Het is allemaal de fout van June. Keer op keer maak ik dezelfde fout door naar haar te luisteren, waardoor ik me moet haasten en daardoor altijd te laat kom. Ze had er op gestaan dat ik een matchend lingeriesetje aandeed, omdat ik moeilijk in affronten kon vallen bij de populaire lingeriegigant. Maar niemand weet toch wat voor lingerie ik aan heb? Toch vond June dat ik geen risico mocht nemen. Voor het geval dat, had June simpel gezegd.
Ach, ik heb voor mijn eigen bestwil maar braafjes geluisterd naar June omdat ik anders nog altijd niet op pad zou zijn.
De eerste indruk die ik graag wilde maken op mijn eerste werkdag is al goed naar de vaantjes. Ik hoop maar dat ze me nog binnen laten. Maar eigenlijk doet die indruk er echt niet toe, omdat het een simpel en saai werkje is, maar toch. Het is het principe. Ik heb dit werkje enkel maar uitgekozen omdat het een snelle verdienste is. Het geld kan ik altijd goed gebruiken, zeker voordat ik de echte wereld instap en de schoolbanken voorgoed achter me laat.
Voor het immense gebouw blijf ik staan. Mijn ogen glijden over het grote logo en mijn mondhoeken krullen omhoog.
Ravi Y Luna.
Kavanagh Lingerie.
Wie had dit ooit gedacht?
Ik haal diep adem en wandel het gebouw binnen, terwijl ik uit mijn handtas de e-mail vis die ik voor alle zekerheid had geprint. Snel laat ik mijn ogen nogmaals over de instructies glijden en stop het papier weer weg.
Negende verdieping, dus ik begeef me meteen naar de lift.
Als ik in de lift op het knopje van de negende verdieping druk, voel ik hoe de zenuwen me de baas worden. Wat als ze me niet meer nodig hebben?
De zoon, David, zou me het werk uitleggen maar het had iets te maken met de opslagruimte. Waarschijnlijk opruimen. Eigenlijk haat ik opruimen. Mijn kamer is altijd één rommel. Toch sprak de advertentie in de krant me meteen aan, gek genoeg.
Een beeld van een roddelboekje verschijnt voor mijn ogen. Hij mag er best zijn, dat moet ik toegeven. Zijn foto staat meermaals op de cover van de boekjes en die wijden maar al te graag artikels aan hem en zijn losse handjes. Van zijn karakter weet ik eigenlijk niets, buiten dan wat de boekjes zélf beweren. Maar die moet je dan ook altijd met een korreltje zout nemen, een hele grote korrel. Toch, zou er geen kans bestaan dat ze toch ergens gelijk hebben en hij net zo'n grote eikel is als de roddelblaadjes beweren?
Waarom heb ik dit ook alweer gedaan?
Na de ping schuiven de liftdeuren opnieuw open en meteen valt hij me op. Hij staat met zijn rug naar me toe: donkerblonde haren zijn met gel in model gebracht, maar ze zouden vast en zeker niet misstaan zonder gel, hij heeft een donkerblauw maatpak aan. Hoe kan het ook anders?
Hij hangt aan de receptie, waar de twee vrouwelijke receptionisten hem al op mijn aanwezigheid wijzen. Hier gaan we dan.
Als hij zich omdraait, valt zijn mond open. Zijn grijsblauwe ogen boren zich in de mijne en hij lijkt even van de kaart gebracht, net als ik. Het was vorige week niet tot me doorgedrongen maar nu ik zijn ogen zie, herken ik hem meteen. Hij was vorige week tegen me gebotst in Central Park. We waren er beide even snel vandoor gegaan, zonder een echt woord uit te wisselen of om nog maar een goede blik op elkaar te werpen.
Maar hij herstelt zich snel en grijnst me toe, alsof hij zojuist het licht heeft gezien.
"Daar ben je eindelijk, prinses."
Oké? Ik trek een wenkbrauw op. Prinses? Waar heeft hij het over? Hij is me toch niet aan het verwarren met één of andere griet uit een nachtclub, of begroet hij alle vrouwen zo?
Ik wandel rustig naar hem toe, met mijn hart dat klopt in mijn keel, maar ook bij mij verschijnt er een grijns.
"Is dat niet de tijdelijke werkneemster?" vraagt de blonde receptioniste, maar niemand reageert erop. Laten we gewoon zijn spelletje meespelen.
Ik haal diep adem, hier gaan we dan: "Het spijt me, beertje, maar ik zag zojuist een heel leuk paar schoenen."
1 – 0 Casanova!
Hij lijkt kort van zijn stuk gebracht, maar moet duidelijk een lach verbijten, en komt naar me toe. Voorzichtig drukt hij een klein kusje op mijn wang en neemt mijn hand vast.
Oh mijn god! Dit loopt uit de hand.
Hij trekt me mee naar de lift. "Jessica, annuleer al mijn afspraken voor vandaag." Ik werp kort een blik over mijn schouder en ziek hoe de blonde receptioniste, Jessica, en haar collega ons aanstaren.
"Wat gaan we doen?" vraag ik hem zacht, want er iets heel vreemd aan de hand. Hij vergist zich, hij verwisselt me vast met een of andere del.
Maar hij antwoordt niet, pas als de liftdeuren gesloten zijn, lijkt hij pas terug te kunnen ademen.
"Dus," Ik trek mijn hand terug en kruis mijn armen voor mijn borst. "ga je me nog vertellen wat er aan de hand is?" Of moet ik dit zo maar pikken? Misschien is het een of andere slechte versiertruc om me in bed te krijgen.
Hij kijkt me opnieuw aan, en dit keer zie ik zijn stoppelbaardje. Hij heeft zich in het weekend duidelijk niet geschoren.
"Beertje?" Hij kijkt me lachend aan en ik rol meteen met mijn ogen.
"Prinses?" vraag ik hem op dezelfde manier als hem en glimlach. Maar daar kan ik mezelf voor slaan. Ik ben hier om te werken, om geld te verdienen en niet om te flirten.
"Ik heb een voorstel voor je," zegt hij en als de liftdeuren weer opengaan, neemt hij mijn hand weer vast. "maar eerst gaan we schoenen kopen,"
Ik begrijp er niets van, maar ik ga mijn hoofd er niet over breken. Ik kom hier voor een job, maar in plaats daarvan noemt hij me prinses en wil schoenen met me gaan kopen. Man, waar gaat de wereld naartoe?
"Er is één ding dat je moet weten, David," mompel ik en hij kijkt me vragend aan. "Ik kan niet op hakken lopen."
Ik snap nog altijd niet waarom we hier zijn, maar David had erop gestaan dat ik schoenen zou passen.
Hij lacht even en schuift voorzichtig de zwarte schoen over mijn voet. "Dat leer je wel,"
Onbewust moet ik glimlachen en ik kan het niet laten mijn blik over hem te laten glijden. Hij zit voor me gekield terwijl hij zijn aandacht op de schoenen heeft gevestigd. Eigenlijk lijkt hij helemaal niet de grote lady killer zoals de blaadjes beweren. Integendeel, zoals ik hem hier nu zie, lijkt hij op een gewone twintiger die maar al te graag voor een vouw zou neerknielen.
Misschien hebben we gewoon allemaal een verkeerde indruk van hem.
Die gedachte schud ik al snel weer weg. Goed bezig, Amy, heel goed bezig. Je kent hem nog geen uur of je begint al te denken over knielen, een ring en een witte jurk.
Jep, ik ben gek.
"Amy"?
Verschrikt kijk ik op en zie dat hij weer voor me staat, met zijn hand naar me uitgestoken.
"Ga eens staan," Hij glimlacht zijn scheve glimlach, waar ik al van de eerste seconde gek op ben, maar dat zal wel elk meisje zijn.
Ik kijk naar de zwarte schoenen, dit komt nooit goed. Maar voorzichtig doe ik toch wat hij me vraagt. Dankbaar leg ik mijn hand in de zijne en hij trekt me omhoog. Meteen voel ik hoe ik sta te wankelen. Hoe kan het ook anders op die torenhoge, moordende schoenen?
"Waarom doe je dit?" vraag ik hem met een klein stemmetje, als ik voorzichtig naar de spiegel wandel met mijn hand nog steeds in de zijne. Hij houdt me overeind, want ik weet dat als ik zijn hand loslaat, ik maar al te snel tegen de grond lig.
"Ik heb je hulp nodig." Meteen sta ik stil en draai me naar hem toe, te snel, want hierdoor verlies ik mijn evenwicht, maar nog voordat ik aanstalten kan maken om te vallen, houdt hij me tegen.
"Waarom?" vraag ik en verdrink opnieuw in zijn blauwe ogen.
In godsnaam, Amy, waar ben je mee bezig? Je kent hem niet eens!
Hij zucht en laat me los. Zijn hand haalt hij door zijn haren en lijkt duidelijk niet op zijn gemak. Hij kijkt om zich heen, op zijn hoede, maar als hij ziet dat niemand aandacht aan ons schenkt, lijkt hij weer wat te ontspannen.
"Mijn ouders," begint hij en ik kijk hem vragend aan.
Wat kan ik, Amelia Cooper, een doodgewone studente doen voor een van de meest begeerde vrijgezellen, alsook rijkste mannen van Manhattan?
"Ik moet ze laten zien dat ik me," Hij stopt en lijkt duidelijk naar het geschikte woord te zoeken. Terwijl ik wacht, probeer ik mijn evenwicht te behouden. Niet gemakkelijk. "volwassen kan gedragen."
Oké, en waarom heeft hij mij daarvoor nodig? Waar pas ik in het plaatje?
"En het lijkt me de beste manier om ze te overtuigen door een vriendin te hebben,"
Door je handen thuis te houden, vul ik er in mijn gedachten aan toe.
Hij kijkt me peilend aan en ik hem fronsend. Volgens mij gaat dit gesprek niet de goede richting uit.
"Ik wist niet hoe ik dat moest doen, maar toen je vandaag uit de lift stapte, wist ik meteen dat ik jouw hulp nodig had."
Wauw. David Kavanagh die mijn hulp nodig heeft, maak dat mee.
Maar hij meent het, hij meent het echt.
"En wat zit daar voor mij in?" De woorden ontsnappen me voordat ik het besef.
Heb ik dat nu echt gevraagd? Oh nee, hij denkt vast dat ik er akkoord mee ga. Maar natuurlijk doe ik dat ook, vertelt een klein stemmetje in mijn hoofd en die doet me verschrikt een stap naar achteren zetten, waardoor ik, natuurlijk, mijn evenwicht verlies.
Geschrokken houd ik mijn adem in. De combinatie Amy en hakken is echt dodelijk. Maar echter raakt mijn lichaam de grond niet, maar voor ik het weet liggen zijn armen opnieuw om me heen.
Maar een antwoord komt niet. Denkt hij echt, dat als ik het al zou doen, het zomaar voor niets doe? Ik wring me snel zijn greep uit en trek de schoenen uit, waarna ik ze simpel op de grond laat liggen. Denkt hij echt dat ik zo eenvoudig ben?
"Amy," Hij grijpt mijn arm vast, en dat doet me verbazen over het feit dat hij zo snel is. Ik sta stil, kruis mijn armen voor mijn borst en kijk hem strak aan.
"Ik kan je een job aanbieden in het bedrijf, een vast loon plus een bonus. Een uitstekend loon," Hij begint verschillende dingen op te ratelen, maar daar luister ik al niet meer naar.
"Waarom ik?" onderbreek ik hem.
Ja, waarom geen ander meisje? Iemand met een goede afkomst, rijke ouders. Iemand die bekend is, iemand waarvan iedereen meteen houdt.
"Omdat je anders bent." Als dat het is. Achterlijke idioot. Alsof hij mijn gedachten kan lezen, gaat hij verder. "Je bent mooi. Speels, en een tikkeltje onhandig." Hij knipoogt me toe en ik slaag hem kort tegen zijn arm. "En je noemt me beertje. Kom op, Amy. Wie noemt mij nu beertje." Hij gebaart naar zichzelf en ik schud mijn hoofd. Alsof hij me tijd wilt geven om na te denken, draait hij zich om en bukt zich om de hakken op te rappen. Pas nu zie ik de bloedrode zool. Oh mijn god! Ik heb zojuist echte Louboutins aan gehad! Ik had helemaal geen besef van de winkel waar hij me mee naartoe nam, tot nu. Maar in plaats van ze aan de verkoopster terug te geven loopt hij ermee naar de kassa. Oh nee!
"Denk maar niet dat ik ze aandoe!" En daarmee heb ik mijn antwoord gegeven. Waarom ook niet hé? Een job, een goed loon, plus een bonus en een zogezegde knappe vriend. Wat wilt een meisje nu meer? Oké, een echte relatie misschien maar kom, dit is al een goed begin. Hij kijkt me grijnzend aan, waarmee hij lijkt ze zeggen dat ik ze wel ga aandoen. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en doe mijn eigen schoenen weer aan. Mijn simpele, trouwe All-Stars.
"Kom, ik breng je naar huis." Eigenlijk is hij perfect. Kom op, welk meisje wilt nu geen jongen die haar naar huis brengt. Ik ken hem nog maar enkele uurtjes en hij doet alsof we elkaar al jaren kennen. Hij is knap, speels, intelligent, én rijk. Daar droomt toch elk meisje van? Maar ik moet toegeven: geen enkel meisje droomt van een vriend die bekend staat als womanizer, die geen vaste relaties kent en meisjes verslind alsof ze grof huisvuil zijn. Maar zoals hij nu doet tegen mij, doet hij zo tegen elk meisje of is hij enkel zo omdat hij me nodig heeft?