Dit stukje publiceerde ik een aantal dagen geleden op mijn blog. Ik weet niet of het gepast is hier, maar het laat wel weer een stukje van mijn leven zien.
- - -
Zo nu en dan raak ik in paniek. Zoals nu. Schrijven is mijn passie, dus het is niet zo heel gek dat ik ervan droom om ooit een boek uit te geven. Alleen droom ik iets te hard. Op de gewone arbeidsmarkt zie ik zo weinig kansen voor mezelf dat ik mezelf vastklamp aan het schrijven. Ik móét gewoon boeken uitgeven, anders kan ik helemaal geen geld verdienen. En dat is niet goed, want daardoor wordt het schrijven niet meer leuk. Daardoor schiet ik iedere keer weer in de stress als ik ontdekt dat mijn verhaal toch niet leuk/origineel/spannend genoeg is.
Er zijn mensen die mij arrogant vinden omdat ze denken dat ik mezelf een goede schrijver vind. Dat is echt niet zo. Vijfennegentig procent van de tijd voel ik mezelf een waardeloze schrijver. Ik wil alleen zo graag goed zijn dat ik dat gevoel telkens weer probeer te verdringen. Ik wil dat boek uitgeven zodat ik kan bewijzen dat ik wel degelijk iets kan en niet de rest van mijn leven achter een lopende band weggestopt zou moeten worden.
Voorlopig zit het er niet in. De verhalen waar ik nu aan werk, zijn in ieder geval niet origineel genoeg. Of ze ook niet goed geschreven zijn dat laat ik liever aan de lezers over. Misschien wel, misschien niet. Het zorgt alleen weer voor een enorme chaos in mijn hoofd dat ik weet dat er zeker de komende twee jaar geen boek van mij in de winkels zal liggen, en er is een grote kans dat het nog wel langer duurt dan dat. Schrijven was altijd mijn enige optie. Het was mijn plan B, bij het ontbreken van plan A. Nu zijn mijn plannen op.
Soms weet ik echt niet wat ik aan moet met mijn leven. Vandaag is zo'n dag.