"အင့် စားလို့ကောင်းလိုက်တာ"
"ဟင့်"
"ဗျစ်"
ရသော်ဘဲကင်အား ပေါင်ချိုးလိုက်ပြီး အားပါးတရကိုက်နေသည်။
"အဟမ်း သား"
"ဒီနေ့ကစပြီးသားလို့ပဲခေါ်မယ် ငါမင်းထက်အသက်၃၀ ကျော်လောက်ကြီးတယ်"
"မင်းငါ့ကို ဒယ်ဒီလို့မခေါ်တိုင်း မင်းလည်ချောင်းထဲလီးဒေါင်လိုက်ဝင်သွားစေရမယ်။"
ထိုစကားလုံးများကြောင့် မြိုချနေသောဘဲကင်လည်ပင်းတွင်တစ်နေသည်။
"အ့ တစ်သွားပြီ"
လည်ပင်း၌တစ်၍ နင်နေသော ဘဲကင်အားဝိုင်တွန်းချရန်ပြင်လိုက်သည်။
ဝိုင်သူ့၏ဘောင်းဘီဇစ်အားချွတ်လိုက်ပြီး ေမြွနှင့်ခြုံပုပ်ကြီးတစ်ခုထင်းနေအောင်ထွက်လာသည်။
ဝိုင်အချိန်စွဲမနေဘဲ ရသော့်ဆံပင်အားဆောင့်ဆွဲ၍သူ့လီးအားဆောင့်ထိုးလိုက်ကာ လည်ချောင်းမှ ဘဲကင်ဖက်ကျသွားသည်။ထိုအချိန်ဘဲလည်ချောင်းအထိလီးရောက်သွားသဖြင့် ပြို့ပြို့တက်နေသည်။
"အ့"
"မထူးတော့ဘူးသား ဒယ်ဒီ့လီးရည်တွေထုပ်တော့မယ်။သား ပရိုတင်းဓာတ်ကြွယ်ဝတာပေါ့"
"ဒါသားအတွက် ဒယ်ဒီလို့မခေါ်ရင် အပြစ်ပေးတဲ့နည်း။ပြီးတော့ဒယ်ဒီးလီးကမာလွန်းတော့ သားကိုက်ဖို့မပြောနဲ့ ထိပ်နဲ့တင်တစ်နေမှာ။"
"ရသော် "
ရသော် စုပ်နေရင်းဖြင့်
"အင်း"_
"ဘာကို အင်းလဲ"
ထိပ်အထိထုပ်လိုက်ပြီး ဆောင့်ချလိုက်ကာ ဒုတိယအကြိမ်ပြို့သွားခဲ့သည်။မျက်ရည်များဝဲ၍ ထွက်လာသည်။
"နာတယ်"
"ပြီးတော့မယ်ဗျာ အချစ်ရေတွေထွက်လာပြီ။"
ဝိုင် သူ့၏ မာနေသောလီးကို ဘောင်းဘီထဲ ထည့်လိုက်ပြီး ရသော် ဗိုက်စာနေမှန်းသိလို့ ညစာ လီးအား ပြန်သိမ်းထားလိုက် သည်။
"သားဗိုက်ပြည့်အောင်စား ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ မုန့်တွေဝယ်ပေးထားတယ်"
"ည ၁၂ လောက်ကြရင် မအိပ်နဲ့ဦး ပြီးတော့ ဖင်ဆေးထား"
ဒီလိုနဲ့ဘဲရသော် မသိချင်ရောင်ဆောင်နေခဲ့တယ်။ပြီးတော့လဲထိုဖင်ဆေးထားဆိုတဲ့စကားလုံးနှင့်ည၁၂လောက်မအိပ်နဲ့ဦးဆိုတာကိုမေ့သွားခဲ့သည်။
ယခုမြန်မာစံတော်ချိန် ည၇နာရီလောက်ရှိပါပြီ။
ဒယ်ဒီလည်းစာဥကိုခေါ်၍ ရသော့်အားပျင်းနေလျှင်ရုပ်ရှင်ရုံခန်း သွားပို့ပေးခိုင်းလိုက်သည်။
စာဥလည်း လျှင်လျှင်မြန်မြန်သွား၍ ရသော့်အားမေးသည်။
ရသော့်အတွက်ရုပ်ရှင်ရုံအခန်းမှာအသစ်အဆန်းလိုဖြစ်နေသည်။
"မောင်လေးဟိုဟာ အကိုလေးဝိုင်က ရုပ်ရှင်ရုံအခန်းသွားပို့ခိုင်းထားလို့ အဲ့တာရသော်သွားမလားလို့လာမမေးတာ"
"ရုပ်ရှင်ရုံလား
"အပြင်သွားစရာမလိုပါဘူးမောင်လေး ဒီအိမ်မှာအကုန်ပါတယ်"
"အမအရင်ရှင်းပြမယ် ပထမထပ်က ဧည့်ခန်း။ဒုတိယအခန်းမှာအခန်းလွတ်တွေနဲ့ ထမင်းစားခန်း မီးဖိုချောင်။တတိယအခန်းမှာ ရုပ်ရှင်ရုံခန်း။လေးခန်းမြောက်က GYM၊Meeting room၊သိုလှောင်ခန်း။၅ခန်းမြောက်ကတော့ မောင်လေးအခန်း တစ်အိမ်လုံးမှာအကျယ်ဆုံး စပယ်ရှယ်အခန်းပေါ့ကွယ်"
"အမစာဥကြည့်ရတာမောတာအမရယ် ဖြေးဖြေးပြောပါ"
"ဟုတ်အမသွားချင်တယ်"
စာဥအသင့်ယူလာသောမုန်တွေအားရသော့်အားပေးလိုက်သည်။မုန့်ထုပ်၃၀ကေျာ်လောက်ရှိမည်။
"အမအများကြီးကို"
"ယူပါမောင်လေးရယ် မောင်လေးယောက်ျား အယ်မဟုတ်ပါဘူး မောင်လေးဟိုဟာလေ ဘယ်လိုပြောရမတုန်း မောင်လေးလင်"
"ရပါတယ်ဗျာဘယ်လိုခေါ်ခေါ်"
"လာမောင်လေးသွားမယ်"
"မစာဥအလုပ်မရှိဘူးမလား"
"မရှိဘူး"
"အမလဲ ရုပ်ရှင်လာကြည့်လေ"
"မလာတော့ပါဘူး အကိုလေးဝိုင်ကိုကြောက်တယ်"
"လာပါမစာဥရယ် လာပါနော် ကျွန်တော်ဖိတ်ပါတယ်။"
၂ယောက်သားစကားတွေပြောရင်း ဓာတ်လှေကားဖြင့်၃ထပ်မြောက်ကိုဆင်းလာလိုက်သည်။ဓာတ်လှေကားလည်းပါသည် ထိုအိမ်သည်အရမ်းမော်ဒန်ဆန်သည်။
"ဟုတ်ပါပြီ"
အခန်းရှေ့ရောက်တော့
"ဝင်မောင်လေး"
"ခဏ အမစာဥ အကိုဝိုင်နဲ့ကျွန်တော်လင်ယောက်ျားအယာရောက်တာ အမဘယ်လိုသိလဲ"
"တိုးတိုးရသော် အမခိုးနားထောင်လာတာ ဆရာဝန်လာတုန်းက သူနဲ့ရသော်နဲ့က လင်ယောက်ျားတွေတဲ့"
"ထားပါသွားရအောင်"
ရသော်ရှေ့ရှိ ဆိုဖာအပျော့သားပေါ်ထိုင်သည်နှင့်ပျော့ကျသွားကာ မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် ရုပ်ရှင်ပိတ်သား အကြီးသားကိုတပ်ဆင်ထားသည်။ဘေးတွင်လည်း အသံကြည်လင်စွာကြားစေရန်စပီကာအခန်းအပြည့်ပါသည့် ရုပ်ရှင့်ကြည့်နေလျှင်ကိုယ်တိုင်သရုပ်ဆောင်သည့်ခံစားချက်အလားတူသည်။
"မောင်လေး ရီမုဒီမှာ ဖုန်းနဲ့ချိတ်လဲရတယ်"
"ဖုန်းမရှိဘူးမစာဥ"
"အော်ဒါဆိုလည်း Fileထဲထည့်ထားတဲ့ဇာတ်ကားပဲဖွင့်လိုက်မယ်"
"My heart will we go onကြည့်မလား"
"ဘာကားလဲအမ"
"ဒရမ်မာ"
"ဟုတ်"
ရုပ်ရှင်လည်းစနေသည်။
မင်းသားနဲ့မင်းသမီးစတွေ့ခဲ့ပြီ။မင်းသားကချစ်နေမိပြီးတော့ မင်းသမီးကလက်မခံခဲ့ဘူး။
မင်းသားက ပုံဆွဲရတာကြိုက်တယ်။မင်းသမီးက ပုံအရသာကိုနှစ်သက်တယ်။
တစ်ဦးက လိုအပ်တယ် နောက်တစ်ဦးကဖြည့်ပေးတယ်။
မင်းသမီးနဲ့မင်းသားချိန်းတွေ့သည်။သင်္ဘောထိပ်ဖျားမှာလေညှင်းခံကြပြီး ချစ်ကြောင်းဖွင့်ပြောသည်။
ထိုအချိန်ကကြည့်တဲ့သူများအား ရင်ထဲနွေးစေသည်။
မိဘတွေကနောက်ပိုင်းသတိထားမိတော့ မင်းသားနဲ့ကွဲအောင် အခြားမင်းသားနဲ့သင်္ဘောပေါ်မှာ စေ့စပ်ပေးတယ်။
မင်းသားလည်းသိတော့ သူတို့နှစ်ဦးချစ်ကြောင်းကတိပေးလိုက်ကြပြီး။မင်းသား၏လူပျသူတို့နှစ်ဦးချစ်ကြောင်းကတိပေးလိုက်ကြပြီး။မင်းသား၏လူပျိိုစင်ဘဝကိုမင်းသမီးနှင့်အတူဖြည့်စည်းကြကာ
"အားးးး ရှင်ဘာလုပ်တာလဲ"
စာဥအသံပြဲကြီးနှင့်ထအောင်သည်။
"ဟမ်အမစာဥ အိမ်မက်မက်တာလား"
"ရော့အချဥ်လေးစားအမ ဇာတ်ကားကြည့်ရင်းနဲ့မုန်ကြွပ် ပေါက်ပေါက်စုပ်ဘူးရော"
စာဥ မု ဝင်သွားကာတော်တော်လေးလန့်သွားသည်။မင်းသားကမင်းသမီးကိုအုပ်တော့မည့်ဆဲဆဲ စာဥနိုးလာကာမြင်ရသည်မှာ မင်းသားသူ့ကိုအုပ်တော့မည်ဆိုပြီးးး။
ရသော်လည်းစားလိုက်ကြည့်လိုက်ဖြင့် အဲကွန်းမှာလည်း စိမ့်နေတော့ လုံးဝဇိမ်ကျနေသည်။စာဥမှာတော့၂ရေးရခဲ့သည်။
ဇာတ်လမ်းပြန်ဆက်သည်။မင်းသားနဲ့မင်းသမီး ဖြစ်ပြီးတဲ့အချိန်တွင် အပြင်ကိုပျော်ပျော်ကြီးထွက်လာခဲ့ပြီး ဘေးတွင်ရေခဲတောင်များကိုတွေ့သည်။
မြင်ရသည်မှာလှေပေမည့် ကံဆိုးမသွားရာမိုးလိုက်လို့ရွာခဲ့သည်။
ဘေးနံရံကိုရေခဲတောင်တိုင်မိပြီး ဘားမှမဖြစ်သလိုပင် ထိမိရုံလိုက်သာ
လူများကလန့်သွားပေမဲ့ သင်္ဘောကရေကာ၂ထပ်ပါသောကြောင့် ရေမနစ်ဖို့ ကပ္ပတိမ်ကအာမခံသည်။
ကံဆိုးစွာဖြင့် ရေများကစိမ့်လာပြီး သင်္ဘောအောက်ခြေမှ အခန်းများ တစ်ခန်းပြီးတစ်ခန်းရေဝင်လာသည်။သင်္ဘောသည်လည်းတစ်ဖြေးဖြေးအပေါ်ထောင်နေပြီး ကယ်ဆယ်ရေးယာဥ်များက အလျှင်အမြန်လူတော်တော်များများကိုကယ်လိုက်နိုင်ပေမဲ့ အမျိုးသားတော်တော်များများကတော့ ရေမအေးဘူးထင်၍ခုန်ဆင်းကြသည်။
ရေသည်၁၀မိနစ်ဆိုလျှင် လူတစ်ယောက်ကိုရေခဲတုံးဖြစ်သည်အထိခဲသွားစေနိုင်သည်။
မင်းသားနှင့်မင်းသမီး အန္တရာယ်များစွာကိုဖြတ်ကျော်ပြီးနှစ်ယောက်သားေရအောက်ခုန်ချကာ သစ်သားတုံးပေါ်တစ်ယောက်စာတက်လို့ရနေပြီးမင်းသမီးကိုဦးစားပေးလိုက်ကာ မင်းသားကတော့ရေထဲတွင်ခဲ၍သေသွားခဲ့သည်။
"ဟီးးးးးးး မင်းသားး"
စာဥထငိုပြန်သည်။
"မစာဥ အိပ်ရေး၃ရေးရသွားပြီ"
"အမသွားနားတော့မယ်နော်"
"မောင်လေးပြန်တက်တယ်မလား"
"ဟုတ်အမ"
ရသော်ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ ဓာတ်လှေကားနားရောက်သည်အထိ ေမှာင်မဲနေသည်။မီးအလင်းရောင်နည်းနည်းသာရှိပြီး အိမ်ကြီးလွန်းကညတိတ်ဆိပ်နေသည်။
ရသော်ခန်းတံခါးကိုဖွင့်လိုက်ပြီး
ကျွီ.......
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
တန်းလန်းကြီးထားခဲ့ပါပြီနော်
သျှားအလင်္ကာ
May3