សិស្សគ្រប់គ្នាបានដើរចេញពីសាលាដោយក្នុងនោះក៏មានថេហ្យុងជីមីននិងជុងហ្គុកដើរចេញមកផងដែរ។
" អាទិត្យក្រោយត្រូវប្រឡងឆមាសហើយត្រូវការឱ្យយើងជួយទៅបង្រៀនដល់ផ្ទះទេ? " ជុងហ្គុកសួរដោយពួកគេទាំងពីរត្រូវប្រឡងឆមាសនៅអាទិត្យក្រោយនេះហើយដោយនាពេលរសៀលគ្រូបានហៅអ្នកទាំងពីរទៅការិយាល័យគ្រូនិយាយអំពីការអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេបានប្រឡងឆមាសជាមួយគ្នាតែពីរនាក់ក្រោមហេតុផលដែលពួកគេមានបញ្ហាដល់ថ្នាក់ចូលពេទ្យខកខានការប្រឡង។
" មិនអីទេ យើងអាចរៀនដោយខ្លួនឯង " ថេហ្យុង
" ថេហ្យុងហ៎ា ឯងគួរតែឱ្យជុងហ្គុកទៅបង្រៀនទៅឯងដឹងទេថាឯងខ្សោយណាស់ពិសេសមុខវិជ្ជាគណិត " ជីមីន
មីនថេហ្យុងគេខ្សោយណាស់រឿងរៀនមិនជាពូកែដូចមិត្តៗពួកគេនោះទេនិយាយពីចំណាត់ថ្នាក់វិញសឹងតែបាត់តារាងទៅហើយ។
" យើងរៀនខ្សោយខ្លាំងណាស់ហ្ហេស? " ថេហ្យុង
" ត្រូវហើយឯងរៀនខ្សោយណាស់ អញ្ចឹងហើយគួរតែឱ្យជុងហ្គុកគេបង្រៀន " ជីមីន
" មែនហើយថេហ្យុងឯងឱ្យយើងទៅបង្រៀនឯងទៅ " ជុងហ្គុក
" Ok ក៏បាន " ថេហ្យុងមានតែយល់ព្រមជាមួយពួកគេ តាមភាពវ័យឆ្លាតនិងជាសិស្សពូកែត្រឹមកម្រិតថ្នាក់ទី11នេះថេហ្យុងអាចរៀនខ្លួនឯងបានមិនចាំបាច់អ្នកណាមកបង្រៀនទេតែយល់ថាពួកគេស្រឡាញ់មិត្តនិងមានទឹកចិត្តចង់ឱ្យមិត្តរបស់ខ្លួនចេះបានប្រឡងជាប់ទើបព្រមបែបនេះ។
" ចាប់ពីស្អែកនេះនៅពេលចេញពីរៀនយើងនឹងទៅបង្រៀនឯងដល់ផ្ទះ " ជុងហ្គុក
និយាយគ្នាហើយយ៉ុនហ្គីក៏បានដើរចេញមកល្មមដើរមកឈរក្បែរថេហ្យុង។
" តស់!ថេហ្យុងទៅផ្ទះ " យ៉ុនហ្គី
" យើងលាពួកឯងសិនហើយ " ថេហ្យុងក៏បានលើកដៃលាទៅកាន់មិត្តៗឯពួកគេក៏ដូចគ្នា រួចហើយក៏បានដើរចេញទៅ ។
" ចាំទេថាបងធ្លាប់ប្រាប់ឯងថាមានមនុស្សដែលគេក៏ការពារឯងហើយក៏ជាមូលហេតុដែលសិស្សគ្រប់គ្នាគេរឹតតែស្អប់ឯងដែរ " យ៉ុនហ្គីដើរឆ្ងាយពីសាលាបន្តិចក៏និយាយឡើងដោយថេហ្យុងនៅគិតបន្ដិចទើបតប៖
" គឺនៅចាំ តើគេជាអ្នកណាទៅ? " ថេហ្យុង
" គឺជុងហ្គុកនឹងឯង "យ៉ុនហ្គី
" ហេតុអ្វីក៏ស្អប់បើពួកយើងជាមិត្តនឹងគ្នា? " ថេហ្យុង
" គឺពួកគេច្រណែនឯងដែលបានធ្វើជាមិត្តនឹងជុងហ្គុក ព្រោះក្រៅពីឯងនិងជីមីនជុងហ្គុកមិនរាប់អានអ្នកណាទេ "
" តែហេតុអ្វីក៏ស្អប់តែខ្ញុំម្នាក់? "
" ព្រោះជុងហ្គុកគេជាប្រុសស្អាតប្រចាំសាលាហើយជីមីនក៏មិនអន់ចំណែកឯងគឺមិនស្អាតណាមួយជីមីនក៏មិនសូវស្និទ្ធដូចជាឯងដែរដូច្នេះហើយទើបមនុស្សគ្រប់គ្នាមិនពេញចិត្តយល់ថាឯងមិនសាកសមធ្វើជាមិត្តរបស់ជុងហ្គុកទេ "
" ហួសហេតុពេកហើយ " ថេហ្យុងស្ដាប់ហើយពិតជាយល់ថាពួកមនុស្សទាំងនោះហួសហេតុណាស់គ្រាន់ធ្វើមិត្តជាមួយនរណាម្នាក់ចាំបាច់ទាល់តែស្អាតសង្ហាដូចគ្នាមែនទេបានអាចធ្វើមិត្តគ្នាបានវាមិនសមហេតុផលសោះ។
" ព្រោះតែរឿងមួយនេះហើយទើបធ្វើឱ្យពួកឯងទាំងពីរឃ្លាតពីគ្នា ឯងតែងតែគេចពីជុងហ្គុកមករហូតដែលធ្វើឱ្យជុងហ្គុកគេអន់ចិត្តនឹងឯងណាស់ ទើបពេលជុងហ្គុកចូលពេទ្យទើបឯងលែងគេចក៏បានទៅសួរសុខទុក្ខគេនៅពេទ្យទៀតផង " យ៉ុនហ្គីនិយាយរៀបរាប់ដោយមានថេហ្យុងស្ដាប់យ៉ាងយកចិត្តទុក្ខដាក់
" គួរតែជុងហ្គុកជាអ្នកដើរគេចតែបែរជាខ្ញុំទៅវិញ " ថេហ្យុង
" ព្រោះតែឯងមិនចង់ឱ្យជុងហ្គុកពិបាកនិងខ្មាសគេទើបសុខចិត្តដើរចេញគេចពីគេ ទាំងដែលឯងមិនបានសួរជុងហ្គុកផងថាគេចង់ឱ្យឯងធ្វើបែបនោះឬអត់ "
" មិនគួរធ្វើបែបនោះសោះ " ថេហ្យុងពោលឡើងមកតិចៗយល់ថាមីនថេហ្យុងមិនគួរធ្វើបែបនោះទេ វាមិនមែនជាដំណោះស្រាយដែលល្អឡើយ។
" បងឃើញជុងហ្គុកថ្ងៃនេះមានទឹកមុខល្អណាស់ ញញឹមឡើងស្រស់តែម្ដងមិនដូចពេលដែលប្អូនបងតែងតែដើរគេចនោះទេ "
" ចាប់ពីពេលនេះទៅខ្ញុំនឹងមិនធ្វើដូចពីមុនទៀតទេ ខ្ញុំនឹងកែប្រែគ្រប់យ៉ាង "
" បងសង្ឃឹមថាឯងនឹងរឹងមាំ " យ៉ុនហ្គីបានលើកដៃដាក់លើស្មាព្រមទាំងទះតិចៗឯថេហ្យុងក៏ញញឹមតិចៗដាក់យ៉ុនហ្គីហើយដំណើរក៏នៅតែបន្ត។
#ថ្ងៃថ្មី
#នាពេលល្ងាចនៅផ្ទះថេហ្យុង
នៅពេលចេញពីរៀនហើយជុងហ្គុកត្រូវដើមកផ្ទះជាមួយថេហ្យុងនិងយ៉ុនហ្គីដែរ ដើម្បីមកជួយបង្រៀនដល់ថេហ្យុង ដោយពេលនេះអ្នកទាំងពីរកំពុងតែរៀននៅក្នុងបន្ទប់ថេហ្យុងដោយជុងហ្គុកក៏ជួយពន្យល់លំហាត់ដល់ថេហ្យុង។
" យើងចេះហើយឯងមិនបាច់ពន្យល់យើងទៀតទេ " ថេហ្យុងឃាត់ជុងហ្គុកឱ្យឈប់ពន្យល់ព្រោះលំហាត់នេះខ្លួនចេះហើយ
" មិនបានទេ យើងត្រូវពន្យល់ ត្រង់នេះគឺ... " ជុងហ្គុកក៏ពន្យល់លំហាត់បន្តឯថេហ្យុងស្ដាប់ទាំងធុញទ្រាន់
" យល់អត់?បើមិនយល់យើងជួយពន្យល់បន្ថែម " ជុងហ្គុកសួរនៅពេលដែលនាយបានពន្យល់លំហាត់ថេហ្យុងហើយរួចរាល់ ថេហ្យុងមិនតបតែងក់ក្បាលនិងលើកដៃសញ្ញាអូខេបញ្ជាក់។
" បើយល់ហើយសាកធ្វើទៅ បើគាំងធ្វើមិនចេញកន្លែងណាសួរយើង " ជុងហ្គុក
" អ្ហឹម! " ថេហ្យុងងក់ក្បាលហើយក៏ចាប់ផ្ដើមធ្វើលំហាត់ឯេះុងហ្គុកក៏ធ្វើដូចគ្នា
ចំណាយពេលប្រហែល15នាទីថេហ្យុងក៏បានធ្វើរួចមុន ឯជុងហ្គុកឃើញថេហ្យុងធ្វើរួចមុនអញ្ចឹងហើយក៏យកសៀវភៅថេហ្យុងមកមើល មើលចម្លើយលំហាត់រួចហើយជុងហ្គុកបង្ហាញទឹកមុខភ្ញាក់ផ្អើលតែម្ដង។
" ថេហ្យុងឯងពូកែមែន " ជុងហ្គុកបានលើកមេដៃឱ្យថេហ្យុង ឯថេហ្យុងក៏សើចបន្តិចលំហាត់ប៉ុណ្ណឹងងាយស្រួលណាស់សម្រាប់នាយតូចណាមួយក៏ធ្លាប់រៀនមកហើយដែរ
" បើថេហ្យុងធ្វើលំហាត់នេះរួចហើយអញ្ចឹងសាកធ្វើលំហាត់មួយនេះទៀតទៅ " ជុងហ្គុកក៏បានបង្ហាញលំហាត់មួយទៀតឱ្យទៅថេហ្យុង ឯថេហ្យុងក៏បានយកវាមកមើលហើយក៏ញញឹមព្រោះលំហាត់នេះក៏មិនជាលំបាកអ្វីសម្រាប់នាយតូចដែរ។
" លំហាត់នេះគឺ- " ជុងហ្គុកប្រុងពន្យល់ថេហ្យុងទៅហើយតែថេហ្យុងបានលើកចង្អុលដៃដាក់លើមាត់របស់ជុងហ្គុកធ្វើឱ្យនាយស្ងាត់ផ្អាកនិយាយ ។
" មិនបាច់ពន្យល់ទេយើងអាចធ្វើបានចាំពេលយើងធ្វើមិនចេញចាំយើងសួរឯង " ថេហ្យុងក៏ទម្លាក់ដៃចុះវិញ
" អ្ហ៎!បែបនោះក៏បាន " ជុងហ្គុកក៏ងាកមកធ្វើលំហាត់ឱ្យហើយ ឯថេហ្យុងក៏ធ្វើលំហាត់ថ្មីមួយទៀត
.....
ចំណាយពេលរៀនជាមួយគ្នាពីរម៉ោងជុងហ្គុកក៏ដល់ពេលត្រឡប់ទៅវិញ ដូច្នេះថេហ្យុងក៏បានជូនដំណើរជុងហ្គុក ចុះមកដល់ក្រោមក៏ឃើញម៉ាក់និងបងប្រុសរបស់ខ្លួនកំពុងតែរៀបចំបាយម្ហូបដាក់លើតុ។
" រៀនរួចហើយមែនទេ ក្មួយហ្គុកកុំទាន់អាលប្រញាប់ទៅវិញអីណាមកញ៉ាំបាយជុំគ្នាសិនមក ក្មួយខានមកញ៉ាំបាយនៅទីនេះយូរហើយ " អ្នកស្រីមីន
" បាទបាន " ជុងហ្គុក
ពេលនោះទ្វារក៏បានបើកដែលលោកមីនបានដើរចូលមកថេហ្យុងឃើញបែបនេះក៏ដើរទៅទទួលគាត់។
" ប៉ា " ថេហ្យុង
លោកមីននៅពេលថេហ្យុងមកទទួលបែបនេះគាត់ក៏លើកដៃអង្អែលក្បាលរបស់ថេហ្យុងថើៗ ឯថេហ្យុងក៏ញញឹម។
ថេហ្យុងស្រឡាញ់លោកមីនណាស់ស្រឡាញ់ទុកដូចជាប៉ាបង្កើតអញ្ចឹងព្រោះគាត់តែងតែបង្ហាញក្ដីស្រឡាញ់និងផ្ដល់ភាពកក់ក្ដៅដល់ថេហ្យុងរហូតដែលថេហ្យុងមិនមែនទទួលបានវាពីប៉ាបង្កើតនោះទេ ។
" ប៉ាប្រញាប់ទៅលាងសម្អាតដៃទៅអាងមកពិសារបាយ " ថេហ្យុង
" បាទកូន!អូ!ក្មួយជុងហ្គុកខានជួបគ្នាយូរហើយ " លោកមីនក៏បានដើរចូលមកជិតជុងហ្គុកដោយថេហ្យុងក៏ដើរមកដែរ
" ជម្រាបសួរលោកពូ " ជុងហ្គុកក៏បានឱនជម្រាបសួរលោកមីន
" ជើងជាហើយមែនទេ? " លោកមីន
" ជាហើយបាទ " ជុងហ្គុក
" អញ្ចឹងពូសុំទៅលាដៃសិនអាងបានមកញ៉ាំបាយជុំគ្នា " លោកមីន
" បាទលោកពូ " ជុងហ្គុក
" ម៉ោះ!ថេហ្យុង!ជុងហ្គុក!មកអង្គុយមកកូន " អ្នកស្រីមីន
ថេហ្យុងនិងជុងហ្គុកឮអ្នកស្រីមីនហៅហើយក៏ដើរចូលទៅអង្គុយ លោកមីនក្រោយពីលេងដៃហើយក៏ដើរចូលមកអង្គុយដែរ យ៉ុនហ្គីនិងអ្នកស្រីមីនក៏ដូចគ្នា។
" ថ្ងៃនេះមីងក៏បានធ្វើម្ហូបដែលក្មួយចូលចិត្តដែរ " អ្នកស្រីមីន
" អរគុណណាស់អ្នកមីង " ជុងហ្គុក
" អរគុណអីគ្នាឯង " អ្នកស្រីមីន
" តស់!ឆាប់ញ៉ាំទៅ " លោកមីន
គ្រប់គ្នាក៏ចាប់ផ្ដើមញ៉ាំអាហារជុំគ្នា ក្នុងនោះក៏មានការជជែកគ្នាលេងទៅវិញទៅមកផងដែរ ដែលមានតែភាពសើចក្អាកក្អាយពេញនឹងដែលទិដ្ឋភាពមួយនេះបានធ្វើឱ្យថេហ្យុងអាចសប្បាយចិត្ត រាល់ដងក៏បែបហ្នឹងដែរគ្រាន់តែថ្ងៃនេះថែមសមាជិកនេះទៀតវាកាន់តែធ្វើបរិយាកាសកាន់តែរីករាយ។
សូមរងចាំអាននៅភាគបន្ត☻︎
សរសេរដោយ អាយវី ♡︎
សូមអាធ្យាស្រ័យចំពោះភាពខុសឆ្គង សង្ឃឹមថាគ្រប់គ្នានឹងពេញចិត្តនូវភាគមួយនេះ♡︎