-Zaniel's POV-
What have I done? Ganon ba yung ipekto ng mga nasabi ko kanina? Ganon ko ba siya nasaktan?
Napasabunot ako sa'king buhok ng maalala ang mga nangyari kanina. Hindi ko kasi inaasahang makita sina Vriette at Drij na nag-haharutan sa mismong library pa kung saan dapat ay tahimik at sa mismong oras pa ng practice namin.
Tama na hinahanap siya ng mga kasama pa namin. Pero hindi totoo na pinapahanap siya. Ako lang mismo ang nag-sabi na hahanapin ko siya. Matagal na din kasi simula noong huli ko siyang makita. Yun ay noong araw na umalis ako sa kalagitnaan ng praktis kung saan may kailangan akong puntahan.
Bago ako umalis ay panata ang loob ko na magiging ayos ang lahat. Pero ngayon wala na sa loob ko ang isipin na maayos pa ang lahat matapos ang ginawa ko.
Oo alam ko, nag-sinungaling ako. Pero yun ay dahil wala akong maisip na dahilan upang isagot sa kanya. At saka ganon na rin yun. Hinahanap siya ng mga kasama namin tapos makikita ko lang siya na nakikipag-harutan? Ayos diba?
"Ano masaya ka na? Masaya ka ng pati ikaw sinaktan mo siya?" nabigla ko ng mag-salita si Lina. Kalmado lang ito. Hindi ko inaasahang bigla-bigla ana lang siyang susulpot sa tabi ko ng walang pasabi. Tama nga pala, masyado siyang over-protective kay Vriette kaya alam nya na ang nangyari.
Inayos ko ang sarili ko at iniiwas ang tingin sa kanya. Hindi ko alam kung paano siya haharapin. Pero mas mahirap alamin kung paano ko haharapin si Vriette matapos ang ginawa ko sa kanya. Matapo sko siyang saktan at paiyakin.
"Sabihin mo nga Zaniel, tama kayang ipinaubaya ko siya sa'yo at inilayo ko siya kay Drij? Tama ba yung desisyon kong pahirapan si Drij para malaman nya kung ano ang pag-kakamali nya? HA?!" noong una ay kalmado lang ito pero bigl ana lang itong sumigaw na ikinagulat ko naman. Napalunok na lamang ako. "Akala ko iba ka sa bestfriend mo, pero yun pala parehas lang kayo!"
Gustong sabihin ng utak ko sa kanya ang katagang : "Let me explain Lina.."; pero ano bang i-e-explain ko? Wala naman diba? Ano bang sasabihin ko? Wala din. Wala akong maisip na idahilan sa kanya kung bakit ko nagawa yun kundi ang SELOS.
"Ano hindi ka sasagot at mananahimik ka na lang?" sigaw niya. Nawala na ang kalma sa mukah niya. Daretso ko siyang tingnan sa mata at kita ko ang galit na pinipigil niyang ilabas. "You know what, you prove me wrong. You prove me that you don't deserve her either. The two of you prove me that none of you deserve my Sister! You two are not worth it for her love!"
You prove me that you don't deserve her
Naiwan akong natulala sa sinabi niya. Ilang minuto na siyang naka-alis sa harapan ko pero hanggang ngayon ay paulit-ulit pa rin ang boses na sa'king utak. Pakiramdam ko ay umiikot na ang mundo ko dahil sa mga sinabi nya. Yeah, I don't deserve her.
-Drij's POV-
"So narinig mo? What now? Ikaw din papaiyakin mo ulit siya?" sumbat ni Lina ng makita nya akong nag-lalakad. I accidentally heard her conversation with Zaniel. Pagtapos nya itong layasan ay ako naman ang nabangga nya ngayon.
Napa-iling na lang ako. I don't know what to say. Sa mga narinig ko kanina mula sa kanya isa lang ang rumehistro sa aking isipan. None of us deserve Vriette.
"Bakit ba ganyang kayong dalawa? Parehas nyo siyang pina-iyak! Hindi nyo man lang iniisip ang nararamdaman ng kapatid ko!" kita kong nag-pipigil siya sa pag-iyak dahil sa pag-kagat niya sa kanyang ibabang labi at pag-iwas ng tingin sa'kin.
Oo nga pala, mag-kapatid na nga pala sila. Ikwinento sa'kin ni Vriette na ma-aasawa uli ng bago si Tito at yun ay ang mommy ni Lina na si Ms. Aileen kaya naman ngayon ay step sisters na sila.
"Now that both of you made her cry, I only have two things on my mind right now. It's either i'll make sure that none of you will get her and look for someone else who deserves her more than the two of you. Or one of you will try to gain my trust again an save her. I know this sounds so pathetic but Drij.." lumapit siya sa'kin at tuluyan ng bumigay. Hinawakan nya aking aking kaliwang kamay habang siya ay naiyak. Tahimik ko lang siyang pinag-mamasdan. "make her happy. I still don't trust you, but this is the only thing that I can think of. She was crying a while ago ang it makes me feel bad that i can't do anything about it. I know you're that someone who can do something so please.. Make her happy."
Tumango ako sa hiling nya. I know she's in great despair right now. I know how much she really loves Vriette as a friend as a sister. Si Vriette kasi ang tanging babaeng naka-sama niya sa tambayan at naging close sila kahit paano. Kahit na hindi nila iti-nuturing bestfriend ang isa't-isa, I know that they care about each other.
- K I N A B U K A S A N -
"bayad po" luminga ako sa mga tao sa loob ng bus. Tiningnan ko kung andon si Vriette at hindi naman ako nag-kamali. Alam ko ang routine nya. Hindi ako pwedeng mag-kamali kasi Friday ngayon ay huling araw ng pasukan. Lagi siyang nag-bu-bus kapag friday. Gusto nya kasi ay hindi siya mapapagod sa araw na'to.
Pag-kabayad ko ay agad akong nag-tungo sa bakanteng upuan sa tabi nya. Halatang wala siya sa sarili kaya naman hindi ko na siya hinintay pang sumagot sa tanong ko. Sa buong byahe ay tulala lang siya at para bang hindi nya napansin ang presensya ko hanggang sa biglang tumigil ang bus sa harap ng school namin.
Tumayo na siya pero ako ay nananatiling naka-upo lamang sa aking upuan.
Mag-sasalita sana siya upang pababain ako dahil naka-haran ako sa daan ng makita nya ako. Hindi pa rin kasi ako gumagalaw sa'king kinauupuan at nananatiling naka-upo habang ang mga estudyante ay nag-silabasan na sa bus.
"Drij?! Kelan—" mukhang nabigla siya ng makita nya ako, hindi dahil naka-upo pa rin ako peor dahil nasa tabi nya ako at naka-upo.
Tiningnan ko siya ng may blankong expresyon. Mukhang hindi siya naka-tulog kagabi dahil maitim ang paligid ng kanyang mga mata.
Hinila ko siya pababa sa upuan. "Drij may kla—"
"Mamaya pa naman, pwede mag-kwentuhan muna tayo?" tanong ko ng may kalamigan ang boses. Noong una ay gusto nya pang tumanggi pero tumango na irn siya. Wala siyang ibang magagawa kundi umo-o dahil hindi rin naman kasi siya makaka-alis dahil naka-harang ako.
Nag-karoon ng mahaba-habang katahimikan sa pagitan namin pero agad ko rin iyong binasag. "Naalala mo ba na dito sa bus tayo nagka-kilala? At sa mismo pang bus na'to diba?" natatawa kong tanong habang inililibot ang tingin sa bus na sinasakyan namin. "At dito mismo sa upuang 'to tayo naka-upo. Kaya lang mag-kaiba tayo ng pwesto kasi ako ang naka-upo dyan sa may bintana.."
Napatingin siya sa'kin at blanko nya akong tiningnan.
"Tapos noong una pa tayong mag-kakilala hindi pa masyado maganda kasi akala mo —asdad pfffftt" hindi ko na natapos pa ang sasabihin kong bigla nya na lang akong hampasin sa balikat ng mahina. Tiningnan ko siya at agad akong napatawa sa reaksyon nya. Naka-pout siya at kunot na kunot ang noo. Alam kong napahiya noon dahil sa nangyari. "Sabi mo pa nga—"
"Kailangan ipangalandakan? Oi! Akala ko ba kinalimutan mo na?" angal niya na napa-tayo sa sobrang pang-iinis ko.
"HAHA, natawa lang kasi ako. Lalo na yung tungk— ARAY! kailangan ba talaga mamatok?" inis kong tanong habang naka-hawak sa aking batok at naka-tingala sa kanya.
"Eh kasi naman! SSSHHH!" inilagay niya ang kanyang hintuturo sa kanyang may labi, ibig sabihin na tumahimik ako. Napatawa naman ako kasi halatang naiinis siya sa mga ginagawa ko, at the same time ay natatawa na din siya. Siguro ay naaalala nya yung mga nangyari.
"Oo na sige na tatahimik na. Pero promise natatawa talaga ako!" napahagalpak na ako sa pag-tawa dahil tuluyan ko ng naalala ang nangyari.
"HMMP! >< Tama bang tawanan ako? Dyan ka na nga!" aalis na sana siya at lalakdaw na sana para maka-alpas ng mahawakan ko ang kanyang braso.
"Joke lang, eto naman hindi mabiro. Oo alam kong ihahanap mo pa ng girlfriend si Kuya Fred mo!" sabi ko saka tumayo na at kinuha ang aking bag.
Si Kuya Fred ay hindi nya tunay na kapatid. Tinatawag nya lang 'tong kapatid kasi wala siyang kapatid na lalaki. Sobrang close daw kasi nila ayon kay Vriette. Kaya lang noong umuwi siya sa Pilipinas ay hindi na sila muling nag-kita. Nasa Korea kasi si Kuya Fred nya.
"Tara na.." hinawakan ko ang kanyang pala-pulsuhan at sabay kaming bumaba ng Bus at pumunta sa aming classroom Nag-ring na rin kasi ang bell hudyat na kailangan na naming pumunta sa'ming designated classroom.
Natutuwa naman ako kasi kahit paano ay napatawa ko siya ngayon. Kahit paano ay nawala ang bigat na dinadala niya. Sana nga ay mapa-saya ko siya.
(to bee continue..)
A/N: konti na lang, matatapos na siya. :>