ស្អែកឡើង យ៉ុនហ្គី ក៏ចាកចេញពីមន្ទីរពេទ្យព្រោះគេមិនចង់នៅទីនេះយូរនោះទេដៃរបស់នៅឈឺខ្លាំងតែគេមិនចូលចិត្តការសម្រាកនៅមន្ទីរពេទ្យទេ គេសុខចិត្តមកពិនិត្យមួយសប្តាហ៍ម្ដង ។
ចេញពីមន្ទីរពេទ្យភ្លាមគេក៏ប្រញាប់ទៅធ្វើការភ្លាមព្រោះប៉ុន្មានថ្ងៃមកនេះការងារនៅលើជុងហ្គុកទាំងអស់ដោយមានហ្សេនជាជំនួយការដូច្នេះគេមិនអាចសម្រាកយូរពេកនោះទេ ព្រោះជុងហ្គុកក៏ត្រូវមើលថែថេហ្យុងដែលមិនប៉ុន្មានថ្ងៃទៀតនឹងត្រូវសម្រាល ។
« ចៅហ្វាយដល់ម៉ោងសម្រាកអាហារថ្ងៃត្រង់ហើយ! » ហ្សេនតឿនទៅអ្នកដែលកំពុងអង្គុយស៊ីញ៉េឯកសារដោយមិនគិតខ្វល់ពីក្រពះនោះ ។
« រៀបចំមក! »
« បាទ! » ហ្សេនប្រញាប់ទៅរៀបចំអាហារថ្ងៃត្រង់ឱ្យយ៉ុនហ្គីភ្លាមព្រោះមិនងាយដែលនាយយល់ព្រមលឿនយ៉ាងនេះនោះទេ ។ យ៉ុនហ្គីតែងខ្វល់ពីការងារច្រើនជាងខ្លួនឯងជានិច្ចគេមិនខ្វល់ថាគេនឹងត្រូវកើតអីនោះទេ ការងាររបស់គេត្រូវតែសម្រេចជានិច្ច ។
« សូមអញ្ជើញចៅហ្វាយ! » មិនដល់១០នាទីផង ហ្សេនក៏ត្រឡប់មកវិញជាមួយនឹងអាហារដែលរៀបចំដាក់ចានរួចជាស្រេច ។
« ឯងទៅសម្រាកវិញចុះ! »
« បាទ! » ហ្សេនចេញទៅវិញ យ៉ុនហ្គី ក៏ក្រោកមកញ៉ំាអាហារដែលហ្សេនយកមកឱ្យមុននេះទាំងចិត្តមិនចង់ប៉ុន្តែត្រូវតែញ៉ំាគ្រប់យ៉ាងដើម្បីតែកូន ។ អ្នកស្រីផាកលែងទាក់ទងមកគេប្រាប់ពីដំណឹងរបស់ជីមីនហើយ ត្បិតថាអ្នកស្រីផាកប្រាប់ថាយកជីមីនទៅព្យាបាលនៅក្រៅប្រទេសប៉ុន្តែមិនបានបញ្ជាក់ទេថាប្រទេសណា ។ ដូច្នេះគេអាចសន្និដ្ឋានបានថាគេគ្មានឱកាសបានជួបរាងតូចម្ដងទៀតនោះទេ ។
ក្រោយញ៉ំាអាហាររួចគេបានឱ្យហ្សេនទៅទទួលជីយ៉ុនចេញពីរៀននិងនាំគេមកទីនេះផងដែរ ចំណែកវីនគេមិននៅទេ គេចេញទៅខេត្តបាត់ហើយ ។ ជីយ៉ុន គឺជាក្មេងដ៏ស្ដាប់បង្គាប់គេមិនរំអុកចង់ជួបជីមីនទេព្រោះគេគិតថាពេលម្ដាយជាគាត់នឹងត្រឡប់មកវិញ ។
« ដេតឌី ជំរាបសួរកូនចេញពីរៀនហើយបាទ! » អាល្អិតរត់ចូលមករកឪពុកទាំងស្នាមញញឹម ហើយស្នាមញញឹមមួយនេះហើយដែលជាកម្លាំងចិត្តជំរុញឱ្យអ្នកជាឪពុកព្យាយាមរស់នៅឱ្យបានល្អទោះបីឈឺចាប់យ៉ាងណាក៏ដោយ ។
« សឺតៗ! នឹកដល់ហើយកូនសម្លាញ់! » យ៉ុនហ្គី ចាប់លើកកូនមកដាក់លើភ្លៅហើយថើបថ្ពាល់ប៉ោងៗរបស់កូនខ្សឺតៗ ។
« កូនក៏នឹកដេតឌីដែរ សឺតៗ! » ជីយ៉ុន លើកដៃតូចៗរបស់ខ្លួនក្រសោបមុខឪពុកហើយថើបខ្សឺតៗវិញ ដើម្បីបញ្ជាក់ថាគេក៏នឹកនាយជាឪពុកដែរ ។
« ញ៉ំាអាហារថ្ងៃត្រង់ឬនៅ? »
« កូនញ៉ំាបាយដែលម៉ែដោះវេចខ្ចប់ឱ្យកូនយកទៅសាលារួចហើយបាទ ម៉ែដោះពូកែធ្វើម្ហូបណាស់កូនញ៉ំាឡើងអស់អាលីង ហិហិ » ជីយ៉ុន មិនត្រឹមតែនិយាយទេថែមទាំងដកប្រអប់បាយចេញមកបង្ហាញឪពុកទៀតផង ។ យ៉ុនហ្គី សើចរហឹសព្រោះតែកូនរបស់ខ្លួនដូចនឹងជីមីនពេក ចូលចិត្តញ៉ំាខ្លាំងណាស់ ។
« ញ៉ំាឱ្យច្រើនៗឆាប់ធំ ប៉ារកប្រពន្ធឱ្យ
« អត់ទេ ចង់បានប្ដី ចង់មានអ្នកថ្នាក់ថ្នម »
« យីអាកូននេះ! » យ៉ុនហ្គី សម្លក់កូនព្រោះហួសចិត្តពេក និយាយឡើងសុទ្ធតែចង់បានប្ដី ចង់មានអ្នកថ្នាក់ថ្នមទៀត ខ្លួននៅប៉ុនមេដៃសោះ ។
« ហិហិ »
សំឡេងសើចក្អាកក្អាយរបស់ពីរនាក់ឪពុកកូនលាន់រំពងចេញមកដល់ហ្សេនដែលនៅខាងក្រៅធ្វើឱ្យគេសប្បាយចិត្តតាមដែរ ។ ព្រោះយ៉ុនហ្គីមិនបានសើចសប្បាយទេនៅពេលគ្មានវត្តមានរបស់ភរិយាជាទីស្រឡាញ់ ទោះបីខាងក្រៅមើលទៅគេមិនអីប៉ុន្តែគេមិនអាចលាក់បាំងទុក្ខលំបាកដែលកប់ក្នុងក្រអៅបេះដូងពីកូនចៅជំនិតបាននោះទេ ។ យ៉ុនហ្គី រឹងមាំខ្លាំងណាស់ ខ្លាំងដល់ថ្នាក់គេជាជំនិតខ្លាច ខ្លាចថាយ៉ុនហ្គីនឹងធ្វើរឿងឆ្កួតៗ នៅពេលដែលគេរឹងមាំដល់កម្រិត នោះគឺការដែលគេងមិនព្រមក្រោក ។ មុនស្គាល់ជីមីន យ៉ុនហ្គី ធ្លាប់ប៉ុនប៉ងសម្លាប់ខ្លួនម្ដងរួច មកហើយវាក៏ព្រោះតែការដែលនាយរឹងមាំខ្លាំងពេកនឹងហើយ ។ ឪពុកជាទីស្រឡាញ់ចាកចេញគ្មានថ្ងៃត្រឡប់ ម្ដាយបង្កើតបាត់ខ្លួនដោយគ្មានមូលហេតុធ្វើឱ្យគេចង់ឆ្កួតទៅហើយ ការបាត់បង់វាផ្ទួនៗគ្នាពេកធ្វើឱ្យមនុស្សដ៏រឹងមាំម្នាក់សម្រេចចិត្តបញ្ចប់ជីវិតខ្លួន ។
៦ខែកន្លងផុតទៅ
រយៈពេល៦ខែដែល មីន យ៉ុនហ្គី រស់នៅចិញ្ចឹមបីបាច់កូនប្រុសតែម្នាក់ឯងដោយគ្មានវត្តមានរបស់ មីន ជីមីនដែលត្រូវជាភរិយា ។ គេរស់នៅទាំងត្រដាបត្រដួសតែនៅតែស៊ូទ្រាំព្រោះស្រឡាញ់កូន ហើយក៏សង្ឃឹមថានឹងអាចស្វែងរកជីមីនឃើញឆាប់ៗនេះផងទៅចុះ ។ ពីដំបូងឡើយគេមិនចង់តាមរករាងតូចទេព្រោះគិតថាជីមីនតែងតែមានគ្រោះថ្នាក់ដោយសារគេ គេមិនចង់ឃើញមនុស្សដែលគេស្រឡាញ់ជួបតែគ្រោះថ្នាក់បែបនេះទេ ។ ប៉ុន្តែកន្លងទៅមួយរយៈគេក៏គិតសារជាថ្មី ។
« បើយើងនៅតែមិនអើពើបែបនេះទៀត ពួកគេនឹងកាន់តែបានចិត្ត ជីមីន ជាប្រពន្ធជាម្ដាយកូនរបស់យើងគេមិនអាចរស់នៅបែកពីយើងនិងកូនទេ! វីន ហ្សេន ចាត់មនុស្សឱ្យតាមស៊ើបដំណឹងពីជីមីនជាបន្ទាន់! »
« បាទចៅហ្វាយ! » កូនចៅទាំងពីរប្រញាប់ទៅចាត់ចែងភ្លាមៗ ។ ក្រោយកូនចៅចាកចេញទៅអស់យ៉ុនហ្គីក៏ចោលភ្នែកសម្លឹងទៅកាន់រូបថតដែលមានពួកគេទាំងបីនាក់ ។
« បងមិនអាចឱ្យពួកគេយកអូនចេញពីបងទេ អូនជាកម្មសិទ្ធិរបស់បងតែម្នាក់គត់ មីន ជីមីន! » គេនិយាយបណ្តើរអង្អែលរូបថតបណ្ដើរ ។ ជីមីន ជាកម្មសិទ្ធិរបស់គេតាំងតែពីពេលដែលគេបានសាក់រូបព្រះចន្ទលើខ្នងរបស់រាងតូចមកម្ល៉េះ សូម្បីតែម្ដាយបង្កើតរបស់គេក៏មានសាក់រូបព្រះចន្ទនេះដែរ ។
___
ក្រឡេកមកមើលអ្នកដែលនៅប្រទេសបារាំង ឯណេះវិញ ជីមីន រស់នៅដោយសុខសប្បាយមិនបានកើតទុក្ខដូចអ្នកខាងនោះឡើយ វាក៏ព្រោះតែ:
ត្រឡប់ទៅកាលពី៦ខែមុន ថ្ងៃដែលគេមកដល់ចក្រភពអង់គ្លេសដំបូងគេនៅមិនទាន់ដឹងនៅឡើយទេ ។ ជីមីន ត្រូវបានបញ្ជូនទៅកាន់មន្ទីរពេទ្យភ្លាមៗ ក្រោយបញ្ចូនជីមីនដល់មន្ទីរពេទ្យហើយលោកផាកជាឪពុកក៏សម្រេចចិត្តយ៉ាងលឿនបំផុត ។
« បងសម្រេចចិត្តហើយថានឹងចាក់ថ្នាំបំបាត់ការចងចាំរបស់ ជីមីន! » លោកផាកនិយាយហើយ កាងអ៊ូ ញញឹមពេញចិត្ដប៉ុន្តែអ្នកស្រីផាកគាត់ស្លន់ស្លោជាខ្លាំង ។
« បង! ហេតុអ្វីត្រូវធ្វើដល់ថ្នាក់នេះ កូនគេ... »
« អូនមិនអាចជំទាស់នឹងបងទេ ឈប់រវីរវល់នឹងរឿងនេះ កុំស្មានថាបងមិនដឹងឱ្យសោះថាអូនលួចទាក់ទងទៅវា! »
« អូនគ្រាន់តែ... »
« បានហើយ! បងមិនចង់ឈ្លោះជាមួយអូនទេបងបានសម្រេចចិត្តរួចហើយ ចំណែកអូនបងហាមដាច់ខាត ហាមមិនឱ្យទាក់ទងផ្ដល់ដំណឹងទៅវាទេបើមិនចង់ឃើញបងអាក្រក់ត្រូវស្ដាប់បង » លោកផាក គំរាមប្រពន្ធហើយក៏ចាកចេញទៅជួបគ្រូពេទ្យពិភាក្សារឿងថ្នាំបំបាត់ការចងចាំនោះ ។ កាងអ៊ូ ញញឹមពេញចិត្ដនឹងទង្វើលោកផាកជាខ្លាំងព្រោះតទៅគេលែងមានឆ្អឹងទទឹងកទៀតហើយ យ៉ុនហ្គី លែងជាឧបសគ្គសម្រាប់គេក្នុងការក្រសោបយកជីមីនទៀតហើយ ។
មួយសប្តាហ៍បន្ទាប់គ្រប់យ៉ាងទៅបានយ៉ាងរលូនរង់ចាំឱ្យតែជីមីនដឹងខ្លួនឡើងតែប៉ុណ្ណោះ ។ អ្នកទាំងបីនាក់នៅក្នុងបន្ទប់សម្រាករបស់ជីមីនជាប់រៀងរាល់ថ្ងៃមិនចេញទៅណានោះទេខ្លាចជីមីនដឹងខ្លួនគ្មាននរណានៅ ។ តែចៃដន្យណាស់នេះលោកផាកនិងកាងអ៊ូមិននៅនោះទេ នៅតែអ្នកស្រីផាកដែលអង្គុយលើសាឡុងអានសៀវភៅ ។
« ហឹម? » មួយសន្ទុះក្រោយសំឡេងក្រហឹមដើមករបស់ជីមីនបន្លឺឡើង គេបើកភ្នែកសន្សឹមៗឱ្យស៊ាំនឹងព្រះអាទិត្យព្រោះគេគេងយូរថ្ងៃគួរសមដែរ ។
« ជីមីន កូនម៉ាក់! » អ្នកស្រីផាកទុកសៀវភៅលើសាឡុងហើយស្ទុះក្រោកមកមើលកូនដែលកំពុងបើកភ្នែកតិចៗនោះ ។
« ម៉ាក់??? »
« កូន..... »
ប្រហែលពីរម៉ោងក្រោយមកលោកផាកនិងកាងអ៊ូត្រឡប់មកវិញ ចូលមកដល់ក្នុងបន្ទប់អ្នកទាំងពីរភ្ញាក់ផ្អើលព្រោះតែបានឃើញជីមីនដឹងខ្លួន កំពុងអង្គុយញ៉ំាផ្លែឈើដែលអ្នកស្រីផាកកំពុងចិតឱ្យ ។
« ជីមីន! ដឹងខ្លួនពីពេលណាអូន? » លោកផាក
« គេដឹងខ្លួនយូរហើយ តែគេមិនស្គាល់អូនទេបងទម្រាំលួងលោមឱ្យកូនជឿអូនពិបាកណាស់ »
« គាត់ជាអ្នកណាម៉ាក់? » ជីមីន សួរទៅអ្នកស្រីផាកទាំងចម្ងល់ ។
« គាត់ជាស្វាមីរបស់ម៉ាក់ ជាឪពុករបស់កូន! »
« ប៉ាឬ? »
« បាទកូន ប៉ាជាប៉ារបស់កូនណា! » ពេលចូលមកមុនដំបូងលោកផាកក៏ចង់ភ័យដែលព្រោះឃើញគេអង្គុយញ៉ំាផ្លែឈើជាមួយប្រពន្ធគាត់យ៉ាងស្និទ្ធស្នាលគាត់ខ្លាចថាថ្នាំគ្មានប្រសិទ្ធភាពតែពេលគេសួរអ្នកស្រីផាកថាគាត់ជានរណាទើបគាត់ធូរចិត្តវិញ ។
« លោកប៉ា? » ជីមីន ស្រដីទាំងសំឡេងខ្សាវៗព្រោះដូចជាមិនទាន់ជឿជាក់ថាលោកផាកជាឪពុកនៅឡើយនោះទេ ។ លោកផាកសប្បាយចិត្តដែលអាចសម្រេចបំណងរបស់ខ្លួន គាត់មិនខ្វល់ថាកូនរបស់គាត់ចងចាំគាត់ឬអត់ទេសំខាន់សម្រាប់គាត់បំផុតនោះគឺគេអាចភ្លេច យ៉ុនហ្គី បាន ។
ត្រឡប់មកបច្ចុប្បន្នវិញ ជីមីន រស់នៅទីនេះជាមួយឪពុកម្ដាយរស់ក្នុងផ្ទះរបស់កាងអ៊ូ ប៉ុន្តែថ្មីៗនេះគេបានចាកចេញមករស់នៅខាងក្រៅម្នាក់ឯងព្រោះតែគេមានកាងងារនិងត្រូវធ្វើវាដល់យប់ៗ ទើបមិនចង់រំខានឱ្យអ្នកបម្រើចាំបើកទ្វារឱ្យ ហើយបើគេមានលទ្ធភាពគេនឹងយកប៉ាម៉ាក់គេមករស់នៅជាមួយតែម្ដង ។ នៅពេលនេះកាយតូចគ្រោងដោយឈុតរងារក្រាស់ៗកំពុងតែធ្វើដំណើរលើដងផ្លូវ ។ ហើយនៅទីនេះចូលដល់រដូវរងារហើយគេមិនមែនមនុស្សចាញ់រងារទេប៉ុន្តែគេមិនសូវចូលចិត្តប៉ុន្មានទេ ។
« អាឡូ ជំរាបសួរអ្នកម៉ាក់! »
< កូនចេញពីធ្វើការឬនៅជី? > អ្នកជាម្ដាយសួរទៅកូនប្រុសជាទីស្រឡាញ់ទាំងក្ដីបារម្ភ ព្រោះកូនចេញមករស់នៅក្រៅម្នាក់ឯង ។
« បាទ ម៉ាក់កូនចេញពីធ្វើការហើយ ពេលនេះកំពុងត្រឡប់ទៅបន្ទប់វិញដូចគ្នា ម៉ាក់សុខសប្បាយទេ? កូននឹកម៉ាក់ណាស់ » ជីមីន និយាយទាំងពេបមាត់តិចៗព្រោះនឹកម្ដាយ មួយរយៈនេះគេរវល់ធ្វើការដោយសារតែគេទើបតែទទួលបានការងារមួយទៀតជាចុងភៅនៅភោជនីយដ្ឋានមួយកន្លែង ។
< ម៉ាកសុខសប្បាយទេចុះកូនវិញ? មើលថែខ្លួនផងកូនឥឡូវត្រជាក់ណាស់ មានអីទូរស័ព្ទមកម៉ាក់បានគ្រប់ពេល >
« បាទម៉ាក់! កូនក៏សុខសប្បាយដែរ រឿងមើលថែខ្លួនកូនអាចមើលថែខ្លួនបាន ម៉ាក់កុំបារម្ភអី » ជីមីន ប្រាប់ទៅម្ដាយដើម្បីកុំឱ្យគាត់បារម្ភ តែវាក៏ជាការពិតព្រោះគេពិតជាអាចមើលថែខ្លួនឯងបានពិតមែន ។
< ចាសកូន ឱ្យតែកូនសុខសប្បាយម៉ាក់អស់បារម្ភហើយ ប្រញាប់ទៅផ្ទះហើយញ៉ំាបាយចូលគេងចុះណាកូន >
« កូនមកដល់ផ្ទះហើយម៉ាក់ យប់ជ្រៅហើយម៉ាក់សម្រាកចុះណា ជំរាបលា កូនស្រឡាញ់ម៉ាក់! »
< ចាសកូន ម៉ាក់ក៏ស្រឡាញ់កូនដែរ > ផ្ដាច់៚
« កូនកំពុងខំប្រឹងហើយ! » ជីមីន ស្រដីតិចៗ គេកំពុងតែខំប្រឹងប្រែងធ្វើការដើម្បីមានលទ្ធភាពអាចទិញផ្ទះសមល្មមមួយសម្រាប់ប៉ាម៉ាក់របស់គេ ព្រោះគេមិនចង់ឱ្យពួកគាត់ស្នាក់នៅផ្ទះរបស់អ៊ំគេនោះទេទោះជាបងប្អូនក៏ដោយ ។
កាលមុន ជីមីន ធ្វើការជាបុគ្គលិកនៅហាងលក់ផ្កាមួយកន្លែងដែលនៅមិនឆ្ងាយពីបន្ទប់ជួលរបស់គេប៉ុន្មានទេ ។ ប៉ុន្តែមិនប៉ុន្មានគេក៏ឈប់ហើយមកធ្វើការជាចុងភៅនៅភោជនីយដ្ឋានធំមួយ ។ រាងតូចច្រឡឹងរៀបចំធ្វើម្ហូបសម្រាប់ញ៉ំារួចទើបរៀបចំងូតទឹកសម្អាតខ្លួនចូលគេងព្រោះនេះយប់ជ្រៅហើយតែគេចូលធ្វើការនៅម៉ោង៩ ព្រឹកចេញម៉ោង១០ ។ មើលទៅគេហត់ណាស់មែនទេព្រោះធ្វើការយូរ? តែអត់ទេគេមិនសូវហត់ទេព្រោះនៅភោជនីយដ្ឋាននោះមានចុងភៅច្រើនហើយពួកគេចូលនៅម៉ោង៨ស្របពេលហាងក៏បើកនៅម៉ោង៨ ដូចគ្នាដែរ ។ ប្លែកតែគេដែលម្ចាស់ហាងឱ្យចូលយឺតមួយម៉ោងហើយថែមទាំងចេញលឿនជាងគេទៀត ចំណែកប្រាក់ខែបានថ្លៃជាងគេ វាជាចម្ងល់ដែលគេឆ្ងល់ជាខ្លាំងតែមិនមានការបកស្រាយនោះទេ ។
« នឹកណាស់ដឹងទេ? » បន្ទាប់ពីងូតទឹកស្លៀកពាក់រួចជីមីនក៏ដាក់ខ្លួនអង្គុយលើពូករបស់គេហើយសំឡឹងទៅរូបថត ដែលដាក់នៅលើតុទឹកភ្នែករបស់គេស្រាប់តែស្រក់ចុះមក គេប្រញាប់លើកដៃជូតទឹកភ្នែករបស់គេហើយទើបដាក់ខ្លួនគេងតែម្ដងព្រោះអស់កម្លាំង ។
តើមានរឿងអី? ក្រែងជីមីនពិការភ្នែនទាំងសងខាងឬមិនមែន? តើគេទទួលបានការព្យាបាលហើយឬ? តាមពិតទៅនោះជារឿងបោកប្រាស់ដែលលោកផាកនិងកាងអ៊ូរៀបចំឡើងប៉ុណ្ណោះ ។ ជីមីន មិនបានពិការភ្នែកទេ ថ្ងៃគ្រោះថ្នាក់នោះគេមិនបានត្រូវរបួសខ្លាំងណាស់ណាទេ ហើយតាមពិតគេដឹងខ្លួនតាំងពីនៅកូរ៉េមកម្ល៉េះតែលោកផាកនិងកាងអ៊ូជាអ្នករៀបចំគម្រោងយកគេចាកចេញមកនិងចាក់ថ្នាំងងុយគេងឱ្យគេ ។ លោកផាកព្រោះតែជឿតាមកាងអ៊ូដែលនិយាយបង្ខូចឈ្មោះយ៉ុនហ្គីថាជាមនុស្សមិនល្អ មានប្រវត្តិធ្លាប់សម្លាប់មនុស្សជាច្រើន គេមិនលើកលែងទេសូម្បីតែមនុស្សដែលគេស្រឡាញ់ឱ្យតែខឹងទើបលោកផាកខ្លាចថានាយនឹងធ្វើបាបកូនរបស់ខ្លួន ទាំងដែលគាត់ជាមនុស្សម្នាក់ដែលស្គាល់យ៉ុនហ្គីយូរមកហើយ ។
___
ងាកមកខាងអ្នកដែលរស់នៅប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូងឯណេះវិញ យ៉ុនហ្គី មួយរយៈនេះរវល់ខ្លាំងណាស់សឹងតែមិនបានសម្រាកផងមួយថ្ងៃ ។ តែទោះយ៉ាងណាគេនៅតែឆ្លៀតពេលនៅជាមួយកូនជានិច្ច គេមិនទុកកូនចោលទេទោះរវល់យ៉ាងណាក៏យកកូនមកក្រុមហ៊ុនជាមួយដែរ ។ ប៉ុន្មានខែមកនេះនាយហត់ណាស់តែនាយមិនរអ៊ូទេ មើលថែទាំកូនដើរតួរជាម្ដាយផងជាឪពុកផង ពិបាកបំផុតគឺនៅពេលដែលកូនឈឺហើយមួយរយៈនេះ ជីយ៉ុនឧស្សាហ៍ឈឺណាស់ពេទ្យក៏បានប្រាប់ដែលថាប្រហែលមកពីកូននឹកម្ដាយគេពេក ។
ស្ថិតក្នុងបន្ទប់ធំមួយនៃមន្ទីរពេទ្យល្បីមួយក្នុងក្រុង មិនប្រាប់ក៏ដឹងថានេះជាបន្ទប់ VIP ដែលព្រោះបន្ទប់នេះធំទូលាយណាស់ ។ មានគ្រែសម្រាកចំនួនពីរទំហំក៏ធំអាចគេងបានគ្នាពីរនាក់ឯណោះ គ្រែមួយនៅទំនេរឯគ្រែមួយទៀតមានក្មេងប្រុសម្នាក់គេងលើនោះនិងមានបុរសម្នាក់អង្គុយជិតនោះគឺ យ៉ុនហ្គីនិងជីយ៉ុននឹងឯង ។
« ភ្ញាក់ហើយ? ឃ្លានទេកូន? » យ៉ុនហ្គី សួរទៅកូនដោយសំឡេងស្រាលស្រទន់ដៃមាំអង្អែលក្បាលកូនថ្នមៗ ព្រោះកាលពីយប់មិញជីយ៉ុនក្ដៅខ្លួនខ្លាំងណាស់ តាំងពីគ្មានវត្តមានរបស់ជីមីន មួយខែជីយ៉ុនឈឺសឹងតែបីដងទៅហើយ ។
« កូនចង់ជួបម៉ាម៉ា! » ជីយ៉ុន និយាយហើយក៏ងាកមុខចេញពីឪពុកដេកបែរខ្នងដាក់នាយ ។
« ... »