayo sa airport.
Sa pagkakaalam ko ay nasa Narita Airport kami ngayon at kailangan naming magbook ng flight sa kalapit na airport dito sa Tokyo, which is the Haneda Airport, dahil doon lang may flight papunta sa Nakashibetsu Airport na pinakamalapit sa Nemuro, Hokkaido kung saan ang base ng Shinigamis.
Agad kaming sumakay ng cab at si Hiro na ang kumausap doon sa driver, habang ako ay tumingin ulit sa direksyon ng Mama niya. Nagkakaroon na ng crowd doon kaya sana ay ayos lang siya.
Napatingin din ako sa kalapit na building kung nasaan ang isa pang nagmamanman sa amin at nakita kong sinusundan niya pa rin kami ng tingin.
Dahil nasa likuran naman ako ng driver ay sinummon ko ang baril ko nang hindi niya nakikita o napapansin pero si Hiro naman ang nagulat sa ginawa ko.
'Divert his attention,' sabi ko at kinausap naman kaagad ni Hiro ang driver tapos tumingin sila sa opposite direction. Binuksan ko ang bintana at tinutok ko sa 3rd floor. I saw him holding a binocular and he's still observing our movements. I pulled the trigger and the arrow pierced the binocular and he stumbled backwards. After that ay saktong umandar ang cab namin papunta sa Haneda Airport.
Napasandal na lang ako at huminga nang malalim. Alam kong nasa teritoryo na kami ng Shinigami tribe pero hindi ko inaasahan na mabilis nila kaming mapapansin. Lalo pang tumataas ang stress level ko dahil hindi ko alam kung paano 'to sasabihin kina Darwin, Krystal at Nel.
Napatingin naman ako sa likuran namin dahil inaalala ko si Mama.
'Don't worry. She can handle herself,' rinig kong sabi ni Hiro sa isip ko kaya naman napatango na lang ako.
'Anyway, anong gagawin natin? How will we explain this situation to them?' tanong ko. I really don't know what to do right now.
'We still have two days before the proposed time. The best thing to do right now is to contact them and tell them that the plans have changed.'
'Okay. Sasabihin ko na lang kay Darwin mamaya. Pero bago 'yun, kailangan muna nating makarating sa Haneda Airport. Malayo pa ba tayo?'
'We're actually here,' sabay turo ni Hiro sa kakalipad lang na eroplano sa langit. Pagtingin ko, may airport na nga sa bandang kanan namin.
"Koko de oroshite kudasai," sabi ni Hiro sa driver at huminto naman siya sa tapat ng taxi lane. Nagbigay siya ng pera galing sa bag ni Mama at agad naman kaming bumaba. "Domo arigatou gozaimasu," sabay bow niya sa driver kaya yumuko rin ako.
Naglakad kami papasok sa airport at lalo akong naging alert nung may naramdaman na naman akong kakaiba. It feels like someone is watching us but I can't pinpoint his or her location.
Pagpasok namin ay may binigay lang na card si Hiro sa may info desk and then after a minute ay may tatlong ticket na siyang hawak. Pumunta muna kami sa waiting area para hintayin si Mama pero hindi pa rin talaga ako mapakali.
"Do you sense that presence, too?" Napatingin ako kay Hiro na diretso lang na nakatingin pero seryoso ang expression niya.
"Oo. Pero hindi ko alam kung saan nanggagaling. I can't locate him or her," mahina kong sabi.
"Must be a Shinigami."
Siguro kaya rin ako natataranta ay dahil every second ay nararamdaman ko ang pagbukas ng Black Dimension sa paligid pero hindi na 'yun naaabot ng paningin ko.
Nilabas ko muna ang phone na binigay sa akin ni Darwin at nagmessage ako sa kanya. Sinabi ko sa kanya ang biglaang pagsama namin ni Hiro kay Mama papunta sa base ng Shinigami sa Nemuro, Hokkaido at kasalukuyan kaming nasa Tokyo. Sinabi ko rin na mukhang alam ng mga Shinigami na nandito kami ngayon dahil sa dami kaagad ng nakaramdam sa amin. Nung na-send ko 'yun ay napabuntong-hininga na lang ako dahil hindi ko alam kung ano ang sasabihin nina Darwin, Krystal at Nel sa nangyari.
"Let's go." Nagulat naman ako nung biglang tumayo si Hiro at hinatak niya ako papunta sa entrance.
"Teka, wala pa si Ma--"
"She's here." Pagkasabi niya nun ay napalingon agad ako sa likuran namin at 200 meters away from us ay nakita ko si Mama na papasok na sa main gate ng airport na parang walang nangyari.
Sumunod siya sa amin at nauna na kami ni Hiro papunta sa loob ng eroplano. Inabot ni Hiro sa flight attendant 'yung tickets namin at nag-usap sila in Japanese kaya hindi ko naintindihan. Agad-agad naming hinanap ang seats na naka-assign sa amin at doon kami napunta sa row sa tapat ng bintana. Nakita ko naman si Mama na sumakay na rin sa eroplano at kinausap din siya nung flight attendant then after that ay umupo siya sa may row sa harapan namin.
'Are you guys okay?' tanong niya sa isip namin at sabay kaming sumagot ni Hiro ng yes. Hindi ba dapat kami ang magtanong kung okay siya? But it looks like she's fine. Nakakamangha na nagawa niyang talunin ang limang 'yun sa loob lang ng ilang minuto. She's really worthy to be called one of the Great Seven.
Naramdaman ko naman na nagstart ang engine at umandar na ang eroplano. Nagsimulang magpanic ang katawan ko nung unti-unti nang umaangat kaya napahawak ako sa braso ni Hiro. Naiisip ko na naman kasi 'yung nangyari nung nakasakay kami kay Kaoru at kung paano bumaligtad ang sikmura at sumakit ang ulo ko dahil sa sobrang bilis ng byahe namin. Napapikit ako at inisip ko na lang na nasa lupa pa rin kami.
'Do you want to change seats with me?' rinig kong tanong ni Hiro sa isip ko pero dahil parang nadedrain na rin ang energy ko ay umiling na lang ako. Ayoko na rin kasing gumalaw dahil pakiramdam ko ay lalo lang akong mahihilo. I should've brought some medicines with me.
I felt the change in temperature and I know na nasa ibabaw na kami ng mga ulap. Medyo naging stable na ang paglipad kaya unti-unti kong dinilat ang mga mata ko. Saka ko napansin na kanina ko pa pala pinipigilan ang paghinga ko. Tumingin kaagad ako sa kabilang side para hindi ko makita ang view sa bintana pero dahil baka makita ko rin 'yung bintana sa kabilang aisle ay sa balikat na lang ako ni Hiro tumingin.
'Ilang oras ang flight?' tanong ko.
'One hour and twenty two minutes.'
Para akong lalong nawalan ng lakas nung narinig ko ang sinabi niya. Narinig ko pa nga ang mahinang pagtawa ni Mama sa harapan namin kaya bigla akong nahiya.
'When did you become acrophobic, Rainie?'
'K-kasi po natrauma ako sa jet plane ni Sir Hiroshi.'
'Ah. Si Kaoru ba ang tinutukoy mo?'
'Opo. Paano niyo nalaman?'
'He built a miniature plane before and they named it Kaoru. Mukhang nagawa na niya talaga ang project na 'yun.'
Wow. Minsan gusto kong malaman kung anong mga ginawa nina Sir Hiroshi, Sir Hayate at Ma'am Reina nung mga bata pa sila. For sure ay prodigies sila. They excel at everything.
Unti-unti akong naging kalmado pero bigla akong nakaramdam ng kakaiba. Napatingin sa akin si Hiro dahil nagflinch ang kamay ko na nasa braso niya pa rin pala.
'Why?'
'W-wala.'
Siguro dala lang 'to ng stress na nagbuild-up simula nung dumating kami rito sa Japan at pati na rin sa pagpapanic ko sa byahe.
But suddenly, I felt a presence beside me.
"Hoooh. You managed to sense me." Nagulat ako nung may bumulong sa kaliwang tenga ko at pagtingin ko ay may mukhang tumambad sa gilid ko. "But you're too late."
I knew it. Something was wrong the moment I felt that presence. It's the same presence from the waiting area. Kaya pala parang faint lang ay dahil nasa loob siya ng Black Dimension. And I was too late to realize that.
For a split second, I saw Hiro's and his mother's expressions. Hindi rin nila akalain na may Shinigami na lilitaw rito.
He pulled me towards him but I was still clinging to Hiro's arm. Saka ko naisip na hindi niya kayang magsurvive sa loob ng Black Dimension. His body will be burned from the inside. Before I drag him with me, I let go of his arm.
And now it feels like I'm falling into an abyss...
...but I suddenly felt a hand on my wrist.
"Don't let go," Hiro said. And the next thing I knew, the Black Dimension was already closing and I saw the pain in his expression.
***