Η Βασιλική είχε τα μάτια της στη Θεοφανώ από την πρώτη μέρα.
Η Θεοφανώ δε ξαναβαλε το μπλε φόρεμα της Κερασίνας,μήτε περιποιήθηκε ξανά τον εαυτό της, φοβούμενη μη θυμίσει τον εαυτό της όπως ήταν στην Πόλη.Επρεπε ότι είχε να κάνει να το κάνει γρήγορα
"Ασημίνα,σε ζητά η κυρά"
"Ποια από όλες?"
"Η Βασιλική"
Τα σεντόνια έπεσαν από τα χέρια της
"Τι έπαθες?"
"Νομίζω δε με χωνεύει"
Η Θεοφανώ έτρεμε στην ιδέα.Θα την παρέδιδαν στην Κυπριανή και θα της έπαιρναν το κεφάλι
"Πέρασε μέσα και κλείσε"
Πρόσταξε η Βασιλική και η Θεοφανώ υπάκουσε
"Θέλω να μου ετοιμάσεις να πλυθώ"
"Μόνο αυτό?"
Η προσοχή της Θεοφανως στράφηκε αμέσως στα χαρτιά που είχε απλώσει μπρος της
"Έλα κόψε"
"Τι νερό σας"
"Μπορεί να περιμένει"
"Καλύτερα να μη με πιάσουν να ανακατεύομαι με αυτά θα θυμώσουν"
"Μη φοβάσαι,Θεοφανώ"
Η Θεοφανώ πάγωσε
"Θεοφανώ Λάσκαρη,το χρυσάφι της Ανατολής που πάτησε τη Μάνη"
"Που με ξέρεις?"
"Εδώ το βλέπω Θεοφανω,σε βλέπω και όχι μόνο"
Η Θεοφανώ κάθισε πλάι της
"Βλέπω και τον ξάδελφο μου,τον Αντρέα,που άδικα χάθηκε στα ξένα"
Η Θεοφανώ μούδιασε ολόκληρη
"Ξέρω πως δικός μας πρόδωσε"
Η Βασιλική γύρισε και την κοίταξε
"Πως το ξέρεις?"
"Ο Διογένης γνωρίζονταν με τον άντρα μου.Ηταν μέλος εκείνης της οργάνωσης"
Η Θεοφανώ δε μίλησε..
"Μήπως εμαθες τίποτα για το γιό μου?"
"Δυστυχώς"
"Γιατί δυστυχώς?Πες μου έπαθε κάτι το τουφέκι μου?"
"Το έκλεψαν οι Τούρκοι,από κει και μετά δεν ξέρω αν ζει,το ψάχνουμε"
Τα μάτια της Θεοφανώς βούρκωσαν και άρχισαν να τρέχουν δάκρυα
"Δε σε πιστεύω"
Η Βασιλική έβγαλε ένα γράμμα και το έδωσε στη Θεοφανώ
"Μου το στειλε ο Διογένης"
Η Θεοφανώ δε μπορούσε να το πιστέψει, όλα είχαν παγώσει,όλα ήταν μακρινά και θολά.
"Θα σε βοηθήσω,Θεοφανώ"
Είπε η Βασιλική
"Γιατί?"
"Γιατί θέλω και γω δικαίωση,για μένα.Για τη ζωή που μου στέρησαν.Εσύ θες δικαίωση για τον άντρα σου και το τουφέκι σου"
"Ο Αντρέι...το ξέρει? Ξέφυγε?"
"Να ξεφύγει από πού Θεοφανώ?Από τα μπουντρούμια των Οθωμανών?Μην είσαι αφελής"
Η Θεοφανώ σηκώθηκε
"Μη δειλιάσεις λεπτό,δε τους αξίζει ζωή.
Πρέπει όλα τα κρίματα να φανερωθούν και να πληρωθούν"
Η Θεοφανώ βγήκε από το δωμάτιο και έτρεξε στα τείχη μα σταμάτησε σαν είδε τον Μάρκο..
"Τι γυρεύεις εδώ?"
Η Θεοφανώ ήθελε να τον αντιμετωπίσει κατά μέτωπο,να του πει πως ξέρει και να τον γκρεμίσει.
"Είσαι καλά?"
Η Θεοφανώ ανέβηκε και στάθηκε μπροστά του
"Εσύ.."
Μα δε ξεστόμισε τίποτα άλλο απλά σωριάστηκε
"Βοήθεια!"
Ο Μάρκος την κατέβασε και μαζί με τον Κοσμά την πήγαν στον μικρό οντά
"Θα μείνω εγώ αφέντη"
Είπε ο Φρίξος
Ο Μάρκος και οι υπόλοιποι ςφυγεαν αφήνοντας τη μόνη
"Αντρέι"
Η Θεοφανώ έτρεξε στο πλάι του και χάιδεψε τα μαλλιά του
"Καρδιά μου,καρδιά μου"
Η Θεοφανώ τον πήρε αγκαλιά και τον κράτησε στον κόρφο της φιλώντας τα
ματωμένα μαλλιά του
"Καρδιά μου,συχωρα με.Παρε με κοντά σου,πάρε με κοντά σου καρδιά μου"
Τα μάτια ήταν ήταν κλειστά μα τα βλέφαρα της κινούνταν γρήγορα,το πρόσωπο της συσπαζοταν και σε λίγο δάκρυα κύλησαν απο τα μάτια της
"Ασημίνα! Ασημίνα!"
Η Θεοφανώ πετάχτηκε με ένα ουρλιαχτό ξαφνιάζοντας τον Φρίξο
"Τι έπαθες κορίτσι μου?Τι είδες?"
Η Θεοφανώ έπεσε στην αγκαλιά του Φρίξου και έκλαψε,έκλαψε πολύ
"Πες μου τι συνέβη?"
"Αν σου πω..το κεφάλι μου θα πέσει πλάι στο δικό μου"
"Ασημίνα, είμαστε φίλοι,πες μου"
"Για αυτό ακριβώς σε σου λέω,καλέ μου
Φρίξο"
Είπε και συνέχισε να κλαίει με λυγμούς
"Ασημίνα,πες μου τώρα,αλλιώς θα φωνάξω την Τσαντουλα"
Η Θεοφανώ πήρε μια βαθιά που βγήκε τρεμάμενη από τα χείλη της
"Άσε με μόνη,σε παρακαλώ"
"Ασημίνα"
"Σε παρακαλώ,Φρίξο"
Ο Φρίξος υπάκουσε και βγήκε έξω αφήνοντας την να κλάψει
"Αντρέι μου,συχωρα με.Τουφεκι μου, σπλάχνο μου,συχωρα με.Συχωρατε με"
~~~
Ήταν περασμένα μεσάνυχτα όταν ξεκλειδωθηκε και ανέβηκε στα τείχη φορώντας το μαύρο της φόρεμα.Το βλέμμα της όμως ήταν στραμμένο στον πύργο.
"Μήτε εσείς,μήτε η φαμίλια θα γλυτώσει.
Θα πληρώσετε για όλα σας τα κρίματα, για τον άντρα μου,για τη ζωή μου και του γιού μου.Το ορκίζομαι"
Είπε η Θεοφανώ και ακούμπησε την παλάμη της στη δάδα, αφήνοντας τη φωτιά να κάψει τη σάρκα της παλάμης της
~~~
Το επόμενο πρωί η Θεοφανώ συνέχισε κανονικά,σαν η προηγούμενη μέρα να είχε σβηστεί,σα να μην είχε υπάρξει ποτέ.
"Ειδικά καλύτερα?"
Ρώτησε η Κερασίνα
"Ναι, κυρά μου"
"Μπορείς να μας μιλήσεις?"
Είπε η Δαμιανή
"Απλά θυμήθηκα τον άντρα μου,συχωρατε με"
"Συνέχισε τη δουλειά σου"
Είπε ο Μάρκος
~~~
Το Πόρτο Κάγιο ήταν όμορφο.Εκεινο το πρωινό η Θεοφανώ είχε αποφασίσει να φύγει για λίγο από τον πύργο.Ζητησε σαν χάρη από τη Βασιλική να πάρει το άλογο της και εκείνη της το επέτρεψε.Εφτασε ως τους καταρράχτες.Ηταν κοντά στην περιοχή των Γερακαρηδων,έτσι τότε ο Σπήλιος της το χε δείξει και η νεαρή Θεοφανώ είχε τόσο ενθουσιαστεί.
Αφότου έβγαλε τα ρούχα της βούτηξε στα κρύα νερά.
"Εδώ θα σε πνίξω,βρωμα.Επειδη ο ήλιος ο γιος μου σε έφερε έχω δε σε κάνει μέλος της φαμίλιας.Δε θα δεχτώ ένα μπάσταρδο,ένα μυασμα στον πύργο μου,μήτε στη γη μου.Θα φύγεις, αύριο κιόλας αλλιώς ο αδελφούλης θα βρει το κουφάρι σου.Καταλαβες αποκορομενο"
Η Θεοφανώ άνοιξε τα μάτια της και κολύμπησε με την ψυχή της.Η Κυπριανή για λίγο και θα την έπνιγε,το ήξερε,για αυτό και την επόμενη ζήτησε από τον Σπήλιο να γυρίσει στην Πόλη.
Έμεινε ώρες στα κρυστάλλινα νερά να ξαπλώνει και να τσαλαβουτα.Ηθελε τόσο να ξεφύγει από όλα,να ξεφύγει από τη Θεοφανώ Λάσκαρη,να χαθεί στο νερό,να λιώσει και να εξαφανιστεί όπως στα παραμύθια
Μα όχι ήταν άνθρωπος και δεν ήταν η ώρα του κορμιού της να λιώσει,ήταν η ώρα να παλέψει,να τιμωρήσει όσους της έκλεψαν τη ζωή.
Βγήκε και αφού στέγνωσε φόρεσε τα ρούχα της και κίνησε για τους Γερακάρηδες.Με προσοχή πλησίασε τους τάφους και στάθηκε μπρος στον τάφο του Σπήλιου
"Ήθελες τόσο πολύ να ανοίξεις το δικό μου κιβουρι,τελικά άνοιξες το δικό σου.
Μα πήρες μαζί και τον Αντρέι.. ήξερες πως δε θα γυρίζαμε...το ήξερες...μα εσύ από μίσος,από πείσμα και μόνο μου κατέστρεψες τη ζωή,με μαυροντυσες..
Λυπάμαι Σπήλιο,στην ανήσυχη ψυχή σου θα σου χρεώσω ένα ακόμα κρίμα ή καλύτερα πολλά περισσότερα γιατί αυτα που θα κάνω θα είναι δικές σου πράξεις, δικές σας.Δες με αδελφέ,θαύμασε τα έργα σου"
Η Θεοφανώ φόρεσε ξανά την κάπα της
"Τι ζητάς στον τάφο του αντρος μου?"