"Sevgili Günlük,yaklaşık 3 gündür sakinleştiricilerle uyutuluyorum.
Bu öyle tuhaf bir his ki,sanki yıllardır uyuyor ama asla dinlenemiyorsun gibi bir his.
Bir ağırlık.
Ruhani bir ağırlık.
İnsanın tüm çirkinliğini gören ruhun,kendi içinde bir inzivaya çekilmesi.
Bir 'hadi Eyvallah' deyiş.
Yeniden doğmak için kendini bir ön hazırlayış.
Ama asla başlayamamak.
Devam edememek.
Yorgun olmak,çok yorgun.
Dışarıdaki hayatla bir daha yüz yüze gelmeme isteği.
Herkese ve her şeye bir veda."
Günlüğümü kapatıp,penceremi açtım.Ayakta dikilerek bahçeyi izledim.Burada en sevdiğim yer bahçeydi.Bahçenin bira ilerisinde küçük bir at çiftliği vardı.Buraya ilk geldiğim zaman,sürekli kaçmaya çalışıyordum ve her kaçtığımda da o çiftliğe gidiyordum.
O çiftliğin birinde kalbimin birtanesi,tatlı bir at ile tanışmıştım.
Bu rezil dünyanın yanında,hayvanlar her zaman,harikuladeydi.Hayvanlara olan sevgim,insanlara olan sevgimden milyonlarca kat daha fazlaydı.
İnsanlar nankör varlıklardı.Son zamanlarda yaşadıklarım sonucunda,bir insanın her evresini,tüm pisliğini görmüştüm.
Ama hayvanlar öyle miydi?Asla.
Hayvanlar,bu evrendeki en değerli varlıklardı.En özel,en masum,en tatlı.
Hayatımda eğer her şey yolunda gitseydi,tüm varlığını hayvanlara bağışlamak istiyordum.
Gerçi hâlâ kalan varım yoğum ne varsa,hayvanlara bağışlayacaktım.
Kaçtığım bir gün,herkes beni ararken,onun gözleriyle tanışmıştım.Bana gülümsüyor gibiydi sanki.Ağlayarak yanına gittim.Gece olduğu için kimse görmedi beni.Ona sarıldım ve saatlerce ağladım.O da kaçmıştı,bahçede dolanıyordu.Birbirimizi bulduk.
Benim tatlı Sirilla'm,biricik dostum.Fresian atıydı.Çok asil bir türdü.Erkekti.Uzun ve zarif siyah tüyleri vardı.Gece gibi karanlık,yıldızlar kadar büyüleyici gözleri vardı.Kalın ve kavisli vücudu,ilk buluştuğumuzda saatlerce beraber koşmamızda yeteneğini hemen ele vermişti.
O gün o kadar çok vakit geçirmiştik ki,eninde sonunda beni yakalayan hastabakıcılarım bu hâlimizi görüp birlikte vakit geçirmemize izin vermişlerdi.
Artık düzenli olarak onu görebiliyordum.Sirilla,benim bu hayattaki tek dostumdu.Canım Sirilla'm.
Böyle hayallere dalmış giderken,bahçede koşan kapüşonlu birini gördüm.Kaşlarımı çattım.Akşam yemeğini geçmişti saatler.Yani bu saatte hiçkimse bahçede olamazdı.Bu kişide kimdi ve neden koşuyordu?
Bir anda büyük bir çığlık koptu içeriden.Yerimden sıçrayarak kapıya koştum.Tüm hastalar ve hasta bakıcılar çılgınca koşturuyordu.
Sonunda Ayça Abla'yı görünce onu durdurdum.Büyük ihtimalle iyi değil miyim diye benim yanıma geliyordu.
"Tatlım,iyi misin ?
Ödüm koptu sana bir şey oldu diye." dedi,nefes nefese bir şekilde.
"Neler oluyor?Ben iyiyim,boşver beni şimdi.Bu kargaşada neyin nesi?"
Durdu.Gözlerini kırpıştırıp,ellerini yanaklarına koyarak,
"Müdür öldürülmüş.Hemde silahla!" dediği anda şoka girdim.
Serkan Amca.Buraya geldiğimden beri burada iyi hissetmemi sağlayan,babacan bir tavırla yaklaşan sevgili Serkan Amca...
Kim yapmıştı bunu?
Neden yapmıştı?
Niye yapmıştı?
Neden hep bu dünyada iyi insanlar öldürülüyordu?
Duvara tutundum,başım dönmeye başladı.Benim kalbime dokunan nadir insanlardan biriydi ve gitmişti...
"N-ne?" diyebildim sadece ve sustum.
Saatlerce susmayı tercih ettim.
***
Gözlerimi açtığımda tavana baktım.Kolumda hafif bir ağrı hissettiğimde,yanımda bir ses duydum.
"Kriz geçirmişsin.Gerçi geçirmemek ne mümkün.Tüm lanetimle geldim bu hastaneye." diyen sesin kendisine baktım.İlk defa görüyordum bu kişiyi.Uzun boylu,kahve tonlarında gözlere ve saçlara sahip,benim yaşlarımda bir çocuktu.Göz göze geldiğimizde ilk defa birini yıllardır tanıyormuşum gibi hissettim.
Doğrulmaya çalıştım.
"Biz,yani,biz daha önce tanıştık mı?" diye sordum,ilk defa gördüğüm bu çocuğa.
"Bende aynı şeyi soracaktım."
Birkaç saniye durduk.Sonra sessizliği bozan ben oldum,
"Özür dilerim yani ama tam olarak neler oldu.En son bir karmaşa hatırlıyorum."
"Keyfini kaçırmak istemem ama bir cinayet oldu.Müdür,Serkan Amca...Tanırdım onu.Çok yanımda oldu.Bu saçmalığı kabul edip tedavi almayı bile onun sayesinde kabul etmiştim.Ama öldürülmüş..."
Sustum.Boğazımda bir yumru oluştu.Gözlerim yaşarmaya başladı ve çaresizce bir damla düştü gözlerimden...
"Peki yani böyle duracak mıyız? Kim yapmış? Yakalanan biri var mı veya sorgulananlar oldu mu?"
"En son o odadan sadece hasta bakıcı çıkmış,ismi Ekin diye biri sanırım.Ama ek olarak bir bilgi var ki,o da o hasta bakıcının aniden ortadan yok olması."
"Yani aynı şeyi mi düşünüyoruz?"
"Evet,bu basit bir cinayet olamaz."
"Böyle iyi bir adamın ne gibi bir düşmanı olabilir aklım almıyor."
"Asıl iyilerin düşmanı vardır.Onlar gibi olamayan kötüler,onları beklerler.Her adımlarını takip ederler.Ve çok iyi insanların,çok kötü hikayeleri olabilir."
Biraz düşündüm.Dediklerini sindirmeye çalıştım.Bu sefer aramızdaki sessizliği bozan O oldu,
"Bu arada tanışmadık.Beni başında bekletmek için buraya Ayça adlı bir hasta bakıcı getirdi.Yeni geldiğim için müdürün odasına götürülüyordum ki cinayetin feryadı koptu.Beni getiren Ayça adlı hasta bakıcıydı.Sen kriz geçirince,sakinleştiricilerle buraya taşındın.Beni de başında bekletmek için buraya aldılar.Odam hazırlanana kadar burada kalmam söylendi.O yüzden buradayım.İsmim Arel.21 yaşındayım ve biraz okb kapmışım."
Güldüm.
"Beklediğin için teşekkür ederim Arel ve memnun oldum.Bende Vera.Bende 21 yaşındayım ve bende biraz borderline kapmışım." dedim,gülerek.
O da güldü.
"Peki kimsin Arel?"
Birkaç saniye durdu.Sanki bu soruyu bugüne kadar ona kimse sormamıştı.Gözleri parladı.
"Kim olduğumu bugüne kadar bana kimse sormamıştı...Ben aslında kendimi öncelikle hayvansever olarak tanımlarım sanırım.Hayvanlar benim için çok değerlidir.Uzay bilimiyle ilgileniyorum.Bu hastalık yüzünden üniversiteye gidemedim.İyileşebilir ve tedavi olabilirsem,üniversiteye gitmek istiyorum.Çok büyük şeylerde yok gözüm.Sakin,deniz kenarında bir ev ve uzayla ilgilenebileceğim bir hayat istiyorum.Tek çocuğum,ailem hakkında konuşmayı pek sevmiyorum.Böyle,peki sen kimsin Vera?"
Durdum.Banada bugüne kadar kimse kim olduğumu sormamıştı...
"Ben...Yani,banada kim olduğumu kimse sormamıştı bugüne kadar...Bende sanırım kendimi hayvansever olarak tanımlamak isterim.Sirilla'm var benim burada.Tutunduğum tek şey.Fresian atı.Çok asil.Senide götürürüm yanına.Kimseyi götürmedim bugüne kadar.Ama madem hayvanseversin nedense senide götürmek istedim.Ben,yazarım.Yani yazarlık en büyük hayalim.Eğer bu hastaneden ölüm çıkmazsa,yazar olacağım.Benimde hiçbir şeyde gözüm yok.Yazarlık ve denizin kıyısında bir yaşam amacım...Ve en önemlisi,hayvanlara yardım etmek.Aile konusuna bencede girmeyelim.Böyle."
Durdu.Hayranlıkla beni izliyordu.
"Buradan ölün falan çıkmayacak.Baksana dünyaya,herkes deli gibi hırs peşinde.Ama sen,farklı bir ruhsun.Buradan bile görünüyor.Dünyanın böyle insanlara ihtiyacı var.Önce zihnine kanıtlaman lazım bunu."
"Teşekkür ederim.Anladığım kadarıyla sende çok farklı bir ruhsun."
"Teşekkürler,böyle düşünmen çok özel."
Bir süre durduk.Ellerimle oynuyordum.Vücudumdan garip bir elektriklenme geçiyordu.
Bu sefer sessizliği ben bozarak konuştum,
"Burada konuştuğum en uzun kişisin.Hatta geçirdiğim felaketlerden sonra konuştuğum en uzun kişisin."
"Bir gün anlatmak istersen,buradayım." dediği anda kapı açıldı.Gelen Ayça Abla'ydı.
"Şükürler olsun!İyi misin,kuzum?Ah,bu nasıl bir gün böyle?"
"İyiyim,Ayça Ablacığım.Lütfen,sakin ol."
"Nasıl sakin olayım kuzum,bana babalık yapmış olan birini kaybettik.Ailesi çıldırmış durumda.Diğer binada polisler var.Birkaç gün orada kalacaklarmış.Sonra burayada gelinecek.Kim yapar,nasıl yapar aklım almıyor."
Arel'le birbirimize baktık.
"Peki en ufak bir ipucu var mı?" diye,sordum.
Ayça Abla durdu.Bir süre bana ve Arel'e baktı.
"Belki vardır,ararlarsa bulabilirler." dedi,bize bakarak.
"Yani bize yardım edilirse bulabiliriz."dedi,Arel.
"O zaman uzun bir yolculuğa çıkıyoruz." dedim,Arel'e bakarak.